Ուղեղային մորմոք, սրտի հիվանդություն

[Նաիրուհի]

Էրեկ Հեմինգուեյից մի մեջբերում կարդացի: Ասվում էր՝ երբ որևէ լավ կամ վատ բան ավարտվում է, տեղը դատարկություն է մնում: Եթե վատ է, ինքնիրեն լցվում է, իսկ եթե լավ բան է, միայն ավելի լավ բանը կարող է լցնել:

Փնտրում եմ ավելի լավ բանը: Իսկ մինչ այդ լուցկիներ եմ վառում ու փորձում պատկերացնել, թե տաք է:

Մեջբերումից հետո կարող էի բան չգրել։

Նյարդայնանում եմ, որ բան չեմ զգում։ Ուղեղս վստահ է, որ պիտի մի բան զգամ։ Հա, էս վերջերս մենակ ուղեղս է գործում զգալու տեղը, հուշում՝ էստեղ կարոտել է պետք, էստեղ՝ սիրել, նեղանալ, լռել, թուլանալ ու թույլ տալ, որ քեզ գրկեն։

Բայց անգամ ուղեղով գիտեմ՝ քեզնից հետո մնացած դատարկությունը լցնելը դժվար է լինելու, որտև քեզ նմանը չկա ուղղակի, էլ չասեմ, որ ավելի լավը չի լինելու։

Ինչի՞ եմ էսքանն անէմոցիա, առանց զգալու գրում, ախր դու ինձ զգալու հնարավորություն տվեցիր։ Ինչի՞ սենց շուտ անցավ ամեն ինչ։