Բժշկից եմ գալիս: Հերթական այցելության օրն էր: Այս անգամ մի տեսակ վախով գնացի, մտածում էի շուտ տեղ հասնենք, որ զննի:
Առաջին անգամն էր, որ պստոի սրտիկի բաբախը բարձր միացրեց, ամբողջ սենյակը իրա սրտիկի ձայննն էր, հուզվել կարելի էր, բայց ինչ հուզվել, շունչներսս պահած լսում էինք, որ հանկարծ մեկն էլա բաց չթողնենք: Մի քանի րոպե թողեց հիանան ապագա մաման ու պապան իրենց բալիկի սրտիկով
Լսում էի ու կյանքը նենց հիասքանչ էր, բոլոր անհաջողություններդ ես մոռանում, մտածում գեղեցիկ ստեղծվելիք ապագայի մասին, երազում ես, պատկերացնում այդ հրաշքի դեմքը, փոքրիկ թաթիկները, տոտիկները, ժպիտը, աչուկները.... բժիշկն ասեց քիչ մնաց... ընդամենը 10 շաբաթ ու մենք արդեն կարող ենք ցանկացած պահի ծնվել...
Սիրում եմ քեզ ...
Մեջբերել
Էջանիշներ