User Tag List

Էջ 22 23-ից ԱռաջինԱռաջին ... 12181920212223 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 316 համարից մինչև 330 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 336 հատից

Թեմա: Անուկապատում

  1. #316
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էնքան հաճելի է տեսնել, որ տարիների հետևողական աշխատանքդ արդյունք է տվել:

    Դավիթը մանկապարտեզ է գնում, հիմա անգլերեն սովորելու ինտենսիվ շրջան է ապրում ու, բնականաբար, սովորածը փորձում է նաև տանը կիրառել, իսկ մեր տանը անգլերեն խոսելը միշտ արգելված է եղել: Վերջերս երբեմն ինչ-որ բաներ փորձում է անգլերեն ասել, բայց մինչ մենք կհասցնենք մի բան ասել, Արեգն է լուրջ ու խիստ տոնով սաստում. «Դավո՛ւ, անգլերեն մի՛ խոսի, հայերե՛ն ասա», ու երբեք չի պատասխանում Դավթի անգլերեն ասածներին:

    Իսկ մարդիկ կողքից միշտ ասում էին, որ սա հնարավոր չի: Սկզբում ասում էին` այ, հեսա Արեգը որ գնա մանկապարտեզ, անգլերեն սովորի, արդեն կսկսի ձեզ հետ էլ անգլերեն խոսել, էդպես անգլերենը կդառնա ձեր խոսելու հիմնական լեզուն, էլ ոչինչ չեք կարողանա անել, միշտ էլ էդպես է լինում: Բայց մեր դեպքում Էդպես չեղավ, քանի որ հենց սկզբից մենք որդեգրեցինք «Մենք անգլերեն չենք հասկանում» մոտեցումը, որը շատ արդյունավետ դուրս եկավ. Արեգն ինչ-որ պահից հասկացավ, որ իմաստ չունի մեզ անգլերեն որևէ բան ասելը, մեկ է, չենք պատասխանելու: Առաջին մի երկու տարիներն էդ առումով բավական բարդ էին. անընդհատ պահանջվում էր անգլերենը հետ մղել, որ հայերենի տեղը չգրավի, էն, որ զգում ես` հենց մի քիչ թուլացնես հսկողությունը, հայերենը շատ արագ պատմության գիրկն է անցնելու ու վերածվի ընդամենը մի լեզվի, որը տարրական կենցաղային մակարդակում երեխան հասկանում է, բայց խոսել արդեն դժվարանում է, խոսում է կցկտուր, ակցենտով, բառերի մեծ մասը անգլերեն ասելով: Բայց էդ շրջանը բարեհաջող հաղթահարեցինք: Ու քանի որ բացի հայերենի պահպանմանն ու զարգացմանն ուղղված ամենատարբեր միջոցներ կիրառելուց, նաև հաճախակի զրուցել ենք մեր մայրենին պահպանելու ու ընդհանրապես երկու լեզվի լիարժեք տիրապետելու կարևորության, մեր, իր կյանքում դրա դերի ու նշանակության մասին, ինչ-որ պահից Արեգն արդեն գիտակցաբար հրաժարվեց ընտանիքում անգլերենով որևէ բան ասելու փորձերից, բացառությամբ էն քիչ դեպքերի, երբ կոնկրետ բառի հայերեն համարժեքը չի իմանում կամ էդ պահին դժվարանում է հիշել: Արդեն վերահսկելու կարիք էլ չկա, պահպանման հարցը վերացել է, մնացել է զարգացման հարցը, որը, բնականաբար, անվերջ պրոցես է:

    Հետո էլ մարդիկ սկսեցին ասել, թե` այ, հեսա Դավիթն էլ որ գնա մանկապարտեզ, դպրոց, երկուսով կսկսեն իրար հետ անգլերեն խոսել, ու էդ ժամանակ դուք արդեն հաստատ ոչինչ չեք կարողանա անել դրա դեմ: Ես էլ մի պահ արդեն քիչ էր մնում հաշտվեի էդ հավանական սցենարի իրականացման մտքի հետ, բայց, փաստորեն, թերագնահատել էի Արեգին: Արի ու տես, որ երբ մարդն արդեն գիտակցաբար է մոտենում հարցին, շատ էլ հնարավոր է խուսափել շատերի համար անխուսափելի սցենարից: Էնպես որ, երբեք մի մտածեք, թե հնարավոր չի օտար երկրում ապրելով պահպանել երեխաների հայերենը: Ամբողջ հարցն այն է, թե ինչքանով է տվյալ հարցը ձեզ համար կարևոր, որ դրա համար բավականաչափ ժամանակ ու էներգիա հատկացնեք: Մեզ համար շատ կարևոր է եղել և է, ու ամեն ինչ արել ենք էսօրվա արդյունքին հասնելու համար: Ու շարունակում ենք անել: Իհարկե, չգիտենք` հետո ոնց կլինի, բայց ներկայիս արդյունքն արդեն իսկ մեծ ձեռքբերում եմ համարում:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  2. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    erexa (02.06.2022), ivy (06.12.2021), Sambitbaba (05.12.2021), Tiger29 (06.12.2021), Գաղթական (09.12.2021), Դեղին մուկիկ (10.12.2021), Նաիրուհի (07.12.2021)

  3. #317
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երբ ընդհանուր առմամբ դրականորեն ես տրամադրված կյանքի ու մարդկանց նկատմամբ, երբ գնահատում ես ունեցածդ ու շնորհակալ զգում դրա համար, փորձում շուրջդ հնարավորինս շատ դրականը տեսնել ու դրականի վրա կենտրոնանալ, ինքնըստինքյան սկսում ես ձգել նաև դրական մարդկանց, դրական իրադարձությունների: Կարծես հրաշքի պես կյանքումդ հայտնվում են լիքը դրական, հոգեհարազատ մարդիկ: Կյանքը ցույց է տալիս, որ պարզապես բարի, կարեկից ու օգնող լինելը բավական չի դրա համար, եթե միաժամանակ նաև դժգոհ, փնթփնթան ու ամեն ինչի մեջ նախ և առաջ բացասականը նկատող ու դրա վրա կենտրոնացող ես: Եղել եմ էդպիսին, համոզվել եմ սեփական փորձով, նաև լիքը ուրիշների փորձի մասին գիտեմ` նույնը հաստատող: Էդպես, որպես կանոն, դեպի քեզ ես ձգում նաև լիքը պրոբլեմատիկների ու տոքսիկների, անընդհատ հայտնվում ես պրոբլեմատիկ իրավիճակներում, ամենասովորական բաները, որ, թվում է, պիտի հարթ ու հեշտ ընթանային, քո դեպքում անընդհատ խնդիրներ են առաջացնում, ջանջալանում, ձգձգվում են, ժամանակ ու էներգիա խլում, ու զարմանում ես, թե որ մեղքիդ համար են քեզ անընդհատ պրոբլեմատիկ, տոքսիկ, անշնորհակալ, բարությունդ, ազնվությունդ չարաշահող մարդիկ ռաստ գալիս, ինչու՞ են մարդիկ քեզ միշտ շահագործում, ինչու՞ է քեզ մոտ ամեն հասարակ բան կարծես չեղած տեղից ջանջալանում, պատմություն դառնում: Պարզվում է` «նմանը նմանին է ձգում» ասացվածքը միայն դուր գալու իմաստով չի, որ գործում է, նաև էն իմաստով է ճիշտ, որ երբ ինքդ կյանքի, մարդկանց, ինչու՞ չէ` նաև ինքդ քո նկատմամբ վերաբերմունքի առումով պրոբլեմատիկ ես, միշտ էլ մագնիսի պես ձգելու ես պրոբլեմատիկ մարդկանց ու պրոբլեմատիկ իրավիճակների:

    Հիմա արդեն գիտեմ, որ եթե կյանքումս ինչ-որ հարցեր բարդանում են, ջանջալանում են, եթե ինչ-որ անհաջողություն է լինում, ուրեմն իմ ընդհանուր պահվածքից, վերաբերմունքից է, ուրեմն ինչ-որ բանում թերացել եմ, շեղվել եմ, պիտի իմ մեջ փնտրեմ պատճառն ու վերացնեմ: Էդպիսի պահերին շատ բարդ է ընդունելը, որ դու ես ինչ-որ բան սխալ արել, սովորաբար հակված ես մեղավորներին ուրիշների մեջ փնտրելու: Շատ ավելի հեշտ է համարելը, որ քեզնից շատ քիչ բան է կախված, ու էդպես «գլուխդ ազատել»: Իսկ իրականում էնքան բան է մեզնից կախված: Էս մոտեցումը կողքից կարող է հեքիաթ թվալ, բայց երբ մի քիչ խորանում ես ու ուշադրություն դարձնում թե՛ վերաբերմունքիդ ու պահվածքիդ, թե՛ հետդ ու շուրջդ կատարվող ամեն ինչին, վաղ թե ուշ սկսում ես նկատել էդ երկուսի միջև եղած սերտ կապը, օրինաչափությունները, ու համոզվում ես, որ սա հստակ գործող տիեզերական օրենք է, և այն չիմանալը քեզ չի ազատում պատասխանատվությունից: Ով չի հավատում` միշտ էլ կարող է փորձել ու համոզվել:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  4. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (10.01.2022), erexa (02.06.2022), Sambitbaba (10.01.2022)

  5. #318
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էսօր մի տեղ ստատուս տեսա էն մասին, որ, իբր, միայնակ կինո ու ռեստորան գնացող մարդն էս կյանքում ամեն ինչ էլ ի վիճակի է անելու, ու մի դեպք հիշեցի հեռավոր ուսանողական տարիներիցս:

    4-րդ թե 5-րդ կուրսում էինք: Կուրսեցի մի քանի ընկերուհիներով որոշել էինք կինո գնալ` «Մոսկվա կինոթատրոն»: Ինչ-որ կոնկրետ ֆիլմ չէինք նախատեսում նայել: Պարզապես դասերի ավարտից հետո պայմանավորվեցինք, որ կգնանք տուն ու որոշ ժամանակ անց կոնկրետ ժամի կլինենք մեր բուհի` Բրյուսովի գլխավոր մուտքի դիմաց, էնտեղից միասին կշարժվենք դեպի կինո «Մոսկվա»: Էդպես գնացի տուն, որոշ ժամանակ հետո, երբ պատրաստվում էի տնից դուրս գալ, զգացի, որ ուշանում եմ: Բայց դե էդ ժամանակ դեռ բջջային հեռախոսներ չկային, հետևաբար աղջիկներից ոչ մեկին զգուշացնել չէի կարող, տուն զանգելն էլ իմաստ չուներ, քանի որ իմ հաշվարկներով բոլորն արդեն պիտի որ տնից դուրս եկած լինեին: Դե, ի՞նչ կարող էի անել, բացի հնարավորինս արագ պայմանավորված տեղում լինել փորձելուց: Բայց տրանսպորտն էլ թարսի պես հեչ իմ կողմից չեղավ. տեղ հասա ուշացած, պայմանավորված տեղում աղջիկներից ոչ մեկին չգտա ու ենթադրեցի, որ երևի մտածել են` էլ չեմ գա, առանց ինձ գնացել են կինո, հետևաբար պետք է ուղղակի ամեն գնով հետևներից հասցնել: Ու որոշեցի ինչքան հնարավոր է` արագ վազել դեպի «Մոսկվա» կինոթատրոն` հուսալով, որ կամ ճանապարհին, կամ գոնե էնտեղ կհանդիպեմ իրենց:

    Կայծակնային արագությամբ սկսեցի սլանալ դեպի կինո «Մոսկվա»: Կյանքումս էդքան երկար ճանապարհ էդպիսի արագությամբ անցած չկայի. բառացիորեն մի երկու րոպեում տեղ էի հասել: Ես էլ էի ինձ վրա զարմացել, թե ոնց կարողացա էդ ամբողջ ճանապարհն անդադար համարյա նույն արագությամբ վազել: Երևի կողքից էլ մարդիկ նայում էին ու մտածում, թե ով է էս խելագարը, բայց դե ես կողքերս նայելու ժամանակ չունեի, որ հաստատ իմանայի: Ամեն դեպքում ենթադրում եմ, որ էդպիսի արագությամբ անդադար վազող մարդը պիտի որ շատ տարօրինակ տեսարան լիներ:

    Էդպես շնչակտուր մտա կինոթատրոն, առանց հետաքրքրվելու, էդ պահին սկսվող կինոյի տոմսն առա ու մտա` ենթադրելով, որ աղջիկներն արդեն դահլիճում կլինեն: Մտա, տեսնեմ` դահլիճում մի քանի անծանոթ մարդ կա, իսկ աղջիկների հետքն էլ չկա: Բայց դե արդեն տոմսն առել, մտել էի, ի՞նչ պիտի անեի, որոշեցի ամեն դեպքում նստել ու նայել կինոն: Դե հիմա էդպես էլ կպատահի, ի՞նչ կա որ. մի օր էլ կինոթատրոնում մենակ կինո կնայեմ:

    Կինոյի վերնագիրն իմացա, երբ արդեն սկսվեց: Billy Elliot ֆիլմն էր, որն, ի դեպ, հետագայում երբևէ ո՛չ ուրիշ առիթով տեսել եմ, ո՛չ էլ դրա մասին ընդհանրապես որևէ մեկից լսել: Ֆիլմը բալետով տարված մի տղայի մասին էր, որի հայրը խիստ դեմ էր նրա` բալետ պարելուն` ելնելով բալետ պարող տղաների մասին կարծրատիպերից: Ֆիլմի սկզբում Բիլլին դպրոցական տղա էր, իսկ վերջում` արդեն երիտասարդ: Չգիտեմ` ուրիշ ժամանակ, ուրիշ իրավիճակում նայելիս ինչ կզգայի, ոնց կգնահատեի էդ ֆիլմը, բայց էդ օրվա կինոդիտումս բացառիկ հաճելի, հուզառատ ու կլանող փորձառություն էր: Մի ուրիշ կարգի կլանված եմ նայել ամբողջ ֆիլմը: Ավարտվելուց հետո էլ էնպիսի առանձնահատուկ դրական զգացողություն ունեի. մի թեթևություն, մի անբացատրելի երջանկության, ազատության զգացողություն:

    Դուրս եկա կինոթատրոնից ու էդպես գոհ ու երջանիկ գնացի տուն` մտքումս շնորհակալություն հայտնելով ընկերուհիներիս, որ ինձ էդպիսի բացառիկ հնարավորություն տվեցին, թե չէ` ես իմ հոժար կամքով հո մենակ կինո գնացողը չէի: ) Դա մինչև հիմա միակ դեպքն է եղել, երբ մենակ կինո եմ գնացել:Հետո պարզվեց, որ աղջիկներից ամեն մեկն ինչ-որ պատճառով չէր կարողացել գալ, ու ամեն մեկը մտածել էր, որ երևի մենակ ինքն է, որ չի գնում, ու իր չգնալով բան չի փոխվի:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  6. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (17.01.2022), Varzor (29.01.2022), Աթեիստ (18.01.2022)

  7. #319
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    «Զարթիր, լաո» արտահայտությունը, բացի համապատասխան երգից, ինձ համար նաև անձնական զվարճալի հուշերի հետ է կապված:
    Դպրոցական տարիքում մի շրջան եղբորս հետ անգլերեն էի պարապում: Ես ընդհանրապես պարապելու գործը երբեք չեմ սիրել, ու չնայած եղբորս հետ մնացած ամեն ինչում շատ լավ իրար հասկանում էինք ու խնդիր չունեինք, բայց էս անգլերեն պարապելը շատ անհաջող համագործակցություն էր` երկուսիս համար էլ մի տառապանք: Էնպես էր ստացվում, որ երբ եղբայրս կարդում էր իր անգլերեն դասը, ու ես էլ պիտի իրեն լսեի, ուղղումներ անեի, բացատրեի անծանոթ բառերը, հաճախ էդ ընթացքում աչքս կպնում էր, քնում-մնում էի, մինչև որ ապօրինի քունս հայտնաբերվում էր, ու մեկ էլ զարզանդած վեր էի թռչում եղբորս` հատուկ հանդիսավոր ու խրոխտ ձայնով արտաբերած «զա՜րթիր, լա՜ո» գոռոցից :
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  8. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (20.05.2022), John (01.06.2022), Sambitbaba (22.05.2022), Varzor (23.05.2022), Աթեիստ (20.05.2022)

  9. #320
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Առավոտ շուտ դուրս էի եկել վազելու, մոտ մի րոպեից սկսեց անձրև կաթկթել, ու թվում էր` պիտի գնալով ուժեղանա: Մտածեցի` վերջ, վազելս հարամվեց, աչքիս` պիտի հետ դառնամ շուտով: Բայց մեկ-երկու րոպեից էդ մի քիչն էլ դադարեց: Վազքս բարեհաջող ավարտելուց հետո տուն եկա, Արեգին պատմեցի, ասում եմ` աչքիս` բնությունն ինձ սիրում ա, էլի. չթողեց, որ վազքս հարամվի: Արեգն ասում ա` հա, գիտեմ, որ սիրում ա: Ասում եմ` որտեղի՞ց գիտես, ասում ա` դե, պարզ ա. դու իրան ես սիրում, ինքն էլ` քեզ: )
    Այ սենց փոխադարձ սիրո մեջ էլ ապրում ենք ես ու բնությունը: )
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  10. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (29.10.2022), Աթեիստ (18.06.2022)

  11. #321
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Չի կարող լինել գիտակցվածություն առանց դրանից բխող համապատասխան գործողության, պահվածքի: Եթե մեզ թվում է, թե էսինչ բանը լավ գիտակցում ենք, բայց գործնականում կիրառել դժվարանում ենք, ու միաժամանակ հազար ու մի պատճառ ու արդարացում ենք գտնում դրա համար, նշանակում է` գիտակցվածությունը դեռևս լիարժեք չի: Եթե համարում ենք, որ էսինչ բանը վնասակար/սխալ է, բայց շարունակում ենք անել, եթե համարում ենք, որ էսինչ բանը օգտակար/ճիշտ է, բայց շարունակում ենք չանել, եթե համարում ենք, որ էսինչ բանը տվյալ պահին անհրաժեշտ ու կարևոր է, բայց շարունակում ենք չանել, ուրեմն պարզապես դեռևս լիարժեք չենք գիտակցում դրա կարևորությունը, անհրաժեշտությունը, օգտակարությունը, ընդամենը խաբում ենք ինքներս մեզ, իբր գիտակցում ենք: Լիարժեք գիտակցվածությանն անխուսափելիորեն հաջորդում է համապատասխան գործողություն:

    Հաճախ ասում ենք, որ գիտակցում ենք ինչ-որ բանի կարևորությունը, բայց կամքի ուժը չի բավարարում իրագործելու համար, բայց իմ պատկերացմամբ` իրական գիտակցվածությունը նաև անհրաժեշտ կամքի ուժ է ծնում միշտ: Ու ընդհանրապես վերջերս եկել եմ էն համոզմանը, որ կամքի ուժի դերը մի քիչ գերագնահատված է. այն ինչ-որ առանձին ունակություն չի, որը մարդ ունի կամ չունի, այն պարզապես գիտակցվածության արդյունք է: Որտեղ կա լիարժեք գիտակցվածություն, այնտեղ անհրաժեշտ կամքի ուժն ուղղակի չի կարող չառաջանալ: Իհարկե, կամքի ուժն առանձին մարզել էլ է հնարավոր ու կարելի է նույնիսկ լավ արդյունքի հասնել, բայց դա արհեստական ճանապարհն է ու որոշ դեպքերում կարող է և չգործել: Բնական ու անխափան գործող ճանապարհը գիտակցվածության բարձր մակարդակի հասնելն է:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  12. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (30.10.2022), Աթեիստ (31.10.2022), Վիշապ (02.12.2022)

  13. #322
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ցանկացած անհասկանալի իրավիճակում վազիր: Ուղղակի վեր կաց տեղիցդ ու գնալ վազելու: Դեպրեսվա՞ծ ես, սթրեսի մե՞ջ ես, տագնապա՞ծ ես, դիսկոմֆորտի մե՞ջ ես, ապատիայի մե՞ջ ես, էներգիա չունե՞ս` վազիր: Վազամաշ արա բոլոր անառողջ հոգեվիճակներդ: Վատագույն դեպքում չես փոշմանի, լավագույն դեպքում շատ գոհ կմնաս: Ես որ մինչև հիմա միշտ միայն շատ գոհ եմ մնացել:

    Վազքը ոչ միայն մարմինն է թափահարում ու առողջ ռիթմի բերում, էներգիայով լցնում, այլև հոգեվիճակը: Ու սա ռոմանտիկ հեքիաթ կամ ենթադրություն չի, գիտություն է: Ով չգիտի կամ չի հավատում, կարող է կարդալ, ուսումնասիրել. ինտերնետը լիքն է ինֆորմացիայով: Վազելն ամենամատչելի ու ամենաարդյունավետ հակադեպրեսանտներից է: Վազողները կհաստատեն, իսկ չվազողները ցանկության դեպքում կարող են անձամբ փորձել ու համոզվել:

    Հ.Գ. Գրածս, բնականաբար, վերաբերում է էն մարդկանց, որոնք առողջական հակացուցումներ չունեն վազելու հետ կապված:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  14. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Աթեիստ (08.11.2022), մարդ եղած վախտ (08.11.2022), Վիշապ (02.12.2022)

  15. #323
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երբ քոլեջում ուսանող էի (Նյու Յորքում), բացի պարտադիր առարկաներից, պիտի նաև մի քանի ընտրովի առարկա վերցնեինք: Որպես ընտրովի առարկա` իլյուստրացիայի կուրս էի վերցրել էդ կիսամյակ: Դասախոսը միջին տարիքի իռլանդացի տղամարդ էր` զուսպ, համեստ, խիստ ինտրովերտային, բայց բարյացակամ դեմք: Առարկան հետաքրքիր էր, բայց դասախոսն ինքը շատ քիչ էր խոսում. յուրաքանչյուր նոր պրոյեկտ հանձնարարելիս ներկայացնում էր, թե ինչ պիտի անենք, համապատասխան նյութերը (ինֆորմացիան) տրամադրում (տպած համառոտ տեքստերի ու պատկերների տեսքով), բայց նոր բաներ անձամբ բացատրել` որպես այդպիսին, առանձնապես չկար. համարյա ամեն ինչ կարծես թողնված էր մեր հայեցողությանը: Էդ առումով դասընթացն ավելի շուտ գիտելիքների ցուցադրության էր նման, քան գիտելիքների ձեռքբերման: Թեև բոլոր պրոյեկտներն էլ հետաքրքիր ու ուսանելի էին` լիքը երևակայության ու հմտությունների դրսևորման հնարավորություն տվող, դասերն էլ միշտ հաճելի ու հետաքրքիր էին անցնում, բայց դասի համարյա ամբողջ ընթացքում ամեն մեկն ինքնուրույն աշխատում էր իր պրոյեկտի վրա` ընթացքում անհրաժեշտության դեպքում դասախոսին դիմելով ու հարցեր տալով: Իսկ դասախոսի մասնակցությունն էդ պրոցեսին մինիմալ էր: Հաճախ տպավորություն էի ստանում, որ նրա միտքը զբաղված է ինչ-որ խնդիրներով, մտահոգություններով, ու չի կարողանում լիարժեք կենտրոնանալ դասավանդման վրա: Երբեմն մտածում էի` գուցե էս առարկայի դեպքում նորմալ է էս մոտեցումը. ի վերջո, պրոյեկտները հետաքրքիր են ու հենց միայն դրանց վրա ինքնուրույն աշխատելու ընթացքում ահագին բան ենք սովորում, բայց մյուս կողմից էլ թվում էր` դասախոսը պիտի որ ավելի ակտիվ մասնակցություն ունենար դասին, մեզ ինչ-որ նոր բաներ բացատրեր, ներկայացներ:

    Կիսամյակի վերջն էր, երբ արդեն պիտի կիսամյակի մեր արածն ամփոփեինք ու վերջնական գնահատական ստանայինք: Դասախոսը լսարանում նստած էր, մենք էլ հերթով մտնում էինք, մեր պրոյեկտները ներկայացնում, գնահատականը ստանում, դուրս գալիս: Իմ հերթը եկավ, մտա: Ինձ տեսնելով` իր համար մի քիչ անսովոր աշխուժությամբ ասաց.
    - Իմ սիրելի ուսանողը:
    Հետո արդեն իրեն բնորոշ զսպվածությամբ սկսեց նայել պրոյեկտներս, կարծիքներ ու գնահատականներ տալ: Վերջում, երբ արդեն ավարտել էինք գործը, ու պիտի դուրս գայի, հանկարծ ասաց.
    - Գիտեմ, որ էս կիսամյակ բոլորովին լավ դասախոս չեղա ձեզ համար: Ինձ էնքան վատ եմ զգում ձեր խմբի առաջ, որ չկարողացա նորմալ դասավանդել: Հուսով եմ` գոնե ինչ-որ բան ստացաք այս դասընթացից:

    Ճիշտն ասած` ինձ համար բավական անսպասելի էր դասախոսից էդպիսի խոստովանություն լսելը, ու միաժամանակ էնքան գնահատելի էր, որ մարդը գիտակցում ու անկեղծ խոստովանում էր իր թերացումը: Թեև Հայաստանում էլ եմ ունեցել լավ դասախոսներ, բայց, թող ներեն ինձ իմ սիրելի դասախոսները, մի տեսակ դժվարանում եմ պատկերացնել նրանցից որևէ մեկին իր թերացումը խոստովանելիս: Չնայած, ինչո՞ւ միայն դասախոսներին, մենք` հայերս, ընդհանուր առմամբ դժվարությամբ ենք ընդունում ու խոստովանում մեր սխալը, թերացումը. դրանից մեր «պագոններն» ընկնում են: Հատկապես եթե մարդը որոշակի դիրք ու հեղինակություն ունի, իր սխալը խոստովանելը կարծես ինքնասպանության պես բան ընկալվի, մինչդեռ ինչքան ավելի հաճելի, օգտակար ու կառուցողական կդառնար ցանկացած շփում, համագործակցություն, եթե սխալը կամ թերացումը խոստովանելը լիներ բնական ու սպասելի պահվածք, ոչ թե բարձունքից գահավիժելու դատավճիռ:

    Վերադառնալով դասախոսիս պատմությանը` իհարկե, չէի կարող ստել ու հակաճառել, թե` չէ՜, ի՞նչ եք ասում, Դուք հրաշալի դասախոս եք եղել մեզ համար: Բայց չէի էլ համարում, թե վատ դասախոս է եղել: Ասեցի, որ դասընթացն ամեն դեպքում լավն էր. պրոյեկտները հետաքրքիր էին ու ուսանելի, և ես իսկապես հաճույքով եմ մասնակցել դասերին:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  16. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (09.11.2022), ivy (09.11.2022), Աթեիստ (10.11.2022), մարդ եղած վախտ (09.11.2022), Վիշապ (02.12.2022)

  17. #324
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ցուրտ եղանակին դրսում վազել չեմ սիրում, դրա համար վերջերս տանը վազքուղու վրա եմ վազում: Վերջինս դրսում վազքի համեմատ որոշ առավելություններ ունի. կարող ես վազքիդ համար կոնկրետ արագություն որոշել ու կայուն արագությամբ վազել, կարող ես, իհարկե, ընթացքում նաև փոխել արագությունը քո հայեցողությամբ, միաժամանակ կարող ես ստուգել սրտիդ աշխատանքը, ծախսածդ կալորիաները, անցածդ տարածությունը, վազքի կոնկրետ ծրագիր սահմանել քեզ համար և այլն: Բայց էս ամենով հանդերձ` վազքուղու դեպքում չկա էն հաճույքը, որ դրսում վազելու դեպքում է լինում. էն աննկարագրելի ազատության, անսահմանության զգացողությունը, մաքուր օդը և վերջապես առաջ գնալու գիտակցումը, որ նույնպես լուրջ դեր ունի էդ պրոցեսի հաճելիության մեջ, իսկ տեղում դոփելը, երբ վազքուղու վրա ես, մեղմ ասած, ամենահաճելի զգացողություններից չի: Վազքուղու վրա նաև չես կարող ուղղակի թուլանալ ու տրվել ընթացքին, որովհետև էդպես կարող ես պահի տակ տեմպից ընկնել ու սայթաքել վազող ժապավենի վրա` համապատասխան հետևանքներով: Բացի դրանից, վազքուղու վրա վազելը խիստ ձանձրալի է, ու ժամանակը շատ ավելի դանդաղ է ընթանում, քան դրսում վազելիս, ու էս հարցում նույնիսկ ամենահաջող ընտրված երաժշտությունն անձամբ ինձ առանձնապես չի փրկում, մինչդեռ դրսում վազելիս ես ընդհանրապես երաժշտություն չեմ լսում, դրա կարիքն ուղղակի չեմ զգում:

    Հ.Գ. Մի տեսակ վազքուղու հակագովազդ ստացվեց, մինչդեռ իրականում ես ընդամենը ուզում էի դրսում վազելը գովազդել :
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  18. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (28.01.2023), Sambitbaba (28.01.2023), Աթեիստ (28.01.2023), Բարեկամ (02.02.2023), Վիշապ (28.01.2023)

  19. #325
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Դավիթը մի ժամանակ սովորություն ուներ դրսում կենդանիներ տեսնելիս նրանց ուղղությամբ արագ վազելու: Իր համար հավես էր, որ ինքը վազելով մոտենում է, կենդանիներն էլ արագ փախչում են: Մի անգամ ասեցի, որ էդպես պետք չի անել. «Որ վազելով գալիս ես, իրանք վախենում են շատ, պատկերացրու, դու, մի տեղ հանգիստ նստած, քեզ համար խաղում ես, մեկ էլ քեզնից մի 10 անգամ մեծ ինչ-որ հսկա արարած վազելով գալիս ա վրադ, ինչքան կվախենաս, չէ՞ ու ստիպված կլինես խաղալդ թողնել ու փախչել»: Էդպես մի քանի անգամ առիթի դեպքում ասեցի, վաղուց արդեն չի անում էդպիսի բան:
    Էն օրն էլ միասին զբոսնում ենք մեր թաղամասում, մեկ էլ ասում է.
    - Մամա, դանդաղ քայլի, էն սկյուռիկին չվախեցնենք հանկարծ:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  20. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Աթեիստ (02.02.2023)

  21. #326
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մարդու հետ երբեմն ամիսներով չես խոսում, բայց երկուսդ էլ մտքում միշտ զրուցում եք իրար հետ տարբեր թեմաներով, ձեզ համար կարևոր բաներն իրար հետ քննարկում, վերլուծում, միմյանց կարծիքները լսում ու, ինչպես միշտ, իրար շատ լավ հասկանում: Ու էդ ամենն էնքան բնական է, էնքան իրական, որ դրա արդյունքում փաստացի շփվելու կարիք շատ չեք ունենում. չէ՞ որ միշտ էլ ներկա եք միմյանց կյանքում: )) Ու երբ իրոք խոսում եք, երբեմն երկուսդ էլ դժվարանում եք հիշել, թե ինչի մասին էիք «իրականում» իրար հետ խոսել, ինչը` զուտ պատկերացրել : Ու ընդհանրապես ի՞նչ տարբերություն. կարևորը` երկուսդ էլ մասնակցել եք խոսակցությանը: ))) Ու էդպես տարիներով: Ահա էսպիսի ընկերություն:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  22. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (05.02.2023), ivy (01.02.2023), Աթեիստ (02.02.2023)

  23. #327
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էսօր առավոտյան սովորականից շուտ էի արթնացել, ու մտքերիս թելը, չգիտեմ ինչպես, տարավ ինձ դեպի վաղ մանկությանս որոշ դրվագներ...

    Հիմա չգիտեմ` ոնց է, բայց իմ մանկության տարիներին երևի ամեն թաղամաս իր «գիժն» ուներ: Մեր թաղամասի «գիժն» էլ Գիժ Համոն էր: Քանի որ փոքր ժամանակ մեր տարիքային ընկալումները շատ սուբյեկտիվ են ու հաճախ իրականությունից հեռու, դժվարանում եմ ասել, թե Համոն քանի տարեկան կլիներ, միայն գիտեմ, որ ծնողներիս սերնդակից էր, քանի որ նրա եղբոր աղջիկը, որն ինձ հետ պարի խմբակ էր հաճախում, մոտավորապես իմ տարիքին էր:

    Չգիտեմ` ինչ հոգեկան խնդիր ուներ Համոն, բայց նրան թեկուզ հեռվից տեսնելիս սարսռում էի, որովհետև միշտ տեսնում էի քարը ձեռքին` ինչ-որ երեխաների կամ ջահելների հետևից ընկած, վախենալու ձայնով հայհոյելիս ու վիրավորական արտահայտություններ գոռգոռալիս: Մեր` փոքր երեխաներիս մեջ էլ տպավորվել էր, որ եթե Համոն եկավ, պիտի փախչենք: Կարծեմ մի քիչ կաղում էր, մի ձեռքն էլ միշտ մի քիչ վեր պահած` դաստակի մասից կտրուկ կախված դիրքում էր լինում: Դեմքը միշտ կարմիր էր, ու ես չգիտեի` դա նրա մաշկի բնական գույնն էր, թե ուղղակի կատաղությունից էր էդպես կարմրատակում, բայց դա էլ իր հերթին նպաստում էր նրա ընդհանուր կերպարի` որպես վախենալու ընկալվելուն, թեև նրա արտաքինում իսկապես վախենալու բան` որպես այդպիսին, չկար:

    Մի անգամ էլ, երբ հորս ու մոտ 1 տարեկան քրոջս ու եղբորս հետ իջել էինք բակ (ես էլ մոտ 5 տարեկան էի), տեսանք` Համոն էդ մասով է անցնում ու գալիս է մեր կողմ: Ես, բնականաբար, վախեցա ու լարվեցի, թերևս կփախչեի, եթե հայրս հետս չլիներ, բայց նրա ներկայությունը որոշակի ապահովության զգացում տվեց, ու փախչելու փորձ չարեցի: Համոն հասավ մեզ, հանգիստ ժպտալով քաղաքավարի բարևեց հորս, հայրս էլ նույնությամբ պատասխանեց, հետո Համոն հարցրեց, թե քանի տարեկան են երեխաները, արդյոք աղջիկ-տղա են, ու էլի մի քանի նմանատիպ հարցեր: Ես շոկի մեջ էի: Փաստորեն, Գիժ Համոն իրականում բոլորովին էլ գիժ չէր. ոչ միայն վախենալու չէր, այլև ընդունակ էր նորմալ, մարդկային խոսակցություն վարելու, հարցեր տալու, պատասխան լսելու ու ինքն էլ հարցերին նորմալ պատասխանելու: Ճիշտ է, խոսքը լրիվ հստակ չէր, լեզվական խնդիր ուներ, ու զգացվում էր, որ լրիվ առողջ մարդու խոսք չի, բայց միանգամայն հասկանալի ու տրամաբանական էր խոսում, համենայնդեպս, իր խոսքում ես ոչ մի տարօրինակ բան չնկատեցի: Նաև ապշել էի նրանից, որ հայրս հենց սկզբից նրա հետ խոսում էր լրիվ բնական տոնով ու ձևով, էնպես, ինչպես ցանկացած այլ մարդու հետ կխոսեր` ո՛չ զգուշավորությամբ, ո՛չ խղճահարությամբ, ո՛չ վերևից, ո՛չ էլ որևէ այլ հատուկ վերաբերմունքով: Հետո հայրս ինձ բացատրեց, որ Համոն կատաղում ու մարդկանց հետևից է ընկնում, որովհետև նրան ծաղրում են, թե չէ` ոչ մեկին էլ վնաս չի տա: Ես էլ հիշեցի, թե ինչպես էին մեր թաղամասի երեխաները, հիմնականում տղաները, բայց ոչ միայն, Համոյին սադրում ու փախչում, մեր էն ժամանակվա լեզվով ասած` «գժվցնում», հետո էլ բողոքում էին, թե գիժ Համոն քարով լարվել է իրենց հետևից: Ախ, այդ «գիժ» Համոն, ո՜նց է «խեղճ» երեխաներին վախեցնում ու վիրավորում:

    Համոյի մայրն էլ մեր տան դիմացի դպրոցում պահակ էր: Ենթադրում եմ, որ կամ մոր մոտ էր գալիս, որ իրեն տեսնում էինք, կամ մայրն աշխատանքային ժամերին հետը բերում էր, որ տանը մենակ չմնա, նա էլ գուցե տեղում նստած ձանձրանում էր ու որոշում էր դուրս գալ` դաժան երեխաների ու ջահելների հալածանքի թիրախը դառնալով: Տարիներ անց Համոն անհետացավ մեր տեսադաշտից: Էդպես էլ չիմացանք` տեղափոխվեցին ուրիշ տեղ, մահացավ, թե ուղղակի այլևս տնից դուրս չէր գալիս էդպես ազատորեն:

    Տեսնես` ինչքա՞ն էդպիսի «գժեր» կան աշխարհում, որոնց գժվեցնողը մարդիկ են:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  24. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (30.03.2023), John (30.03.2023), մարդ եղած վախտ (30.03.2023), Նաիրուհի (01.04.2023)

  25. #328
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Վերջերս ձեռք բերածս լավագույն սովորությունը շուտ քնելն ու շուտ արթնանալն է: Ճիշտ է, ես միշտ էլ շուտ արթնացող եմ եղել (առնվազն Հայաստանի չափանիշներով). անկախ նրանից, թե երբ եմ քնել, սովորաբար առանց դժվարության 7-ին արթնացել եմ, բայց տվյալ դեպքում խոսքն առավոտյան 5-ին արթնանալու մասին է, որի համար պետք է համապատասխանաբար շուտ էլ քնել (մինչև երեկոյան 10-ը):

    Արևածագից առաջ արթուն լինելն ինձ համար միշտ էլ առանձնահատուկ զգացողություն է եղել, բայց նախկինում շատ հազվադեպ եմ առիթ ունեցել էդքան շուտ արթնանալու: Օրվա այդ ժամանակ ունեցածս կախարդական զգացողությունը ոչ մի բանի հետ չես համեմատի. այն օրվա ուրիշ ոչ մի ժամի չի լինում: Էդ զգացողությունը շատ ընդգրկուն է. դրանում և՛ խորհրդավորություն կա, և՛ թարմություն, և՛ լավատեսություն, և՛ լիքը երախտագիտություն: Էդ ժամին ավելի շատ ես հավատում, որ ամեն ինչ լավ է լինելու: Հաճելի է վեր կենալը, երբ բոլորը դեռ խորը քնած են, սպասվելիք օրն էլ` էդ թվում: Դու արևից շուտ ես արթնացել ու հնարավորություն ունես դիմավորելու նրա գալուստը: )))

    Ժամը 5-ին դեռ լրիվ մութ է, ու ես փորձում եմ արհեստականորեն չխախտել էդ մթությունը` արհեստական լույսերի օգտագործումը նվազագույնի հասցնելով: Հեռախոսիս լապտերն օգտագործում եմ միայն աշխատասենյակ-արվեստանոցումս բուրավետ մոմը վառելու համար, որից հետո մինչև լույսը բացվելը այն լույսի իմ միակ աղբյուրն է լինում: Եվ մոմի լույսի ու բույրի, մեղմ մեդիտատիվ (վերջերս` տիբեթական ֆլեյտայի) երաժշտության ուղեկցությամբ անում եմ օրվա հաջող սկիզբը երաշխավորող ինքնախնամքի պրոցեդուրաներս, մի քիչ օրագիր եմ գրում և որոշ այլ գործեր անում: Առավոտվա աղջամուղջին (էս բառը շատ եմ սիրում) ներկա լինելն էլ մի ուրիշ հաճույք է. հետևելը, թե ինչպես է մութն աստիճանաբար ցրվում, լույսը բացվում: Ժամը 7-ին մյուսները նոր-նոր արթնանում են, իսկ դու արդեն լիքը բան ես արած լինում: Օրվա մնացած մասն էլ, որպես կանոն, ավելի հաճելի ու ավելի արդյունավետ է անցնում: Ու ամեն անգամ ժամը 5-ին արթնանալիս հստակ զգում եմ, թե ինչքան ճիշտ ու առողջ է սա, ու զարմանում եմ, թե ոնց եմ ես մինչև հիմա ինձ սրանից զրկել:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  26. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    enna (20.04.2023), ivy (21.04.2023), մարդ եղած վախտ (21.04.2023)

  27. #329
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Արեգի` ծննդյանս օրվա շնորհավորանքը.
    - Ծնունդդ շնորհավոր, մամա: Շնորհակալություն, որ ծնվել ես: Համ էլ շնորհակալություն ինձ ու Դավուլին «հորինելու» համար. շատ կրեատիվ ա ստացվել, ապրես :
    (Հիշեցի էն պահը, երբ Արեգը դեռ 6 տարեկան չկար, Դավիթն էլ դեռ մի քանի ամսական էր, Արեգն ասեց. «Դավուլ, դու շատ լավ ես դիզայն արած : )
    Դավթի շնորհավորանքը.
    – Մամա, ծնունդդ շնորհավոր: Քեզ շատ եմ սիրում: Համ էլ էսօր, քանի որ քո ծնունդն ա, հայերեն ավելի շատ եմ կարդալու :
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  28. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (08.06.2023), enna (08.06.2023), erexa (14.09.2023), ivy (08.06.2023), John (15.06.2023), Աթեիստ (09.06.2023), Բարեկամ (09.06.2023), մարդ եղած վախտ (08.06.2023), Վիշապ (08.06.2023)

  29. #330
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երևանում ինձ համար ամենահավես տեսարաններից մեկը վաղ առավոտյան զբոսայգիներում մարզվող պապիկներն են։
    Տարոսը տատիկներին։ )
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  30. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Jarre (27.07.2023)

Էջ 22 23-ից ԱռաջինԱռաջին ... 12181920212223 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Թեմայի պիտակներ

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •