Ուժասպառ, հիասթափված, ձանձրացած, կոտրված, մենակ... Գնում եմ աչքից հեռու մի տեղ, պառկում եմ հողին, տարածում ձեռքերս, ամուր հպվում նրան՝ աշխատելով ամբողջ թիկունքովս զգալ նրա զովացնող ու կենարար ջերմությունը։ Փակում եմ աչքերս ու զգում, թե ինչպես է բոլոր անոթներումս տարածվում Հողը՝ հանգիստ, ուժեղ, մաքուր...
Գյուղի զով առավոտի արևի մեջ բոբիկ քայլում եմ ցողոտ խոտի վրայով, մարմինս ու ոտքերս սարսռում են սառը կաթիլների հպումից, հողը խուտուտ է տալիս մատներս...
Արտում խոտ հավաքելիս միշտ բոբիկ եմ։ Կտրված ցողունների մնացորդները ծակծկում են, մեկ-մեկ փուշ էլ է պատահում, բայց ոտքերիս տակ փշրվում է տաք, փափուկ հողը, հողի ու նոր հնձած խոտի բույրը լցվում է թոքերս, տարածվում մարմնովս մեկ...
Էդ մի ապրումս չեմ փոխի ուրիշների հազար տարվա կյանքի հետ։
Ես Անթեյն եմ. թե ուզում եք ոչնչացնել ինձ, փակեք էս զզվելի շենքերի ու ասֆալտի լաբիրինթոսում, մի թողեք, որ հող զգամ...
Մեջբերել
Էջանիշներ