Ուղեղային մորմոք, սրտի հիվանդություն

[Նաիրուհի]

ԵՍ ՀԱՐՈՒՍՏ ԷԻ

Ես հարուստ էի։ Ես կարող էի
Իմ անհատնելի երազանքներով
Գնել յոթ երկինք ու տալ քեզ նվեր։
Բայց դու երկնքի կարիք չունեիր,
Քեզ լոկ մի կապույտ թաշկինակ էր պետք
Իմ կապույտ–կապույտ
Արտասուքները սրբելու համար։

Ես հարուստ էի։ Ես կարող էի
Իմ վերհուշերի անհուն պաշարով
Գնել աշխարհի ծովերը բոլոր
Ու տալ քեզ նվեր,
Բայց դա ծովերի կարիք չունեիր,
Քեզ հարկավոր էր լոկ մի հայելի՝
Մազերիդ վրա
Մատներիս մեղքը տեսնելու համար։

Ես հարուստ էի։ Ես կարող էի
Անվերջանալի իմ կորուստներով
Գնել Հարդագողն ու տալ քեզ նվեր։
Դու Հարդագողի կարիք չունեիր,
Քեզ լոկ մի խավոտ ուղեգորգ էր պետք՝
Վրան քանդակված
Իմ ոտնահետքը տեսնելու համար։

Ես հարուստ էի։ Ես կարող էի
Իմ անհատնելի տառապանքներով
Գնել յոթ աշխարհ,
Հայտնի և անհայտ մայրցամաքներով,
Ու տալ քեզ նվեր։
Դու մայրցամաքի կարիք չունեիր,
Քեզ մի ածու էր հարկավոր միայն
Իմ ցանած հերկը տեսնելու համար։

Ես հարուստ էի։ Ես կարող էի
Իմ անհատնելի հղացումներով
Գնել յոթ հազար հավիտենություն
Ու տալ քեզ նվեր։ Բայց դու, հիրավի,
Հավիտենության կարիք չունեիր,
Քեզ մի մեղրամիս, մի մեղրատարի
Եվ մի արծաթե հարսանիք էր պետք,
Քո բախտի վրա և ուսիդ վրա
Իմ հասնող ձեռքը տեսնելու համար։


Ես հարուստ էի։ Եվ թվում էր, թե
Ինձանից հարուստն աշխարհում չկա
Ու չի լինելու։
Բայց դու ինձանից հարուստ դուրս եկար,

Դու, անհատնելի իմ հարստություն:

Սիրո՜ւն, սիրո՜ւն... Մաքրության ու սիրո պակասն ամենալավը Սահյանն է լցնում։
Մի անգամ դասախոսներիցս մեկը խոսում էր պարզի ու պարզունակի մասին, ասաց, որ Սահյանն էնքան պարզ է, որ որոշներն անգամ պարզունակ են համարում։
-Բայց մեծ բանաստեղծ է, չէ՞,-ճարտասանական հարց ուղղեց ու անակնկալ պատասխան ստացավ.
-Չէ։
Պարզվեց՝ մեր կուրսում մարդ կա, որ Սահյանին իսկի բանաստեղծ էլ չի համարում։ Էն ժամանակ լռեցի, հիմա փոշմանել եմ։ Ամեն անգամ Սահյան կարդալիս այդ դասն եմ հիշում...
Սահյան կարդալիս մի տեսակ ապրելս գալիս է։
Ես Սահյան սիրում եմ։

***
Էս վերջերս անընդհատ Սահյանի, Ռուբեն Սևակի, Տերյանի ու «Ստալկերի» ֆիզիկական պահանջ ունեմ։ Ո՞նց անենք...