Ուղեղային մորմոք, սրտի հիվանդություն

[Նաիրուհի]

Եռաբլուրում առաջին խոնարհումս միշտ Մոնթեինն է։ Այսօր երկուսիս փոխարեն էր՝ իմ ու հեռվում գտնվող եղբորս։ Ամեն տարի տեսածս առաջին ձնծաղիկները մայրիկիս եմ նվիրում։ Էս տարի բացառություն էր. առաջին փունջը հերոսներին տարա։ Աղոթեցի ու շնորհակալություն հայտնեցի երկուսիս փոխարեն ու գնացի մյուս տղերքին բարևելու։
Մութ էր արդեն։ Համարձակ աղջիկ եմ, բայց դե վախենում էի մի քիչ, որովհետև մենակ էի, որովհետև մութ էր շիրիմների միջև, իսկ ես էսօր ուզում էի անպայման հենց մեկին գտնել հազարավորների մեջ։ Հիշում էի տեղը, շիրմաքարը, բայց մութ էր, հեռվում տղամարդկանց ձայներ էին լսվում, քամի էր ու ցուրտ, ծաղիկներ էին բերել տղերքին, ու քամուց խշխշում էին ցելոֆանները, որոնցով ծաղիկները փաթաթված էին։ Ես առանց ակնոցի կարողանում էի միայն անորոշ ուրվագծեր նշմարել, ու մի քիչ վերև էի փնտրում նրան, ում ուզում էի գտնել։ Չէի համարձակվում հեռախոսովս լուսավորել տղերքի դեմքերը՝ նրան գտնելու համար. ամաչում էի, թվում էր՝ կվիրավորեմ նրանց։
Զանգեցի ընկերներիցս մեկին, հասկացա, որ ճիշտ եմ հիշում, մի քիչ էլ իջա ցած ու մեքենայորեն քայլերս ուղղեցի դեպի անկյունի շիրմաքարը։ Լույսի կարիք չկար տաք հայացքը ճանաչելու և հասկանալու համար, որ գտել եմ...Քարից ժպտում էին երբևէ տեսածս ամենասիրուն աչքերը։ Անունը, անվան տակ՝ հարազատ զինանշանը... Էսօր հատուկ մոտդ էի եկել, Մհեր, օրհնանքդ էր պետք երևի։
Նստեցի քարին ու միանգամից զգացի, թե ինչպես է երակներովս ջերմություն տարածվում, ինչպես է մինչև ոսկորներս սողոսկած դողը չքվում, ինչպես են անհետանում վախն ու անհանգստությունը։
Երևի ժամերով կմնայի ու չէի էլ զգա, որ ցուրտ է, որովհետև հարազատիս կողքին գտնվելու ապահովության զգացողությունն ունեի...
Հանգստացած, պաշտպանված ու ուժեղ դուրս եկա անմահերի աշխարհից ու իջա հասարակ մահկանացուների մոտ՝ հետս մի բուռ լույս վերցրած։ Մոնթեի, Արթուրի, Պետոյի, Թաթուլի, Վարդանի, մյուս հազարավոր տղերքի ու հատկապես Մհեր Ջուլհաջյանի տաք հայացքի լույսը...

Աշխարհի ամենատաք աչքերը-Մհեր Ջուլհաջյան

***
Դու, միակ մարդ, ում հետ կուզեի էսօր գնալ Եռաբլուր, միակ մարդ, ում հետ կուզեի ծնունդիս օրը գնալ Ծիծեռնակաբերդ, ում հետ կուզեի ապրել էն ամենը, որ մենակ եմ սիրում ապրել, բայց էնքան հարազատ ես դարձել, որ ուզում եմ կիսել հետդ, միակ մարդ, ում ես երբեք չէի զանգի և առաջարկի գալ հետս, որովհետև ինքդ պիտի գայիր՝ առանց իմ ասելու, ՄԻԱԿՍ, ինչքա՞ն ես կողքիս լինելու, ինչքա՞ն ես կիսելու հետս էն ամենը, ինչ սիրում եմ, որ ինձ էսքան մենակ թողնելուդ մեղքը քավես...