Սեքս, թմրանյութեր և Rock & Roll

[Ռուֆուս]

Ապուշ մտքեր շարքից

Մի անգամ իմ համար մեծ բացահայտում արեցի: Պարզվում ա, որ կանաչի ու կապույտի արանքը միջանկյալ գույներ կան, որոնք ես սխալ եմ ընկալում: Բոլոր նորմալ մարդիկ այն ավելի շուտ կանաչ են տեսնում, իսկ ես ավելի շուտ կապույտ: Իրականում նորմալ երևույթ ա, որովհետև էս կարգի միջանկյալ գույները տարբեր մարդիկ տարբեր ձևի են ընկալում, բայց մեկ մեկ մտածում եմ սրա մասին ու մոտս ապուշ մտքեր են առաջանում, չլինի՞ ես բոլոր մարդկանցից տարբերվում եմ ու աչքերիս հետ մի բան էն չի, կարո՞ղ ա ես կանաչ գույնը իրականում կապույտ եմ տեսնում, իսկ կապույտը՝ կանաչ:

Հետո սկսում եմ մտածել, թե ինչպիսին կլիներ աշխարհը, եթե իրոք տենց լիներ... Պատկերացրեք կանաչ երկինք ու կապույտ խոտ.... Մոտավորապես այ սենց



Կայֆ ա, չէ՞: Չլինի՞, ես իրոք էսպես եմ աշխարհը տեսնում


Հ.Գ. Իրականում դալտոնիկ չեմ, գույներն էլ նորմալ եմ տեսնում

[Ռուֆուս]

Ամեն օր բացում եմ օրագիրս ուզում եմ մի բան գրեմ, գրում, գրում եմ ու հետո փոշմանում եմ ու փակում: Չէ, պատճառն էն չի, որ ասելիք չկա, ասելու բան շատ ունեմ, բայց չեմ ուզում ասել... Թող մնա հետո, ում որ պետք ա բանավոր կասեմ

Էսօր լավ օր էր, կարոտել էի սենց լավ օրերին: Կոկաինից գլուխս պտտվում ա, աչքիս ամեն ինչ երկու հատ ա երևում: Վերջապես թունելի վերջում լույս տեսա, բայց լույսը շատ հեռու ա, գնացքն էլ թարսի պես հակառակ ուղղությամբ ա շարժվում:

Լավ կլինի ամեն ինչ

Շնորհակալ եմ

[Ռուֆուս]

Ուրեմն անձնագրիս ժամկետը մոտ օրերս լրանում է, նոր անձնագիր եմ հանելու: Քանի որ անձնագրիս մեջ Գերմանիայի դեսպանատան աշխատակցի մեղքով ջնջած կնիք կա, երկարացնել չեմ ուզում, միանգամից նոր, մաքուր անձնագիր եմ ուզում:

Մեր աշխատողներից մեկը մի քանի շաբաթ առաջ իրենն էր փոխել, հետաքրքրվեցի, թե դա ոնց են անում, բացատրեց, որ պետք ա գնամ ոստիկանության անձնագրային բաժին, մոտենամ Ռուզանին ու ինքը ամեն ինչ կանի:

Գնացի, անձնագրային բաժնում ասեղ գցելու տեղ չկար, մի կերպ գտա անձնագրերը փոխելու բաժինը, հետաքրքրվեցի, թե ով է Ռուզանը: Ռուզանի մոտ լիքը մարդ կար, 20 րոպե հերթում սպասելուց հետո վերջապես մոտեցա, տվեցի անձնագիրս, բացատրեցի ինչի համար եմ եկել: Անձնագիրս նայեց, թե ես չեմ փոխում, գնա դիմացի կաբինետ: Գնում եմ դիմացի կաբինետ, էլի հերթում սպասում եմ, վերջապես իմ հերթն ա հասնում, նույն խոսակցությունը, բա հետ գնա դիմացի կաբինետ, Սուսանին դիմիր: Հետ եմ գալիս, Սուսանի մոտ հերթ ա, վերջապես մոտենում եմ, ցույց եմ տալիս, բա սխալ ես եկել, գնա դիմացի կաբինետ Աիդայի մոտ: Կատաղած հետ եմ գալիս, Աիդային վրա գոռում եմ, թե էս ինչ եք անում, մի կաբինետից մյուսն եք ուղարկում, էլի նայում ա անձնագիրս, բա Սուսանի մոտ չպետք ա գնայիր, գնա դիմացի կաբինետ Լեյլայի մոտ: Հետ եմ գալիս, Լեյլայի մոտ երկա՜ր, շատ երկար հերթ ա, 30 րոպեից նոր իմ հերթն ա հասնում, տալիս եմ Լեյլային, նայում ա, բա տղա ջան, քո անձնագիրը ես չեմ տալիս, գնա դիմացի կաբինետ Ռուզան ծյայի մոտ:

Ճարահատյալ հետ եմ գնում, պարզվում ա, էս Ռուզան ծյան ուրիշ մարդ ա, բեղավոր չաղ կին ա, ու հենց ինքն ա ինձ պետք: Աիդան ասում ա, հեսա մոտեցի Ռուզանին, ինքը անձնագիրդ կտա:

Կտա, բա չի տա, միանգամից ծոցի միջից նոր անձնագիրս կհանի ձեռս կտա

Մոտենում եմ, բացատրում եմ ինչի եմ եկել, էս Ռուզան ծյան էլ, թե գնա բանկ 1000դրամ մուծի, կտրոնն առ, հետ արի:

Հետ եմ գալիս աշխատանքիս տեղը, բանկը մեր տարածքում ա, կտրոնը վերցնում ու վերադառնում եմ անձնագրային բաժին:

Ռուզան ծյայի մոտ սարսափելի հերթ էր առաջացել, ինքն էլ նենց multitask ուներ, որ Intel ֆիրմայի ամենավերջին պրոցեսորները գլուխները քարն են տվել Ռուզան ծյայի դեմը: Ուրեմն դեմը մոտ 20 հոգի մարդ ա կանգնած, ամեն մեկը գոռում ա. «Ռուզան ծյա, վիզայի համար ի՞նչ թուղթ է պետք», «Ռուզան ծյա, հլը տես թղթերս սաղ կա՞ն», «Ռուզան ծյա, մի հատ բլանկ տուր», «Ռուզան ծյա, ստեղ պտի ստորագրե՞մ»: Ռուզան ծյան էլ միառժամանակ բոլորի գործը անում էր, դեռ մի բան էլ հասցնում էր գազօջախի վրա դրված զավտռակի ճաշը խառնել, կողքից էլ իրենց շեֆի համար նվեր էր ընտրում (շատ ռաբիզ վազա էր, մեջը գունավոր շառիկներ ու արհեստական ծաղիկներ ): Արդեն ներվերս չէին դիմանում, մեկ էլ էս Ռուզան ծյայի ներվերն էլ տեղի տվեցին. «Սաղդ դուրս գնացեք, զավտռկի ժամն է, մե ժամիցմ էկեք»:

Ճարահատյալ ես էլ եմ գնում ընդմիջման ու ուղիղ ժամը 2-ին վերադառնում Ռուզան ծյայի մոտ: Բարեբախտաբար մոտը մարդ չկար, բացատրում եմ ինչի համար եմ եկել, վերցնում, ինչ-որ թուղթ ա լրացնում, տալիս ա ձեռքս, թե «Պդի գնաս զինկոմ, պեչադեն, բերես հետ»:

Գնում եմ տուն, տնային գիրքն եմ վերցնում ու ուղիղ զինկոմ: Զզվում եմ զինկոմից, էդտեղ արական սեռի ինչ ներկայացուցիչ մտնում ա (անկախ տարիքից, առողջական վիճակից ու բանակում ծառայել/չծառայելուց), դառնում ա պոտենցիալ զինակոչիկ: Զինկոմում Սուսան տոտային եմ տեսնում, ինքը ինձ շատ լավ գիտի, 3 տարի առաջ զինկոմ էնքան շատ էի եկել, որ արդեն երկրորդ տունս էր դառել

- Տղա ջան, ինչի՞ ես եկել:
- Սուսան տոտա, խիղճս տանջեց, եկել եմ, խնդրեմ, որ ինձ բանակ տանեք

Մի խոսքով բացատրում եմ, ինչի համար եմ եկել, Սուսան տոտան գործերս ա հանում նայում.
- Բայց դու աշնանը պտի գաս պռիզիվի:
- Դե միանգամից պավեստկես տվեք, կգամ, ձեզանից ուր պիտի փախնեմ

Մի խոսքով, թղթերս վերցրեց, երեքշաբթի օրը կանչեց, որ համ պեչատի, համ էլ պավեստկաս տա: Բարեբախտաբար աշնանը արդեն 27 տարեկան կլինեմ

[Ռուֆուս]

Առավոտյան Մանեն ուրախ-ուրախ գալիս ա մոտս.
- Հոպար, գիտե՞ս, ես էսօր մանկապարտեզ պիտի չգնամ:
- Ինչի՞:
- Որովհետև պիտի լաց լինեմ:

Հենց մանկապարտեզ գնալու ժամանակը եկավ լացուկոցը դրեց Բայց գնաց

[Ռուֆուս]

Ընկել եմ էն իմ չարաբաստիկ, քննադատների ցածր գնահատականներին արժանացած համատեղ պատմվածքիս հերոսի օրին: Սկսել եմ ուշադրություն դարձնել կյանքի շատ սովորական բաների վրա, աշխարհին հիմա ուրիշ աչքերով եմ նայում:

Աշխատանքից տուն էի վերադառնում, ականջակալներս ինչպես միշտ ականջներիս: Հանկարծ գլուխս վերև բարձրացրեցի, ու... մայրամուտ էր: Փորձում էի վերհիշել տեսածս վերջին մայրամուտը, չհիշեցի, բայց դա արդեն կարևոր չէր: Արևի գունդը դանդաղը ընկղմվում էր հսկայական երկնքի մեջ, իսկ ես այնքան փոքր էի ու աննշան:

Բաց պատուհանի մոտ կանգնած ծխում էի, լռություն էր, մութ ու ամայի փողոցով մեկումեջ ավտոմեքենաներ էին անցնում: Հենց դիմացս ծառ էր, կանաչ տերևներով, շատ սովորական ծառ: Կանաչ գույնը դուրս շատ եկավ, կյանքի գույնն էր: Սիրեցի կանաչը:

Նայում եմ մարդկանց աչքերին, աչքերն ամեն ինչ պատմում են: Ուրախ են, տխուր, ձանձրացած, թե անտարբեր: Առաջ չէի նայում մարդկանց աչքերին, ավելի ճիշտ նայում էի, բայց չէի խորանում, թե աչքերն ինչ էին ասում: Իսկ հիմա այնքան տարօրինակ է, ոնց որ թե կույր լինեմ, ում տեսողությունը ինչ-որ հրաշքով վերականգնվել է:

Հիշու՞մ ես, երբ փոքր էիր, նայում էիր աշխարհին ու ասում. «Երբ ես մեծանամ, ամբողջ աշխարհը իմը կլինի»: Իսկ հիմա արդեն մեծացել ես, գնա և վերցրու այն, այսուհետ դու միայնակ գայլ ես, իսկ աշխարհը քեզ է սպասում:

[Ռուֆուս]

Գյումրի գնացող մարշրուտկաները նստելու համար նախ պետք է անցնես Գյումրի գնացող տաքսիների «զոնայով»: Ու էս զոնայի տաքսիստները ամեն կերպ փորձում են քեզ համոզել, որպեսզի մարշրուտկա նստելու փոխարեն տաքսի նստես: Ես էլ տաքսիները չեմ սիրում, համ թանկ են, համ էլ դիմացի տեղը սովորաբար ռեզերվ են անում կանանց համար, ինձ էլ միշտ մեջտեղի տեղն ա ընկնում, որտեղ ոտքերս մի կերպ եմ կարողանում տեղավորել: Մի խոսքով տաքսի հազվադեպ եմ նստում, մենակ երբ շատ վռազ եմ լինում:

Էսօր շորտիկով ու սանդալներով, երկու ծանր ռյուկզակները մեջքիցս կախած գնում էի մարշրուտկա նստելու, մեկ էլ էս տաքսու վարորդները ինձ տեսան ու շատ ոգևորվեցին.
- Լեննագան կերթա՞ս:
- Հա, բայց մարշրուտկայով:
- Այ ախպեր, արի քեզի տաքսով տանիմ:
- Հըբը քեզի կսազե՞, օր մարշրուտկա կնստիս:
- Դու միշտ տաքսով կերթայիր, գուկայիր, հմի ընչի՞ մարշրուտկա կնստիս:

Ծիծաղս մի կերպ զսպելով հասա մարշրուտկային, ազատ տեղ չկար, մենակ վարորդի կողքի տեղն էր ազատ: Նստեցի վարորդի կողքը, հըբը ընձի կսազե՞, օր սալոնում նստիմ:

[Ռուֆուս]

Շարունակելով երթուղայինների թեման

Գյումրիից գալիս եմ Երևան, մարշրուտկան կիսադատարկ էր, նստում եմ, սպասում ենք մինչև ժողովուրդը հավաքվի: Մի խումբ երիտասարդ սփյուռքահայեր են գալիս: Մոտենում են երթուղայինին, տեսնում են, որ զբաղված տեղեր կան, չեն նստում, սպասում են հաջորդին: Դիմացս մի կին էր նստած, սրանց տեսավ, միանգամից խառնվեց իրար.
- Երևան կերթա՞ք: Նստեք շարժվենք:
Սրանց առաջնորդը՝ մի քսան տարեկան աղջիկ ասում ա.
- Դիգին, մենք 10 հոգի ենք, տեղ չկա:
- Ի՞նչղ թե տեղ չկա, հլը դու արի ստեղ նստի, տղեք ջան, դուք անցեք հետևը:
- Բայց այստեղ իրեր են դրված, երևի զբաղվաձ են:
- Դուք էլ էդ վեշերը վերցրեք, ըդտեղ նստեք:
Վեշերի տերերը սկսեցին բողոքել, կես ժամ եկել սպասում են, ինչու՞ պետք ա իրենց տեղերը ուրիշներին զիջեն:
- Հլը հանգստացեք հա՞, չեք տեսնի արտասահմանցի են, թողեք նստին շարժվինք, ամոթ է, խմբով են եկել, պտի խմբով էլ էրթան - կատաղեց տիկինը:
Ու ով որ վեշերն էր դրել նստարանի վրա ու սխալվել չէր նստել, կորցրեց նստելու տեղը: Իսկ տիկինը ինքնամոռաց շարունակում էր ցուցումներ տալ.
- Աղջիկ ջան, դու հլը էդ պատուհանի կողքը նստի ու տեղիցդ չշարժվիս, հանկարծ եթե ասեն տեղիցդ ել, չելնիս, տղա ջան, դու էլ արի կողքս, ֆսյո՞, սաղդ տեղավորվեցի՞ք:
Տեղավորվեցին, բայց տղեքից մեկը մնաց ոտի վրա: Տիկինը էլ ավելի ոգևորվեց.
- Ժողովուրդ, հլը մեկդ մարշրուտկից իջեք, էս մարդուն տեղ էղնի: Տղա ջան, դու իջի, մյուս մարշրուտկով կերթաս:
- Ես ինչի՞ պտի իջնիմ, թող իրանք իջնին: Ես իրանցից շուտ եմ եկել նստել:
- Տղա ջան, ամոթ է, չես տեսնի՞ արտասահմանցի են, հլը շուտ իջի, նստինք շարժվինք :
Այ էդտեղ արդեն չդիմացա.
- Էդքան շատ ես ուզում տեղավորվենք, դու իջի, թող քո տեղը նստի: Հերիք չի նստածների կեսին տեղերից հանեցիր, հիմա էլ մյուսների՞ն ես իջեցնում:
Մարշրուտկայի դիսպետչերն ա խառնված գալիս տեսնելու, թե ինչ է կատարվում, բոլորը բողոքում են, սփյուռքահայերը մի տեղ էլ են պահանջում, տեղերից զրկվածները իրենց կորցրած տեղերն են պահանջում, տիկինը ձենը գլուխը գցած ամոթից ա խոսում, բա էս խեղճ արտասահմանցի երեխեքին տեղ չեն տալիս, իրենք խմբով են եկել, խմբով էլ պետք ա գնան...
Դիսպետչերը կատաղեց.
- Հլը ամբողջ խմբով իջեք ու գնացեք էն մյուս մարշրուտկեն նստեք, ու մինչև էս մարշրուտկեն չշարժվի, հաջորդը տեղից չի շարժվի:
Մի հատ սարսափելի իրարանցում սկսվեց, բոլորը սկսեցին էս մարշրուտկից սկսեցին մյուսը վազել.
- Մորքուր ջան, դու՞ ուր կերթաս, իրանց հե՞տ ես:
- Հա, ես էլ եմ իրենց հետ, երեխեքին բերել էի Լեննագանը ցույց տալու:
- Դե լավ, գնա էն մյուսը նստի:
Ես ու էլի մի երկու հոգի տեղից չշարժվեցինք, իսկ մյուս մարշրուտկայի մոտ խառնաշփոթ էր ու ծեծկռտուք: Վարորդներն ու դիսպետչերը մի կերպ կարողացան սփյուռքահայերին տեղավորել, հետն էլ մի քանի հոգի նստեցին (ներառյալ կատաղած տիկինը) ու մարշրուտկան շարժվեց: Մենք ընդամենը 10 րոպե սպասեցինք, մինչև մեր մարշրուտկան էլ լրացավ ու շարժվեց: Ճանապարհի մեկ երրորդն էլ չէինք անցել, մարշրուտկան փչացավ: Վարորդը Գյումրիից մեկ ուրիշ մարշրուտկա կանչեց: Ստիպված մի ժամ սպասեցինք: Սարսափելի շոգ էր, բայց ժողովուրդը չէր բողոքում, դե փորձանք ա, ամեն մեկի հետ էլ պատահում ա: Ինչ լավ ա, որ էն տիկինը մեզ հետ չեկավ... Կարող ա դրան հում-հում ուտեինք

[Ռուֆուս]

Երբ 6 տարեկան էի, հոգեբանս ասաց, որ ծառները հոգի ունեն, ու եթե գտնես քո ծառը, նրա հետ միասնություն կկազմես ու ծառի հոգին միշտ քո հետ կլինի ու քեզ էներգիա ու ուժ կտա: Ու ես սկսեցի փնտրել իմ ծառը: Մեր բակում բազմաթիվ ծառներ կային, սակայն ոչ մեկը չուզեց իմը դառնալ, բացի մեկից: Դա խնձորենի էր, որն ամեն աշուն թթվաշ ու փոքրիկ խնձորներ էր պարգևում մեզ: Առաջին անգամ, երբ հպվեցի ծառին, զգացի, որ սա հենց իմ ծառն է և ես ու նա միշտ միասին կլինենք: Ու իրոք ինչ-որ միստիկ բան կար այդ ծառի մեջ, մեր հպումից աչքերս տեսնում էին այն սպիտակ լուսապսակը, որը մենակ ես կարող էի տեսնել, ականջներս լսում էին զանգակների այն ձայնը, որը մենակ ես կարող էի լսել, հոտառությունս կարող էր զգալ մամուռների ու խեժի այն արբեցուցիչ հոտը, որը մենակ ես կարող էի զգալ: Իսկ ծառից մեծ էներգիա էի ստանում, այնքան ուժեղ, որ մարմինս փշաքաղվում էր, ու ես ուրախ էի, որ ինքն ինձ հետ էր:

Փոքր ժամանակ պառկում էի ծառի ճյուղին, աչքերս փակում ու երազում, իսկ ծառն ինձ ասում էր, որ միշտ կօգնի ինձ ներդաշնակ լինել բնության հետ: Հետո մեծացա ու ծառիս մոռացա:

Երեկ հիշեցի ծառիս մասին, հիշեցի մեր միասնական մեդիտացիաները, մոտեցի ու ձեռքով դիպա ծառին: Ծառը չպատասխանեց ինձ, արդեն չորացել էր, մի քանի տարի է պտուղ չէր տվել: Շուտով ծառը կկտրենք: Ու ես հասկացա, որ ծառն արդեն մահացել է, իսկ ծառի հոգին այլևս ծառի հետ չէ, այլ իմ մեջ է մտել ու ծառի հոգին իմ մեջ է մահանում: Ես հեռացել եմ բնությունից ու մոռացել նրա մասին: Պետք է նորից սկսեմ բնության հետ ներդաշնակ ու մաքուր ապրեմ, որովհետև ծառին այլևս փրկել հնարավոր չի լինել, իսկ հոգին միգուցե և փրկվի:

[Ռուֆուս]

- Հոպար, ես մանկապարտեզ գուզեմ էրթալ:
- Էսօր մանկապարտեզ չկա, Մեդվեդևն է գալիս:
- Մեդվեդևը գուկա, օր մեզ համար երգե՞:

[Ռուֆուս]

Մի հատ սադո-մազոխիստական զզվելի գրառում անեմ, գնամ

Ամենասիրածս բաներից մեկը արևային այրվածքներն են Չեք պատկերացնում ոնց եմ սիրում, երբ մաշկդ սկսում է պլոկվել ու մարմնիդ վրայից պուճուր պատառներով մեռած մաշկդ ես պոկում Չնայած հիմնականում զագարի դեմ կրեմ եմ օգտագործում, բայց երբեմն գայթակղությանը չեմ դիմանում ու հատուկ վառվում եմ էդ փոքրիկ հաճույքի համար

Մի քանի օր առաջ հեծանվարշավի ժամանակ էլի որոշեցի արևայրվել, բայց էս տիպի զագար հաստատ ոչ ոք չէր ուզենա, ռյուկզակիս հետքը մեջքիս ու ուսերիս էր տպվել Մի երեք օր ցավին մի կերպ դիմանալով ամեն օր ստուգում էի, թե երբ ա մաշկս սկելու պլոկվել: Մի քիչ առաջ նայեցի, վերջապես ուսերիս վրա բշտիկներ էին հայտնվել: Էդ բշտիկների մեջ հեղուկ կա, եթե եղունգով սեղմում ես տրաքում են, էն ցելոֆանե տոպրակների պես: Ես էլ գերագույն հաճույք վայելելով հերթով բշտիկներս տրաքացրի Մի քիչ էլ որ համբերեմ, հաջորդ էտապը կգա, վա՜խ ինչ հավեսով եմ մաշկս շերտ առ շերտ վրայիցս պոկելու....

Հուսով եմ ոչ մեկի սիրտը չխառնեց

[Ռուֆուս]

Ինչ-որ մեկը գիտի՞ Նանան ով ա

Տաքսիով անցնում եմ Համալիրի կողքով, հլը էդքան շատ ժողովուրդ համալիրի դիմաց չէի տեսել...

– Էս ի՞նչ ա ստեղ կատարվում:
- Նանայի համերգն ա...

Վայ քո արա, Նանան էդ ո՞վ ա, որ երկու օր մենահամերգ ա տալիս ու էսքան մարդ ա եկել: Օրբելիի վրա մի ուրիշ կարգի պռոբկա էր, Բաղրամյանից եկող ջիպերը մտել էին հանդիպակած գիծ... Ողբամ ճաշակդ, հայ ժողովուրդ...

[Ռուֆուս]

Մի հատ սրտաճմլիկ փոքրիկ նախաբան

Պարապլանով թռնելը միշտ իմ երազանքն է եղել, ու դա մի երկու տարի առաջ ֆանտաստիկ գաղափար էր, իսկ էս տարի անպայման որոշել էի, որ ամեն գնով թռնելու եմ... Ու թռա, չնայած մինչև գետնից պոկվելս չէի պատկերացնելու, թե ոնց էի թռնելու


Թռանք տանդեմով, այսինքն երկու հոգով՝ հետևից նստած էր ինստրուկտորը, ով կառավարում էր պարապլանը, դիմացից ես, ում միակ ֆունկցիան թուլանալն ու հաճույք ստանալն էր:
Մի փոքրիկ ինստրուկտաժ թռիչքից առաջ.
- Ուրեմն վայրեջք կատարելիս իջնում ես ոչ թե նստած, այլ կանգնած, հենց ոտքերդ մոտենում են գետնին, սկսում ես վազել, հպվելուց հետո էլ ես վազում, մինչև պարապլանը իջնի:
- Օքեյ:
- Թռիչքից առաջ երկուսով վազում եք, դու պետք է շատ արագ վազես ու քո ուժով քաշես ինստրուկտորին, թե չէ թափը կկորցնեք ու չեք թռնի: Եթե նույնիսկ ոտքերդ գետնից կտրվեն, էլի պետք ա վազես, կարող ա լավ թափ չհավաքես ու իջնես գետնին: Պետք ա էնպես վազես, ոնց որ աշխարհի վերջն ա
- Օքեյ:


- Պատրա՞ստ ես, մեկ, երկու, երեք, վազի՜ր:

Սկսում եմ վազել, մի երկու քայլ հետո զգում եմ որ առաջ չեմ կարողանալ գնալ, հետևիցս ինչ-որ մի բան քաշում ա ու չի թողնում առաջ գնալ, արդեն ուզում էի կանգնել:
- Մի կանգնիր, վազիր
Մի կերպ ուժերս հավաքում եմ ու սկսում եմ վազել, մեկ էլ զգացի, վերևից ինչ-որ մի ուժ քաշում ա, մի քանի քայլից ոտքերս կտրվեցին գետնից, բայց շարունակում էի օդի մեջ վազել: էլի իջանք, հենց ոտքերս էլի գետնին կպան, շարունակեցի վազել ու օ՜, հրա՜շք... Պատկերացրեք մի ակնթարթ անց արդեն սավառնում ես օդում, իսկ գետինը դանդաղ հեռանում է ոտքերիդ տակից... Ու սկսում ես հանգիստ ճախրել օդում, թռչունի պես, քեզ ընդամենը շատ բարակ թելիկներով ամրացրած շատ բարակ կտորի շերտ ա օդում պահում ու դու թռնու՜մ ես....

Ժողովուրդ, չեք պատկերացնում ինչ կայֆ էր..... Թռիչքս կարճ տևեց մոտ 6-7 րոպե, բայց էդ ինչ զգացումներ ստացա.... Վախենալու չէր, ոնց որ կարուսել նստած լինեի, ես սպասում էի, որ ավելի էքստրեմալ զգացումներ կունենայի, բայց սա էլ ուրիշ հաճույք էր:

Մի խոսքով ինչի՞ եմ գլուխ ցավացնում, ավելի լավ ա վիդեոն նայեք, թե ոնց էր Ռուֆուսը ճախրում օդում Որակի համար կներեք, հեռախոսով եմ նկարահանել

[Ռուֆուս]

- Հոպար, գիտե՞ս, ես կյանքիս մեջ նապաստակ, գետաձի, արջուկ ու ... գնացք չեմ նստել

Լավ ա մի շաբաթ առաջ երազանքի մի մասը կատարվեց, գազանանոց էր գնացել Մնաց գնացք նստելը

[Ռուֆուս]

Էս երեխեքը լրիվ դեմք են

Ֆորում եմ մտել, Մանեն էլ կողքս կանգնած ա: Զրուցարանի գրառումներն էի արագ աչքի տակով անցկացնում, մեկ էլ Մանեն.
- Հոպար, հլը սպասի, մի քիչ վեր քաշե (ասել է թե սկրոլլ արա վերև)
Սկրոլլ եմ անում, Վիստի ավատարն ա
- Հոպար նայե, ծիլի-ծիլիի նկարն է

[Ռուֆուս]

Ապուշ մտքեր շարքից

Երբ շատ փոքր էի, ինչ-որ տեղից իմացա անտիպոդների մասին: Անտիպոդները մարդիկ են, ովքեր ապրում են Երկրագնդի լրիվ հակառակ կետում: Ես մտածում էի, որ հայերը նույնպես կունենան իր անտիպոդները ու նույնիսկ մտածում էի, որ յուրաքանչյուր հայ կունենա իր անտիպոդը երկրագնդի մյուս ծայրում ու այդ անտիպոդը կլինի լրիվ քո նման, նա կմտածի նույն կերպ ինչպես դու, նրան կհուզի նույն խնդիրները ինչ քեզ, նա կունենա լրիվ նույն մտածելակերպը... Հետո պարզեցի, որ Հայաստանի հակառակ կետում Խաղաղ օվկիանոսն է, այնտեղ նույնիսկ ձևի համար կղզի չկա Բայց միևնույնն է, մտածում էի, որ ոնց էլ լինի Երկիր մոլորակի 6 միլիարդանոց բնակչի մեջ կլինի մեկը, ով իմ նման կլինի ու իմ կյանքի բաղձալի նպատակներից մեկը դարձավ նրան գտնելը Ինչքան հարցեր ունեի իրեն տալու, ինչքան ընդհանուր խոսելու նյութ ունեինք...

Իսկ հիմա չեմ բացառում, որ հաստատ իմ նման մեկը կգտնվի Երկիր մոլորակի վրա, սակայն էլ չեմ ուզում իրեն հանդիպել: Եթե հանդիպեինք, իրար երես կնայեինք ու խոսելու ոչ մի բան չէինք ունենա, միևնույնն է ես իր մասին ամեն ինչ գիտեմ, ինքն էլ իմ մասին ամեն ինչ գիտի Կամ էլ կսկսեինք եղանակից խոսել... Չէ, եղանակից էլ չէինք խոսի, որովհետև ամեն մեկս էլ կգիտակցեինք, որ դիմացինը հեսա եղանակից է սկսելու խոսել...