Էս զզվելի առօրյայի մեջ հաճախ մոռանում ես փոքրիկ հրաշքների մասին։ Ճղճիմությունն ու մակերեսայնությունն էնքան շատ են, որ չես էլ զգում՝ ոնց են աննկատ, թաքուն ու համբերատար ծակոտիներովդ սողոսկում մաշկիդ տակ, արյանդ հոսքով տարածվում մարմնովդ մեկ։ Քեզ թվում է՝ ոչինչ էլ չի փոխվել, էդպես էլ պիտի լիներ։ Ու չես նկատում՝ ինչի ես վերածվել։ Բայց հանկարծ ձեռքդ է ընկնում անցյալի մի լուսանկար, հետո նայում ես հայելուն ու
Այսօր «Գրականություն» բաժինն անցյալի լուսանկար եղավ, իմ ձևախեղված առօրյան՝ հայելի։ Ու ես սարսափեցի, որովհետև քիչ էր մնում չհավատայի, որ էդ ես եմ էսքան խրվել ճահիճը։ Առաջին անգամը չի, տարին մեկ-երկու անգամ նման բան լինում է։ Ու էստեղ օգնության է գալիս դեռ մանկությունից անփոխարինելի ու հավերժական սերս՝ գրականությունը, որ իր փխրուն արտաքինի համար անսպասելի ուժով ինձ դուրս քաշում ցեխից, ուր խրված եմ լինում սովորաբար մինչև կոկորդս։
Ըհը´, էս գիշեր էլ չեմ քնի։ Բայց էս գիշերը հրաշքների գիշեր է, ինքնամաքրման, սավառնումի գիշեր. գրողի ծոցը բոլոր պայմանականությունները, «հոգսերը», վազվզոցը։ Վաղն էլ հետս գիրք եմ վերցնելու, պառկելու եմ խոտերին ու կարդամ...
Ես հասկացա, որ էս բանաստեղծությունը կարող եմ նվիրել միայն իմ միակ ընկերոջը՝ գրքին.
Հ. Գ. Մեր սարերն եմ ուզում, մեր հողի մաքրությունն եմ ուզում, մեր «ձմեռվա վիշապաձայն բուքը վսեմ»... Տեսնես մեկ էլ ե՞րբ կապրեմ էդ ձմեռը...Խմենք կենացը հին
Սիրո։
Անցած լավ օրերի։
Գավը պարպենք մեկտեղ, ծերո´ւկ,
Կենացն այն օրերի։
Մեջբերել
Էջանիշներ