Էս ամեն ինչի մեջ ոչ մի հատիկ պրակտիկ օգուտ չգտա: Էս՝ կոշիկը, էս էլ՝ ես, ախպեր ջան. հիմա ինձ բացատրի, թե ինչու ա էդքան հրաշալի, որ տվյալ արտեֆակտը գտել են ոչ թե Զիմբաբվեում, այլ հենց Հայաստանում: Ուրիշ բան, եթե իմ պարտեզը փորելիս գտած լինեի, գուցե կկարողանայի լավ գնով ինչ-որ մեկին վաճառել, բայց հիմա ոնց քցում-բռնում եմ, ոչ մի օգուտ չեմ տեսնում: Րկա, էլի, հո զոռով չի: Գոնե ասա «Բազմահազար զբոսաշրջիկներ կգան Կոշիկը տեսնելու, քաղցր սուջուխ կառնեն ու կհարստացնեն Վարդուշ տատիին», կամ ասա «Հայկական հնէաբանությանը ՅՈՒՆԵՍԿՈՆ կհատկացնի ութսուն միլիարդ դոլար՝ կոշիկի մյուս զույգն էլ գտնելու համար», կամ նման մի բան, բայց ոչ վերացական «արժեքներ ու նշանակություններ»: Հա, փաստորեն՝ թքած ունեմ՝ կրոմանյոնցիներն ու ավստրալոպիթեկները ինչ կենցաղ են ունեցել: Շատ հետաքրքիր ա, բայց ոչ երբեք՝ օգտակար:
Էջանիշներ