Սկսած 8 դասարանի վերջից ունեցել եմ մշտական օրագիր, գրելով ամեն օր երեկոյան, օրվա տպավորություններիս ու իմ մասին: Առաջին էջում մեծ գրել էի «Եվ դարից երկար ձգվում է օրը», հետագայում , երբ եկա Երևան նմանատիպ վերնագրով հաղորդաշար նկատեցի, բայց չգիտեմ ինչպես դա զուգադիպեց իմ այդ գրածի հետ, կարդացել էի տպավորվել ու գրառել, թե՞...
Օրագիրս առաջինը իմացավ, որ սիրահարվել եմ, առաջին համբույրիս մասին նրան պատմեցի, գաղտնի հանդիպումներիս, մեր վեճերի, հաշտությունների, նա իմացավ իսկական ընկերներիս մասին, իմ մտադրությունների, թե որտեղ կցանականայի դպրոցն ավարտելուց հետո շարունակել ուսումս, բայց այդպես էլ մնաց երազանք դա ու նման շատ ու շատ մտքեր որ միայն ու միայն նրան էի վստահում: Անգամ ինձ համար նոր այբուբեն էի մշակել ու դրանով էի գրոտում, բայց հետո մի քիչ մեծանալով սկսեցի ծիծաղել իմ այդ մտածածի վրա, ախր օրագիրս իր փոքրիկ կողպեքն ուներ կամ ո՞վ պետք է դա կարդար, այն միշտ իմ սենյակի դասասեղանի դարակներից մեկի մեջ էր ,որը ոչ ոք, բացի ինձնից չէր բացում...
Ընդհանրապես շատ լավ է ունենալ անձնական օրագիր, որը ամեն օր քնից առաջ պետք է լրացնել: Հետագայում հին էջերը թերթելով մի հետաքրքիր ու քնքուշ զգացում է պատում, երբեմն հուզմունք, երբեմն անկեղծ ժպիտ, երբեմն ափսոսանք...
Վերջերս զգում եմ, որ օրագրային գրառումների կարիք ունեմ հենց էլեկտրոնային տարբերակով, որովհետև հիմնական ժամանակս համացանցում է անցնում, ընկերներիս մեծ մասը վիրտուալ շփման մեջ են ակտիվ ու երբեմն բաներ կան, որ ցանկանում ես ուղղակի կիսվել ոչ թե ինքդ քեզ հետ քո թուղթ գրիչի միջոցով, այլ հենց այնպես, որպեսզի քեզ կարդան ու խորհուրդներ տան...
Ինչու՞ ընտրեցի հենց այսօր այս օրագիրս բացելու ու նոր էջից լրացնելու համար, որովհետև այսօրվանից մի տեսակ կյանքս փոխվեց, ճիշտա ներկա պահին այդ փոփոխությունը միայն մուգ գույնով է աչքիս երևում, բայց վստահ եմ, որ ձախորդ օրերը ձմռան նման ինչպես գալիս, այնպես էլ անցնում ու գնում են, վհատվելու չի...
Շատ տխուր ու անորոշ տրամադրության մեջ եմ, ախր սիրելիիս մի շաբաթից կտանեն բանակ ու ես կմնամ մեն միայնակ, այսինքն մենակ էլ չեմ, բալիկս հետս կլինի ու մենք երկուսով կհաղթահարենք այս փորձությունը,...բայց մինչ դա ինձ մեծ համբերություն է անհրաժեշտ, որ հաղթահարեմ այս ամենը մենակով... մինչև երկուս լինենք... Էհ...
Ճակատագիրը սիրում է խառնել մեր հաշիվները.
Մեջբերել
Ինչու՞ այդքան քիչ ապրեցին իրար հետ, որովհետև սկսվեց Մեծ հայրենականը ու բոլորի պես պապս էլ գնաց պատերազմի: Այդ ժամանակ արդեն ծնվել էր իմ տատը՝ մայրիկիս մայրը: Ամուսնու գնալուց երկու ամիս հետո տատս իմացավ, որ կրկին երեխա են ունենալու: Գրեց ամուսնուն, պատասխան նամակը ամուսնուց եղավ վերջինը... Անհետ կորավ, չիմացան զոհվեց, գերի ընկավ, թե վիրավորվեց... Ու այն հույսով, որ սև թուղթ չէր ստացել տատս, մինչև իր կյանքի վերջին ակընթարթը հավատում էր, որ նա ողջ է... Միայնակ ոտքի կանգնեցրեց երեխաներին գիշերային հերթափոխով աշխատելով, ուսման տվեց, ամուսնացրեց, բայց... մնաց միայնակ... հարսը դեմ էր նրանց համատեղ կյանքին, աղջիկն էլ մեծ ընտանիքի հարս էր: Ճիշտա տատս դժգոհ չէր, որ մենակ էր ապրում, որովհետև դեռ ուժ կար մեջը, դեռ կյանքը եռում էր, չնայած, որ արդեն բավական մեծ էր տարիքով: Չնայած նրան, որ նա հասցրել էր մինչև առանձնանալը պահել ու խնամել իր թոռներին, կապվել նրանց հետ ու կյանքը չխնայել նրանց համար, մի այլ հրաշք էր, երբ հայտնվեցի ես: Ես նրա առաջին ծոռը չէի, բայց դա կապ չուներ,որովհետև դարձա նրա սիրելին: Երբ մերոնք տեղ գնալու էին լինում, իսկ ինձ հետևող էր պետք, առաջինը նա էր օգնության գալիս ու մեր կապը երևի հենց այդ ժամանակվանից էլ ամրացավ: Նա գյուղում տուն ուներ, որտեղ ամառներն էր գնում ու կյանք տանում գյուղի, եթե միի օր հանկարծ ուշ գնար հերթով գյուղացիները կզանգեին, որ տեղեկանան հո բան չի եղել )))) Ասում էին արի, ձայնդ չի գալիս գյուղում, ոնց-որ մեռած լինի կյանքը: Ես էլ դպրոցական տարիքից ամառային արձակուրդներս սկսեցի տատիս հետ անցկացնել: Թութ էինք թափ տալիս, օղի էինք քաշում վերջում էլ այդ կրակի վրա խորոված անում: Երբ մսով կերակուր էր լինում, տատս սիրում էր մի բաժակ օղի խմել հետը: Ասում էր էլ ինչ միս, եթե մի բաժակ թթի օղի չխմվի հետը: Շատ էինք կռվում իրար հետ, հա ինչ որ առիթներ լինում էր, բայց դե քաղցր վեճեր էին 
Երբ մենք նոր բնակարան գնեցինք, նա տեղափոխվեց իր տուն ապրելու ինչ արեցինք չարեցինք չեկավ մեր նոր տանը պրելու: Դա տևեց ընդամենը 2 տարի, այն էլ էլի միայն ձմռանը: ՈՒ որպեսզի մենակ չմնար մերոնք որոշեցին,որ ես էլ պետքա իր հետ ապրեմ... ՈՒ տենց սկսվեց մեր իրար հետ անցկացրած նրա կյանքի վերջին երկու տարիները, իսկ իմ նոր կյանքի սկիզբը: Իմ առաջին ու միակ սերը, որի մասին կիսվեցի նրա հետ, մեր թաքուն հանդիպումները, որը կազմակերպում էր հենց նա մերոնցից թաքուն... էխ, ինչ օրեր էին 
Սասի հետ ծանոթությունից ավելի շատ հուզվեց, քան ես, երբ առաջին անգամ սիրո խոստովանություն լսեցի: Այնպես էր զուգվել, հատուկ պատրաստվել, կազմակերպել ամեն ինչ, որ հանկարծ մի բան բաց թողած չլիներ: Վերջը ծանոթացավ ու էլ Սասը դառավ իր մնացյալ կյանքի իմաստը: Շատ էր կապվել հետը, ինձ էլ ստիպում էր ամեն երեկո, երբ ստանում էի հերթական սիրային բանաստեղծությունը ծրարի մեջ, կարդալ բարձրաձայն, որ հիանա ու ինձ համոզի, թե ինչ տղայա է՜ մեր Սասը 
Հայկ, Հա՜յկ, դու գիտե՞ս որն ես 
Երկու տարում հուսով եմ մի բան կանի, որ գա ավելի հեշտությամբ պաշտպանի թեզը: Պլյուս անհանգիստ գիշերներ չի անցկացնի երեխայի լացի ձայնից, կգա ու կվայելի բալիկի բլբլոցը միանգամից 
լավ է, էտ ինչա որ հիմա.
ու մի աշոծյանիկ չգար ու իր թեթև ձեռքով բարեփոխումներ մտցներ ուսումնական համակարգ: Իրեն չեմ մեղադրում ու անհաջողությունը չեմ բարդում իր գլխին, բայց իր չափաբաժինը ունի մեղավորության: Ոչ մեկը նման շրջադարձ չէր սպասում, շատ կտրուկ էր ու համոզված եմ քանի՜ ճակատագրեր հունից շեղեց, ինչքան երազանքեր թողնվեցին անկատար, որոշներն էլ մի քանի տարով հետաձվեցին...
Այ դե բայց ոչինչ է Սասս, ախր ովա՞ 22 տարեկանում էնքան բանի հասել, ինչին դու, ովա՞ կյանքում տեսել քեզ չափ դժբախտություն ու հաջողությունների տեղատարափ, չնայած, որ դրանք բոլորը քո խելքից են եղել և երբեք ոչ պատահական… 
Էտ ոնց եմ զարմանում նման մարդկանց վրա, ովքեր սեփական հիգիենայի հանդեպ նման վերաբերմունք ունեն/ հլա ջհանդամ, թե դրսում էին անում էտ գործողությունը/... ախր ինչպես կարելիա ուրիշի իրը վերցնել ու օգտագործել: Չգիտեմ իմ զահլան տենց բաներից գնումա ու էլ հետ չի գալիս 
Էջանիշներ