Ուղեղային մորմոք, սրտի հիվանդություն

[Նաիրուհի]

Հասկացել եմ՝ ես սեփական կյանք չունեմ։ Սիրում եմ ապրել ուրիշներինը՝ իրենց դժվարություններով ու սերերով, լույսով ու ցավով։ Սիրում եմ ուրախանալ, որ ուրախ են, մտահոգվել, երբ խնդիրներ ունեն։
Բայց սենց երևի մի օր կնայեմ հայելուն ու ինձ չեմ տեսնի, որովհետև վերածվում եմ ուրիշների մասնիկներից բաղկացած գոյության. ի´մը նվազագույնն է իմ մեջ։

***

Ընդամենը երեք օր մնաց

[Նաիրուհի]

Յա´խք, Արա´մ

[Նաիրուհի]

Եսիմ որտեղից եսիմ ինչի կյանքումս հայտնված գրեթե անծանոթ մեկին նենց եմ ուզում մի բառ ասել, որ ոչ մի կենդանի մարդու չեմ ասել։

Շատ նման է, է՜, ախր։ Բայց համ էլ վախենում եմ, չեմ կարողանում հաղթահարել էդ բառն օգտագործելու տաբուն, որ ինքս եմ իմ առաջ դրել, որովհետև մտածել եմ՝ միայն մեկին եմ դա ասելու։ Ո՞նց անեմ

[Նաիրուհի]

Արդեն սովորել եմ, որ հենց սկսում եմ ոտքերիս տակ ամուր հող զգալ, անպայման ամեն ինչ էլի տակնուվրա է լինում։ Արդեն ձանձրալի է դառնում էս ամենը. կետ առ կետ գիտեմ՝ հետո ինչ է լինելու, ու ամենասարսափելին էն է, որ գիտեմ նաև՝ ես ինչ եմ ապրելու ամեն փուլում։

Ասում է՝ «Էլի ռուբիլնիկդ գցե՞ց»։ Հա, ախպեր, ես ուրիշ ձև չեմ կարողանում։ Պահի տակ անջատվում եմ, մշտական լարվածության կամ աշխատանքի չեմ դիմանում։

Կներես, բայց ես էլ հավես ու ուժ չունեմ որևէ նոր բանի։ Ինձ պետք չի, որ հազիվ դարակներում դասավորած խախուտ աշխարհս փուլ գա ամենաթեթև ցնցումից. նորից ամեն ինչ իր տեղը գցելու համար տիտանական ջանքեր են պետք, իսկ ես հոգնած եմ...

Թողեք՝ մարդ իր դարդերով տապակվի։

***

[Նաիրուհի]

Ո՞նց են մարդիկ էսքան արագ հարազատանում։ Ես էդպես էլ չկարողացա բացատրել ինքս ինձ, թե ինչու եմ էսքան արագ թողնում մարդկանց իմ աշխարհը մտնել։

Ինչքան վախենում եմ, էդքան համարձակ եմ դառնում թուլություններս բարձրաձայնելիս։ Թողնում եմ, որ ինձ ինձնից պաշտպանեն։

Բաներ կան, որ անգամ ինքս ինձ չեմ խոստովանել, որ տարիներով ինքս ինձ համար կառուցած կերպարը չփլվի, որովհետև անկյունաքարային բաներ կան, որոնք հորինովի են։ Դրանց վրա ամուր պատեր են արդեն, բայց եթե էդ մի-երկու քարը հանեմ՝ 15-16 տարվա աշխատանքս ի չիք կդառնա։

Ու մեկ էլ ես սեփական կամքով բռնում եմ մեկի ձեռքն ու հատ-հատ մատը դնում էն կետերի վրա, որոնց գոյության մասին ինքս ջանում էի մոռանալ։

Բայց էս բոլոր ինչուների պատասխանը սերն է, որ ստանում եմ։

[Նաիրուհի]

Էնքան ես մեջս ցավոտ ապրումների հետ ասոցացվել, որ մինչեւ հիմա երբ ինչ-որ պատճառով վատ եմ զգում, ակամայից հիշում եմ քեզ:

Շնորհակալ եմ. գոնե սենց ես օգտակար լինում, որ էլ ուրիշների կարիքը չզգամ թուլության պահերիս

[Նաիրուհի]

Լիլս, ընգեր, ինքնախաբեությամբ մի զբաղվի, հա՞։

էդ նուրբ սահմաններն էնպես են խախտվում, որ իսկի գլխի չես ընկնի ու մեկ էլ ուշքի կգաս, երբ թույլատրելին անցած կլինես։ Ինքդ քեզ պատմության մեջ մի գցիր, հավատա ինձ, ախր ես քեզ լավ եմ ճանաչում՝ արդեն 25 տարի։

[Նաիրուհի]

Ձմեռը տաք ծածկոցով ու թեյով տանը փակվելու համար չէ։

Ձմեռը նրա համար է, որ մեկին ունենաս, ով ունենա չսահող կոշիկներ, ու իր հետ թրև գաս ձյան տակ, գերադասելի է՝ ոչ մարդաշատ վայրերում կամ գիշերով։ Որ ձյունը նստի թարթիչներիդ ու մազերիդ, մեկիդ թարթիչներին ու մազերին, ու տենց երկու ձնեմարդու նման նայեք իրար ու ծիծաղեք իրար վրա։

Ու որ ուշ լինի, մրսած լինեք ու մի կերպ խցկվեք տաք ու անթափանց ծխով լի մի փաբ, գետնին մի անկյուն գտնեք ու համարեք, որ բախտավոր եք։ Որ տաքանաք, դուրս գաք ու քայլեք, քայլեք, քայլեք... Մարդ չլինի շուրջը, տաքսի էլ չլինի, որ տուն գնաք, ու տենց գիշերվա մեջ էլի քայլեք, քայլեք, քայլեք՝ երջանիկ ուղղակի մեկին կողքին ունենալու զգացումով։

[Նաիրուհի]

Հիվանդ ու անտրամադիր ժամանակ, մանավանդ երբ մենակ եմ ու արդեն հինգ օր շարունակ սատկում եմ, ինձնից ղզիկ մարդ չեք գտնի։ Առավոտից լացելու առիթ էր պետք, ու խնդրեմ, ինքն իր ոտով եկավ՝ ՖԲ հաղորդագրության մեջ ամփոփված առաջարկի տեսքով։

Հա´, մենակ ես կարող եմ սենց անկապ տեղը ձենս գլուխս գցել

[Նաիրուհի]

Ինչ սկսել եմ սպորտային լրատվության հետ առնչվել, նախկինում հպանցիկ կերպող ուղեղովս անցնող մտքերիցս մեկը կպչուն պատկեր է դարձել։
Թող ներեն ինձ էն մարդիկ, ում հահեմատությունս կոպիտ կթվա։

Ֆուտբոլն իմ հին սերերից է։ Ինչ որ գրելու եմ, մյուս ոլորտներին էլ կարող է վերաբերել, բայց ավելի ցայտուն ֆուտբոլում է երևում։

Ամեն ինչ առևտուր է, կրքերին հագուրդ տալու միջոց։

Ֆուտբոլիստները, հատկապես ոչ եվրոպական երկրների, ոնց որ ծախու կանայք լինեն։ Էն ժամանակ, երբ ծաղկուն տարիքում են, գրավիչ են ու արժեքավոր, հարուստ տղամարդիկ (ակումբները) պոկում են նրանց իրենց երկրից, տանում են Եվրոպա, փողեր չեն խնայում, իրար ձեռքից խլում են, թաղում փառքի ու շքեղության մեջ, էնքան ժամանակ, քանի դեռ մարմինը բանի պետք է։

Ու հենց սկսում են գրավչությունը կորցնել, իսկույն նրանց շպրտում են ոչ էնքան հարուստ, ճ դասի ակումբներին, որ մի քիչ էլ սրանք հավեսները հանեն նախկին փառահեղ ու հայտնի մարզիկին օգտագործելով։

Մի կարճ ժամանակ էլ էսպես օգտագործվելուց հետո երիտասարդությունն ու հմայքը կորցրած կինը վերադառնում է հայրենիք՝ անհհայտության մեջ մահկանացուն կնքելու։

Քանի՞սը գիտեն՝ ուր է հիմա ընդամենը 33 տարեկան Ռոնալդինյոն, ով հինգ-վեց տարի առաջ «Բարսելոնայի» աստղն էր։ Որտե՞ղ կարիերան ավարտեց Ռոնալդոն։ Ի՞նչ են անում Անդրեյ Շևչենկոն, Պավել Նեդվեդը, Ռիվալդոն, Կաֆուն, Դիդան ու մյուսները։ Ես դեռ միայն նրանց մասին եմ խոսում, ովքեր աշխարհի չեմպիոն կամ լավագույն ֆուտբոլիստ են հռչակվել։

Նենց տխուր է տեսնելը, թե ոնց են ջահել, խոստումնալից ֆուտբոլիստներին չնչին գումարնեով գնում ու հետո միլիոններով վաճառում իրար, մի քանի տարի, մինչև քամեն-պրծնեն։

Օֆ, կարող է անիմաստ տեղն եմ ծանր տանում, բայց ահավոր տխուր է օրը մի քանի անգամ կարդալ, ասենք, էն մասին, որ 41 տարեկան Ռիվալդոն չի կարողանում հրաժարվել ֆուտբոլից ու պատրաստ է ցանկացած ակումբում հանդես գալ, մենակ թե իրեն խաղալու հնարավորություն տան, կամ թե ոնց է 40-ամյա Էդգար Դավիդսը Անգլիայի 5-րդ դիվիզիոնի մի թիմում խաղացող մարզիչ աշխատում

[Նաիրուհի]

Տխուր ու չար եմ էսօր։

Մտածում էի՝ անցել կամ հնարավորինս թուլացել է էդ բարդույթը, որ էլ տենց ոչ ադեկվատ ու ցավոտ չեմ արձագանքի դրան, բայց պարզվում է՝ ավելի է խորացել։ Հիմա տարածվում է նաև էն մարդկանց վրա, ում հետ իմ հարաբերություններն ինձ ուղղակի իրավունք էլ չեն տալիս ասոցացնել իրենց նմանատիպ պահվածքն իմ ապրածի հետ։

Կներես, ամենայն հավանականությամբ քո արածի մեջ ոչ մի վիրավորական բան չկար, բայց ինչի՞ հիշեցրիր ինձ ինձ էդ զգացումը, ինչի՞, ինչի՞...

Ո՞նց ներեմ քեզ էս ցավի համար, ո՞նց ներեմ էն մեկին, ով արմատավորեց մեջս էս հիվանդությունը, ո՞նց հաղթահարեմ սա։

Ոնց եմ աչքիցս ընկնում, որ պահվածքովս հաստատում եմ որոշ մարդկանց կարծիքներն իմ մասին։
Դրա համար ամեն դեպքում ասեմ. դուք չկաք էնքան, որ իմ մասին կարծիք հայտնեք, ուզում է՝ երկնքից իջած լինեք ու ամպոտ ոտքերով։ Հանգիստ թողեք ինձ իմ անհավասարակշիռ բնավորության հետ։

***
‎...Մարդ ու անասուն իրարից ջոկվում են հիշողությամբ: Հիշողությունը դրած է անասունի և մարդու արանքում: Հիշողության մեջ ես՝ ուրեմն վառվում ես, մարդ ես, հաշիվներ ունես, անհանգիստ ես - հիշողության մեջ չես՝ հրե՜ն բաց դաշտում կովն արածում է առանց հիշողությունների, իսկ հորթին երեկ են մորթել: Էն ծառը թե հիշողություն ունի՝ քոնոնք էլ ունեն: Քոնոնց կտրում են, մորթում են, զրկում են, ծաղրում են - քոնոնք իրենց հիշողությունից փախչում են, և նորից կզրկվեն ու նորից կզրկվեն ու նորի՛ց, ու նորից հիշողություն չեն ունենա, որովհետև վախենում են ծաղրին բռունցքով ու զրկվելուն կտրելով պատասխանել... Ասում եք սեր, ասում եք սիրում ենք: Սիրում եք, քանի որ կծելու, կոտրելու, զրկելու, ատելու տղամարդկություն չունեք - դուք վախենում եք ատելուց: Դուք ձեր սերը թաշկինակ եք անում, կապում աչքներիդ, որովհետև վախենում եք բաց աչքով նայել ու ատել - հանկարծ կտեսնեն, որ ատում եք ու կտան կսպանեն: Մի վախեցեք, մեռնելը դժվար է, ուզենաք էլ՝ չեք մեռնի, մի անգամ ձեր գլխի հետ թող իրենց բռունցքն էլ ցավի - տեսնեմ մյուս անգամ կխփե՞ն. տղամարդու պես մի անգամ կանգնեք՝ թող ձեզ զոռով ծալեն, դուք մի կոտրվեք՝ ձեզ թող զոռով կոտրեն - մյուս անգամ տեսնեմ կկոտրե՞ն, կծալե՞ն, կմոտենա՞ն:

Հրանտ Մաթևոսյան, «Ծառերը»

[Նաիրուհի]

Էս ի՜նչ սիրուն էր, նույնիսկ էս օրով, երբ Հայաստանի Հանրապետությունը պրծնում է։

***

Ամեն ինչ բաժանված է արդեն,
և աստղերը, և արևը, և լուսինը:
Ես գլխահակ եմ գալիս քեզ մոտ,
ես ամաչում եմ սարսափելի,
որովհետև ոչինչ չունեմ քեզ նվիրելու.
որովհետև ամեն ինչ բաժանված է ու նվիրված:
Եվ այս բառերը` օտար արևներ,
և մերկ ծառերը, և քո կարոտը
անչափ տխուր են, անչափ հուսահատ,
որովհետև այս նամակը երբեք քեզ չի հասնելու,
որովհետև նորից փնտրելու եմ քեզ ամենուրեք,
որովհետև նորից քեզ հիշելու եմ ամենուրեք,
գլխահակ քայլելու եմ նույն փողոցներով,
որովհետև ես սարսափելի ուշացած սիրահար եմ,
որովհետև ես ոչինչ չունեմ քեզ նվիրելու,
որովհետև
ամեն ինչ բաժանված է ու նվիրված:

Հովհաննես Գրիգորյան

[Նաիրուհի]

Սենց լիքը օր վաղուց չէի ունեցել։ Ամեն ինչ հասցնել՝ երկու ցույցի միջև աշխատանք, հարազատ մարդիկ, հրաշալի երեկո, թեթև ձյուն, բարդերը...
Չորս ամիս սպասել էի էսօրվան, էս երեկոյին, Արմինեիս ձայնը վայելելուն...

Հ. Գ. Շնորհակալ եմ

ափերիցս քեզ եմ շնչում...

[Նաիրուհի]

Մի քիչ ինձ անալիզ արեցի ու հասկացա. ես խաղի կանոններն ընդունող տեսակից եմ: Չգիտեմ էդ լավ ա թե վատ, բայց ես միշտ թուլություն ունեմ ընդունելու խաղի՝ ինձ առաջարկված կանոնները: Որոնք հետո առաջարկողը հիմնականում խախտելու ա, բայց ես մինչև եսիմ որ խազ ախմախավարի պահելու եմ

հավես չկա նոր ձևակերպում փնտրելու մի մտքի համար, որն արդեն իսկ լավագույնս ձևակերպված է ու լրիվ բնութագրում է քեզ

***

Ամենաշատը հստակությունն եմ սիրում։ Անհետաքրքիր խաղացող եմ, ընդունում եմ։ Շիտակ եղեք ինձ հետ. ես զզվում եմ գուշակություններ անելուց։

Ասենք ինձ՝ ինչ եք զգում, ինչ եք մտածում իմ մասին։ Քանի որ ես խաղի կանոններն առաջարկող տեսակից չեմ, ուրեմն կսպասեմ, որ ինձ առաջարկեն, հետո կընդունեմ կամ չեմ ընդունի։ Մենակ թե ինձ հետ առանց ենթատեքստերի եղեք. նախօրոք իմացեք, որ եթե ինտրիգներ ու հետաքրքիր պահմտոցիներ եք սիրում, ապա ես ձեզ հարմար խաղընկեր չեմ։

Ուղիղ, չորուցամաք մարդ եմ, էն կարգի, որ նույնիսկ եթե վիրավորվեմ դեմքիս կոպիտ ձևով ձեր կարծիքն ասելուց, ամեն դեպքում ներսումս շնորհակալ կլինեմ, որ առանց ակնարկների, բարդ հանելուկներ առաջարկելու եք արտահայտվում։

Իմ բոլոր հարաբերություններում ես ամենաշատն անորոշությունից եմ զզվում։ Էդ որ վերջերս շատ եմ օգտագործում «ոչ ադեկվատ» արտահայտությունը, նրանից է, որ հասկացել եմ՝ ինձ էդ վիճակին հասցնում են անորոշ իրադրությունները։

Ես չեմ կարող մարդու հետ հանգիստ, առանց ներքին արգելակների ու անհարմարության շփվել, եթե հստակ չգիտեմ, վստահ չեմ դիմացինիս՝ իմ հանդեպ ունեցած վերաբերմունքի հարցում։ Եթե զգում եք, որ «ոչ ադեկվատ» բաներ եմ անում, մի հատ ձեզ հարց տվեք՝ պատահաբար էնպիսի բան չե՞ք արել, որ ինձ ստիպեր ինչ-որ կասկածների մեջ ընկնել։

Քիչ մը դեբիլոտ եմ, ժող, ինձ պետք չի հասկացնել, ինձ ասել է պետք։

Ու մի բան էլ. եթե նախապես պայմանավորված խաղի կանոնները փոխում եք, ինձ էլ ասեք, էլի. էսքանը սրա համար էի գրում։

Հ.Գ. Մեկ էլ եթե ձեզ թվում է, որ ես էդ կանոնները սխալ եմ ընկալել, էդ ժամանակ էլ ասեք, ախպոր պես։ Զատկից հետո ներկած ձուն ոչ մեկիս պետք չի։

[Նաիրուհի]

Լիլ, եթե վախենում ես կտրվել իրականությունից ու հետո ավելի ցավոտ անկում ապրել, ես դրանից խուսափելու հեշտ ձև գիտեմ, արի ականջիդ ասեմ։

Մի մոռացիր ժամանակ առ ժամանակ ՖԲ-ի էն պրոֆիլը փորփրել