Եկան օրեր ու անցան, ու ինձ ոչինչ չմնաց,
Հուրե՜ր, հուրե՜ր-ծիածան, ու ինձ ոչինչ չմնաց։
Գարնան անուշ ծաղկանց պես, վարդերի պես հրահրուն
Հողմով տարված հեռացան, ու ինձ ոչինչ չմնաց։
Ու նոքա, որ սիրեցին-սիրտս նրանց չտվի,
Գնացին ու չդարձան, ու ինձ ոչինչ չմնաց։
Եվ նոքա, ում սիրեցի իմ ցավով ու խենթությամբ,
Արբեցին ու մոռացան, ու ինձ ոչինչ չմնաց։
Ձմեռ իջավ իմ գլխին և ցուրտ, և խոր, և անդորր
Աղբյուրներս չորացան, ոչի՜նչ, ոչի՜նչ չմնաց...
Ի՜նչ էի ուզում գրել, ի՜նչ գրեցի...
Էլ չեմ ուզում, որ մարդիկ ինձ հարազատ դառնան, եթե ես էլ իրենց համար այդպիսին չեմ լինելու... Կարծես քամված լինեմ...
Էջանիշներ