Համբիկս

[einnA]

Հոգու կանչ էր : Գնացի, առաջին անգամ մենակ ու ճիշտ էր:
Աստվածաբույր խնկի հոտն, ինչպես միշտ, արդեն բավ էր, որ միանգամից հանգստություն իջներ:

Հավատացյալ ու անհավատ, գլխաշորով ու գլխարկով ու առանց որևէ բանի, փալանված ու կիսամերկ,խորանին ու մարդկանց նայող աչքերով, ու էլի լիքը նման հոմանիշներով կամ հականիշներով մարդկանց հոսք... ու ՊԱՏԱՐԱԳ...

Ամոթ է ասել, բայց երկրորդ անգամն էր, որ սկզբից մինչև վերջ պատարագին ներկա գտնվեցի:
Հոգևոր երգի հնչյուններն իսկական բալասան են, իսկ որ խոստովանամքին ինքնաբերաբար մասնակցությունս հետո գիտակցեցի, արդեն զգացի, թե ինչքան եմ թեթևացել:

Մի տեղ կարդացել եմ, թարգմանելով մոտավորապես միտքը փոխանցեմ .
Պատկերացրեք, եթե ամեն ինչ փողով լիներ, ինչքան պետք է վճարեինք Աստծուն շնչելու համար:

Մարդիկ ապրեք ու հոգեպես հանգիստ ապրեք, էտ էնքան հեշտ է. գոնե ինձ համար ու այսօր...

[einnA]

Մեկ-մեկ չէ, վերջերս շատ են ինձ ասում. "դե քեզ ինչ կա, դու ազատ ես, ինչ ուզես կանես..."

Ազատություն, անկախություն... ամպագորգոռ բառեր են, չեմ սիրում:

Կարևորություն չեմ տվել. ինչ հիշում եմ ինձ տանից դուրս գալիս միշտ ասել եմ. "մամ, գնում ես...", երբեք չեմ ասել."մամ կթողնես գնամ..."

Հիմա կասեն..., լավ կարևոր չի :

5-6 տարեկանից սկսած մենք դրսից տուն չէինք գալիս, չէ բակում չէինք. թաղն էինք ուսումնասիրում, հետո քաղաքը, հետո...
իսկ արդեն 7-ից մենք տանը մենակ էինք մինչև երեկոյան 6-ը. ամեն ինչ մեր վրա էր` տուն-տեղ Մի քիչ մամայություն էի անում, մի քիչ դայակություն... ու էտպես դարձանք ինքնուրույն, բայց էտ նույնը չէր, ինչ որ տատս մեկ-մեկ ասում էր "թոկից փախած"

Հետո միայն հասկացա, որ էտ տարիների արդյունքն ենք մենք:

Ազատություն ունեի լիքը, ամպի չափ, աշխարհի չափ... ինչքան ուզեք...

Բայց այդ նույն ազատությունն ինձ կապեց, ինձ իրենից կախվածության մեջ գցեց, ինձ սեփական վանդակների մեջ պահեց ու պահում է մինչև հիմա: Հենց էտ կոչեցյալ ազատությունն էր, որ ծնեց "պատասխանատվության զգացողություն" կոչվածը: Ծնեց, հետո մեծացրեց, հետո դարձավ բավականին կշիռ ունեցող մի բան..., որ կապում է ինձ:

Հիմա ես ազատ եմ, այո, ազատ երկնքի ամպերի պես... հետո փչում է քամին ու երկնքում ամպերից էլ հետք չի մնում, կորում է, չկա էլ... ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆ, ԱՆԿԱԽՈՒԹՅՈՒՆ...

[einnA]

սենյակում մութը չափազանց է...

դատարկությունն ինձ սեղմում է...

ես ավելորդ եմ արդեն... ճզմում է... նեղում է...չկա...

[einnA]

սպասումի թրթիռ...
հետո...
... ականջներս հնչող երգի ձայնից ցավում են, բայց մտքերս չեն խլանում...
նորից...

[einnA]

Բնավորության մի տեսակ կա, որ բառացի "ստրուկ" եմ կոչում:
Էտ մարդիկ մարդ են տեսնում պոչներն իրար են գալիս, սկսում են ոտքերի տակ մաքրել, սրբել, հետո "պլպլացնել", հետո էտ էլ հերիք չի պիտի "լիզեն", որ մարդկային բնույթ ստանա իրանց արածը:
Իրանց խղճալ պետք չի, իրանց ՏԵՐ է պետք, որ ծառայեն: Խղճացողներն էլ են պետք, էնպես չի, որ հեչ անօգուտ են. էտ ուղղակի մարդու հոգեկանի վրա ազդելու միջոց է, որ իրանց պաշտպանող լինի, իսկ իրանք հետո էտ երեսով տան ու ասեն. "դուք էն չեք, ինչ ցույց եք տալիս": Լավ Է անում, ճիշտ է ասում. ինչպես կարող է մարդ իր կերպարից դուրս մարդ տեսնի?
Հետո ասում են ստրուկներ չկան: Թյուրիմացություն է` բառառությամբ մի բանի, որ հիմա ստրուկներ չեն առնում - վաճառում, հիմա ստրուկներն են ծախվում, Տեր փնտրում` "ՓՆՏՐՎՈՒՄ Է ՏԵՐ" խորագրով:Տեղերն անսահմանափակ են, կարող եք հանգիստ հերթ կանգնել:

[einnA]

Սխալի, նույն սխալի ընդունման, նույն սխալի արդյունքի ընդունման, պահպանելու, պաշտպանելու,մեծացնելու, արհամարհանքի,անտեսության խուլ հայացքների, չհասկացված լինելու, ճակատագրի դառը պատժի (նույն այդ սխալի արդյունքի միջոցով), պայքարի, ճանապարհի դառը կորիզների,տարիների արդյունքի ու վերջապես այդքանից մնացած միայն պարգևի հիացմունքի ու սիրո ձայներն էին էն մութ երկնքում կես ժամից ավել վառվռող գեղեցկության հետևում լսվող ոռնոցն ու պոռթկումները:

Հ.Գ.
Անցած ճանապարհիդ ողջ պատկերը քո դեմքին էր:

Ինչքան երջանիկ է քո այդ սխալի արդյունքը, որ ճերմակիդ մեջ իր դեմքն է երևում:

Արժեր ապրել, որ գոնե մեկի համար այդքան պայքարելն իմաստ ունենար:

[einnA]

Վերջերս նկատել եմ, որ սկսել եմ ամաչել "որոշ ընկերներ" կոչվածից:Չգիտեմ էտ հասարակական կարծիքի ազդեցությունն է, թե իսկապես ամաչելու բան կա

Ամեն դեպքում շարունակում եմ էտ մարդկանց ինձ ընկեր համարել ու կարևորն այն է, որ իրանք ինձ "մոտ ընկեր" են կոչում. նշանակում է դեռ չեմ կորցրել ընկերություն անելու ունակությունս, էլի հույս կա:

[einnA]

լիքը դատարկություն շրջապատող լիքը լիության մեջ

խփում է նոր կոշիկի պես, հետո բթանում... մինչև նորից նոր կոշիկ:

[einnA]

Հասկացա.
եթե համբերությանդ բաժակը լցվել է, կաթիլը թափվել է,պայթի...
մեկ է օգուտ է
կամ պայթելուց հետո մի հատ ընկեր էլ կավելանա (կարևորը լավ ընկեր), կամ էլ ներվերդ կրծողներից մեկին էլ կուղարկես մի տեղ...

[einnA]

Չգիտեմ մտքովս ինչ էր անցել, մեկ էլ փայլատակման նման էս միտքը դուրս թռավ.

Ինչքան ուժ ունեմ, պիտի ապրեմ...

Ապրելու եմ, որ տեսնեմ էս մեծ աշխարհում իմ հետ ինչ է լինելու ...

Ապրելու եմ, որ տեսնեմ ես վերջը կկարողանամ առանջ բռնի ձևերի երեխայիս մարդ դարձնեմ...

Ապրելու եմ, որ տեսնեմ ես էն գիրացած տնային տնտեսուհիներից եմ լինելու...

Ապրելու եմ, որ տեսնեմ ես երկրորդ մասնագիտությունս կստանամ, կկարողանամ ...

Ապրելու եմ, որ տեսնեմ ես ժամանակի մեջ ժամանակակից կլինեմ ամուսնուս, երեխաներիս, հետո արդեն թոռներիս ու գուցե ծոռներիս համար...

Ապրելու եմ, որ տեսնեմ ես գոնե կյանքիս վերջին տարիներին կհասնեմ, կտեսնեմ էն լեռներն ու ձորերը, քաղաքներն ու գյուղերը, որ ամեն օր եմ երազում տեսնել...

Ապրելու եմ, որ տեսնեմ ես իմ ձեռքով մշակած այգու ծաղիկներից կտանեմ իմ հարազատների շիրիմին...

Ապրելու եմ, որ էնպես ապրեմ, որ էսքանից մի երկուսը հաստատ լինի...

[einnA]

Ուրեմ ամեն օր գործի գնալու ճանապարհին կիսաբլուրային սար կա, էտ սարի վրա (չէ մի բուն չկա ) յոլկաներով գրված է ЛЕНИН ... արդեն որ չխաբեմ մի 3 տարի կա, որ ամեն օր ճանապարհին կարդալուց լինեմ, թե բժժած, կիսաքուն վիճակում, թե ուղղակի մի վիճակի անպայման հենց հասնում ենք էտ հատվածին, մի հատ նայում եմ, մտքիս մեջ էլի կարդում ԼԵՆԻՆ ու անցնում ենք...
մի քանի օր առաջ ասեցին, ես իմ նման չեմ, մի տեսակ եմ... ես էլ մտածեցի, չէ, ամեն օր ոնց որ թե նույնն եմ...
բանից պարզվեց չէ... ԼԵՆԻՆ-ին չեմ բարևել էսօր...

[einnA]

Ժամանակը հաստատ բուժում է վերքերը, բայց հիշողություններ մնում են, որ մեկ-մեկ քեզ բզիկ-բզիկ են անում... բայց էտ հիշողություններն էլ չլինեին լրիվ բանի պետք չէինք լինի

[einnA]

չգիտեմ էտ ուժեղ լինելուց է, թե թույլ լինելուց, որ երբ պետք է մենակ մի բառ ասել, լռություն է...

... որ պետք է մենակ էտ պահին մի ձեռք բռնող ու ըմբռնող լինի, ոչ մեկին չեմ թողնում մոտ...

...որ էնքան բթացել է ամեն ինչ, որ արդեն բնազդ կոչվածը գերիշխող է ...

... որ միշտ հարազատիդ համար լավը ավելի կարևոր է, քան սեփականդ...

... որ դեռ լիքը բաներից կիսատ-պռատ գաղափար ունես ու չես էլ ուզում գոնե մեկից լրիվ մի բան հասկանալ...

երևի խառը ...

[einnA]

Ինչ լավ է, որ մեկի այցելությունը կարող է սառած հարաբերությունները հալեցնել ու քո անհանգիստ հանսգտությանը անասելի թեթևություն բերել...

[einnA]

- Լսի, ինչի են քո ընկերուհիները այդքան տարբեր քեզնից?,-մի քանի օր առաջ էլի ինձ ասացին ու ես էլի մտածեցի, որ երևի ինչ-որ բան կա դրա մեջ:
Տարիներ առաջ դասախոսներիցս մեկը հատուկ ինձ առանձին կանչեց ու հարցրեց, թե ես ինչու եմ և ոնց եմ ընկերություն անում …-ի հետ: Զարմացա, բայց հետո էլի մարդիկ նույն միտքն արտահայտեցին, իսկ ես հատուկ չէի էլ մտածել դրա շուրջ:Հասկանում ենք իրար, մի տեսակ մոտիկություն ենք անում ու վերջը ընկերներ ենք էլի:Ես ազդում եմ նրա վրա, բոլորի հետ կոնֆլիկտի մեջ է, չի լսում, իսկ երբ ես այդ բոլորի առաջ նրան հակադրվում եմ, ինքն ընդունում է: Հետո ասաց, որ մենակ ինձ է լսում, որովհետև գիտի, որ ես միշտ ճիշտն եմ ասում կապ չունի ով ինչ ա ասում…
… ջան մենք իսկապես շատ տարբեր ենք. ես երբեք քո ռոզվի կաբլուկներից չեմ հագնի, իսկ դու իմ տափակ, ոնց որ դու ես ասում, կալոշներից չես հագնի դու ուզում ես գլուխդ առնես ու փախնես էս երկրից, իսկ ես երազում եմ իմ ԷՐԳԻՐԸ դեռ տեսնել…
Դու, ես, մենք այդքան տարբեր` A ու B կետեր, որ եկել ու միացել ենք, դարձել մի ուղի: Տեսնենք դեռ ինչքան ենք միասին այդ երկու կետերով կազմած գծով քայլելու…
Սպասում եմ արդեն ճուտիկիդ

Ճուտիկը ծնվեց
ոչինիչ, որ կողքիդ չեմ, որ գուցե շատ ավելի ուշ տեսնվենք, որ լիքը բան կա բաժանող - էտ ամենը նշանակություն չունի
մենակ էն, որ դու զանգեցիր ու ասեցի` Ան ծնվեց, ես էտ պահին ուրախության կաթիլներից աչքերս թաքցրեցի կողքիններիցս...
դիմացի, դեռ պարելու ենք ու կոնծենք