Վախենալու բաներ են կատարվում գլխումս։ Հիշողություններս, մտքերս, երազներս ու իրականությունը խառնվել են իրար, էնպիսի շիլաշփոթ դարձել, որ հաճախ դժվարանում եմ առանձնացնել իրարից։ Ամբողջ կյանքում միայն սեփական ուղեղին ապավինած ու դա իր միակ արժանիքը համարող մարդու համար երևի ավելի սարսափելի բան չի կարող լինել։
Մեկ-մեկ թվում է՝ ուղեղս անդառնալիորեն վնասվել է, ու էդ մտքից էնպիսի անզորություն ու մոլորվածություն է առաջանում, որ չեմ իմանում՝ գլուխս որ պատով տամ։ Ու սա սկսում է դրսևորվել էն ժամանակ, երբ մնացած խնդիրներս որոշ չափով լուծել եմ, ու թվում էր՝ արդեն ամեն ինչ կարող եմ անել, վերջապես կարող եմ լիարժեք ինձնով զբաղվել, ապրել։ Գերագույն կամք է պահանջվում ինձ հավաքելու, նորից դեպրեսիայի ճանկը չընկնելու համար։ Պետք է շարունակել հավատալ, որ ամեն ինչ լավ է լինելու, որ էս հերթական ժամանակավոր փորձությունն է, որն ունակ եմ հաղթահարելու, ինչպես մինչև էս եղած անհամար, առաջին հայացքից անելանելի թվացող իրավիճակները, որոնցից ի վերջո կարողացել եմ դուրս գալ։
Փախուստի տեղ եմ փնտրում, որ մտքերից չգժվեմ։ Հիմա, էսքան ճանապարհից հետո, վերջապես զգում եմ, որ արժանի եմ կյանքին։ Պետք է չմոռանալ, որ ես կռվող եմ, ու անգամ եթե իրոք ինչ-որ բան անվերադարձ փչացել է, ես էս անգամ էլ եմ տակից դուրս գալու։
Մեջբերել
Էջանիշներ