Ուղեղային մորմոք, սրտի հիվանդություն

[Նաիրուհի]

Մի ժամանակ մտածում էի, որ լիքը ընկերներ ունեմ։ Հիմա գիտեմ, որ երբեք էլ էդպես չի եղել։
Շատ մարդիկ կան, որոնք կկանգնեն կողքիս, երբ օգնության կանչեմ. դա առաջ շատ էր ուրախացնում, իսկ հիմա ընդամենը դժվար պահերին հանգստացնում է։ Ուղղակի չկան էն մեկը կամ մի քանիսը, որոնք չեն սպասի, թե երբ եմ իրենցից ինչ-որ բան խնդրելու, որոնք ուղղակի կողքիս կլինեն, ոչ միայն իրենք իմ աշխարհից կլինեն, այլև ես էլ՝ իրենց։
Ահավոր է, երբ անգամ ուրախության պահերին մեկը չկա, ում ուզենաս զանգել ու պատմել, թե ինչքան երջանիկ ես, դե տեսնելու մասին չեմ էլ համարձակվում երազել։ Եթե ուզում էլ ես մեկին զանգել, ձեռքդ չի գնում, որովհետև էդ մեկի շատ էլ պետքն է՝ ուրա՞խ ես, թե՞ տխուր։ Մի երկու լավ բառ կասի, հեռախոսը կանջատի ու կմոռանա քեզ էլ, զանգդ էլ, ուրախություն/տխրությունդ էլ...
Իսկ ինչո՞ւ ես ընկերներ չունեմ։ Միգուցե պատճառն իմ մեջ է, հը՞...

Կարենը մի լավ բան էր ասում. «Մարդուն մարդ է պետք, ծայրահեղ դեպքում՝ շուն»...
Հ. Գ. Ի դեպ՝ դու հասկացա՞ր, որ երևի քեզ էլ նկատի ունեի...