*աստերիքս*

[AniwaR]

Այսօր նոյեմբերի քսանհինգն է:

Ու ժամանակն ասել է ինձ, որ ավելին չխնդրեմ,
Քանզի մեր օվկիանոսը կգտնի ափն իր մի օր:
Ն.Դ.

Քամին անտեսանելի վիշապի նման սավառնում է ուշ նոյեմբերյան կարմիր երկնքում, քսվում սաղարթախիտ ծառերի գագաթին՝ շառաչելով օվկիանոսի փշրվող ալիքների նման: Երբ հեռանում ես, նրանք, ճամփեզրին կանգնած, ինչ-որ կախարդանքով շունչ են առնում: Այդ ժամանակ հայտնվում է երկրային կյանքում անփառք ու անհայտ մի դիրիժորի ուրվական, վերցնում է իր կախարդական փայտիկն ու չափ է տալիս: Ականջ դիր, ու դու կլսես աշխարհում ամենաչքնաղ սիմֆոնիան: Ու կտեսնես շունչ առած ծառերը: Ու հուզված նրանից, թե ի՜նչ համահունչ են իրենց բյուրավոր ձեռքերն օրորում քո հետևից, ինքդ էլ չես դիմանա. կշրջվես, կգրկես քամին ու կշշնջաս նրան, ում այդքան շատ էիր սիրում. «Բարո՜վ մնաս»:

Հանգչիր խաղաղությամբ, troubled mind:


Օրիգինալ գրառումը՝ իմ բլոգում

[AniwaR]

Վինդոուզի բլոկնոտում գրվող անկապ մտքեր շարքից.

1. Բլին, ոնց կգրկեի հիմա մարդամեկին:
2. Ատում եմ ես էդ դասախոսին: Ուզում եմ կոմպը անջատեմ ու լռվեմ, պարապեմ գոնե մի քիչ: Իսկ ինքը իրա հիմար սիմուլյասիոնի պատճառով զոռով պահում ա կոմպի դեմը:
3. Էս ինչ ա կատարվում մեր ախմախ համալսարանում: Ոչ մեկին չեմ կարում հասկացնեմ, որ ժամը 9-ից մինչև իրիկունը 18.30 դաս դնելը՝ վերջին շաբաթով, արդեն չափից դուրս ա, մաքուր 8 ժամ՝ ընդմիջումները չհաշված ու 9 ու կես ժամ՝ ընդհանուր վերցրած համալսարանում մնալը մեր շահերի ու իրավունքների խախտում ա արդեն: Ես ինձ ծիծաղելի վիճակի մեջ եմ զգում՝ մասնակցել ինչ-որ երևակայական մարդկանց իրավունքների պաշտպանության պրոցեսի՝ էն դեպքում, երբ որ էսօրվա դրությամբ, էս պահին ես չգիտեմ՝ ինչ անել իմ ռեալ իրավունքները պաշտպանելու համար:
4. Քնել: Քնել: Քունս չի տանում, բայց քնել եմ ուզում: Ամեն անգամ, երբ ամեն կողմից հայտնվում եմ նման անտանելի, թվում է, թե ելք չունեցող իրավիճակում, ուզում եմ ուղղակի աչքերս փակել, անջատվել իրականությունից ու քնել: Ու արթնանալ առնվազն էն ժամանակ, երբ էդ գրողի տարած քննությունները հանձնած կլինեմ:
5. Մեկդ օգնեք, փլիիիիզ: Չգիտեմ ինչ անեմ:

[AniwaR]

Էհ: Ընկերության բաղկացուցիչ մասը կազմում է նաև իրար դարդեր պատմելը, հոգսերով, դժվարություններով, ունեցած արկածներով կիսվելը: Բայց լավ չի, որ դա միակողմանի է լինում: Այսինքն՝ երկուսից մեկը միշտ ունկնդրողի դերն է ստանձնում, մյուսը՝ միշտ պատմողի: Ես հիմա 2 դերն էլ ստանձնել եմ՝ ափսոս, որ 2 տարբեր մարդկանց հետ: Էհ, տխուր է: Տեսնես՝ վստահությու՞նն է պակասում, թե՞ հավեսը, թե՞ երկուսը միասին: Թե՞ պարզապես ժամանակի ընթացքում բոլորիս միջև ձևավորվում է անձնական հարաբերությունների որոշակի մոդել, ֆորմատ, որին մեխանիկորեն շարունակում ենք հետևել...


Ինչևէ, մեր կուրսում բոլորս (դե իբր թե ես էլ) թափով պատրաստվում ենք քննություններին, որոնք սկսվում են ընդամենը 4 օրից... Բռռռ... Բայց դե արդեն հասցնում եմ պլաններ կազմել ամանորյա արձակուրդների (10 օր ազատությու՜ն) վերաբերյալ. մասնավորապես դուրս եմ գրում ձայնադարանիցս այն կատարողներին/կոմպոզիտորներին/խմբերին, որոնց և միայն ու միայն որոնց պատրաստվում եմ լսել այդ օրերի ընթացքում: Ցուցակը կազմվում է դեռևս (որոշ ալբոմներ) լսած չլինելու, քիչ կամ անուշադիր լսած լինելու, լսած լինելու, բայց բան հասկացած չլինելու, ինչպես նաև վաղուցվանից լսած չլինելու հիման վրա: Նախնական տեսքը.

After All
Agamenon
Arthur Lee, Arthur Lee & Love, Love
Ayreon
Bob Dylan (& the Band)
Camel
Caravan
Clem Alford
Colosseum II
The Constellation Branch
Conventum
Dio
Dionysis Savopoulos
Dr. Strangely Strange
Duncan Browne
Eagles
Elf
Ellioth Smith
Eloy
Elusive
Fairport Convention
Focus
The Ford Blues Band
Fotheringay
Frank Zappa (& the Mothers of Invention)
Fred Neil
Free
Genesis
Gentle Giant
Ghost
Glenn Gould
Gov't Mule
Grace Slick
Gryphon
H.P. Lovecraft
Haitian Troubadours
Hammil/Sonix
Heir Apparent
Humble Pie
Hughes Turner Project
The Incredible String Band
Iron Maiden
Jack Bruce and Robin Trower
Jaufre Rudel
Jefferson Airplane
Jesse Cook
Jethro Tull
Jimi Vaughan
Joe Diorio & Robben Ford
John Mayall (& the Bluesbreakers)
Johnny Winter (with Edgar Winter)
Joy Division
Judas Priest
Kansas
Kaveret
Kazu Matsui Project
Killing Floor
King Crimson
The Kinks
Kiss
Koko Taylor (and Her Blues Machine)
Larry Carlton
Leonard Cohen
Leslie West
Linda Perhacs
Loreena McKennitt
Loretta Lynn
Lou Rawls
Manowar
Marc Bolan & T. Rex
Mellow Candle
Michael Osborn
Mike Heron
Mike Rutherford
Motley Crue
Mountain
Muddy Waters
Nazareth
Ned Kelly
Neil Young
Paco de Lucia
Paradise Lost
Patti Smith
Paul Butterfield (Blues Band)
Pearls Before Swine
Peter Gabriel
Peter Hammill (and The K Group)
Phil Collins
Pink Anderson
Pink Fairies
Planxty
Popa Chubby
Procol Harum
Queen
Quiet Riot
Randy Newman
Rare Bird
Rick Wakeman
Robben Ford (&...)
Robin Trower
Roy Harper
Ruphus
Salvatore Accardo
Sandy Denny
Santana (&...)
Saturnus
Savoy Brown
Sergei Rachmaninoff
The Sex Pistols
Sha-Na-Na
Shirley Collins & Davy Graham
Slade
Soft Machine
Stefan Grossman
Steve Hackett
Stevie Ray Vaughan & Double Trouble
Sun Ra
Sunforest
Susan Tedeschi
T.Rex
Tame Impala
Thin Lizzy
Tim Hardin
Tom & Jerry
Tom Waits
Tommy Castro
Tony Banks
Tony Joe White
Tracy Chapman
Trees
Twink
U2
UFO
UK
Van der Graaf Generator
Van Morrison
W.A.S.P.
Walter Trout (Band) (&...)
Warren Zevon
Whitesnake
The Who
Windir
Wishbone Ash
Wolfmother
The Wounded Kings
Yellowjackets
Yes
The Young Tradition
Λήδα & Σπύρος

Դասական կոմպոզիտորներից մի երկուսին նշեցի, բայց նախատեսվում է առանձին ցուցակ կազմել դրանց վերաբերյալ:

Ինչպես նաև չմոռանամ ուսումնասիրել իմ emo հավաքածուն ու վերջապես ժամանակ հատկացնել timbuckley.org-ից բոլոր բուտլեգները ներբեռնելուն: Գուցե նույնիսկ ինքս դրանք տորենտ սարքեմ, բաժանեմ մարդկանց: Թե չէ ամեն մեկը զահլա չի անի, նստի էդքան երգ հատիկ-հատիկ քաշի:

Օրիգինալ գրառումը՝ իմ բլոգում

[AniwaR]

Այսօր՝ քննությունից հետո, երբ համակուրսեցիներիս հետ խոսակցության ընթացքում ինձ հիշեցրեցին, որ մենք հնարավորություն ունենք նույնիսկ սեփական ցանկության դեպքում (եթե անցողիկ գնահատական ենք ստացել, բայց այնուամենայնիվ մեզ չի բավարարում) վերաքննություն հանձնել, լարվածությունս ահագին մեղմացավ: Բանն այն է, որ այդ հնարավորությունն առկա է բոլոր կուրսերում, սակայն անգամ մեկ նմանատիպ վերաքննության (էլ չեմ խոսում՝ կտրվելու դեպքում վերաքննության) առկայության դեպքում զրկվում ես հաջորդ տարի անվճար կամ զեղչով տեղից: Իսկ ինձ համար ծնողներիս ուսից ուսման վարձի բեռը հանելու հարցը, որքան էլ, որ ճիշտ չի, առաջնային նշանակություն ունի: Դաս սովորելիս, պարապելիս ես առաջին հերթին մտածում եմ ոչ թե գիտելիք ստանալու, այլ դրա մասին: Ու չեք պատկերացնի, թե ի՜նչ թեթևություն զգացի նրանից, որ վերջին՝ չորրորդ կուրսում այդ հանգամանքն այլևս բացակայում է. հաջորդ տարի չի լինելու, որ մտահոգվեմ ուսման վարձի մասին, պլյուս դրան՝ վերաքննություն հանձնելու փաստը ոչ մի կերպ չի արտացոլվում դիպլոմի մեջ:

Մի անգամ ես ու սլովենացի ընկերուհիս, որի հետ ծանոթացել էի Հայդելբերգում, զրուցում էինք մեր հայրենական համալսարանական կյանքի մասին, և ինձ համար սկզբից անսպասելի էր այն փաստը, որ նա չգիտեր, թե իր առաջադիմության արդյունքներով կուրսում որ տեղն է զբաղեցնում: Հետո հասկացա, որ նորմալը հենց դա է, աննորմալը՝ մերը: Նրանց մոտ գնահատականները փակ են, յուրաքանչյուր ուսանող գիտի միայն իր գնահատակններն ու վերջ: Ինչու՞: Որովհետև Սլովենիայում բարձրագույն կրթությունն անվճար է ինչպես Սլովենիայի քաղաքացիների, այնպես էլ ամբողջ Եվրամիության քաղաքացիների համար:

Մտածում եմ՝ ինչ լավ կլիներ, որ մեզ մոտ էլ լիներ նման որոշակիություն. կամ բարձրագույն կրթությունը լիներ ամբողջությամբ անվճար, կամ եթե պետությունն ի վիճակի չէ նման քանակությամբ միջոցներ տրամադրել համալսարաններին, ապա ամբողջությամբ վճարովի՝ բոլորի համար, զեղչերն էլ հատկացնեին միայն սոցիալական չափանիշներից ելնելով, ու դա լիներ կայուն այդ զեղչից օգտվողների համար: Մենք էլ իմանայինք մեր ֆինանսական հաշիվները. կամ խիղճներս հանգիստ անվճար սովորեինք, կամ էլ խիղճներս հանգիստ մեր փողը դիզեինք, նոր անցնեինք սովորելուն: ՍՈՎՈՐԵԼՈՒՆ: Այս մրցակցային համակարգը ոչ մի մոտիվացիա էլ չի տալիս, միայն ավելացնում է լարվածությունը, ստրեսը, խորացնում դեպրեսիաները, հանգեցնում սուիցիդալ մտքերի նյութականացման:

[AniwaR]

Օ՜ֆ: Հոգնել եմ մի տեսակ: Նույնիսկ էն մարդկանցից, ում ընկեր եմ համարում: Լցվել է մի տեսակ: Ուզում եմ մենակ մնալ: Որոշ ժամանակով: Հանգիստ թողնել նույնիսկ էն մարդկանց, ում ընկեր եմ համարում:

Դրա համար պոմիդորները պետք չի էնքան պահել, որ լխկել-չլխկելու հարց առաջանա: Իրանց հարկավոր է միանգամից ուտել վայելել ու նորը գնել: Կամ էլ սեզոնի հետ ուրիշ բանջարեղեն: Մանավանդ ձմեռը ինչ-որ պոմիդորի սեզոն չի:

[AniwaR]

Ես ծայրահեղական եմ: Ու մտածում եմ, որ հավասարակշռվածությունս պահպանելու համար ինչքան տեսանելի ու անտեսանելի ակնարկներից, կծոցներից ու ապտակներից եմ ընկճվում (թեկուզ դրանք միայն իմ հիվանդ երևակայության արդյունքը հանդիսանան), մի էդքան էլ պետք է տոնուս ստանամ հետս կատարվող թեկուզև փոքրաթիվ դրական երևույթներից:

Երեկ ժամը իննի կողմերն էր, արդեն Արամին սկայպով հաջող էի անում ու պատրաստվում էի գնալ քնելու, երբ Ալեքսն անսպասելիորեն գրեց.

- Ուզու՞մ ես միկրոֆոնով խոսենք: Ես կարող եմ քեզ համար երգ նվագել:
- Շատ կուզենայի, բայց չեմ կարող, միկրոֆոնս փչացել է,- պատասխանում եմ այն, ինչ կա:

Ուղիղ 14 րոպե պատասխան չկա: Շարունակում եմ Արամի հետ խոսել ու հետն էլ մտածում եմ՝ չլինի՞ մտածեց, թե սուտ եմ ասում, չեմ ուզում իր հետ խոսել, ու նեղացավ:

14 րոպե անց.

- Լավ, բայց ես պատրաստվում եմ քեզ համար երգ նվագել: Անկախ դրանից:

Զանգն եկավ: Ու ես Ատլանտյան օվկիանոսից այն կողմ լսում էի, թե ինչպես է ամերիկյան անդրգրաունդ հիփ-հոփ-փսիխո-պանկ ապագա լեգենդը (որի մեջ մի տեսակ էնքան համոզված եմ ու սնահավատ չլինելով հանդերձ՝ մատներս խաչ եմ անում իր համար) հաջորդաբար ինձ համար նվագում Descendents, The Ramones ու Neil Diamond` համարձակ վոկալով, ու արտակարգ նվագելով դիստորշնով ակուստիկ կիթառը:

Ալեքս, շնորհակալ եմ, դու պուպուշ, տաղանդավոր մարդ ես ու շիտակ ու անկեղծ ընկեր: Եթե ես ստիպված լինեի ընտրել մարդու մի մոդել, ըստ որի կծնվեին աշխարհի մնացած բոլոր մարդիկ, ապա դա հաստատ դու կլինեիր: Գոնե այսօր:

[AniwaR]

Paradise Lost-ի "Believe in Nothing" ալբոմն եմ լսում: Ոնց որ ք*ք լինի: Լրիվ անտաղանդ, անճաշակ, կոմերցիալ, գոմիկ, զիբիլ... Ինչ-որ ալտերնատիվ, լինկին-պարկոտ ապուշություն ա, անունը դրել են գոթիկ մետալ: Շուտվանից սենց երաժշտական զզվանք չէի ապրել: Կարծում եմ՝ հասկանում եմ՝ ինչ ես զգում իմ հանդեպ: Իսկ ես, ինչ-ինչ, իմ նկատմամբ անգամ չնչին նեգատիվ տրամադրվածություն ունեցող մարդկանց երբեք չեմ կարողացել կողքս պահել: Երբեք:

[AniwaR]

Մի մենակ կատվի մասին

Well, there's a hellcat, loose cat, hear it wail,
It can stop you down the street, you cannot get away,
Well it's gonna get to you, got the demon power,
You got to run, run, brother you know your soul's on fire....

Rory Gallagher

Մոտավորապես մի ամիս առաջ մեր շենքում՝ հենց մեր հարկի կողմերը, 2 օր անընդմեջ ժամանակ առ ժամանակ փիսիկի մլավոց էր գալիս: Մեկ-մեկ տան դուռը բացում էի, սկսում էի կանչել՝ փս-փս, բայց ռեակցիա չկար, փիսոն չէր երևում: 2-րդ օրն էլ չդիմացա, դուրս եկա աստիճանների վրա ու սկսեցի ձայնի ուղղությանը հետևելով (ինչը ինձ մոտ, պետք է խոստովանել, որ սարսափելի վատ է ստացվում՝ իմ մոնաուրալ լսողության պատճառով) ու փս-փս կանչելով փիսոյին փնտրել: Վերջը մեյդան ելավ: Ներքևում՝ աստիճանների հետևում էր թաքնված: Եկավ մեր դռան մոտ: Շատ սիրուն փիսո էր. դատելով տեսքից՝ մի տարեկանից մի երկու ամիս մեծ կլիներ, կլորիկ, թմբլիկ, մուգ շեկ, տեղ-տեղ՝ գորշ մազերով: Թմբլիկությունն ու մարդամոտությունը մատնում էին, որ տան կատու է եղել, դուրս են արել ամենայն հավանականությամբ... Սկսեց ինձ նայել, քսմսվել, մռլտալ: Երևում էր՝ սոված էր, մի քիչ հաց տվեցի, շոյեցի: Էդպես մի որոշ ժամանակ անց կատվին նայելուց ու մտքերի մեջ ընկնելուց հետո մտա ներս, դուռը փակեցի ու սկսեցի դիտանցքից նայել, թե ինչ է անում... Հետո... Հետո չգիտեմ՝ ինչ եղավ, աննպատակ մլավելուց հոգնեց ու գնաց:

Այսօր
Տուն գալուց հենց ոտքս դրեցի մուտքի աստիճաններին, հանկարծակի մլավոց լսվեց: Տեսնեմ՝ էլի նույն փիսոն. աստիճանավանդակի կողքից դուրս եկավ, նույն ձևի սկսեց ինձ նայել ու մռլտալ: Էդ պահին մի պճնված տոտա (ինչ էլ չի բռնում «պճնված» բառը սույն գրվածքի մյուս բառերի հետ... >_> Բայց ի՞նչ անեմ, տոտան իսկապես պճնված էր) շենքից դուրս եկավ, ճանապարհ տվեցի, սպասեցի մինչև անհետանա տեսահորիզոնից, իսկ հետո, երբ փիսոյի հետ նորից մենակ մնացի, կռացա, ճակատի մեջտեղը մատով մի քիչ տրորեցի (կատուները սովորաբար սիրում են, ու հա, ես փողոցի կատուներին չեմ վախենաում ձեռք տալ), էլի նայեցի, ու... ու թողեցի, բարձրացա տուն:

Փիսո եմ ուզում: Ուզում եմ իրան բերեմ տուն, պահեմ:



Օրիգինալ գրառումը՝ իմ բլոգում

[AniwaR]

Երեկ չէ առաջին օրը էս օրագիրն էի կարդում: >_> Գրելուց ինձ միշտ թվում է, թե անհետաքրքիր է գրածս, բայց պարզվում է՝ լավ էլ հետաքրքիր էր: Մեկ-մեկ զարմանում էի նույնիսկ կարդալուց: Պարզվում է նույնիսկ՝ զառանցանք չի, ու բոլոր տիպի զառանցանքները տաղտուկից փրկող բավական հետաքրքիր սյուժետային գծեր կան գրառումների մեջ: Հասկանում եմ՝ խի մարդամեկը ժամանակին ջղայնացավ բլոգսպոթից ջնջելուս վրա: Լավ է, որ կա:

[AniwaR]

River Crombie

Գրառում մի շատ լավ բանի մասին, որ կուզենամ` ինչքան հնարավոր է, շատերը գնահատեն:

Մինչև այժմ իմ ամենաարժեքավոր յութուբյան գտածոն: Ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ փնտրում էի Ջեքսոն Սի Ֆրենկի երգերի հաջողված քավրներ, որոնք կարող էի ուսումնասիրել ու նվագելը վիզուալ տեսնելով՝ ավելի հեշտ սովորել:



Առաջինը սա չէր, Just Like Anything-ն էր, որը մի քանի օր առաջ River Crombie-ն նոր տարբերակով էր ձայնագրել՝ կիթառի մեջ վարիացիաներ մտցնելով նախկին տարբերակի համեմատ: Հրաշք էր ստացվել ուղղակի: Կատարման որակը՝ գեր-գերազանց: Սակայն այսօր իր վիդեոների տակ իմ քոմենթներին ի պատասխան անձնական նամակ գրեց Յութուբում՝ ասելով, որ ինչ-որ պրոբլեմ կար հեղինակային իրավունքների հետ կապված, ու ստիպված էր ջնջել (սենց ա էլի, որ մի բանը լավ են անում, վռազ վրա են տալիս լավ անողի գլխին Էդքան շըթ քավրներ կան (իմը ներառյալ ), ոչ մեկի տանձին չի):

Ինչևէ, բայց կարևորը ոչ թե սրանք են, այլ River-ի սեփական ստեղծագործությունները: Իսկական հրաշք: Ինքը արդեն մի ֆանատ առնվազն ունի՝ ի դեմս ինձ: Իր նամակում նշել էր, որ պատրաստվում է մոտ ժամանակներս նոր ալբոմ թողարկել, ու ինձ տեղյակ կպահի, հենց պատրաստ լինի:

Մի՛ անտեսեք, մարդի՛կ, գնահատե՛ք ձեր մեջ եղած տաղանդավոր մարդկանց, հասարակ, մեզ նման, տաղանդավոր մարդկանց, լսե՛ք իրանց, փլի՜զ: :-( Ու թող որ իրանք Նիք Դրեյքին հիշեցնեն մենակ իրանց գերտաղանդավոր լինելով: :-(

River Crombie - Time Beyond Me (իմ ամենասիրածը )



River Crombie - Where It Will Be (տեսահոլովակը՝ «սիրողական» նկարահանված մի հատ ահավոր մռութ վիդեո)



River Crombie - Cold Winter Morning (Live)



Օրիգինալ գրառումը՝ իմ բլոգում

[AniwaR]

......