Անկապ օրագիր

[Progart]

ինչ ուզում եմ ասեմ, ինչքան էլ լիքը կարծիքներ դուրս չգան, ասեմ, որ ակումբը մեռած ա, սաղ նոյն կարծիքն են հա կրկնում՝ աա դէ մէկ ա, ակումբը հին տան նման ա։ էն որ գալիս եմ, իմ համար նստում֊նստում՝ նայում խօսողներին, յետոյ հելնում գնում

[Adam]

Հիասթափվել եմ ակումբից ու իրա ինտելիգենտ/մակարդակով մարդկանցից: Ես գիտեմ. դուք էլ ինձնից եք հիասթափվել: Բայց իմ հիասթափությունը ձեր հանդեպ ավելի ուժեղ ա, քան ձերն՝ իմ: Էս կարգի տաղանդավոր, մակարդակով ու խելացի մարդիկ ահավոր միամիտ դուրս եկան: Դուք միամիտ եք: Համառ միամիտներ: Ես չգիտեմ ինչ եմ: Ժամանակը ցույց կտա՝ ես ինչ եմ: Ես երևի չափից շատ մեծամիտ, զրպարտող, ագրեսիվ, խելքս թրցրած ապուշ եմ: Հնարավոր ա: Անհնար ոչինչ չկա: Բայց դուք միամիտ եք, սիրելիներս: Շատ միամիտ ու խաբված: Ես ձեզ միշտ կշարունակեմ հարգել ու սիրել ու փայփայել իմ նոստալգիան ձեր նկատմամբ: Բայց ներկայիս հիասթափությունն էլ ինձ թույլ չի տալիս ակումբ մտնել: Մտքներումդ կասեք. «մենք քո ներկայությունն ու բացակայությունը ոչ զգում էինք, ոչ էլ կարծիքներդ հաշվի առնում, կամ կաևորում»: Ես դա շատ լավ գիտեմ: Բայց սիմպատիան հիասթափությունից ուժեղ ա: Ու ձեր հանդեպ սիմպատիաս միշտ պահելով՝ հիասթափված կմտածեմ ձեր միամտության մասին ու անկեղծ կցանկանամ, որ մի օր խաբված չլինեք: P.S. Խնդրում եմ գրառումս ոչ մի տեղ չբեջբերել ու խոսակցություն չհրահրել: Շնորհակալություն:

[Adam]

Էն «տաղանդավոր ու խելացի ակումբցիներ» արտահայտությունս էլ ընդամենը մի 3-4 հոգու մասին էր: Էն էլ՝ թեթևակի: Նայեք հա… շատ երես չառնեք :ՃՃ

[Գաղթական]

Մեր Ակադեմիայում մի հատ ահավոր չամուռ տիպ կար:
Էն որ շատ ժամանակ չտենալու ես տալիս՝ ականջիդ չթթվի..

Մի օր էլ նկատեց չտենալու տալս, հետևիցս հասավ, թե՝ էս արդեն տենցա հա՞, տենում ես բայց (Ակումբյան ժարգոնով ասած) քուանշի տեղ չես դնում..
Ասեցի. ապեր չնեղվես, թե դա քո համար տենց կարևորա՝ սրանից հետո քեզ ինչքան տենամ՝ քուանշի տեղ կդնեմ:

Բայց էս պատմության մեխն իմ պատասխանը չէր, այլ էն, որ լիքը մարդ կա՝ փիս նեղվումա, երբ հորիզոնում իրան քուանշի տեղ դնող չի նշմարում...

[StrangeLittleGirl]

Գնացքից իջնում եմ։ Ուսապարկիս մեջ երեք կոմպ կա, առանձին պայուսակով էլ մնացած տեխնիկան եմ ման տալիս։ Էս անգամ կայարանից տուն ավտոբուսով եմ գնալու. հեծանիվով էսքանը սարն ի վեր քարշ տալիս մեջքս կպոկվի ու ընդհանրապես էս նույն ծանրությունը Օրհուսից Կոպենհագեն քարշ տալիս հեծանիվով չէի։

Կայարանից գիտեմ, որ երկու ավտոբուս է ինձ տանում։ Մեկը 2A, մյուսը չեմ ֆիքսել։ 2A֊ին մի րոպե կա։ Եթե բաց թողնեմ, տասնհինգ րոպե պիտի սպասեմ։ Վազում եմ դեպի կանգառ։ Էդ ընթացքում 12 համարն է կանգնում։ Ինձ գցում եմ ներս, հետո ստուգում, որ չֆիքսածս համարը 13֊ն էր, այսինքն՝ լրիվ ուրիշ ուղղությամբ եմ գնում։ Հենց առաջին կանգառում իջնում եմ։ Տնից հեռու չեմ. տասնհինգ րոպե քայլելու ճամփա, բայց սարնիվեր, իսկ մեջքս պոկվում է։ Քայլում եմ դեպի 2A֊ի կանգառ։ Վեց րոպե։ Կանգառը վատ լուսավորված դատարկ փոքր փողոցում է։ Հետն էլ մառախուղ։ Կանգնում եմ, պիտի տասը րոպե սպասեմ։ Մեկ էլ հանկարծ մի սև տղա է հայտնվում ոտքից գլուխ սև ու մոտենում կանգառին՝ ոտնահարելով անձնական տարածքս։ Լեղաճաք եմ լինում, մի քիչ հեռանում եմ։ Տղան տեղաշարժվում է թեթևակի էնպես, ասես թաքնվել է կանգառի հետևում։ Լրիվ ստվերում է, ոչ մի կերպ չի երևում։ Ինքը հաստատ տեսավ իմ վախենալը, որովհետև տեղում ցնցվեցի, հետո հեռացա։ Հաստատ տեսավ, որ ավտոբուսի եմ սպասում, որովհետև էդ ժամին ոչ ոք չէր գժվել հենցընենց փողոցում կանգներ։ Բայց կարծես հեչ պետքը չի։ Ես մի քիչ էլ եմ հեռանում, որ ստվերից դուրս գամ, տեսանելի լինեմ։ Պայուսակիցս լապտերս հանում եմ, որ կանգառի վրա լույս գցեմ։ Չգիտեմ՝ դա ինչ կանի։ Գուցե վախս կանցնի, գուցե տղան կվախենա։ Լապտերս չի աշխատում։ Շարունակում եմ կանգառից մի քիչ հեռու կանգնած մնալ։ Ավտոբուսը գալիս է։ Ինձ չի տեսնում, որովհետև կանգառից ահագին հեռու եմ։ Տղային չի տեսնում, որովհետև ստվերում իր սև շորերով ու սև մաշկով լրիվ անտեսանելի է։ Չի կանգնում։

Կատաղած ստիպված ոտքով եմ գնում մնացած ճամփան, չնայած մեջքս պոկվում է։ Կանգառի մոտից կարող էի ոտքով կարճ ճանապարհով բարձրանալ, բայց պիտի տղայի մոտով ու մթության միջով անցնեի։ Վախենում էի։ Էդպես շրջանցեցի փողոցը, մեծ փողոցով սարը բարձրացա, չնայած որ մառախուղի պատճառով լուսավորությունը շատ տարբեր չէր։ Մեկ էլ հասա իմ տան կանգառին, տեսնեմ՝ նույն տղան էնտեղ նստած է։ Նորից լեղաճաք եղա։ Այս անգամ իհարկե կանգառը լուսավորված էր, ու ինքը լավ երևում էր։ Բայց դե վախից զանգեցի Մորթենին ու իր հետ խոսելով մնացած ճամփան քայլեցի, մինչև տուն հասա։

Հիշում եմ՝ մի անգամ Մորթենն ասում էր, որ հաճախ է լինում, որ փողոցում մենակ քայլելիս կանանց մոտով անցնելիս նկատում է, որ վախենում են, կա՛մ հեռավորությունն է մեծացնում, կա՛մ դիմացի մայթ անցնում։ Հիշում եմ նաև, որ վերջին ֆեմինիստական շուխուռներից մեկի ժամանակ տղամարդիկ հարցրին՝ իսկ քեզ ո՞նց օգնենք, պատասխանողներից շատերը ցուցումներ էին տալիս, թե գիշերով նման իրավիճակներում ինչ անեն (փողոցն անցեք, հեռավորություն պահեք, լուսավոր տեղերում եղեք և այլն)։ Ու չգիտես ինչու, ինձ միշտ թվում է, որ պիտի որ բոլոր լավ տղամարդիկ սրա մասին իմանան։ Սև տղան երևի ոչ մի վատ մտադրություն չուներ, բայց իր վարքն ամբողջովին ինձ լեղաճաք արեց։ Ամենաքիչը, որ կարող էր անել, գոնե ստվերոտ, անտեսանելի տեղում չկանգնելն էր։ Իսկ հետո նաև մութ ժամանակ գունավոր հագնվելը։ Գրողը տանի, անգամ ես եմ գունավոր հագնվում ու ռեֆլեկտորներով զինվում, չնայած իմ դեմքը տեսանելի է։

[Տրիբուն]

Ու՞մ մտքով կանցներ, որ ես ու Շարմազանովը կարող ա նմանություն ունենանք…

Սաղ լավ ա լինելու, ես ձեր ցավը տանեմ. Շարմազանովը որոշել է գրանցվել Ֆեյսբուքում

Դաժե Շարմազանովը կունենա ֆեյսբուք, բայց ես երբեք չեմ ունենա…

[LisBeth]

Գրառում սիրոյ․․․
Էսօր ասի․
- Հեղուկ նիկոտին եմ գնել, վրան գանգ ու ոսկորներ են նկարած։
Ասեց, թե․
- Էդ ի՞նչ ա նշանակում, որ մահվան համով ա՞։

Հիմա նստած հիշում ու ղժժում եմ։ Լավ բան ա կյանքը ապրելը, դու ճիշտ ես, բեյբը։

[Adam]

Ոմն Զ.-ի մասին թեմային ծանոթ չէի: Էս ինչեր էի բաց թողել ես, վայ, վայ, վայ…! Նախ, գրառումս ուոռնինգով սկսեմ ու ասեմ, որ մի կաթիլ եթե հարգանք ունեք իմ նկատմամբ՝ չցիտե՛ք գրառումս ոչ մի տեղ ու խոսակցություն չհրահրեք: Տեր Աստված… Սուրբ Չկույս … ես սենց բանի հլը ռաստ չէի եկել: Ես էլ ասում եմ՝ էս ինչ սև կատվի պուպուլիկ ա անցել էս ակումբցիների միջև էս վերջին 2 տարին (ֆեյսբուքյան չլայք, ակումբյան չշնորհակալություն, և վերջապես՝ հավերժ չակումբցություն: Օհ լյա լյա… հիասթափված եմ: Ոչ թե կարծիքներից ու որոշ ակումբցիների միամտությունից (դե ես իրանց միշտ էլ սիրել ու սիրելու եմ՝ փակելով աչքերս ականջներս, հետույքս ու ամորձիներս իրենց դարավոր ու խարիզմատիկ միամտության վրա )) … խփել չկա, հա, տեսեք))… այլ, թե ոնց կարար մի հասարակ բոզի տղու պատմություն էս մեր գյոզալ ակումբցիներին իրար խառնել էս աստիճանի: Ախր բոզի տղեն ոչ Չիկատիլո էր, ոչ Jack thé ripper , ոչ էլ ասենք… ինչ ասեմ … Բրեյվիկ… վերջին վարյան… թող լինի, լավ: Սա ընդամենը հայոց բանակին շատ լավ ծանոթ պիդառած, անհոգի, անբարո, նսեմ, գաղջ մի բոզի տղու պատմություն էր: Շատ հասարակ: Չերեզ չուռ: Ասենք բռնաբարության փորձն արած լիներ՝ տանտրիզմի գաղտնիքներից ելնելով՝ չաստում անմահություն ձեռք բերելու համար, կամ Անտոն Լավեյի հիմար դոկտրինան տարածեր ու ասեր՝ ես հասել եմ վերջին աստիճանին ու գիտե՛մ գաղտնիքները. ու զոհվածի մարմնի վրա էլ պենտագրամ փորագրեր՝ ասեինք հա… սա հայկական մշակույթում առաջին դեպքն ա: Էն էլ՝ բանակում: Բայց չէ: Սա հոգեկան հիվանդ, անշունչ կենդանի ա եղել, որին ընդհանրապես պետք էլ չէ՛ր նույնիսկ ցմահ տալ: Ցմահ տվեցիր, ինչ օգուտ … ինքը փոխվելու ա՞ … փֆֆֆ … սրան ուղղակի պետք էր զրկել կյանքից անմիջապես: Ու ստեղ արդեն կապ էլ չունի՝ տառապացնելով զրկել թե ոչ… պատժել թե ոչ… հեչ կապ չունի: Ինչի՞ համար պատժել: Մենք հո պատժողներ չենք էս աշխարհում: Պատժողը վերևներում ա: Կամ՝ վաբշե՝ ներքևներում: Սրան ուղղակի պետք էր անջատել: Անջատել մարդկությունից, ազատել իրեն ինքն իրենից ու իրեն շրջապատող մարդկանցից: Վերացնել ու վերջ: Ուշադրություն. իր դեպքում վերացնելը պատիժ չի: Այլ մարդկության համար սփոփանք ու վտանգի վերացում: Էդքանը: Թե չէ՝ ինքը պատիժ կկրի, թե չէ … կզղջա թե չէ… ինչ քաք կուտի թե չի ուտի՝ դա ում զանգուլակներին ա պետք: Ինձ ինքը չի հետաքրքրում: Ինքը մարդ չի, որ ինձ հետաքրքրի: Նմանատիպ բոզի տղեքի մասին պատմություններ լսում էի դեռ 2004 թվականից, երբ եղբայրս զորակոչվեց Վայք: 2 տարի ծառայեց: (ուղեղի հավերժ շռամով տուն եկավ ու էդ շռամը կուղեկցի իրեն մինչև իր կյանքի վերջ): Շաբաթը մեկ զանգում էր ու ասում՝ պատրաստվեք, արյունահեղություն եմ անելու, ինքս էլ վերջում ինքնասպան եմ լինելու: Ես երեխա էի: Շոկ էի ապրում իր զանգերից: Մայրս վառվում էր դժոխքի կրակների մեջ՝ ամեն Աստծո օր: Ես մտածում էի. ինչի՞ պիտի սենց լինի: Սա ի՞նչ ա: Սա ի՞նչ երևույթ ա ընդհանրապես: Հայրս իր դերասանական կապեր մապերն էր խառնում, որ Էդգարին Վայքից տեղափոխեն ուրիշ տեղ: Էդգարը զանգում էր ու պլանավորում արդեն թե ում ա մոռթելու առաջին հերթին, ոնց ա կազմակերպելու սպանդը ու ոնց ա վերջում իր կյանքին վերջ դնելու: Ասում-ասում էր ու չէր անում: Որտև մտածում էր, որ ժամանակավոր ա: Ողջունում եմ իր համբերությունը: Ես հաստատ չէի ունենա նման համբերություն: Դրա համար էլ՝ ճակատագիրը նենց արեց, որ բանակ չգնամ: Ինքը գիտի՝ ինչ ա անում: Երևի: Մի խոսքով՝ Էդգարը պատմում էր, թե ոնց էին աֆիցերները վարվում ու իր ու իր նման նորեկ զինվորների հետ: Սեռական բնույթի հայհոյանքներ՝ ծնողներին, ոտքի ու բռունցքների հարվածներ՝ որովայնի, ներքին օրգանների շրջաններում… հարվածներ՝ գլխին… ձախ ձեռքի վրա սուր սղոցատիպ գործիքով ձեռքի մեջտեղից գիծ էին քաշել… (մինչև հիմա էլ շռամը կա) … և այլ՝ հարմար ածական չունեցող դրսևորումներ: Բռնաբարության չհասավ հերթը… նու երևի սրանք մենակ բնավորությա՛մբ ու տեսակո՛վ էին գյոթ … ինչևէ… հայրս իր համեստ գումարներով 1 տարի հետո կարողացավ մի քանի հոգու խառնել ու չաստի գնդապետի աշխատասենյակի համակարգչային քարտուղար ձևակերպել: Վերջին 10 ամիսը քիչ թե շատ խաղաղությամբ անցկացրեց ու եկավ: P.S. ինչ վերաբերում ա ինձ՝ ես մեծ հաճույքով հենց հիմա եթե առաջարկեն՝ կգնամ ֆրանսիական բանակում կծառայեմ ու կյանքս էլ կտամ մենակ իրանց իրար նկատմամբ հարգանքի ու սիրո համար: Իսրայել կգնամ ու կծառայեմ՝ նույն արժեքների համար կյանքս տալու: Իսկ Հայաստան… ավելի շուտ՝ հայոց բանակ… ……… … … … … ավելի լավ ա՝ էսքանով էլ ավարտեմ գրառումս !

[ivy]

Մոդերատորական. խնդրում եմ գրառումները զերծ պահել հայհոյախոսություններից:
Պոռնոգրաֆիկ նկարներ պարունակող գրառումները ջնջվելու են, ինչպես ջնջվել է վերջերս արված գրառումներից մեկը:

[StrangeLittleGirl]

Էս տարի տոներին Հայաստան չենք գնա։ Ու միակ պատճառը ծուխն ա։

[Chuk]

Նոր ծանոթուհուս հետ հարց ու պատասխան։

- Տղայիդ անունը ո՞նց ա։
- Լավ ա։
- Լա՞վ։ Տենց անուն կա՞։

[LisBeth]

Ծխելու մասին՝ սյուռ

Ուրեմն շատ էր լինում թե քիչ․․․ ոբշըմ մի ահագին ժամանակ չէի ծխել, ընդհանրապես, նույնիսկ վեյփ։ Բայց ինչպես լինում ա կինոներում և վատ շարադրած դետեկտիվներում սթրեսի լեվելները հենց էդ օրերին էր պիկերին սկսել խփել։ Բայց ես քաջարի, դիմադրում էի ծխելու ցանկությանը։ Անհավասար պայքարից հոգնած քնով էի անցել, բայց գիշերվա կեսին զրթնեցի, քանի որ խիղճս մաքուր չէր։ Տանը մարդ չկար կարծես թե․․․ բայց չստուգեցի։
Սկզբում իմ ու ինչ որ երեխայի ձայներ էին հասնում, հեռվից։
- Գիրք կարդա՞մ, - հարցնում էի ես ու փորձում բլբլոցից հասկանալ, կլսի ինձ եթե կարդամ։ - Կուզե՞ս լեգո հավաքենք, - պատասխանն էլի չեմ ընկալում։
Անցնում եմ ստվերների կողքով ու բազմոցի գլխին նկատում պառլամենտի փայլող տուփը։ Կիսաբացված, մեջից մի քանիսը չկա, ասես կես ժամ առաջ եմ թողել ու գնացել պառկել, որ նորից հետ գամ։ Գնում նստում եմ կողքը։ Ու մտքումս սկսում են պտտվել պատկերներ, որ միասին ենք եղել, գիշերներ, որ միասին չենք քնել, կատաղություն, որ իր հետ եմ կիսել, հաճույքներ որ իրենով լրացրել։ Շատ ռոմանտիկ ա։
- Հիշո՞ւմ ես․․․ ասում եմ, ու հասկանում, որ հիշում ա։ - Ինչքան հեշտ կարա լինի ամեն ինչ, երբ որ մենք միասին ենք, ես կլինեմ քո հաստատունը, առաջվա նման։
Հաջորդ կադրում, որ ինձ հիշում եմ, տեղն եմ բերում, տուփը ափիս մեջ ա։ Հանում եմ մի հատիկ, ու արդեն բերանս եմ դնում, երբ մեկի տաք մատները ծնոտս բռնում ու վերև են բարձրացնում։ Երեխան էր․․ որ հիմա հասուն էր թվում։ Ինձ իր թևերի վրա տանում ա անկողնու մոտ ու ասում ա․
- Ինչ ուզում ես արա։
Իսկ ես շատ հոգնած եմ պայքարից, քնում զարթնում եմ չկա։ Ոչ երեխան, ոչ գիրք, ոչ լեգո․․․ բազմոցի գլխին՝ պառլամենտը կա։ Հաստատո՞ւն։
Եղբայրս գալիս ա վերցնում ա իրան․
- Էս նորից սկսե՞լ ես ծխել, - հարցնում եմ։
- Հա։
- Դե սիգարետդ քեզ մոտ պահի։

Հետո ինձանով հպարտ, գնում եմ վեյփստորից նիկոտին առնելու։

Ի դեպ վեյփի մասին մի երկու բան։ Ո՛չ, ինքը ավելի անվտանգ չի։ Իրա պլյուսը հոտի բացակայությունն ա, ու մեկ էլ շուրթերի վրա առկա քաղցր համը։

* գրառումը պարունակում ա ծխելու մասին անծիփրըփըգանդա։ Ծխելը ինչպես և ընդհանուր ապրելու գործընթացը բերում են մահվան։ Մի քիչ շուտ մի քիչ ուշ․․․ ընտրեք ինքներդ։

[StrangeLittleGirl]

Ասում ա՝ դե գիտես Դանիայում ոնց ա։ Գալիս, խնդրում են՝ ուսանողիս գործի ընդունի, ընկերոջս գործի ընդունի, բարեկամիս գործի ընդունի։

[Chuk]

Ես չեմ հասկանում հրաշքների չհավատացող մարդկանց։ Էսօր ուզում եմ պատմել մի հրաշքի մասին, որը ֆիզիկան չի կարող բացատրել։

Երբ ինձ առաջին անգամ պատմեցին խաղողի անվերջանելիության հատկությունը, բնականաբար չհավատացի։ Իսկ երևույթն էսպիսին է. եթե խաղողի ողկույզից ամեն օր պոկես ու ուտես ընդամենը մեկ խաղողահատիկ, ոչ մի հատիկ ավելի, հաջորդ օրը դրա տեղն այլ խաղողահատիկ կաճի ու խաղողի ձեր ողկույզը երբեք չի պրծնի։

Չհավատացիք, չէ՞։ Ես էլ չէի հավատում։ Բայց մի օր շատ հոգնած ու անուժ էի, ու խաղողից գայթակղվելով պոկեցի մեկ խաղողահատիկ ու կերա։

Ուժ չունեի ավելին ուտելու ու պառկեցի քնելու։

Էնպես ստացվեց, որ խոհանոց մեկ էլ հաջորդ օրը նույն ժամին մտա։ Սեղանին տեսա խաղողի նույն ողկույզը։ Խելքիս փչեց ուսումնասիրել, ու մեկ էլ տեսա, որ ոչ մի խաղողահատիկ պակաս չի։ Հիշեցի լեգենդը։ Նորից պոկեցի միայն մեկ խաղողահատիկ, կերա ու պառկեցի քնելու։

Հաջորդ օրը ողկույզն ամբողջական էր։ Կրկնեցի նույնը։ Հաջորդ օրն էլ...

Անցավ մեկ ամիս, իսկ ես խաղողի ողկույզից ամեն օր մեկ խաղողահատիկ էի ուտում։

Ասում եք, թե հրաշքնեը չեն լինում...

-----

- Արտ, մի հատ տարօրինակ բան եմ նկատել, - ասում ա կինս, - ամեն օր խաղող եմ ուտում, բայց մինչև ուտելս միշտ խաղողահատիկներից մեկը պոկած ա լինում։

[Alphaone]

Ես անկեղծ չեմ, երբ ասում եմ ՝չկարողացա գալ, քանի որ կարևոր հանդիպում ունեի, ոչ մեկն էդ ասելուց անկեղծ չի, ճիշտ տարբերակն ա՝ էն հանդիպումն ինձ համար քեզ տեսնելուց կարևոր էր, ախպեր, կներես, հիմա էդ ա: