Էնքան կայֆ է լինում, երբ որոշում կայացվում է ու գիտես, որ էդ էն ճիշտ որոշումն ա, ու էդ ճիշտ պահին, ոնց որ պապս էր ասում, երկրոդ դըխանիդ բացվում ա: Էդքան բան որտեղից գիտեր էդ մարդը, պարզ չի, թե էդքան բան խի լցվեց իմենո իմ գլխում, դա արդեն պարզ ա:
Չեբուռս, ներդաշնակությու՜՜՜՜ն...
Հ. Գ. Հիմա մենակ մի բան եմ ուզում. մարդիկ, որոնց մասին հիմա մտածում եմ, իրանց սկսեն լավ զգալ:
Վսյո տակի ոնց ինձ համոզում եմ, մեկ ա` անկապ ա: Դե, ասենք, մտնում ես մետրո ու նկատում, որ մարդիկ բոլորը սեւ են հագնված, չկա ուրախ գունային երանգներ: Աշուն աաա էլի: Կամ ասենք նայում ես մարդկանց դեմքերին, էնքան շատ են, բայց պաչեմու տո նույն արտահայտությունն ա: Կամ մտնում ես գրադարան ու բարձր խոսացող մարդիկ: Գրադարանավարուհին պարզ չի որտեղից ա դուրս եկել: Դիտողություն անելդ էլ արդեն չի գալիս: Մտնում ես թեյարան, որ մի բաժակ թեյ խմես, դնջանաս սաղից, մեկ էլ աֆինցատկեն շրխկ, դըրըխկ: Մտնում ես խանութ քիչ ա մնում աղաչես, որ քեզ սպասարկեն: Վերաքննիչում`անձը հաստատող փաստաթուղթ ունեք, քույրիկ: Ա ես քեզ ինչ քույրիկ, հարիֆ:
Հայերենով գրած ա` մուտք չկա, այսինքնս տեղով ելք ա էլի, ու մեկ էլ ուզում ես ելնես, մեկը դեմիցդ շրխկ: Վախ ուսս:
Հա, հասկացա, իմ կյանքում գեղեցիկն ա պակասում: Չէ, իմ կյանքում չէ, իմ շրջապատում:
Լավ ա է, երբ սիրուն ա ամեն ինչ: Սպասարկումը, մարդիկ, շփումը, կարգը, կանոնը: Անասուններ:
Հ.Գ. Ինձ բողոքական եմ զգում, ու էդ հեչ լավ չի
Վսյո տակի էնտեղ ներսումս կայֆ ա: Խի են ուզում, որ էնտեղից դուրս գամ, խի են վախենում լռությունիցս: Ախր, երբ խոսում եմ էլ, լավ չի, դատարկվում եմ, առանց լցվելու:
Գանձասար եմ ուզում գնալ:Հենց հիմա էնտեղ եմ ուզում լինել: Ինձ կօգնի:
Չեբուռաշկա՞
Հ.Գ.
Էս ռոմանսները լսում եմ Խվորոստովսկիի կատարմամբ բաբուլյաիս եմ հիշում:
Մի մեծ ռուսական շալ ուներ, վրեն էլ ծաղիկներ նկարած. դնում էի ուսերիս ու սկսում պարել…Բան էլ չէի հասկանում, բայց նենց մի հաճույք էր, երբ ռուսկոե օբշեստվո-ն /մեր քաղաքի ռուսները, հիմնականում բաբուշկայիս ընկերուհիները/ հավաքվում էր բոբուլյաիս տանը: Ես էի մեջներից հայը
, ու էս երգերի տակ, իրանց կատարմամբ, ես պարում էի…Հիմա ուղղակի գնում եմ ու ասում, ա պօմնիշ էտօ, ա պօմնիշ բաբուլ չաստուշկի:
Կարոտուում եմ…Հետաքրքիր են ռուս բաբուշկաները, մի ուրիշ կարգի ուրախանալ գիտեն
Հ.Գ. Բա դարակների հոտըըը՜՜՜՜
Շատ եմ լսել «կյանքը խաղ է, մենք էլ` դերասաններ» միտքը: Տենց չի: Ոչ էլ շախմատ ա:
Դիշովկայությունը շատ է
Հ.Գ. Վերջին շարքում նստած հանդիսատես
Վերջին խմբագրող՝ Katka: 13.10.2010, 21:37:
Էսօր մի բան պարզեցի, որ ես շատ հաճախ ուղղակի մարդկանց անտեսում ու արհամարհում եմ:
Իրականում իմ մտքերն այլ բաներով էն տարված: Իսկ մարդկանց ես երբեւէ չեմ անտեսում կամ էլ մտածում եմ, որ չեմ անտեսում:
Չէ, պետք է սովորել ուշադիր լինել, նրբանկատ: Էհ, իսկ ինձ թվում էր, ես նենց սիրել գիտեմ, որ ոչ ոք չի կարա հետս մրցակցի
Քեզ որ հաստատ կյանքում չեմ անտեսի, ուղղակի հիմա չեմ հասցնում միաժամանակ ամեն ինչի մասին մտածել: Հետո ես տրամադրության մարդ եմ
Հ.Գ.
Օպանկի: Նանարը-կանարը
Տաբուլա ռասա... Մատիտ ու ռետին: Մնում է գրոտել:
P.S.Կարամ լինեմ ավելի լավը, բայց չեմ ուզում, կարամ լինեմ ավելի վատը, բայց չեմ կարում, կարամ նույնիսկ լինեմ իսկական, բայց չգիտեմ դա որնա:
Chilly (09.11.2010), einnA (19.11.2010), Sambitbaba (09.11.2012)
Պետք է ուղղակի գծել իդեալը ու սկսել էդ իդեալը հատիկ առ հատիկ ստեղծել: Քո իդեալը ու չբողոքել ուրիշների կողմից գծված իդեալների թերությունների մասին: Իսկ վերջում` կործանում պա լյուբոմու… Ինչ որ մի բան, եթե արդեն մոտդ ծուռ է գնացել` միտքդ, աշխարհայացքդ, չկա փրկություն…Կա ինքնապայքարի փոխարինում ինքնակոնսեսուսով…Ձգտում…Մանրուքների վերագնահատում…Ուղեղի հաղթանակ զգացմունքերի նկատմամբ…Մտքերի նյութականացման կարողություն…
Սողունների բազմազանություն…
Պետք է ուղղակի գծել իդեալը ու սկսել էդ իդեալը հատիկ առ հատիկ ստեղծել: Քո իդեալը ու չբողոքել ուրիշների կողմից գծված իդեալների թերությունների մասին: Իսկ վերջում` կործանում պա լյուբոմու… Ինչ որ մի բան, եթե արդեն մոտդ ծուռ է գնացել` միտքդ, աշխարհայացքդ, չկա փրկություն…Կա ինքնապայքարի փոխարինում ինքնակոնսեսուսով…Ձգտում…Մանրուքների վերագնահատում…Ուղեղի հաղթանակ զգացմունքերի նկատմամբ…Մտքերի նյութականացման կարողություն…
Սողունների բազմազանություն…
Ի՞նչ է ադրենալինը...
Երբ չգիտես՝ ինչ ես ուզում, ուզում ես նստել, թե կանգնել, թե քայլել, թե գոռալ: Երբ գիտես, որ ինչ էլ ասես, ում էլ ասես չի օգնելու, լուչշե բեգավոյ դառոժկայի վրա մի քանի ժամ վատնել, քրտնել ու հոգնած տուն գալ, միացնել սիրած հեռուստալիքը ու ննջել, քան լսել խորհուրդներ ու ճիշտը հասկացածներին… Երբ նայում ու հասկանում ես, որ ոչ մի բան էլ չի փոխվել, ավելի վատ՝ դու ես փոխվել ու դառել ոչ մի բան: Երբ առավոտ քշեր սմս ես ստանում ու գրված է՝ ուզում եմ մեռնել: Ուզում ես պատասխանել՝ ճիշտ ես անում, բայց անջատում ես ցինիկությունդ ու ասում՝ չէ, լավ ա լինելու, ուժեղ կաց, բայց դե դու էլ հո գիտես, որ լավ-վատ մի հաշիվ ա, նայողից ա, հաստատ նայողից ա ու սմս գրողը հաստատ մի կետի ա նայում, բայց դե լավ է, որ ասես, կսկսվի... Շատ խոսալուց չի: Դեպրեսվածներին չի վերաբերում
Երբ խոսում ես ու ոչ մեկ չի հասկանում, էդ էլ լավ բան ա... Հենց հասկացան, պրոբլեմներդ կավելանան: Հետո բացի քեզանից պետք էլ չի, որ ինչ-որ մեկը քեզ հասկանա:
Ֆրոյդը ի՞նչ էր ասում:
Հ.Գ.Գրածս ադրենալին չի, բայց պառաշյուտով թռնելու ցանկություն կա մոտս:
einnA (19.11.2010), Kita (19.11.2010), Sambitbaba (09.11.2012), Անտիգոնե (19.11.2010), Դեկադա (19.11.2010)
Դեվիշնիկ:
Kita (23.11.2010)
ՈՒղղակի ուշադրություն ու սեփական էգոյի բավարարում, դե իսկ լիբիդոն...
Ախ, որ ասում եմ, ուտելը լավ բան է, հատկապես, երբ շատ սոված ես լինում:
Կերեք, որ չուտվեք: Սովորեք խժռել:
Տոմս մի ուղղությամբ:
Չմոռանալ ընտրյալներին, ֆավորիտներին
Անհաղթ անկապություն...
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ