Եսօր շատ ուրախ եմու դա նրանիցա,որ վերջապես կարողացա սիրտս բացեմ մամայիս...միշտ սիրել եմ երբ ամեն ինչ պատմել եմ մամայիս,բայց ես վերջի 2 ամիսներին մի տեսակ չեր ստացվում...մի կողմից քննություններս,մի կողմից էլ հարմար պահ չեր լինում խոսենք...բայց եսօր վերջապես կարողացա խոսեմ
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Իմ նոր ավատարը լրիվ համապատասխանումա իմ էությանը՝ երազող ու ամպեր...ինձ եսքան հարազատ ավատար դեռ չեմ ունեցել
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Իմ մենակության նոպաներ...իմ կյանքի անբաժան հիվանդությունն եք դուք...ինչ ինձ հիշում եմ միշտ դուք եղել եք իմ կյանքում...երբ փոքր էի շատ դժվար էր ձեզ հետ...չէի հասկանում թե ինչ է պետք ինձ ձեզնից ազատվելու համար...հիշում եմ փոքր ժամանակ լրիվ տրվում էի ձեզ...գնում էի սենյակս դուռը ծածկում,վերմակը գցում գլխիս ու լացում ժամերով...չէ որ իրոք մենակ էի կամ եմ...Հետո մեծացա մի քիչ ու արդեն սկսեցի սովորել ցրել ձեզ...երբ սկսում էի ինձ մենակ զգալ կամ զանգում էի ընկերուհիներիս,կամ մամաիս հետ էի զրուցում,կամ էլ ուրախ երաժշտություն էի միացնում ու սկսում պարել ինքնամոռաց...բայց դուք ոչ միշտ եք ենթարկվում ինձ...մեկ-մեկ պարելուց հիշում էի որ մենակ եմ,նստում էի բազկաթոռին ու լացում (այո լացը իրոք թեթևացնումա)...ամենաաշխույժ ժամանակ էլ դուք ինձ հենց այցի եք գալիս ես միանգամից հուզվում եմ,սկսում եմ կասկածել անգամ,որ ես լրիվ մենակ եմ,որ ոչ ոք ինձ չի հասկանում ու ոչ մեկին պետք չեմ...դա միայն մի պահա տևում,բայց միշտ հետքերա թողում իմ հոգում...հետո ես հիշում եմ թե ինչքան ինձ սիրող մարդիկ կան,թե ինչքան եմ ես պետք նրանց,որ թեկուզ գոնե նրանց ժպիտի համար արժե ժպտալ ու ապրել...հիմա ես լրիվ հարմարվել եմ ձեզ...եթե մի օր դուք ինձ այցի չեք գալիս ես զգում եմ ձեր բացակայությունը...երևի սիրում եմ հուզվել ու տխրել...մի տեսակ հարազատացել եք ինձ...
Ամենազարմանալին այն է,որ իմ ընկերներից ոչ մեկը չգիտի ձեր մասին...ինձ ճանաչող մարդիկ եթե կարդային այս գրառումս կմտածեին թե հորինել եմ,որովհետև կյանքում ես շատ ակտիվ,աշխույժ ու ժպտերես եմ...ես միշտ ժպտում եմ...իսկ ժպիտներիցս հետո մենակության թախիծը միայն իմն է...ես ոչ ոքի հետ այն չեմ կիսում,ամեն կերպ փորձում եմ ցրել...
Ինչևէ ժպտում եմ ու միշտել կժպտամ,որովհետև գիտեմ,որովհետև գիտեմ որ իմ ժպիտները ուրախություն են պարգևում բոլորին...միայն մի բան դուքել պատասխան անկեղծ ժպիտներ պարգևեք ինձ,չէ որ դա այդքան էլ դժվար չի,չէ որ ես դրա կարիքը ունեմ...
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Եսօր շատ տխուր օր էր...մեր հարևանի տղային ու իմ եղբորը բանակ են տանումճիշտա մենք շաաաատ հեռու բարեկամներ ենք,բայց համ ընտանիքներով համել երեխեքով շատ կապված ենք...ես իրան շատ եմ սիրում,որովհետև ինքը իմ ընկերնա,միակ տղան,որին ես ամեն ինչ պատմում եմ,միակ ախպերս որը չի փորձում փոխել ինձ,կամ ասել ինչ անեմ,ինչ չէ
իրա եղբորնել եմ շատսիրում,բայց իրա հետ ավելի մոտիկ եմ քան եղբոր,իրա եղբոր հետ ավելի շատ կռվում ենք քան նորմալ խոսում
բայց 2-ինել սիրում եմ,ուղակի իրան մի քիչ ավելի շատ
Չնայած միշտ էլ իրան ուշ-ուշ էի տեսնում,որովհետև ինքը Երևան էր սովորում,բայց միշտ հեռախոսով կամ ինտերնետով շփվում էինք,իսկ հիմա...բանակում կապի միջոցները քիչ են...եսօր ճանապարելուց ասի.
- Տխուր ես՞
- Չէ
- Դե մի տխրի
-Չէ ես ուզում եմ գնամ
- Ի՞նչի...դու կարող ես եթե ցանկանաս չգնաս
- Ես գնում եմ,որ ձեզ պաշտպանեմ,որ դու գիշերները հանգիստ քնես,չվախենաս
Հազիվ էի զսպում արցունքներս,որ չլացեմԻրանից երբեք չէի սպասում այդ խոսքերը
Հիմա մի տեսակ ուրախ եմ,որ գնումա իրա պարտքը կատարի,իսկ մյուս կողմից էլ չեմ ուզում գնա
Էլի հուզվեցիամեն անգամ սենցա չնայած իմ 5 ախպերներին բանակ եմ ուղարկել ու արդեն հետ են եկել,բայց ամեն անգամ հուզվում եմ,չնայած գիտեմ,որ իրանց դուր չի գալիս,իրանք էլ են տխրում մեր տխրությունից
Միայն թե մոտիկ տեղ ընկնի,որ գնալ-գալը հեշտ լինիՀիմա մինչև երեկո պիտի սպասեմ որ իմանամ թե որ չաստ են տարել
Եսօրվա գնացող տղաներ Ձեզ բարի ու անփորձանք ծառայություն
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Մեջբերում իմ բլոգից.
«Պատահական հանդիպեցի քեզ երեկ...առաջին անգամ որ քեզ տեսել էի հարսանիքում էր...հետո իմացա որ մենք ընդհանուր ընկերներ ունենք,իմացա անունդ...դու ևս իմ մասին ամեն ինչ իմացար այդ նույն ընդհանուր ընկերոջից...ու դու մնացիր իմ հիշողության մեջ,այդ օրը ես հիացել էի քո պարով,միակ տղան ես որի պարը ինձ շատ դուր եկավ...Դրանից հետո ես այլևս քեզ չտեսա,հետո իմացա որ բանակ ես գնացել...
Երեկ նորից հարսանիքում էի ու դու այնտեղ էիր...գի՞տես ես քեզ պարիցդ ճանաչեցի...անընդհատ հիանում էի քո պարով...մի քանի անգամ որսացի հայացքդ,այն չի փոխվել,չնայած դու շատ ես փոխվել...կյանքը շատ հետաքրքիր է...»18.10.2009
Նորից քեզ տեսա,էլի քեֆի ժամանակՇատ ես փոխվել,մեծացել ես...պարզվեց 4 օրա ինչ զորացրվել ես
Տեսնես ի՞նչի ենք մենք միշտ քեֆերի ժամանակ հանդիպում...էլի մեզ ոչ ոք չծանոթացրեց,չնայած երկուսս էլ գիտենք իրար
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Ուռաաաա վաղվանից ռադիոյում եմ աշխատելու
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Ուղիղ 5 օրա ինչ ինտերնետ չեմ մտնում...եսօր երբ նստեցի կոմպի դեմը սպասում էի թե ինչքան նամակներ կունենամ,թե քանի հոգի ինձ հիշած կլինեն...հետաքրքիրա,բայց ինձ ոչ մեկ չի գրել,ոչ մեկ չի նկատել իմ բացակայությունը...այս 5 օրերին անընդհատ հոգով ինետում էի,մտածում էի տեսնես ոնց եք,ոնց չեք...փաստորեն ելի միայն ես եմ մտածում դիմացիններիս հանդեպ...ցավալիա,բայց փաստ,որ անգամ ստեղ մենակ եմ...
Որոշել էի լավ բաներ գրել,այս 5 օրվա հրաշալի տպավորություններս կիսել,բայց...հիասթափված եմ,մի քիչ հանգստանամ,նորից ժպտամ
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
եսօր չգիտեմ ինչի ուզում եմ խոսեմ,շփվեմ...անկախ ինձնից մեր վերևի զրուցարանը հիշեցի...շատ հետաքրքիր էր ենտեղ...իսկ ենտեղի մեր բեմականացումները...շատ հետաքրքիր էր,աշխուժ ենտեղ,բայց...ետել պրծավ,ետել չկա...ներքևի զրուցարանը միշտ մարդաշատա լինում,երևի դրա համար էլ չեմ սիրում,մինչև մի բան ես գրում մի 10 գրառումա ավելանում,իսկ իմ կապը շատ թույլա,ջղայնանում եմ դրանից ու դուրս եմ գալիս,իսկ վերևում,շատ քիչ էինք գրողներ,բայց լավն էինքու մեր զրուցարան-չաթը
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Վերջապես երեկ իմ առաջին հաղորդումը եղավ...շատ ոգևորված եմ,բայց նաև հիասթափված,ախր շատ դժվարա,արևի ես թեժ պահերին պիտի անընդհատ գնամ-գամ,արդեն լրիվ այրվել եմ,սևամորթ եմ դառել...բայց երբ ստուդիա գնացի,որ ձայնագրվեմ,շատ լավ էր,իսկ հենց հիշում եմ այրված մաշկս նորից չեմ ուզում էլի նյութ պատրաստեմ
ինչ լավա որ իրանք արցակուրդ են գնում,եսել սեպտեմբերին նորից կգնամ հաղորդում պատրաստելու,ետպես իմ համար ավելի լավա,թե չէ ես արևներին էլ չեմ ուզում գնամ
Վերջ որոշել եմ ամառս վայելեմ,ոչ մի գործ,հետո էլ կհասցնեմ աշխատանք գտնեմ,իսկ հիմա հանգիստ եմ ուզում...պապաս որ ասում էր դու դեռ պատրաստ չես աշխատելու,ջղայնանում էի,ասում էի չէ ես շատեմ ուզում աշխատեմ,ես կարող եմ...փաստորեն ինքը ճիշտ էր ու իրոք ես շատ շուտ հոգնեցի
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
4 օր առաջ գյուղ էի գնացել...չեմ կարող նկարագրել թե ինչքան լավ էր...մաքուր օդ,բնություն,ծտերի ծլվլոց,անտառ գեղեցիկ ծաղիիկներով...վաղուցա ինչ գյուղ չէի գնացել,արդեն մոռացել էի թե ինչ հանգստություն եմ ես ձեռք բերում ենտեղ...մեր գյուղը շատ մեծ գյուղա,բայց կռվից հետո լրիվ դատարկվելա,գնալով-գնալով ավելի ու ավելի քիչ մարդիկ էին ապրում ենտեղ,իսկ հիմա ընդհամենը 5 հոգի են ապրում ,որոնցից մեկը տատիկս է...ինչքան պապաս,հորքուրս ու հոպարս համոզում են որ գա մեզ հետ ապրի չի գալիս...իրա համար ենտեղ շատ լավա,հեռու ամեն ինչից,միայնակ իրա վշտերի հետ...ամառը մենք միշտ գնում ենք իրա մոտ հանգստանալու,երբ բոլոր թոռներով գնում ենք,ինքը շատա ուրախանում...սիրում եմ նաև երբ մեզ պատմություններա պատմում իրա անցյալից,մեր ծնողների մանկությունից...
Այս անգամ պապաիս հետ ես ու հոպարիս աղջիկն էինք գնացել գյուղ տատիկին տեսնելու...շատ ուրախացավ,բարկացել էր մեզ վրա որ իրան մոռացել ենք,էլ չենք գնում,մենք էլ արդարանում էինք թե դասի էինք,դրա համար չէինք կարողանում իրան այցելության գնալ...
Մեր գյուղի տան հետևի մասում մի մեծ թթի ծառ կա,հոպարիս տղեն ենտեղ մի
պառկելու ճոճանակ էր սարքել,երբ մի 5 օր առաջ գնացել էին...ես գնացի ու սկսեցի ճոճվել...աննկարագրելիա ետ հանգստությունը,երբ ոչ մի աղմուկ,ոչ մի բան քեզ չի խանգարում հագստանալ ու վայելել այդ հրաշք բնությունը,իր գեղեցիկ երգով...չգիտեմ ինչքան քնեցի,բայց արթնացա տան հեռախոսի զանգից...հոպարիս տղան էր,ասում էր նայի հա են ճոճանակիս ձեռք չտաք,ես մենակ ինձ համար եմ սարքել,թե չէ եթե դուք պառկեք կկտրվի
Մերոնք ամեն հարմարություն ստեղծել են տատիկիս համար որ լավ լինի հեռուստացույց,հեռախոս ամեն ինչ կա տանը,բայց ինքը մենակ հեռախոսիցա օգտվում ենել մենակ մեզա զանգում,հեռուստացույցը մենակ մենք ենք օգտագործում երբ գնում ենք...շատ հետաքրքիրա մեր գյուղում...իմ գյուղում...չէ որ ասում են երեխայի պապան որտեղից կա ուրեմ երեխանելա ենտեղից...փաստորեն ետի նաև իմ գյուղնա...ու ես հպարտ եմ,որ այդ գյուղից եմ
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Ախր ինչքան կարելիա երազել...բայց առանց դրանց չեմ կարող,դրանք ինձ հույս են տալիս...իմ ամպերից հյուսված երազները,այնքան նուրբ ու փխրուն ինչպես իմ հոգին...սիրում եմ երզել
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
կանցնի...սա էլ կանցնի...իրոք ետպեսա ամեն ինչ անցողիկա,միայն պահնա,որ մնումա հիշողությանդ մեջ ու հանգիստ չի թողնում քեզ...իսկ այն որ արդեն վաղուց անցելա այդ ամենը չես էլ ուզում հավատաս,միայն մտածում ես ու մտածում...փորձում վերլուծել,հասկանալ,բայց ի՞նչի համար,ու՞մա պետք այդ ամենը եթե արդեն այդ ժամանակը հետ չես տա,այդ իրադարձությունները էլ չեն լինի,կամել նույն ձևի չի լինի...վերջ որոշել եմ,այլևս անցած բաների մասին չեմ մտածելու,թե չէ ներկաս թողած անցյալի մասին եմ մտածում
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
եսօր Իրա նշաննա...առավոտից փորձում էի տխրել,ախր չի լինում...ուրախ եմ իրա համար...հա իրոք ուրախ եմ ու սրտանց...ուզում եմ որ երջանիկ լինի...ցավոք շնորհավորելու առիթ չունեցա...
եսօր շատ լավ օրա,դասարանիս երեխեքի հետ պիտի հանդիպեմ...շատեմ կարոտել,մանավանդ տղաներին որ բանակում են...ուխ մի լավ կուրախանանք դասարանով,վաղուցա չենք հավաքվել
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Հրաշքս ահագին մեծացելա...ինչքան գնում ենքան ավելի եմ սիրում,երեկ ամբողջ օրը մեր տանն էր
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Արդեն մոռացել էի թե ինչ հաճելիա երբ բոլոր բարեկամներով հավաքվում ենք ուրախ առիթի համար...հիմա էլ պատրաստվում եմ հորքուր դառնամ...դեռ չեմ պատկերացնում ինչ զգացողություններ կունենամ ետ կարգավիճակում,բայց դե են որ մորքուր լինելը հիանալիա,ստիպումա մտածել որ հորքուր լինելնել պակաս լավ չի լինի...եսօր եղբայրս զանգեց թե շուտ արի,հեսա պապա եմ դառնում
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ