*աստերիքս*

[AniwaR]

Ամենատխուր սիրո պատմության մասին

Երեկ գիշեր ու էսօր գիտե՞ք, թե ինչ ֆիլմ էի նայում: 68 թվականի "Romeo & Juliet"-ը՝ Նինո Ռոտայի սաունդտրեկով: Է՜հ: Ամեն անգամ ուզում ես մտնել ֆիլմի կամ գրքի մեջ ու ինչ-որ բան փոխել. ֆիլմում խփել հայր Լորենցոյի նամակը տեղ հասցնող վանականի էշի տուտուզին, որ Բալտազարից շուտ տեղ հասնի, գրքում էլ օձիքից քաշքշել ու ասել, որ խելքից դուրս էս կողմ-էն կողմ չընկնի: Կամ ամբողջ ընթացքում մի տեսակ հույսդ չի կտրվում, որ այս անգամ վերջն ուրիշ կլինի, որ Ջուլիետը դամբարանում մի քիչ շուտ աչքերը կբացի: Էն էլ չի լինում: Ու պատմությունը մնում է էդպես տխուր ու սիրուն: Է՜հ: Իրական կյանքում էդպես չի լինում: Էդպես միանգամից, հապշտապ, անխելք ու ուժգին չի լինում: Ո՞վ է գժվել՝ բռնի ոչնչից սիրահարվի: Բա մինչև մարդու ներաշխարհը չճանաչես, չշփվես, սերը սեր չի, կասենք մենք: Է՜հ: Շատ էլ, թե կասենք: Մեկ է՝ հացուջրի (ընդհանրացված ասած) մինիմալ կարիքները հոգալուց հետո (երևի հետո, էլի) ամենակարևոր բանը գեղեցկությունը զգալն է...

For never was a story of more woe
Than this of Juliet and her Romeo.

... Մեկ էլ հումորը չկորցնելը:

Հ.գ. of Juliet and her Romeo (և ոչ թե հակառակը. Շեքսպիրն էլ էր սրտի խորքում ֆեմինիստ՝ «խելքը գլխին» բոլոր հանճարեղ ու ոչ հանճարեղ մարդկանց նման)

Հ.հ.գ. Տեսնես՝ Դիսնեյը «Ռոմեո ու Ջուլիետ» չունի՞ նկարահանած:

Հ.հ.հ.գ.


Վերջ:

Օրիգինալ գրառումը՝ իմ բլոգում

[AniwaR]

Զզվում եմ ինձանից: Ոնց որ կյանքում երաժշտություն լսած չլինեմ: Փուչ ու դատարկ գլուխ եմ: Լուրջ, էնքան քիչ ա լսածս, չգիտեմ ինչ անեմ: Անընդհատ ուզում եմ նորը լսեմ, նորը, նոր կատարողների, ստեղծագործողների, նոր երաժիշտների, այնինչ պարզվում է, որ ունեցածս-չունեցածս էլ նորմալ չգիտեմ: Ու՛ֆ, ու՛ֆ: Հետո էլ կասե՜ն բլա-բլաաա: Էն օրը ֆրանսի ժամին ասեցի՝ հա, ես կուզեի, որ երկրագնդի վրա թեկուզ միակ անմահը լինեի: Եթե հետս մի զույգ էլ լիներ, վատ չէր լինի: Ու բոլորը ապշած ինձ նայեցին. բլա-բլա-բլա-բլաաա: Բա որ անմահ չլինես, էդքանը ո՞նց հասցնես լսես: Իիիիի՜նչ կարճ ա կյանքը, ոււււ՜ֆ: Վերջ: Մինչև last.fm-ի պրոֆիլումս ամեն մի արտիստի դիմաց առնվազն 10,000 լսում չհայտնվի, որոնցից առնվազն 9,000-ը ուշի-ուշով, խելքս գլխիս լսած կլինեմ, մարդ չեմ դառնա:

[AniwaR]

Գիշերային մտորումներ



Արդեն գիշերվա ժամը 2-ն է: Նստած եմ համակարգչի դիմաց, սկայպով ընկերոջ հետ եմ խոսում ու լսում եմ Robin Williamson-ին, որը նախևառաջ հայտնի է որպես The Incredible String Band շոտլանդական փսիխոդելիկ ֆոլկ խմբի հիմնադիրներից մեկը: Բայց հրաշալի սոլո աշխատանքներ ունի ու ընդհանրապես ֆոլկի ասպարեզում շատ կարևոր դեմք է: Լսում էի իրեն, շատ սիրուն է <3, ու մտածում էի՝ բլոգումս գրառում անեմ այն մասին, թե ինչքան լավն է, որ ես իրականում սկայպով խոսակցությունն ինքս ինձ համար պատրվակ եմ սարքում, որ մի քիչ էլ նստած մնամ, չգնամ քնելու (չնայած ՊԻՏԻ գնամ, անելիքներ ունեմ վաղը, դաս սովորել և այլն), որ մի քիչ էլ իրեն լսեմ:

Հանկարծ էլի ծանոթ ոտնաձայները, զուգարանի ջուրը քաշեց, ու սենյակիս դուռը սովորության համաձայն հրեց, ես էլ սովորության համաձայն ներսից փակել էի.

- Անի, ի՞նչ ես անում:
- Հեչ, մամ:
- Նախ էդ անջատի,- խոստովանում եմ, ինքս սխալ էի, մոռացել էի ձայնն իջացնել, բայց դե սարսափելի բարձր էլ չէր, երաժշտությունն էլ հանգիստ է,- եթե սենց շարունակես, բժիշկ եմ կանչելու:



Հետո քայլերն ուղղվում են խոհանոց, ու շարունակվում է ինչ-որ ագրեսիվ մենախոսություն, դժգոհություններ, փնթփնթոցը մեղմ է ասված: Գիտեմ, շատ լավ գիտեմ, ծանոթ եմ, 20 տարի է՝ նման բաներ եմ լսում:



Ընկերներ, ասացե՛ք: Ես հոգեկան հիվա՞նդ եմ: Իմ վարքն իսկապես չափից դուրս աննորմա՞լ է: Գուցե ձեր մեջ մեկը կա, որ գիշերվա 2-ին երաժշտություն է լսում, բայց համոզված է, որ շիզոֆրենիայի որևէ տեսակով չի տառապում:

Հոգնել եմ: Էլ չեմ ուզում:

Օրիգինալ գրառումը՝ իմ բլոգում

[AniwaR]

Խատուտիկներ պղպջակների մեջ

Էս շաբաթ ընդհանրապես տանից դուրս չեմ եկել, այսինքն՝ միայն դասի-տուն, դասի-տուն: Վերջին անգամ դուրս գալու առիթը եղավ անցած շաբաթ օրը՝ Արամի հետ կինո գնալը: Էնպես չի, որ դա անսովոր բան է ինձ համար: Չէ: Մի շաբաթն ի՞նչ է որ: Ամիսներ եմ էսպես ապրել: Ու ոչ մի անգամ: Բայց հիմա մի տեսակ խեղդվում եմ դրանից: Ու մեջս ահավոր ագրեսիա կա կուտակված կոնկրետ ուղղվածությամբ, որը խառնվում ա լիքը ուրիշ տեսակ զգացմունքների ու զգացողությունների հետ: Ինչևէ, էսօր էլ էի հիմնականում ժամավաճառությամբ զբաղված, բայց և այնպես կարողացա ինձ ստիպել մի քանի ժամ հատկացնել աշխատանքային օրենսգիրք կարդալու տաղտկալի զբաղմունքին: Ընթացքում լիքը-լիքը Բերթ Յանշ եմ լսել: Ուշադրությունս հատկապես գրավեց մի ստեղծագործություն.



Carnival

Հա, Ջեքսոն Սի Ֆրենկից է քավր արել: Շատ սիրուն է: Հիշեցրեց, ու սկսեցի Ֆրենկին լսել. իրեն բնորոշ անսահման տխրությունն ու ինքնամփոփությունը փոխանցելով՝ մի տեսակ լվանում է ագրեսիան: Իրեն բնորոշ անսահման գեղեցկությամբ ու անկեղծությամբ հոգիդ պարուրում: Ընդհանրապես սիրում եմ էս ինքնամփոփությունը. ինքը շատ ջերմ բան ա. ոնց որ դու խատուտիկի բմբուլ լինես, իսկ ինքը պղպջակի պես քեզ առնի իր մեջ, ու մեղմ քամու հետ պտտելով բարձրանաք վերև՝ վու՜ վու՜ վու՜, շշշշշ՜ շշշ՜...

Milk and Honey



My Name Is Carnival



I Want to Be Alone (Dialogue)



Just Like Anything



Օրիգինալ գրառումը՝ իմ բլոգում

[AniwaR]

Ոււււււււււֆ:

Ուզում եմ համալսարանից դուրս գամ:

Մեռնել եմ ուզում:

[AniwaR]

Խաբեցի, էլ չեմ ուզում:

[AniwaR]

Scarborough Fair

Էս օրը հաստատ արժի նրան, որ գրանցվի իմ օրագրում կարմիր գույնով:

Բայանդուրի բլոկ-ֆլեյտան ամառվանից ինձ մոտ է: Հետս տարել էի Եվրոպա՝ ման ածացնելու (փաստորեն), որովհետև այդպես էլ չհաջողվեց ժամանակ հատկացնել՝ պարապելու: Ընդամենը մի-երկու օր եմ ծնգծնգացրել՝ տնեցիների զահլան տանելով: Հետ գալուցս հետո մի շաբաթ - երկու շաբաթ ռեժիմով պարապում էի՝ ինքնուսույցով, հետո Բայանի ծնունդին իր համար "Happy Birthday to You"-ն նվագեցի, ու էլ ձեռքս չէի առել դրանից հետո՝ մինչև երեկ: Հանեցի դարակից, շուռումուռ տվեցի, մեկ-երկու անգամ ծնգծնգացրի, ու մտածեցի, որ հավես կլիներ Scarborough Fair-ը նվագել սրա վրա: Ի միջի այլոց էլ Բայանին գրեցի, ինքն էլ ասեց, թե բա նվագի: Ահամ: Էսօր դասից եկա, էլի աչքովս ընկավ էդ անտերը, ու ասեցի վերջ!! Ինչի՞ չէ որ: Մի խոսքով, ջահելներ ջան, եկավ պատմական պահը. այսօր առաջին անգամ լսողությամբ, ԻՆՔՍ!!, պատկերացնու՞մ եք, կատարյալ անտաղանդս, Scarborough Fair-ը տեղափոխել եմ բլոկ-ֆկեյտայի վրա (գրվեց կարմիր գույնով, ինչպես և պլանավորված էր): Ահա՝

http://jump.fm/UQIRX

Ճիշտ է, սարսափելի անվարժ եմ նվագում, գիտեմ, (դե, հաշվի առեք, երկու շաբաթ հազիվ կարգին պարապած լինեմ, էն էլ ինքնուրույն), պլյուս դրան՝ ձայնն ահավոր ցածր է (windows movie maker-ով ու ականջակալների միկրոֆոնով եմ ձայնագրել), բայց կարծում եմ, այնուամենայնիվ, ինչ-որ բան հիշեցնում է: :/

Օրիգինալ գրառումը՝ իմ բլոգում