Ընկերություն անել՝ իմանալով, որ լուրջ չէ

[Kita]

խր ես չեմ հասկանում, ո՞նց կարելի է մեկին ասել ես քեզ սիրում եմ, բայց միևնույն ժամանակ համոզված լինել, որ կյանքդ տվյալ մարդու հետ չես կապելու։

ուրեմն այստեղ ֆորումում քննարկվում էր կարծեմ, որ զույգերը երևի 90 տոկոսը կամ ավել, կամ պակաս երբեք չեն ասում իրար սիրում են
դրանից էլ գալիս է... էտ մի տեսակ մեր հասարակության հոգեբանության մեջ է մտած… գուցե կսիրեմ, գուցե լավ կլինի....և շատ գուցեներ...

[Ֆելո]

բայց ինչ պարտադիրա սիրես մեկին, նոր ընկերություն անես. կարողա ես մեկի հետ ընկերություն անեմ, որովհետև իրար հետ հաճելի ժամանկ ենք անցկացնում, պռիյատնի սիլի-վիլի ենք անում.... համ էլ ընկերություն անելուց հետո ամուսնանալը հեչ էլ պարտադիր չի

[mustang]

բայց ինչ պարտադիրա սիրես մեկին, նոր ընկերություն անես. կարողա ես մեկի հետ ընկերություն անեմ, որովհետև իրար հետ հաճելի ժամանկ ենք անցկացնում, պռիյատնի սիլի-վիլի ենք անում.... համ էլ ընկերություն անելուց հետո ամուսնանալը հեչ էլ պարտադիր չի

Համաձայն եմ

[Apsara]

Ես էլ եմ լսել այս երևույթի մասին, հաճախ տղան հենց սկզբից զգուշացնում է, որ լուրջ չի իրենց հարաբերությունները, աղջիկ կա համաձայն է թեկուզ այդպես, բայց ճանաչել տղամարդ կոչվածը, աղջիկ էլ կա վախենում է նման կերպ օգտագործված լինելուց:

Ես կոնկրետ միքանի դեպքեր գիտեմ, երբ ընկերություն են արել ուղղակի հաճելի ժամանակ անցկացնելու համար, գուցե մեզ համար դա տարօրինակ է հնչում, բայց մարդը մարդու կարիք միշտ էլ զգում է:

Կարծում եմ շատերը հույսով են լինում, որ այդ պրոստը ընկերությունը մի օր իսկական կյանքի ընկերության կվերածվի, հոգու խորքում գիտեն որ չեն սիրում, բայց հույսը չեն կտրում, սա հիմնականում աղջիկները:

Տղաները իրենց պրեստիժն են բարձրացնում, ճանաչում են աղջկան նրա մարմինը, զուտ ինֆորմացիա հավաքելու փորձ ձեռք բերելու համար:

Կան քեզ պես տղաներ Ներսես, որոնք չեն կարող ոչ սիրելիին գրկել ու ասել սիրում եմ, նրանք զարգացման մեկ այլ փուլում են, որտեղ գերադասողը ոչ թե ֆիզիկականն է այլ զգացմունքայինը կամ հոգևորը:
Ես ինքս այդպիսի ոչ շատ բայց մի քանի տղաների ճանաչում եմ, ուրախ եմ որ կան