Էս քանի օրս անընդհատ ինձնից մասնիկներ եմ գտնում ակումբցիների գրառումներում, ու տրամադրությունս ընկնում է: Հենց էն բաներն են սկսել գրել, որ իմ է՜ն ամենախորքերում եմ միշտ պահել ու մտածել եմ, թե մենակ ես եմ էդպիսին կամ էլ գոնե ինձ հասանելի աշխարհում եմ մենակ ես էդպիսին:
Տխրելուս պատճառն այն չէ, որ ուղղակի ուզում եմ միակը լինել: Ուղղակի ամեն նման մարդու բացահայտելիս սկսում եմ մտածել, թե նա էլ ինձ նման դժվար է հաշտվում աշխարհի հետ, իմ անցած ու անցնելիք փշոտ ճանապարհներով է անցնում, ու դրանից իմ ամեն ապրումը կրկնակի ծանր է դառնում:
Չեմ ուզում, որ ինձ նման մարդիկ լինեն: Չեմ ուզում, որ իմ զգացածն ու ապրածն իրենց մաշկի վրա զգան: Ավելի լավ է մտածելը, որ էլ ոչ ոք էդ խնդիրները չունի, քան գիտակցելը, որ ուրիշներն էլ կարող են էդքան ծանր բաներ ապրել:
Գոնե դուք լավ եղեք, էլի... Ինձ նման մի եղեք, խնդրում եմ: Կամ գոնե մի գրեք էդ մասին: Չեմ դիմանում...
***
Անսովոր ու տհաճ զգացում կա մեջս, զզվելի նստվածք, ու ամենավատն այն է, որ ես դրա արմատները չեմ գտնում: Իմ մեջ եղած ցանկացած մտքի ծագումն ու հիմքերը միշտ էլ իմացել եմ, եթե նույնիսկ բարձրաձայնելու համարձակություն չեմ ունեցել: Իսկ էս զգացումի ոչ բնույթն եմ հասկանում, ոչ կարողանում եմ մասնատել ու գտնել ակունքը: Չէի պատկերացնի, որ էդ կոտրվածությունն ու օտարացումը կզգայի էն մարդու հանդեպ, ում էնքա՜ն հարազատ էի զգում ու էնքա՜ն էի սիրում... Ի՞նչ եղավ, ինչի՞ եղավ...
Ես, որ ոչ ոքի մասին երբեք չեմ կարողացել չարությամբ մտածել, հիմա թունավորում եմ ինքս ինձ: Արհամարհում եմ ինձ, ու դրա համար չեմ կարողանում ներել նրան, թեև, իսկն ասած, նա մեղավոր էլ չէ: Ուղղակի իմ մեջ պիտի նման բան չլիներ. ո՞նց կարողացավ ինձ էսպիսին դարձնել...
Մեջբերել
Էջանիշներ