Այսօր նոյեմբերի քսանհինգն է:
Ու ժամանակն ասել է ինձ, որ ավելին չխնդրեմ,
Քանզի մեր օվկիանոսը կգտնի ափն իր մի օր:
Ն.Դ.
Քամին անտեսանելի վիշապի նման սավառնում է ուշ նոյեմբերյան կարմիր երկնքում, քսվում սաղարթախիտ ծառերի գագաթին՝ շառաչելով օվկիանոսի փշրվող ալիքների նման: Երբ հեռանում ես, նրանք, ճամփեզրին կանգնած, ինչ-որ կախարդանքով շունչ են առնում: Այդ ժամանակ հայտնվում է երկրային կյանքում անփառք ու անհայտ մի դիրիժորի ուրվական, վերցնում է իր կախարդական փայտիկն ու չափ է տալիս: Ականջ դիր, ու դու կլսես աշխարհում ամենաչքնաղ սիմֆոնիան: Ու կտեսնես շունչ առած ծառերը: Ու հուզված նրանից, թե ի՜նչ համահունչ են իրենց բյուրավոր ձեռքերն օրորում քո հետևից, ինքդ էլ չես դիմանա. կշրջվես, կգրկես քամին ու կշշնջաս նրան, ում այդքան շատ էիր սիրում. «Բարո՜վ մնաս»:
Հանգչիր խաղաղությամբ, troubled mind:
Օրիգինալ գրառումը՝ իմ բլոգում
Մեջբերել
Էջանիշներ