Վերջերս հասկացել եմ որ շատ մեծ պատասխանատվություն կա ուսերիս դրված...առաջ երբեք չէի մտածում սրա մասին բայց վերջերս շուտ շուտ են ինձ հիշացնում որ ծնողներիս միակ հույսը եսեմ,իրանք իրանց երազանքները իմ հետ են կապում...միշտ որ ինձ երանի էին տալիս որ մի երեխա եմ տանը ասում էին լավա ամեն ինչ քոննա ինչ ուզում նենցես անում,բայց համամիտ չէի որովհետև միշտ սիրել եմ մեծ ընտանիքները,իսկ հիմա առավել ևս համամաիտ չեմ,չափից դուրս մեծ պատասխանատվությունա մի երեխա լինելը,որ չգիտես ինչ անես որ ծնողներիդ համար լավ լինի,ոնց ցույց տաս սերտ իրանց հանդեպ...հիմա երբ արդեն մեծ եմ ծնողներս սպասում են որ հա կամուսնանամ,թոռնիկ իրանց կնվիրեմ...իրանք դրանով երջանիկ կլինեն...բայց ախր ես դեռ չեմ ուզում,մի տեղից էլ գործս որ չկա էլ սաղ օր տաննեմ ու իրանց տխրեցնում եմ...ճիշտա չեն արտահայտում բայց զգում եմ որ նեղվում են որ տանն եմ ամբողջ օրը որ կոմպի դեմից չեմ հելնում...օրագիրս տխուր եմ շատ ուզում եմ գոնե գործ գտնեմ...
Մեջբերել
Էջանիշներ