Էնքան եմ մտածել, ինչ էս օրագիրը բացել եմ: Չնայած, որ մի քանի ժամ հազիվ է անցել, ինչ բացել եմ: Ահամ: Բացել եմ ու մտածում եմ՝ տեսնես ո՞րն է լավ՝ օրագիր, որի կարդալու հնարավորություն ունեն բոլորը, թե՞ օրագիր, որի գոյության մասին միայն դու գիտես:Ամենաճիշտ պատասխանն էլ երևի էն կլինի, որ ամեն ինչ իր տեղն ունի: Ահամ: Բայց դե մի-երկու ընթերցող ունենալը միշտ էլ անասելի հաճուք է պատճառում: Ասենք, Բարեթի կամ Դրեյքի նման. մելանխոլիկ կմեռնենք, բայց դե մեզ հանդիսատես հո պետք է:
Ինչևէ, նման հրապարակային օրագիրն ամեն դեպքում մտքերդ շրջանակի մեջ կարող է դնել. օրինակ չես կարող այսպիսի մի բան գրել. «Բլին, ինձ թվում էր, թե մինչև 45 տարեկանս կույս եմ մնալու, իսկ երեկ արդեն սեքս արեցի: 19... Հմմ... Բլին, ինչքան նայում ես վիճակագրական տվյալները, ամենանորմալ տարիքն ա, բալին, բալին, բալին, ինչի՞ եմ ես ընդհանրապես մեծանում նոռմալ («նոռմալ»-ն անպայման կատաղած «ռ»-ով) մարդու նման... Ինչ ջղայնացնող է նոռմալ մարդու նման մեծանալը»:
Դե հիշեցնեմ, որ վերոգրյալն, իհարկե, ինձ չէր վերաբերում. իրականում ես չեմ կարծում, թե լրիվ նորմալ մարդու պես է կյանքս ընթանում. տեսնես՝ ինչքան աննորմալ պիտի լինի մարդ, որ կյանքն ընթանա լրիվ նորմալ մարդու նման:Կամ էլ ասենք ուրիշ բան. իրականում, եթե դա ինձ վերաբերեր, իհարկե չէի գրի, որովհետև մարդիկ, որոնք թեկուզ միայն ակումբի շրջանակներում ինձ համարում են անիմաստություն, դատարկ, տափակ ու անկապ, հնարավորություն կունենային իրենց ոչ այնքան դրական կարծիքը փթթեցնել՝ նորանոր դրույթներ ամրագրելով անձիս վերաբերյալ, ինչը, ստիպված եմ խոստովանել, այդքան էլ հաճելի չէր լինի, կամ էլ կդառնար այդպիսին՝ սեփական ես-ի հետ որոշակի հոգեբանական թերապիա (այն է՝ աշխարհայացքի ուղղում, վերանայում, պոֆիգիստ վիճակի էլ ավելի արմատացում) անցկացնելուց հետո: Սա ընդամենը աբստրակտ մի օրինակ էր, թե ինչպիսի գրառումներ սովորաբար չեն արվում նմանատիպ օրագրերում, բայց և խիստ անձնականներում կարելի է հազարներով գտնել:
Տեսնես՝ մարդիկ մնացե՞լ են, որոնք մեր օրերում պահում են թղթից (ահամ, իսկական, շոշափելի, ֆիզիկապես գոյություն ունեցող թղթից) օրագրեր:
Մեջբերել
Էջանիշներ