Չուզեցի՝ էս գրառումս Ֆեյսբուքում էդպես էլ կորչի։ Էստեղ էլ եմ ուզում դնել. իմ իսկական անձնական տարածքն է օրագիրս։
***
Ես առաջ լավն էի, գիտե՞ս։ Լուրջ՝ լավն էի։
Ուղղակի միշտ ինձնից կտորներ են պոկվում։ Ես կորցնելու տաղանդ ունեմ։ Չե՞ս հավատում։ Միշտ կորցնում եմ, տանուլ եմ տալիս, ու դրանից ինձնից էլ են մասնիկներ պոկվում։ Կամաց-կամաց կիսատվում եմ, պակասում, անհետաքրքիր դառնում։ Ափսոս չե՞մ ախր։
Ըհը, հիմա էլ եմ էդ ճանապարհին։
Ամեն կորստի հետ փոքրանում եմ, արժեզրկվում։ Չեմ ուզում էդպես։ Ամեն մեկին իմ մի մասն եմ զոհաբերում, ու կգա մի օր, երբ ինձնից բան չի մնա. միայն քայլող դատարկ պատյանս երևի։
Ափսոս չե՞ս, որ քեզ էդպես կիսատված, դատարկված եմ հասնելու։ Ինչքան ուշ գտնես ինձ, էդքան կհիասթափվես։ Ու արդյունքում ես էլի մենակ կմնամ, որովհետև մեղավոր կզգամ քեզ էդքան աղավաղված, խեղված հասնելուս համար։ Որովհետև ուզում եմ իմ մեջ ամեն ինչ հնարավորինս ամբողջական, մաքուր, սիրուն պահել, որ քեզ էդպիսին հասնեմ, որ քեզ տամ էն, ինչին արժանի ես, որ ամեն, ամեն ինչ քեզ տամ։
Հերթական գտնել-չգտած կորցնելու շեմին էլի ջարդվում եմ, որովհետև չեմ ուզում, որ էլի մեկը քո սեփականությունից բաժին թռցնի...
Ափոսոս եմ, ափսոս ես, ափսոս ենք, օգնի, որ էս անգամ պահեմ ինձ քեզ համար, որ էս անգամ ոչ ոք չպղծի մաքրությունս, էլի քար չգցի հանդարտությանս մեջ, հատակի տիղմը վեր հանի ու անհետանա։
Քեզ համար եմ պահում, քեզ համար եմ հետաձգում ապրելս, քեզ համար եմ հիմա ուղղակի գոյություն քարշ տալիս, որ միասին ապրենք։ Կգնահատե՞ս գոնե...
Մեջբերել
Էջանիշներ