Առաջին գիշերն է, որ երեխեքն այգում են, իսկ ես՝ տանը։ Ասացին՝ հերթափոխով մնանք, ուժերս խնայենք, որովհետև կարող ենք ուժասպառ լինել ու շարքից դուրս գալ էն ժամանակ, երբ իսկապես պետք կլինենք։
Հոգնած եմ կիսաքուն գիշերից, լիքը մտածմունքներից, խնդիրներից։
Բայց համ էլ նորից լիցքավորված եմ, որովհետև երկու օր է՝ այգում մեր կողքին պայքարում է էն մարդկանցից մեկը, ում անչափ շատ եմ հարգում, սակայն երբեք չէի մտածի, որ նման միջավայրում կտեսնեմ իրեն։ Չէի մտածի, որ Արցախում մի քանի անգամ վիրավորված, պատերազմից հետո ամբողջովին գիտությանը նվիրված էդ մարդը մի օր ապամոնտաժող բրիգադի սաղավարտով ու հագուստով կկանգնի այգում։
Ու նա քո´ եղբայրն է՝ երկու օր աչքիս առաջ։
Կարոտը խեղդում է։ Գիտեմ՝դու էլ կգայիր, ուղղակի չհասցրինք ապրել էս օրը, ու հիմա միայն վերևից օգնող հայացքդ զգալով եմ յոլա գնում, մի կերպ ինձ հույս եմ տալիս, հարազատս, ընկերս...
Մեջբերել
Էջանիշներ