*աստերիքս*

[AniwaR]

Երբ արթնանալդ չի գալիս

Այսօր տասներկուսն անց կես քնիցս արթնացա, համակարգիչը միացրեցի, տեսա "La Belle Personne"-ը լրիվ ներբեռնել է, ուրախացա, ասեցի մի հատ տեսնեմ էստեղ-էնտեղ ինչ նորություն կա (դե ֆբ, լաստ.ֆմ, ակումբ, մեյլ և այլն), հետո կինոն կնայեմ:

Լաստ.ֆմ-ում մի բրիտանացի էր նամակ գրել՝ նկատելով, որ նույն մեդիադարանում ես ունեմ John Renbourn և Mayhem, և թե ինչքան հրաշալի է դա: Ես էլ մտա մեր բրիտանացու պրոֆիլը ուսումնասիրելու ու տեսա, որ ինքն էլ նվագում է ինչ-որ "Ask the Dust" կոչվող խմբում: Բացեցի այդ խմբի Մայսպեյսի էջը, լսում էի ու մտածում, որ վոկալը չհաշված՝ հեչ վատիկը չի, պատրաստվում էի տպավորություններս գրել, մեկ էլ էդ պահին... Լույսերն անջատեցին:


Ես էլ ջղայնացա ու նորից մտա տեղերս: Ասեցի՝ մի քիչ պառկեմ ուղղակի, բայց նորից քնով անցա: Դեռ ավելին: Երազ տեսա: Ահամ: Ինչ-որ մարդաշատ համերգային դահլիճում եմ՝ համերգն սկսվելուց առաջ: Մոտս անհանգիստ, սպասողական վիճակ էր: Քանի որ դահլիճի այդքան էլ հաջող հատվածում չէի, տեղ էի փնտրում, որտեղից համեմատաբար ավելի լավ կերևար բեմը՝ երաժիշտներով հանդերձ: Որքան էլ զարմանալի է, գտա այդ տեղը, նստեցի ու քիչ անց... Թիմ Բաքլին բեմ ելավ՝ երիտասարդ, խուճուճ մազերով, իրեն հատուկ երազկոտ ժպիտը դեմքին, կապույտ վերնաշապիկով, շագանակագույն տաբատով և իհարկե իր տասներկուլարանի ակուստիկ կիթառը գրկած: Սկսեց նվագել...

Քնիցս արթնացա: Համոզված եմ՝ շատերս ենք ունեցել այն զգացողությունը, երբ արթնանում ես ու մի տեսակ երազն ու իրականությունը խառնում ես իրար, շշմած ես լինում, ու մինչև գիտակցում ես, որ տեսածդ երազ էր, ահագին ժամանակ է անցնում: Այդպես՝ մի երկու րոպե դեռ շշմած վիճակի մեջ էի, մինչև հստակ ընկալեցի, որ տեսածս ընդամենը երազ էր: Բայց և մտածում եմ՝ ի՜նչ հրաշալի միտք է: Վա՛յ, ի՜նչ լավ կլիներ... Չէ, հաստատ կլինի. իրեն կանչենք՝ գա Մարզահամերգայինում համերգ տա: <3 Է՜հ, բայց ի՜նչ լավ էր, երազումս ջահել էր, հիմա արդեն ծերա...

Ուֆ, լրիվ ֆազերս գցել եմ:

Վեր կացա, տեսա՝ լույսերը դեռ չեն տվել, կիթառը վերցրի ու չգիտես որտեղից-որտեղ սկսեցի երգ հորինել: o.O Լավ էլ սիրուն է՝ մեր մեջ ասած: Մնում է կարգին նվագել կարողանամ:

Օրիգինալ գրառումը՝ իմ բլոգում

[AniwaR]

Այսօր նոյեմբերի քսանհինգն է:

Ու ժամանակն ասել է ինձ, որ ավելին չխնդրեմ,
Քանզի մեր օվկիանոսը կգտնի ափն իր մի օր:
Ն.Դ.

Քամին անտեսանելի վիշապի նման սավառնում է ուշ նոյեմբերյան կարմիր երկնքում, քսվում սաղարթախիտ ծառերի գագաթին՝ շառաչելով օվկիանոսի փշրվող ալիքների նման: Երբ հեռանում ես, նրանք, ճամփեզրին կանգնած, ինչ-որ կախարդանքով շունչ են առնում: Այդ ժամանակ հայտնվում է երկրային կյանքում անփառք ու անհայտ մի դիրիժորի ուրվական, վերցնում է իր կախարդական փայտիկն ու չափ է տալիս: Ականջ դիր, ու դու կլսես աշխարհում ամենաչքնաղ սիմֆոնիան: Ու կտեսնես շունչ առած ծառերը: Ու հուզված նրանից, թե ի՜նչ համահունչ են իրենց բյուրավոր ձեռքերն օրորում քո հետևից, ինքդ էլ չես դիմանա. կշրջվես, կգրկես քամին ու կշշնջաս նրան, ում այդքան շատ էիր սիրում. «Բարո՜վ մնաս»:

Հանգչիր խաղաղությամբ, troubled mind:


Օրիգինալ գրառումը՝ իմ բլոգում

[AniwaR]

Վինդոուզի բլոկնոտում գրվող անկապ մտքեր շարքից.

1. Բլին, ոնց կգրկեի հիմա մարդամեկին:
2. Ատում եմ ես էդ դասախոսին: Ուզում եմ կոմպը անջատեմ ու լռվեմ, պարապեմ գոնե մի քիչ: Իսկ ինքը իրա հիմար սիմուլյասիոնի պատճառով զոռով պահում ա կոմպի դեմը:
3. Էս ինչ ա կատարվում մեր ախմախ համալսարանում: Ոչ մեկին չեմ կարում հասկացնեմ, որ ժամը 9-ից մինչև իրիկունը 18.30 դաս դնելը՝ վերջին շաբաթով, արդեն չափից դուրս ա, մաքուր 8 ժամ՝ ընդմիջումները չհաշված ու 9 ու կես ժամ՝ ընդհանուր վերցրած համալսարանում մնալը մեր շահերի ու իրավունքների խախտում ա արդեն: Ես ինձ ծիծաղելի վիճակի մեջ եմ զգում՝ մասնակցել ինչ-որ երևակայական մարդկանց իրավունքների պաշտպանության պրոցեսի՝ էն դեպքում, երբ որ էսօրվա դրությամբ, էս պահին ես չգիտեմ՝ ինչ անել իմ ռեալ իրավունքները պաշտպանելու համար:
4. Քնել: Քնել: Քունս չի տանում, բայց քնել եմ ուզում: Ամեն անգամ, երբ ամեն կողմից հայտնվում եմ նման անտանելի, թվում է, թե ելք չունեցող իրավիճակում, ուզում եմ ուղղակի աչքերս փակել, անջատվել իրականությունից ու քնել: Ու արթնանալ առնվազն էն ժամանակ, երբ էդ գրողի տարած քննությունները հանձնած կլինեմ:
5. Մեկդ օգնեք, փլիիիիզ: Չգիտեմ ինչ անեմ:

[AniwaR]

Էհ: Ընկերության բաղկացուցիչ մասը կազմում է նաև իրար դարդեր պատմելը, հոգսերով, դժվարություններով, ունեցած արկածներով կիսվելը: Բայց լավ չի, որ դա միակողմանի է լինում: Այսինքն՝ երկուսից մեկը միշտ ունկնդրողի դերն է ստանձնում, մյուսը՝ միշտ պատմողի: Ես հիմա 2 դերն էլ ստանձնել եմ՝ ափսոս, որ 2 տարբեր մարդկանց հետ: Էհ, տխուր է: Տեսնես՝ վստահությու՞նն է պակասում, թե՞ հավեսը, թե՞ երկուսը միասին: Թե՞ պարզապես ժամանակի ընթացքում բոլորիս միջև ձևավորվում է անձնական հարաբերությունների որոշակի մոդել, ֆորմատ, որին մեխանիկորեն շարունակում ենք հետևել...


Ինչևէ, մեր կուրսում բոլորս (դե իբր թե ես էլ) թափով պատրաստվում ենք քննություններին, որոնք սկսվում են ընդամենը 4 օրից... Բռռռ... Բայց դե արդեն հասցնում եմ պլաններ կազմել ամանորյա արձակուրդների (10 օր ազատությու՜ն) վերաբերյալ. մասնավորապես դուրս եմ գրում ձայնադարանիցս այն կատարողներին/կոմպոզիտորներին/խմբերին, որոնց և միայն ու միայն որոնց պատրաստվում եմ լսել այդ օրերի ընթացքում: Ցուցակը կազմվում է դեռևս (որոշ ալբոմներ) լսած չլինելու, քիչ կամ անուշադիր լսած լինելու, լսած լինելու, բայց բան հասկացած չլինելու, ինչպես նաև վաղուցվանից լսած չլինելու հիման վրա: Նախնական տեսքը.

After All
Agamenon
Arthur Lee, Arthur Lee & Love, Love
Ayreon
Bob Dylan (& the Band)
Camel
Caravan
Clem Alford
Colosseum II
The Constellation Branch
Conventum
Dio
Dionysis Savopoulos
Dr. Strangely Strange
Duncan Browne
Eagles
Elf
Ellioth Smith
Eloy
Elusive
Fairport Convention
Focus
The Ford Blues Band
Fotheringay
Frank Zappa (& the Mothers of Invention)
Fred Neil
Free
Genesis
Gentle Giant
Ghost
Glenn Gould
Gov't Mule
Grace Slick
Gryphon
H.P. Lovecraft
Haitian Troubadours
Hammil/Sonix
Heir Apparent
Humble Pie
Hughes Turner Project
The Incredible String Band
Iron Maiden
Jack Bruce and Robin Trower
Jaufre Rudel
Jefferson Airplane
Jesse Cook
Jethro Tull
Jimi Vaughan
Joe Diorio & Robben Ford
John Mayall (& the Bluesbreakers)
Johnny Winter (with Edgar Winter)
Joy Division
Judas Priest
Kansas
Kaveret
Kazu Matsui Project
Killing Floor
King Crimson
The Kinks
Kiss
Koko Taylor (and Her Blues Machine)
Larry Carlton
Leonard Cohen
Leslie West
Linda Perhacs
Loreena McKennitt
Loretta Lynn
Lou Rawls
Manowar
Marc Bolan & T. Rex
Mellow Candle
Michael Osborn
Mike Heron
Mike Rutherford
Motley Crue
Mountain
Muddy Waters
Nazareth
Ned Kelly
Neil Young
Paco de Lucia
Paradise Lost
Patti Smith
Paul Butterfield (Blues Band)
Pearls Before Swine
Peter Gabriel
Peter Hammill (and The K Group)
Phil Collins
Pink Anderson
Pink Fairies
Planxty
Popa Chubby
Procol Harum
Queen
Quiet Riot
Randy Newman
Rare Bird
Rick Wakeman
Robben Ford (&...)
Robin Trower
Roy Harper
Ruphus
Salvatore Accardo
Sandy Denny
Santana (&...)
Saturnus
Savoy Brown
Sergei Rachmaninoff
The Sex Pistols
Sha-Na-Na
Shirley Collins & Davy Graham
Slade
Soft Machine
Stefan Grossman
Steve Hackett
Stevie Ray Vaughan & Double Trouble
Sun Ra
Sunforest
Susan Tedeschi
T.Rex
Tame Impala
Thin Lizzy
Tim Hardin
Tom & Jerry
Tom Waits
Tommy Castro
Tony Banks
Tony Joe White
Tracy Chapman
Trees
Twink
U2
UFO
UK
Van der Graaf Generator
Van Morrison
W.A.S.P.
Walter Trout (Band) (&...)
Warren Zevon
Whitesnake
The Who
Windir
Wishbone Ash
Wolfmother
The Wounded Kings
Yellowjackets
Yes
The Young Tradition
Λήδα & Σπύρος

Դասական կոմպոզիտորներից մի երկուսին նշեցի, բայց նախատեսվում է առանձին ցուցակ կազմել դրանց վերաբերյալ:

Ինչպես նաև չմոռանամ ուսումնասիրել իմ emo հավաքածուն ու վերջապես ժամանակ հատկացնել timbuckley.org-ից բոլոր բուտլեգները ներբեռնելուն: Գուցե նույնիսկ ինքս դրանք տորենտ սարքեմ, բաժանեմ մարդկանց: Թե չէ ամեն մեկը զահլա չի անի, նստի էդքան երգ հատիկ-հատիկ քաշի:

Օրիգինալ գրառումը՝ իմ բլոգում

[AniwaR]

Այսօր՝ քննությունից հետո, երբ համակուրսեցիներիս հետ խոսակցության ընթացքում ինձ հիշեցրեցին, որ մենք հնարավորություն ունենք նույնիսկ սեփական ցանկության դեպքում (եթե անցողիկ գնահատական ենք ստացել, բայց այնուամենայնիվ մեզ չի բավարարում) վերաքննություն հանձնել, լարվածությունս ահագին մեղմացավ: Բանն այն է, որ այդ հնարավորությունն առկա է բոլոր կուրսերում, սակայն անգամ մեկ նմանատիպ վերաքննության (էլ չեմ խոսում՝ կտրվելու դեպքում վերաքննության) առկայության դեպքում զրկվում ես հաջորդ տարի անվճար կամ զեղչով տեղից: Իսկ ինձ համար ծնողներիս ուսից ուսման վարձի բեռը հանելու հարցը, որքան էլ, որ ճիշտ չի, առաջնային նշանակություն ունի: Դաս սովորելիս, պարապելիս ես առաջին հերթին մտածում եմ ոչ թե գիտելիք ստանալու, այլ դրա մասին: Ու չեք պատկերացնի, թե ի՜նչ թեթևություն զգացի նրանից, որ վերջին՝ չորրորդ կուրսում այդ հանգամանքն այլևս բացակայում է. հաջորդ տարի չի լինելու, որ մտահոգվեմ ուսման վարձի մասին, պլյուս դրան՝ վերաքննություն հանձնելու փաստը ոչ մի կերպ չի արտացոլվում դիպլոմի մեջ:

Մի անգամ ես ու սլովենացի ընկերուհիս, որի հետ ծանոթացել էի Հայդելբերգում, զրուցում էինք մեր հայրենական համալսարանական կյանքի մասին, և ինձ համար սկզբից անսպասելի էր այն փաստը, որ նա չգիտեր, թե իր առաջադիմության արդյունքներով կուրսում որ տեղն է զբաղեցնում: Հետո հասկացա, որ նորմալը հենց դա է, աննորմալը՝ մերը: Նրանց մոտ գնահատականները փակ են, յուրաքանչյուր ուսանող գիտի միայն իր գնահատակններն ու վերջ: Ինչու՞: Որովհետև Սլովենիայում բարձրագույն կրթությունն անվճար է ինչպես Սլովենիայի քաղաքացիների, այնպես էլ ամբողջ Եվրամիության քաղաքացիների համար:

Մտածում եմ՝ ինչ լավ կլիներ, որ մեզ մոտ էլ լիներ նման որոշակիություն. կամ բարձրագույն կրթությունը լիներ ամբողջությամբ անվճար, կամ եթե պետությունն ի վիճակի չէ նման քանակությամբ միջոցներ տրամադրել համալսարաններին, ապա ամբողջությամբ վճարովի՝ բոլորի համար, զեղչերն էլ հատկացնեին միայն սոցիալական չափանիշներից ելնելով, ու դա լիներ կայուն այդ զեղչից օգտվողների համար: Մենք էլ իմանայինք մեր ֆինանսական հաշիվները. կամ խիղճներս հանգիստ անվճար սովորեինք, կամ էլ խիղճներս հանգիստ մեր փողը դիզեինք, նոր անցնեինք սովորելուն: ՍՈՎՈՐԵԼՈՒՆ: Այս մրցակցային համակարգը ոչ մի մոտիվացիա էլ չի տալիս, միայն ավելացնում է լարվածությունը, ստրեսը, խորացնում դեպրեսիաները, հանգեցնում սուիցիդալ մտքերի նյութականացման:

[AniwaR]

Օ՜ֆ: Հոգնել եմ մի տեսակ: Նույնիսկ էն մարդկանցից, ում ընկեր եմ համարում: Լցվել է մի տեսակ: Ուզում եմ մենակ մնալ: Որոշ ժամանակով: Հանգիստ թողնել նույնիսկ էն մարդկանց, ում ընկեր եմ համարում:

Դրա համար պոմիդորները պետք չի էնքան պահել, որ լխկել-չլխկելու հարց առաջանա: Իրանց հարկավոր է միանգամից ուտել վայելել ու նորը գնել: Կամ էլ սեզոնի հետ ուրիշ բանջարեղեն: Մանավանդ ձմեռը ինչ-որ պոմիդորի սեզոն չի:

[AniwaR]

Ես ծայրահեղական եմ: Ու մտածում եմ, որ հավասարակշռվածությունս պահպանելու համար ինչքան տեսանելի ու անտեսանելի ակնարկներից, կծոցներից ու ապտակներից եմ ընկճվում (թեկուզ դրանք միայն իմ հիվանդ երևակայության արդյունքը հանդիսանան), մի էդքան էլ պետք է տոնուս ստանամ հետս կատարվող թեկուզև փոքրաթիվ դրական երևույթներից:

Երեկ ժամը իննի կողմերն էր, արդեն Արամին սկայպով հաջող էի անում ու պատրաստվում էի գնալ քնելու, երբ Ալեքսն անսպասելիորեն գրեց.

- Ուզու՞մ ես միկրոֆոնով խոսենք: Ես կարող եմ քեզ համար երգ նվագել:
- Շատ կուզենայի, բայց չեմ կարող, միկրոֆոնս փչացել է,- պատասխանում եմ այն, ինչ կա:

Ուղիղ 14 րոպե պատասխան չկա: Շարունակում եմ Արամի հետ խոսել ու հետն էլ մտածում եմ՝ չլինի՞ մտածեց, թե սուտ եմ ասում, չեմ ուզում իր հետ խոսել, ու նեղացավ:

14 րոպե անց.

- Լավ, բայց ես պատրաստվում եմ քեզ համար երգ նվագել: Անկախ դրանից:

Զանգն եկավ: Ու ես Ատլանտյան օվկիանոսից այն կողմ լսում էի, թե ինչպես է ամերիկյան անդրգրաունդ հիփ-հոփ-փսիխո-պանկ ապագա լեգենդը (որի մեջ մի տեսակ էնքան համոզված եմ ու սնահավատ չլինելով հանդերձ՝ մատներս խաչ եմ անում իր համար) հաջորդաբար ինձ համար նվագում Descendents, The Ramones ու Neil Diamond` համարձակ վոկալով, ու արտակարգ նվագելով դիստորշնով ակուստիկ կիթառը:

Ալեքս, շնորհակալ եմ, դու պուպուշ, տաղանդավոր մարդ ես ու շիտակ ու անկեղծ ընկեր: Եթե ես ստիպված լինեի ընտրել մարդու մի մոդել, ըստ որի կծնվեին աշխարհի մնացած բոլոր մարդիկ, ապա դա հաստատ դու կլինեիր: Գոնե այսօր: