Ուղեղային մորմոք, սրտի հիվանդություն

[Նաիրուհի]

Ես չեմ ուզում սուրբ ու անինքնասեր լինել, որ բոլորն իմ հաշվին ինքնահաստատվեն, կայանան ու հետո էլ ասեն, թե ես ինչ լավ մարդ եմ։ Ես սովորական մարդ եմ, ու ուզում եմ գնահատվել առանց ուժս ու համբերությունս փորձությունների ենթարկելու, հնարավորությունների առավելագույն չափով շահագործվելու։ Ու ընդհանրապես, չե՞ն կարող լինել հարաբերություններ, ուր մարդիկ տալիս և ստանում են միաժամանակ, ոչ թե մեկը մյուսի հաշվին է ապրում։

Բա որ մի օր որոշում ես այլևս քեզ չզոհել հանուն ուրիշների քմահաճույքների, ու քեզ որակում են էգոիստ ու հայտարարում, որ քո հարցում սխալվել են...

[Նաիրուհի]

Մի քանի շաբաթ ապրել՝ կանխավայելելով էն ուրախությունը, որ զգալու է քեզ համար գրեթե անծանոթ մեկը քո խենթության շնորհիվ։ Անպատմելի զգացողություն է

[Նաիրուհի]

Լիքն եմ, էնքան լիքը, որ վերջին շաբաթվա սմայլիկադուլից (Րաֆֆին ո՜նց ժողովրդի աչքից գցեց էս արմատը) դուրս եմ գալիս, որովհետև բառերը չեն կարող արտահայտել երեկվա ապրումներս։


Ի՜նչ լավն ես դու...

[Նաիրուհի]

Երբ ժայռի կատարից նայում եմ անդունդին, հեռվում ծագող արևին, ուսումնասիրում եմ ափիս մեջ վերցրած փոքրիկ միջատին կամ զննում անգամ ամենաաննշան թվացող ծաղիկը, մեջս քնքշանքի ալիք է բարձրանում դրանց կատարելության գիտակցումից։ Էդ գեղեցկությունից շունչս կտրվում է, բառ անգամ արտաբերել չեմ կարողանում, ու միայն արցունքներն են օգնում չխենթանալ։ Լաց եմ լինում, ու դրանից քիչ-քիչ մեղմվում է սեփական անկատարությունս, ձուլվում եմ բնությանն ու սկսում ինձ էլ արժանի համարել այդ հրաշքը վայելելու։

Մեկ-մեկ էդպիսի մարդիկ էլ են լինում, ում ներկայությունից, գոյության գիտակցումից, գեղեցկությունից շունչդ կտրվում է, բառ անգամ արտասանել չես կարողանում, ու էդ ժամանակ էլ մենակ արցունքներն են օգնում չխենթանալ։

Ու մենակ էդպիսի մարդու բացահայտելն է ստիպում գիտակցել, որ բնությունն իրոք կատարյալ է։ Ես դա գիտակցում եմ։

[Նաիրուհի]

Անզգա դառնալն էլ ո՞նց է լինում։ Փորձարկումներ եմ անում ինքս ինձ վրա. մի կաթիլ տարբերություն չկա՝ ինչ է կատարվում հետս, ով է կողքովս քայլում, հետս ինչ է խոսում, ոնց է նայում կամ դիպչում ինձ։
Ոնց որ կողքից ուրիշներին նայեմ. այ էդքան պետքս չի։ Ու պետքս չլինելն էլ պետքս չի։

[Նաիրուհի]

Լավն էր էսօրը։ Երրորդ հեծանվարշավս, էս ամառվա երրորդ արևային կիրակիս, հրաշալի մարդիկ ու հրաշալի ակումբցիները, մեջս ծովացող քնքշանքը, որ ամեն ինչից ավելի մի կոնկրետ բանով է պայմանավորված։

Ազնիվ խոսք, ինձ ընդամենը երկու բան է պակասում կատարյալ երջանկության համար, երկու բան, որ այս պահին ի զորու չեմ ինքնուրույն ձեռք բերել, մնացածի համար ուժերս ու ժամանակս լրիվ հերիք են։

Էսօրվան մի հատ էլ

[Նաիրուհի]

Էս հղումը պահեմ օրագրումս՝ չկորչի
Հենց վիճակս էն չլինի, բացեմ, նայեմ, նորից ապրեմ բնության կատարելությունը, գժվե՜մ...

[Նաիրուհի]

Իդեալիցս հինգ պակաս մարդու հետ...

... հաճույքով կսիրեի էն ամենն, ինչ ինքը սիրում է։

Կուզեի՝ հետս գար ցույցերի, հեծանվարշավի։ Իրար հետ իմ սիրած երաժշտությունը լսեինք։ Նոր հայտնաբերած կամ վաղուց իմացած բանաստեղծությունների սիրուն պատկերներ ցույց տայինք իրար։ Ինձ լիքը բաներ սովորեցներ՝ առանց բարոյապես ճնշելու։ Պառկեինք խոտերին ու աստղերը հաշվեինք, հետևեինք՝ ոնց են ձևափոխվում ամպերը։ Թրև գայինք մինչև լուսաբաց։ Հետս անցներ Թարթառի մի ափից մյուսը, Իստի-Սուի ավերակներում ինձ նման կյանք գտներ, ու իրեն էլ թվար, որ երկրի վրա դրախտն էդ փոքրիկ անկյունն է։ Ինձ նման սիրեր, զգար հողը։ Թողներ, որ մրջյունները վազվզեն վրայով։ Մի քիչ խոսել սովորեր, մինչև ես լռել սովորեի։

Բայց ես իրեն սիրահարված չեմ, իսկի ինքն էլ ինձ սիրահարված չի։
Ու փաստորեն էսքան տխուր բան է իդեալիցդ հինգ պակաս մարդուն հանդիպելը, եթե էդ ամենը գիտակցում, մտածում ես, ոչ թե զգում։

Բայց ամեն դեպքում հավես զգացողություն է մի քանի տարվա ամենահեռավոր ծանոթիդ մեջ քեզ համար համարյա կատարյալ տղամարդուն բացահայտելը։ Մենակ նրա գոյության հնարավորությունն իրականացած տեսնելն արդեն ինչ ասես արժի։

[Նաիրուհի]

Ամեն հաջորդ օր մի քիչ ավելի վատ

[Նաիրուհի]

Օդ ու ջրի պես անտառ եմ ուզում, գետ, գիշեր ու լիքը աստղերով երկինք։
Երկու օր, շատ չէ, ընդամենը երկու օր առանց քաղաքի, մեքենաների, հեռախոսի, մարդկանց։ Գիշերները պառկեմ ու նայեմ աստղերին, ծառ ու գետ շնչեմ, մաշկովս հող զգամ, ծակոտիներովս լռություն ներծծեմ, ու երակներովս բնություն հոսի...

Շատ չէ, երկու օր ընդամենը, երկու օր։ Մե՞ծ բան եմ ուզում։

[Նաիրուհի]

***

Մեկն ասում է՝ էս ամենը, մենակությունդ փոխել չուզենալը նրանից ա, որ դու չափից ավելի լավն ես։
Ասում է՝ հետը գործ չունես, ինքը հլը լրիվ ցոգոլ ա, քեզ պետք չի։ Մենակ իրենց մասին մտածող, էգոիստ տղերքից հեռու մնա, ափսոս ես։

Էն մյուսն ասում է՝ ուզում եմ, որ մի օր հասկանաս, թե ինչքան լավն ես։ Ու երբ դու դա հասկանաս, ես էդ մասին կիմանամ։ Գիտե՞ս ոնց։
-Ո՞նց։
-Մի օր՝ հեռու կամ մոտ ապագայում, երբ կհանդիպենք՝ միանգամայն պատահաբար կամ ոչ, ասենք՝ ինչ-որ ճարտարապետական սեմինարի ժամանակ, ու դու շատ յուրահատուկ կժպտաս, ես կզգամ, որ հասկացել ես։

Երրորդն էնքան բան է ասում, որ նույնիսկ հիշելուց կարմրում եմ։

***

Ու ասում են էն մարդիկ . ովքեր միշտ ինձ համար օրինակ են եղել։
Երես եք տալիս ինձ

[Նաիրուհի]

Ակումբցիների ստորագրությունները որ շատ են աչքիս ընկնում, էնպիսի թունդ նստվածք են տալիս հաճախ, որ հետո ինչ-ինչ ապրումների ժամանակ որ ուզում եմ մտքերս ձևակերպել, մեկ էլ հայտնաբերում եմ, որ էդ պատրաստի արտահայտություններն են պտտվում գլխումս

Մի ահագին ժամանակ մտքիցս դուրս չէր գալիս Ապե ջանի «Գրկեմ, տաքացնեմ, պաչիկ անեմ, սիրեմ»-ը , հիմա էլ Նիկեայի ստորագրությունն է արմատներ գցում՝ «Սիրում եմ, սիրում եմ, հիմա ավելի շատ եմ սիրում »։

Շատ եմ սիրում, հո զոռով չի՞

[Նաիրուհի]

Ես ի՞նչ իրավունք ունեմ մտնել նրանց մատի ու մատանու արանքը

Չէէէ, էս էն դեպքը չի, թե՝ արի ու տես, որ ունեմ։

öldüreceğim kendimi
yazan yazmış kaderimi
ou nana ~~~

[Նաիրուհի]

Նենց սիրուն են ամպերը պատուհանից դուրս, գունափոխվող երկինքը...


Ուզեցի դառնալ դեպի մեր գյուղի էն շնչահեղձ անող գիշերներն ու արևածագները, որ տեսնելու համար դուրս էի գալիս պատուհանից, որ տնեցիք չիմանան։ Հա, գիշերը տարբեր ժամերի դուրս էի գալիս երկնքին նայելու։


Երկու օրից գյուղ եմ գնում։ Երազում եմ, որ քսանչորս ժամ գիշեր ու լուսաբաց լինի։ Մարդկանց չեմ կարոտել, իսկ ցերեկն առանց նրանց հնարավոր չի։


Էլի դուրս կգամ պատուհանից, կպառկեմ ցողոտ գետնին, մաշկիս բաց հատվածները կխոնավանան, ամբողջ մարմնովս լուսադեմի սարսուռ կանցնի, որն ուրիշ ժամերի սարսուռներին նման չի։


Աստղերը կհաշվեմ, հետո կմտածեմ, թե եթե նորմալ տեսողություն ունենայի՝ ինքա՜ն ավելի շատ աստղ կտեսնեի։ Կհիշեմ մանկությանս ցնդած երազներն աստղագիտության մասին, կդեպրեսվեմ, աչքիս ծայրից մի կաթիլ կգլորվի մազերիս մեջ, ու նրա թաց հետքը կսարսռա լուսաբացի քամուց։


Կուրծքս օդով կլցվի, ու ինձ կթվա՝ էնքան թեթև եմ, որ կարող եմ վեր բարձրանալ՝ դեպի Օրիոնը փակող ամպերը։ Բայց հենց արևելքը կսկսի ոսկեզօծվել, էլի սուս-փուս կիջնեմ գոմի կտուրից, կամաց կսահեմ պատուհանից ներս ու կկծկվեմ վերմակիս տակ, իբր էդ գիշեր իսկի էլ հեքիաթ չեմ ապրել։

[Նաիրուհի]

Հեշտ չի, բայց ո՞վ է ասում, թե հեշտ պիտի լիներ։ Ո՞ւմ համար է հեշտ որ։ Կամ ինձ համար ե՞րբ է հեշտ եղել։

Կարևորը վերջում սպասվող երջանկությունն է։