Անկախ նրանից, թե ինչ-որ մեկն ինձ ինչքան է պետք, վերջապես սովորել եմ ջնջել մարդուն կյանքիցս, երբ հասկանում եմ, որ ես իրեն պետք չեմ։ Ոչ թե որևէ պատճառով, այլ ուղղակի պետք չեմ, էլ պետք չեմ։ Բայց դրա հետ համ էլ չարացել եմ, էնքան, որ ուզում եմ՝ ում ես այլևս պետք չեմ, ինքն էլ ուրիշներին պետք չլինի, հատկապես էն մարդկանց, ում կարիքն ունի։
Վաղուց սենց անկեղծ բան չէի ասել. այ թե ինչ է անում տաքությունն ու հիվանդ, անօգնական ու մենակ պառկած լինելը գիշերվա կեսին...
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Գուրմե-Դուրմեի դարչինով շոկոլադից եմ ուզում։ Երկու սալիկ, որ կծելով ուտեմ։
Լավանալու համար մենակ դա է պետք, մեկ էլ՝ որ ջերմությունս իջնի
Վերջին խմբագրող՝ Նաիրուհի: 15.10.2013, 00:58:
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Հարցնում է.
-Լի´լ, ինչքա՞ն եղավ, որ իրար գիտենք։
-Ինը տարի։
-Ո՞նց՝ ինըլո՞ւրջ։
-Հաշվի, այ քեզ բան։ Վեց տարի՝ համալսարանը, մի տարի էլ ավարտելուց է անցել, դրանից առաջ էլ երկու տարի։
-Ա՜յ քեզ բան։ Հա, էլի...Բայց ինը տարի՞։ Էդքան անցա՞վ արդեն...
Ու տասը րոպե հետուառաջ է քայլում՝ շշմած հայացքով, քթի տակ կրկնելով՝ ինը տարի՜...
-Այ տղա, ի՞նչ ես տանջվում։
-Հեչ, մտածում եմ՝ էն ժամանակ սպանած լինեի՝ հիմա արդեն բանտից դուրս գալուց կլինեի
Գրո´ղ քեզ, տափակԱնեկդո՜տ է հիշել, պա՜հ...
Վերջին խմբագրող՝ Նաիրուհի: 19.10.2013, 02:13:
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Alphaone (19.10.2013), CactuSoul (19.10.2013), Chuk (19.10.2013), Jarre (18.11.2013), keyboard (19.10.2013), Meme (19.10.2013), murmushka (19.10.2013), RADIOmanyachka (19.10.2013), Smokie (26.11.2013), Vardik! (19.10.2013), VisTolog (13.11.2013), Անջրպետ (23.10.2013), Արամ (29.10.2013), Արևհատիկ (20.10.2013), Գալաթեա (19.10.2013), Ձայնալար (27.10.2013), մարիօ (29.10.2013), Նարե91 (20.10.2013), Ներսես_AM (19.10.2013), Նիկեա (27.10.2013), Շինարար (19.10.2013), Ռուֆուս (19.10.2013)
Քանի որ չեմ ուզում ողջ Ակումբին հիասթափեցնել ինձնից, չեմ ասի, թե ինչ եմ հիմա անում: Բայց չեմ կարող գոնե էստեղ չանկեղծանալ, որ հիմա` տասը տարի անց, սիրտս նույն կերպ կամ անգամ ավելի ուժեղ է խփում սպասումից:
Հիմարություն է, բայց ես ոչ միայն չեմ փոխվել, այլև չեմ էլ մեծացել, ու դա հասկանալու համար էսքան փոքր բան էր պետք ընդամենը: Բոլոր զգացողությունները չեն, որ կրկնվում են. հիմա էն ժամանակը չեմ հիշում ամեն օրվա հետ, բայց առաջին անգամվա նման անհամբեր սպասում եմ հաջորդ օրվան, իսկ դա ավելի վատ է երևի, որովհետև իսկապես նշանակում է, որ չեմ փոխվել ու չեմ մեծացել:
Առաջին նոտաներից լացս եկավ
Հա, մեկ էլ ով ինչ ասի` կատարյալ էր, ամեն դետալը կատարյալ էր:
Վերջին խմբագրող՝ Նաիրուհի: 24.10.2013, 02:34:
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Գրողը տանի...
Վերջին խմբագրող՝ Նաիրուհի: 25.10.2013, 01:48:
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Ձմեռ եմ ուզում՝ իր ամեն ինչով։ Մենակ սիրուն, պուպուշ ու ռոմանտիկ փաթիլներով, տաք թեյով ու գրքերով չէ, այլ սառույցով, որի վրա հազիվ ես հավասարակշռություն պահում, մինչև ծնկներդ հասնող ձյունով, մեկ-մեկ՝ սառը ձյունացեխով, ուշ երեկոյով, երբ դրսում ես, ու տրանսպորտ չկա, որ մասիվ հասնես։ Հետո, երբ վերջապես գալիս է կիսադատարկ մի երթուղային, ու դու սառած քեզ ներս ես գցում տաքանալու հույսով, բայց ներսում էլ պակաս ցուրտ չի, ու դու հին սովորության համաձայն դռան կողքի նստարանին ես նստում, մի կողքդ սառչում է գազելի սառը պատի հպումից, պատուհանի պոկված բռնակի անցքերից ցուրտ է փչում, մեքենան էլ մի կերպ՝ամեն վայրկյան անդարձ փչանալու սպառնալիքով է հաղթահարում վերելքը։
Այ էդ ձմեռն եմ ուզում, Երևանի ձմեռը։ Ռոմանտիկա պետք չի, պետք չի, որ կողքիդ մեկը քայլի ու տաքացնի, պետք է ցուրտ ու ձյունոտ դուրս, տաք ու ծխոտ փաբ, որտեղ մի խումբ ընկերներ կլինեն, ովքեր գարեջուր կխմեն ու կխոսեն, ու դու կկարողանաս լռել բալով ատվյորկայի բաժակը գրկած, հետո դուրս կգաս, ձյուն ու ցուրտ կլինի, ու մինչև Պրոսպեկտ կիսահարբած կքայլես լռության մեջ՝ վայելելով ձմեռվա գիշերը՝ ամենասիրուն բանն աշխարհում։
Կարոտել եմ։
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Մի գիրք կար՝ փոքր ժամանակ պաշտում էի ուղղակի։ Տասը-տասնմեկ տարեկանում մի քանի սիրելի գրական կերպար ունեի, որոնց հետ ապրում էի, մեկն էլ էս վեպի հերոսուհին էր։
Էն բազմաթիվ գրքերից էր, ում հեղինակի անունը էդպես էլ չեմ կարողանում մտապահել, բայց քնած տեղից էլ հանեն՝ սյուժեով, գլխավոր ու երկրորդական հերոսների անուններով կպատմեմ։ Վերնագիրն էլ է գլխումս մեխված։
Էսօր հիշեցի, որոշեցի փնտրել, որովհետև ուզում էի իմանալ՝ վերնագիրը բնօրինակում ո՞նց է, ու պարզվեց՝ անգամ ֆիլմ կա էդ գրքի հիման վրա, 1946 թվի ֆիլմ։ Էս գիշեր նայելու եմ...
Մարտին Անդերսեն Նեքսյո- «Դիթե-մարդ արարած»
Martin Andersen Nexø-Ditte Menneskebarn (Ditte, Child of Man)
Ուրիշներն առաջ են գնում, ես՝ ետ։ Էնտեղ ապահով է։
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Երբ մարդուն մերժում ես, ու ինքը դրանից հետո քո հանդեպ վերաբերմունքը փոխում է, դեռ հասկանալի է։
Բայց ինչի՞ են ինձնից աբիժնիկ էն մարդիկ, ովքեր իրենք են ինձ մերժել
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Քաղաքից դուրս գալու, էստեղ-էնտեղ թրևելու կամ ուղղակի մի սիրուն տեղ նստելու առիթ ինչքան ասես ունեցել եմ, բայց էսօրվա նման կատարյալ հանգստություն ու լիցքաթափում երբևէ չեմ զգացել։
Ուրեմն պետք է երկու ամիս ապրել էսպիսի անասուն լարվածությամբ ու գերհոգնածությամբ, որ կարողանաս հասկանալ ազատ օրվա, մի ամբողջ օր առանց էկրանի ապրելու, գործի, դասի ու քննության մասին բոլոր անհանգստացնող մտքերը գրողի ծոցն ուղարկելու ու հրաշալի մարդկանցով, շունչդ կտրող գեղեցիկ բնությամբ շրջապատված լինելու արժեքը։
Ես վանաձորցիների ցավը տանեմ։ Ինչ լավն են։
Հ. Գ. Վերջերս հայտնաբերել եմ, որ էս ժամերին, երբ արդեն գրեթե բոլոր լույսերը հանգած են, Երևանի երկնքում աստղեր են երևում, ժողովո՜ւրդ
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Alphaone (04.11.2013), boooooooom (04.11.2013), CactuSoul (04.11.2013), E-la Via (04.11.2013), enna (20.11.2013), keyboard (04.11.2013), Peace (04.11.2013), Ruby Rue (04.11.2013), Smokie (08.11.2013), Vardik! (04.11.2013), Աթեիստ (04.11.2013), Շինարար (04.11.2013), Ուլուանա (04.11.2013), Ռուֆուս (04.11.2013)
Առավոտներն էսպիսի երջանկության զգացում մեջս լինում է ձմռանը. Բայց օդի մեջ մոտեցող ձմեռն զգալն էլ է անառիթ հանգստություն առաջացնում։
***
Վերջին երկու օրերին ինձ համար ամենասպասված իրադարձությունները տեղի ունեցան։ Վերջապե՜ս։ Մավրիս առաջին մենահամերգը մեծ դահլիճում ու ամենա-ամենայիս՝ քրոջ նման հարազատ Անուլիս նշանդրեքը։
Օդերում եմ էն պահից, ինչ իմացա, որ էս երկու տոներն իրար հետևից են լինելու։
Մավս, տաղանդավոր պուճուրս, շնորհակալ եմ աննկարագրելի երեկոյի համար։ Քո ձեռագիրն ամեն ինչում կար, ինքնատիպությունդ, քարացած ձևերից դուրս գալու, նոր, հետաքրքիր լուծումներ գտնելու կարողությունդ, բազմազան ու հրաշալի երգացանկդ ու աստվածային ձայնդ պարզապես կատարյալ դարձրին էդ մեկուկես-երկու ժամը։ Հպարտ եմ քեզնով, մանչսԴու մեզ ապացուցելու բան չուեիր էլ, բայց շատերին պետք էր ցույց տալ, թե ով ես դու ու ով են մյուսները։ Երջանիկ եմ, որ կարողացար ներուժիդ գոնե մի մասը դրսևորել։ Սպասում եմ սեփական ստեղծագործություններով հաներգիդ։
Անս, Դավս, բառեր չունեմ ուղղակի։ Ես էնքան երջանիկ եմ, երևի ձեզ հավասար (ավել չեմ ասի, որովհետև անհնար բան կլինի
Աաաա, ցնդել եմ
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Մի մեծ, անհնարին երազանք ունեմ, որի մասին առաջին անգամ եմ բարձրաձայնում։ Ուզում եմ լիքը փող ունենալ, շատ փող, շատ-շատ փող, վերցնել մամայիս ու ապերիս ու իրենց տանել աշխարհի ամենասիրուն տեղերը։ Ուզում եմ, որ իրենք տեսնեն բոլոր հետաքրքիր բաները, անեն էն ամենը, ինչ կուզենային, բայց չեն մտածում, որ մի օր հավանական կլինի։
Եթե մի օր սա իրականացավ՝ ուրիշ ակնկալիք, երազանք, պահանջ չեմ ունենա։ Մամայիս հետ շրջելուց մեծ երջանկություն լինել չի կարող։
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Alphaone (13.11.2013), boooooooom (16.11.2013), CactuSoul (13.11.2013), enna (20.11.2013), keyboard (13.11.2013), Meme (13.11.2013), Smokie (13.11.2013), VisTolog (13.11.2013), Աթեիստ (13.11.2013), Արամ (13.11.2013), Արևհատիկ (14.11.2013), Նիկեա (16.11.2013), Նուշություն (13.11.2013), Շինարար (13.11.2013), Ուլուանա (13.11.2013), Ռուֆուս (13.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (14.11.2013)
Սիրում եմ սենց պահերը, երբ մի բանի մասին վաղուց մոռացած ես լինում, մեկ էլ անսպասելի հիշեցնում են, ու դու, անգամ եթե ժամանակին որոշակի վերապահումներով ես դրան մոտեցել, հիմա ուղղակի թուլանում ես ու տրվում հիշածդ վայելելուն։
Մամաս մյուս սնեյակում երեխեքին «Անուշ» է պատմում, մեկումեջ էլ արտասանում է կարևոր հատվածները, ու ես ստեղ հուզվել եմ
Մենակ մամաս է կարողանում նենց անել (մեկ էլ Մավրս՝ որոշ երգերով), որ մեջս ամեն ինչ փոթորկվի, էնքան լցվեմ, որ ուզենամ լաց լինել։ Մոռացված աշխարհ բացվեց էլի
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
boooooooom (16.11.2013), CactuSoul (16.11.2013), enna (20.11.2013), Smokie (18.11.2013), Արամ (16.11.2013), Նիկեա (16.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (17.11.2013)
Միսս Ամերիկա մոդ օն։
Ինչի՞ երբեք չեմ համեմատում ինձ նրանց հետ, ովքեր ինձնից շատ բան ունեն բոլոր առումներով՝ կարիերա, անձնական կյանք, փող, հաջողություններ։ Ոչ մի անգամ չեմ մտածում՝ իրենք ինչո՞վ են ինձնից լավը, որ ես պիտի էդ ամենը չունենամ, իսկ իրենք՝ ունենան։
Դրա փոխարեն առաջին անհրաժեշտության իրերից բացի անգամ ամենաչնչին բան ինձ համար գնելիս ձեռքս դողում է։ Գնածս՝ ուտելիք, հագուստ, զարդ, ցանկացած այլ բան (բացի գրքերից), մնում է կոկորդիս, չեմ կարողանում վայելել, որովհետև մտածում եմ՝ լիքը մարդ էս պահին կոպեկի կարոտ է, իսկ ես չեմ մեռնի, եթե էդ շոկոլադը չուտեմ կամ ականջօղերը չկրեմ։
Իրոք արդեն հիվանդագին է դառնում։ Չեմ հիշում՝ վերջին անգամ երբ եմ ինձ համար ինչ-որ բան գնել։ Ամբողջ երկու տարի բացի նվեր ստացածներից՝ ոչ մի նոր հագուստ չեմ գնել, ծայրահեղ անհրաժեշտության դեպքում էլ՝ միայն second-hand-երից։
Նոր պատահաբար ՖԲ-ում օնլայն նվերների էջ տեսա, դրամապանակներ էլ կային։ Հիշեցի, որ իմը հոգին ավանդել է, ասացի՝ հարմար բան նայեմ։ Մեկ էլ ինձ բռնեցրի էն մտքի վրա, որ ես իրականում կարող եմ առանց նոր դրամապանակի յոլա գնալ, համ էլ ի՞նչ սրտով եմ ես դա գոհ-գոհ օգտագործելու, երբ լիքը երեխեք կարող է երազում են սեփական դրամապանակ կամ, ասենք, կյանքում մի անգամ նոր խաղալիք ունենալ։
Սատանան տանի։ Ասեք, որ սա արդեն նորմալ չի, հետս մի բան կատարվում է։ Մարդ է՞լ մենակ ուրիշի համար նվեր առնելուց հաճույք ստանա։
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Չեմ հասկանում՝ ինչի՞ է էսպես։
Միշտ ասել եմ, որ սիրում եմ Հայաստանի պուճուր ու կլոր լինելը, բայց մեկ-մեկ ուղղակի սարսափում եմ դրանից, ոնց որ էսօր։
Ինչի՞ չեմ կարող լիարժեք ուրախանալ մեկի ուրախությամբ՝ առանց մեկ ուրիշի ցավը տեսնելու։
Մի օրում երկու պատմություն իմացա՝ ընդհանուր «հերոսներով»
Մի քիչ շատ են զուգադիպությունները էս պուճուր երկրում։
Ու ես էլ, սովորության համաձայն, կաշվիս վրա եմ զգում ուրիշների ապրումները, թեկուզ իրենք էդ մասին չեն էլ կասկածում։
Գրո´ղը տանի։
Վերջին խմբագրող՝ Նաիրուհի: 21.11.2013, 00:42:
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Մի ժամանակ սիրում էի հեքիաթներ հորինելու սովորությունս. օրերով ապրում էի մի հեքիաթի մեջ, զարգացնում, ու էնքան հետաքրքիր էր էդպես, ձանձրանալու, տխրելու ժամանակ չէր մնում։
Արդեն մի քանի օր է՝ չեմ սիրում, որովհետև առաջ ես էի ղեկավարում հորինածներս, իսկ էս վերջինն ինքն է ինձ կառավարում
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Alphaone (26.11.2013), boooooooom (26.11.2013), Meme (26.11.2013), Nare-M (28.11.2013), Smokie (26.11.2013), Stranger_Friend (26.11.2013), Արամ (27.11.2013), Ուլուանա (26.11.2013), Տրիբուն (08.12.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (26.11.2013)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ