Մի շարժումով ջնջեցի ավելի քան 4 տարվա պատմություն։ Կյանքիս մի կարևոր հատվածը։ Չեմ ասի, թե ձեռքս չդողաց, հեշտ արեցի, բայց վայրկենական ընդունած որոշում էր, ու պետք էր արագ ի կատար ածել այն, թե չէ վաղը հաստատ չէի անի։
Սկզբունքներիս հակառակ գնացի, իրականում չուզելով ու ափսոսալով արեցի դա։ Գիտակցելով, որ վերջնական, առանց ետդարձի, առանց undo կոճակի եմ անում։ Արեցի։ Հիմա մեջս ահագին բան դատարկվեց, թեև չէի ասի, թե դրա գոյությունն իմ կյանքում մի մեծ բան էր։ Բայց իմ պատմությունից ահագին բան կար մեջը, որ կորավ-գնաց...
Մեծ բան չեմ արել. ընդամենը ջնջել եմ «Համասարանացիներում» պրոֆիլս։ Զարմանում եմ, որ արեցի դա. ախր չէի ուզում, ընդամենը մեկին մի բան ասելու համար արեցի։ Էլ նորը չեմ բացի, հաստատ, բայց...
Չգիտեմ, է՜... Իրականում տխուր եմ, ահավոր տխուր, ոնց որ նկարներիս ամբողջ ալբոմը վառած լինեմ՝ իր լավ ու վատ, թանկ ու օտարացած լուսանկարներով։ Բավական մարդկանց հետ կապս կորցրի փաստորեն։
Բայց արել եմ... Էլ ոչ մի բան փոխել չես կարող։
Ուղղակի ես էլ չէի սպասում, որ էսքան կազդի վրաս...
Ինքնասպան լինելու պես մի բան էր ոնց որ։
Մեջբերել
Էջանիշներ