User Tag List

Էջ 20 23-ից ԱռաջինԱռաջին ... 101617181920212223 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 286 համարից մինչև 300 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 336 հատից

Թեմա: Անուկապատում

  1. #286
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էսօր ձախլիկների միջազգային օրն էր: Իսկ ես էդպես էլ չհասկացա` իրականում աջլիկ եմ, թե ձախլիկ, քանի որ ընդհանուր առմամբ երկու ձեռքերս էլ գրեթե հավասարաչափ օգտագործում եմ: Ասում են` ի ծնե ձախլիկ եմ եղել, բայց շատ վաղ տարիքից` երևի մոտ մեկ տարեկանից, պապիկս ինձ աջլիկ է դարձրել` մատիտն անընդհատ ձախ ձեռքիցս վերցնելով ու աջիս մեջ դնելով: Համենայնդեպս, ես ինձ չեմ հիշում որպես լիարժեք ձախլիկի։ Գրել սկսել եմ աջով, շատ բնական ու ինքնաբուխ ձևով, երբևէ խնդիր չեմ ունեցել էդ հարցում: Գործողությունների մեծ մասի դեպքում ինձ համար տարբերություն չկա՝ աջ ձեռքով կանեմ, թե ձախով, բայց որոշ գործողություններ ավելի հարմար է ձախով անելը, որոշ գործողություններ՝ աջով։ Աջ ձեռքս, հավանաբար գրելու շնորհիվ, ավելի ուժեղ է, օրինակ, ծանրություն բարձրացնելու, ուժ գործադրելու համար աջս ավելի հարմար է, բայց, օրինակ, ձավարեղեն մաքրելը, որևէ բան կլպելը, ասեղ թելելը և այլն, միշտ արել եմ ձախով` առանց նույնիսկ դրա մասին մտածելու: Երբ հայտնաբերեցի, որ էդ բոլոր գործողությունները ձախով եմ անում, որոշեցի փորձել աջով անել, զգացի, որ մի քիչ անսովոր ու անհարմար է, բայց կարծես սովորելու հարց էր. մի քիչ անելուց հետո արդեն լրիվ հարմարավետ էի զգում:

    Ձախ ձեռքով նկարում եմ համարյա նույն կերպ, ինչ աջով, ու ընդհանրապես արվեստում ու ձեռագործում թեև հիմնականում աջով եմ գործում, բայց շատ դեպքերում ո՛ր ձեռքս էդ պահին ազատ է լինում, նրանով էլ անում եմ էդ պահին անհրաժեշտ գործողությունը, ու առանձնապես տարբերություն չեմ զգում հարմարավետության տեսակետից: Ձախով գրել էլ եմ կարողանում, բայց ավելի վատ։

    Մեծ տղաս ի ծնե ձախլիկ է. ծննդյան հենց առաջին ամիսներից ձախ ձեռքի նկատմամբ ակնհայտ առավելություն է դրսևորել, դե, մենք էլ, բնականաբար, չենք միջամտել, թողել ենք, որ ինչպես հարմար է, էնպես էլ օգտագործի իր ձեռքերը: Ու էդպես մեծացել է` միշտ ամեն ինչ ձախ ձեռքով անելով: Մինչև վերջերս համոզված էի, որ գոնե իրեն հաստատ կարելի է իսկական ձախլիկ համարել, բայց մի քանի ամիս առաջ, երբ դրսում միասին գնդակ էինք խաղում, նկատեցի, որ գնդակը միշտ աջ ոտքով է տշում: Առաջին անգամ որ տեսա, մտածեցի` երևի պատահականություն էր, բայց համ էլ որոշեցի մի քիչ էլ հետևել, ու պարզվեց, որ բոլորովին էլ պատահականություն չէր. ամեն անգամ էլ աջով էր հարվածում գնդակին: Զարմացած իրեն ասեցի դրա մասին, ասեց, որ չէր էլ նկատել ու երբևէ չի մտածել, թե որ ոտքով է հարվածում:
    Մի խոսքով` էսպիսի խառը աջլիկաձախլիկային վիճակներ:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  2. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (14.08.2019), Varzor (14.08.2019), Նաիրուհի (15.08.2019), Նիկեա (15.08.2019)

  3. #287
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Վերջերս կինոթատրոնում Lion King-ը նայեցինք:
    Ասեմ, որ մուլտը տարիներ շարունակ եղել է իմ ամենասիրելին, ոչ թե ամենասիրելիներից մեկը, այլ հենց ամենասիրելին: Ու ինձ շատ հետաքրքրում էր, թե իմ ամենասիրելի մուլտի ռիմեյք ֆիլմն ինչպիսին կլինի: Ճիշտ է, մուլտը վերջին անգամ տարիներ առաջ էի նայել ու չեմ կարող ասել, թե լրիվ անգիր հիշում եմ, բայց ընդհանուր առմամբ ահագին լավ եմ հիշում, իսկ առաջացրած ընդհանուր տպավորությունն, իհարկե, անմոռանալի է:

    Ֆիլմը շատ հավանեցի: Նախ աննկարագրելիորեն սիրուն էր` բնության բազմաթիվ չքնաղ տեսարանները, կենդանիները`միջատներից մինչև ամենախոշորներ, էնքան շոշափելի ու սիրուն էին ներկայացված, որ անձամբ ես թեկուզ հենց միայն դրա համար էլ պատրաստ էի ֆիլմը նայել: Բնություն սիրողները հաստատ չեն փոշմանի սա նայելու համար: էս առումով ուղղակի հրաշք էր:

    Ընդհանուր առմամբ ֆիլմը շատ մոտ էր օրիգինալին` թե՛ սյուժեի առումով, թե՛ կերպարների, թե՛ երաժշտության, ինձ համար` նաև առաջացրած զգացողությունների: Ըստ իս` լրիվ պահպանված էր օրիգինալի շունչը` վեհությունը, հուզականությունը:

    Գուցե կարելի է թերություն համարել էն հանգամանքը, որ օրիգինալին չափից դուրս մոտ էր, բացի տեխնիկական մասից, ինչը վառ արտահայտված էր ռեալիստական տեսարաններում, ուրիշ նորություն, կարելի է ասել, չկար: Բայց մյուս կողմից էլ, ախր, մուլտն էնքան կատարյալ է, որ դժվարանում եմ պատկերացնել, թե նման հանճարեղ մուլտից հետո ինչ հրաշք պիտի գործեին, որ ռիմեյքը համ զգալիորեն տարբեր լիներ` նոր ասելիք ունեցող, համ էլ օրիգինալին գերազանցեր կամ թեկուզ օրիգինալի չափ լավը լիներ: Իմ պատկերացմամբ` միակ բանը, որ կարելի էր անել`սյուժեին զգալի չափով հավատարիմ մնալով, հենց ռեալիստական պատկերներով ֆիլմ նկարահանելն էր, ինչը և արվել է:

    Ինչքան նկատեցի, քննադատներն, ի տարբերություն հանդիսատեսի, էնքան էլ հիացած չեն ֆիլմով: Բայց քննադատությունները կարծես հիմնականում օրիգինալի հետ համեմատության շրջանակներում են: Եթե սա լիներ անկախ ֆիլմ ու համեմատելու բան չլիներ օրիգինալ մուլտի հետ, կարծում եմ` քննադատների գնահատականներն էլ անհամեմատ ավելի բարձր կլինեին: Պարզապես մարդիկ կարծես որոշակի ակնկալիքներ են ունեցել ֆիլմի հետ կապված, որոնք չեն արդարացվել ֆիլմում: Էս առումով քննադատություններում կոնկրետ դիտողությունների ու առաջարկների առանձնապես չհանդիպեցի, բացի նրանից, որ ֆիլը շատ նման էր մուլտին: Միայն մի տեղ կարդացի, որ կերպարների հուզականությունը տուժել էր կենդանիների դիմախաղի բավականաչափ ճկուն չլինելու պատճառով, որ կենդանիները, ճիշտ է, ռեալիստական էին պատկերված, բայց դրանով պայմանավորված նաև ոչ բավականաչափ զարգացած դիմախաղ ունեին, ինչպես որ լինում է կենդանիների մոտ իրականում, ինչը տվյալ դեպքում թերություն է, հատկապես էլի համեմատություն էր արվում օրիգինալ մուլտի հետ, որում կերպարների հուզականությունը մաքսիմալի էր հասցված` զգալի չափով հենց շարժուն դիմախաղի` մասնավորապես հայացքների միջոցով: Խոստովանեմ, որ չեմ կարող չհամաձայնել, որ դիմախաղն իրոք բավականաչափ զարգացված չէր ֆիլմում, ու երևի դա կարելի էր ավելի լավ անել, բայց անձամբ ինձ էդ բացթողումն ընդհանրապես չի խանգարել, որ ֆիլմը շատ հավանեմ ու նայելիս էլ հուզվեմ, քանի որ լիքը այլ առումներով, իմ համեստ ու անհավակնոտ կարծիքով, ահագին լավն էր:

    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  4. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Varzor (15.09.2019), Աթեիստ (16.09.2019), Արշակ (15.09.2019)

  5. #288
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Վաղուց ուզում էի էս թեմայով մտքերս ամփոփել, էսօր վերջապես արեցի:

    Վերջին տասնամյակում կամ մի քիչ էլ ավել, երջանկության գաղափարը շատ է զբաղեցրել միտքս, կարելի է ասել, լրջորեն ուսումասիրել եմ երջանկություն երևույթը ինձ համար հասանելի եղանակներով. ի՞նչ է նշանակում երջանիկ լինել, ո՞ր մարդիկ են իսկապես երջանիկ, ի՞նչ գործոններով է պայմանավորված երջանկությունը, ինչքանո՞վ է այն մարդուց կախված, ինչքանո՞վ` արտաքին աշխարհից ու հանգամանքներից, ինչպիսի՞ մարդիկ են սովորաբար երջանիկ լինում, ի՞նչ ընդհանրություններ ունեն երջանիկ մարդիկ, ի՞նչ ընդհանրություններ ունեն ոչ երջանիկ մարդիկ, ինչու՞ է հաճախ երջանկության ուժեղ զգացմանը հաջորդում դատարկության ու անձկության զգացումը, ի՞նչ անել, որ երջանկությունը զուտ պարբերաբար այցելող ժամանակավոր երանության կամ բավարարվածության զգացումից վերածվի մշտական կամ գոնե հիմնական հոգեվիճակի, հնարավո՞ր է արդյոք երջանիկ լինել առանց ունենալու էն ամենը, ինչի մասին երազում ես: Մի խոսքով` էս բոլոր հարցերի շուրջ շատ եմ մտածել, թե՛ իմ, թե՛ ծանոթ մարդկանց օրինակների վրա ուսումնասիրել, վերլուծել:

    Անշուշտ, կան գործոններ, որոնք մարդու կյանքի որակն ընդհանուր առմամբ օբյեկտիվորեն բարձրացնում են, օրինակ` կողակից և/կամ ընտանիք ունենալ, աշխատանք ունենալ, բավարար չափով ապրուստ վաստակել, նորմալ ապրելու տեղ ունենալ, զբաղվել սիրած աշխատանքով և այլն, ու էս բոլորն ընդունված է համարել երջանկությանը զգալիորեն նպաստող գործոններ: Բայց, արի ու տես, որ կան մարդիկ, որոնք չունեն էս բոլորը կամ առնվազն դրանց մի մասը, բայց, միևնույն է, երջանիկ են: Ուրեմն, այնուամենայնիվ, սխալ կլինի պնդել, թե երջանկությունը նշված գործոններից է կախված:

    Ընդհանրապես էսօրվա իրականության մեջ շատ տարածված է, չէ՞, աֆորիզմներ կարդալը, որովհետև դրանք ամենուր աչքդ են մտնում ինտերնետում, հատկապես ֆեյսբուքյան զանազան էջերից: Մարդիկ էլ կարդում, հիանում, լայքում, սրտիկում, շեյր են անում, մի մասն էլ ներվայնանում է, ու սովորաբար անցնում, գնում է: Ինձ համար էլ է էդպես եղել միշտ. կարդում, երբեմն հիանում, թե էս ինչ իմաստուն ու դիպուկ միտք էր, բայց հաջորդ վայրկյանին չեմ էլ հիշում դրա մասին, էլ ուր մնաց` կյանքումս կիրառեմ: Բայց երջանկության մասին մի աֆորիզմ կա, որ, կարելի է ասել, կյանքս զգալիորեն փոխել է: Ուղղակի էդ մեկը հենց սկզբից շատ ուժեղ տպավորվեց մեջս, մի տեսակ մինչև ուղնուծուծը իմը դարձավ, ու դա կարդալուց հետո իսկապես սկսեցի փորձել հետևել էդ մտքին: Խոսքս էն մտքի մասին է, որ արդեն տարիներ շարունակ Ակումբի ստորագրությունս է. «Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ»: Չգիտեմ, գուցե էս աֆորիզմին հանդիպելիս ես ուղղակի արդեն հոգեպես պատրաստ էի էդ մոտեցումը կյանքումս կիրառելուն, աֆորիզմն ուղղակի գրավեց ինձ իր հակիրճ ու դիպուկ ձևակերպմամբ, բայց էդ օրվանից սա իմ կարգախոսներից մեկը դարձավ: Ընդամենը մի համառոտ նախադասություն, որում կարծես ամեն ինչ ասված է:

    Շատ մտքեր ու դիտարկումներ կան, որ կարդում ես, հավանում, համաձայնում, բայց փորձը ցույց է տալիս, որ ամենաարժեքավորն ու ամենաարդյունավետ գործողը սովորաբար սեփական փորձով ու ուսումնասիրությունների շնորհիվ արածներն են: Իսկ նման ուսումնասիրություններ, կարծում եմ, բոլորն էլ կարող են անել, թեկուզև ինչ-որ չափով հիմնվելով այլոց ուսումնասիրությունների ու դիտարկումների վրա:

    Ընդհանրապես իմ ուսումնասիրությունների արդյունքում եկել եմ էն համոզման, որ որոշ մարդիկ պարզապես ծնվում են երջանիկ: Խոսքը ոչ թե հաջող պայմաններում ծնված լինելու մասին է, այլ բնածին երջանիկ հոգեվիճակ ունենալու: Մարդիկ կան` իրենց բնույթով ի սկզբանե երջանիկ են` անկախ իրենց կյանքի հանգամանքներից, ունեցած-չունեցածից: Ու հենց էդ մարդիկ էլ, իմ կարծիքով, բավական հետաքրքիր օբյեկտ են երջանկություն երևույթն ուսումնասիրելու համար: Իրենց ուսումնասիրելով` կարելի է նկատել, թե հատկապես ո՛ր հատկանիշներով, հակումներով ու գործողություններով է պայմանավորված էդ երջանկություն կոչվածը, որին բոլորս ձգտում ենք, բայց կարծես քչերն են հասնում: Հա, էս մարդիկ ի սկզբանե ունեն էն ամենն, ինչ պետք է, բայց, իմ խորին համոզմամբ, ինչպես բազմաթիվ այլ բաներ, էս մեկն էլ, նույնիսկ ի սկզբանե չունենալու դեպքում, կարելի է ձեռք բերել` էդ ուղղությամբ որոշակի աշխատանք անելով:

    Նշածս մարդիկ, ունենալով ամենատարբեր ֆինանսական, ընտանեկան և այլ կարգավիճակներ ու նույնիսկ տարբեր ինտելեկտուալ մակարդակներ, հստակ ապացուցում են, որ երջանկությունը ոչ թե արտաքին գործոններով պայմանավորված, այլ լրիվ ներսից եկող հոգեվիճակ է: Հա, էն միտքը, թե խելացի, կիրթ մարդկանց համար դժվար կամ անհնար է երջանիկ լինելը, իմ խորին համոզմամբ, միֆ է, չկա էդպիսի բան. սա պարզապես երջանկություն գտնելու մեջ ձախողված ինտելեկտուալների սիրած միտքն է` սեփական անհաջողությունն արդարացնելու համար:
    Իսկ ո՞րն է էդ ներսից եկող հոգեվիճակը, որ երջանիկ է դարձնում մարդկանց: Եթե ուշադրություն դարձնենք, երջանիկ մարդիկ միշտ շնորհակալ ու գոհ են էն ամենից, ինչ ունեն: Սա, իհարկե, բնավ չի նշանակում, թե նրանք չեն ձգտում ավելիին, կամ երբեք չեն փորձում փոխել իրենց շուրջ եղած բացասականը, պարզապես ավելիին ձգտել կարելի է` միաժամանակ արդեն ունեցածդ գնահատելով ու վայելելով: Երջանիկ մարդիկ միշտ կենտրոնանում են իրենց կյանքում եղած դրականի վրա` անկախ առկա բացասականի քանակությունից: Այսինքն` երջանկությունը ոչ թե կյանքումդ բացասականի բացակայությունն է (բոլորս էլ գիտենք, որ սա ուղղակի անհնար է), այլ եղած դրականը գնահատելը, եղած դրականի համար շնորհակալ զգալը: Իսկ դրական բաներ, որոնց համար կարելի է գոհ ու շնորհակալ լինել, կան գրեթե ցանկացած մարդու կյանքում, ու դրանք բազմաթիվ են, պարզապես մարդն ինքն է ընտրում, թե որի վրա կենտրոնանա:

    Ընդհանրապես ունեցածիդ համար շնորհակալ զգալն, իմ կարծիքով, երջանկության բանալին է: Ու սա նաև լրացնում է ներկա պահին երջանիկ լինելու կարևորության մասին միտքը` ի հակադրություն երջանկությունը որպես հեռավոր նպատակակետ դիտարկելու մոտեցման («երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ»): Կյանքի ամեն պահին ունեցածիդ մասին հիշելը, գնահատելը, դրա համար շնորհակալ զգալը շատ կարևոր է: Երբ ի սկզբանե չունես էս մտահոգեվիճակը, հեշտ չի, իհարկե, դրան իսկապես հասնել է պետք` հատուկ էդ ուղղությամբ աշխատելով: Հա, հարցը կարելի է լրիվ կենցաղային մակարդակ տեղափոխել ու ֆիքսել, որ երջանկության համար պետք է հատուկ գոհաշնորհակալական վարժություններ անել, իսկ ինչու՞ ոչ: Արթնանում ես, ոչ մի տեղդ չի ցավում` շնորհակալ եղիր, ոտք ու ձեռք ունես, կարող ես ազատ տեղաշարժվել` շնորհակալ եղիր դրա համար (նույնիսկ եթե մի ոտք կամ մի ձեռք ունես, էլի շնորհակալ եղիր, որովհետև կարող էիր էդ մեկն էլ չունենալ), ոչ մի սարսափելի, մահացու հիվանդություն չունես` շնորհակալ լինելու լուրջ պատճառ է, հարազատներդ ընդհանուր առմամբ լավ են, ողջ-առողջ են, քեզ սիրող գոնե մի հոգի կա` շնորհակալ եղիր, դասի կամ գործի գնալիս սիրուն տեսարանների կողքով/միջով ես անցնում` վայելիր էդ պահերը, գնահատիր ու շնորհակալ եղիր, որ քո կյանքում գեղեցկություն կա, սոված չես` շնորհակալ եղիր, գոնե երբեմն կարող ես քեզ թույլ տալ սիրածդ բանով զբաղվել` շնորհակալ եղիր էդ մեծագույն երջանկության համար:

    Ըստ իս, ուղղակի խետք է աշխատել ավելի զգոն, ընկալունակ ու դիտողունակ լինել կյանքումդ առկա դրականը նկատելու, վայելելու ու գնահատելու համար: Երջանիկ լինելու ուրիշ տարբերակ ես չեմ տեսնում: Ու էս գիտակցությունն, իմ կարծիքով, պետք է ինքդ քո մեջ սերմանես հետևողականորեն, աշխատելով ամեն օր նորանոր դրական մանրուքներ գտնել, որոնց համար կարելի է շնորհակալ լինել: Ու եթե, այնուամենայնիվ, չես դիմանում ուրիշների հետ համեմատվելու գայթակղությանը, ապա համեմատելու դեպքում գոնե միշտ համեմատիր էն մարդկանց հետ, որոնք չունեն էն ամենը, ինչ դու ունես: Բայց հաստատ էդ մարդկանց կյանքում էլ կան բաներ, որոնց համար իրենք կարող են շնորհակալ լինել, ու դրանց առնվազն մի մասն էլ հաստատ դու՛ չունես: Ու դա լրիվ նորմալ է, ո՞վ է ասել, թե բոլորը պիտի ամեն ինչից հավասար քանակությամբ ունենան, որպեսզի երջանիկ լինեն. չունես` փորձի ունենալ, հիմա չի հաջողվում` ոչինչ, լիքը ուրիշ բաներ ունես ու դեռ կունենաս, ամեն դեպքում գոհ եղիր ունեցածովդ: Կամ եթե դժգոհ ես, հիշի էն բոլոր բաները, որոնք ունես, բայց կարող էիր և չունենալ: Հնարավոր չի երջանիկ լինել, երբ կյանքումդ ունեցած ամեն դրականի հետ կապված մտածում ես, որ էդպես էլ պիտի լիներ, իսկ բացասական հետ կապված` ախր ինչու՞ է էսպես:

    Մի խոսքով` սեփական փորձից կարող եմ ասել, որ ինչքան շատ ես փորձում նկատել դրականը, էնքան հմտանում ես դրա մեջ, ինչքան շատ ես փորձում շնորհակալ լինել ունեցածիդ համար, էնքան սովորական ու բնական է դառնում էդ գիտակցումը: Ու սա կապ չունի բացասականի առկայությունը չնկատելու ու չգիտակցելու հետ. դրականը նկատելն ու գնահատելը բացասականի դեմ պայքարելուն ոչ միայն չի խանգարում, այլև ահագին օգնում է:

    Մի խոսքով` երջանկությունը ինքդ քո մեջ աճեցնել, խնամել, պահպանել ու զարգացնել է պետք, ինչպես որ անում ենք բույսի, ծաղկի դեպքում: Ի ծնե էդ հատկությունը չունեցող մարդկանց դեպքում այն մշտական ու հետևողական խնամք է պահանջում, բայց ժամանակի հետ նաև հեշտանում ու թեթևանում է էդ խնամքը, որովհետև շատ բաներ արդեն դառնում են ինքնաբուխ ու ավելի քիչ են հատուկ մտածված ջանքեր պահանջում: Անկեղծ ասած` չգիտեմ` հնարավոր է արդյոք մի կյանքի ընթացքում հասնել էնպիսի մակարդակի, որ արդեն հատուկ էդ ուղղությամբ աշխատելու կարիք ընդհանրապես չլինի: Գուցե հնարավոր է, համոզված չեմ: Ես որ դեռ մշտական հետևողական աշխատանքի կարիք զգում եմ իմ երջանիկ հոգեվիճակը պահպանելու համար. պատահում է` վատ եմ խնամում ու համապատասխան հետևանքների արժանանում, բայց երբ էդ գիտակցումն ընդհանուր առմամբ առկա է, միշտ էլ կարելի է վերականգնվել ու շարունակել հետևողական աշխատանքը` «մարզավիճակը» պահպանելու համար:

    Ես իսկապես անվերջ գոհ ու շնորհակալ եմ էն ամենի համար, ինչ ունեմ, չնայած անհրաժեշտության դեպքում կարող եմ նաև անվերջ թվարկել էն բաները, որոնք կուզենայի ունենալ, բայց չունեմ:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  6. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    erexa (01.12.2019), unknown (27.11.2019), Varzor (23.11.2019), Բարեկամ (23.11.2019)

  7. #289
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երեկ մի նոր գործի վրա էի աշխատում, ընթացքում ինչ-որ դետալ էր պետք, հանեցի արվեստի խառը նյութերիս արկղը, մեջի եղած-չեղածն ուսումնասիրեցի, հատիկ-հատիկ մի լավ տնտղեցի, հիշեցի, թե ինչը ինչի համար էի նախատեսել, տարիների ընթացքում էստեղից-էնտեղից գտել, հավաքել, առել, ու էդտեղ ինչքան հին ու նոր, կիսաքնած, կիսաուշաթափված ստեղծագործական մտահղացումներ ունեի հիշողությանս հեռավոր խորխորատներում, բոլորը միասին արթնացան, ուշքի եկան, վրա տվեցին ու հո չեն ռմբակոծում ուղեղս... Մի կերպ գլուխս առած փախա քնելու, որ դրանց ձեռքից պրծնեմ, բայց դե դրանք էն տիպը չեն, որ տենց հեշտ պրծնեի. մինչև քնեցի, հոգիս դուրս եկավ: Հիմա ես սրանց ո՞նց բացատրեմ, որ լիքը գործ ունեմ` տուն-տեղ, ընտանիք, էրեխեք, ու որ հեչ իրենց ժամանակը չունեմ էս պահին: Ասա` ձեզ համար հանգիստ լռված էիք, էլի, ի՞նչ մի ոգևորվեցիք: Ասել վարչապետի` հանգիստ նստեք տեղներդ:
    Մարդ երկու զուգահեռ կյանք ունենար. մեկում լիարժեք զբաղվեր տնով ու ընտանիքով, մյուսում` հանգիստ խղճով, անմնացորդ նվիրվեր ստեղծագործելուն :
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  8. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (15.02.2020), erexa (07.02.2020), Jarre (30.05.2020), Sambitbaba (07.03.2020), Varzor (04.02.2020), Գաղթական (03.02.2020), Շինարար (03.02.2020)

  9. #290
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ես կարող եմ անսահման երջանկության զգացում ապրել ինձ հիացնող արվեստի գործ(եր)/արվեստագետի բացահայտելուց, կարող եմ նույնպիսի զգացում ապրել նաև շատ դրական, պայծառ ու հետաքրքիր մարդու բացահայտելուց, ճանաչելուց, իմ կյանքում էդ մարդու ներկայության գիտակցումից: Բայց երբ էդ երկուսը` հրաշք արվեստագետն ու հրաշք մարդը համատեղված են լինում, էդ արդեն լրիվ ուրիշ մակարդակի երջանկություն է :
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  10. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    erexa (16.03.2021), Jarre (30.05.2020), Sambitbaba (07.03.2020), Varzor (10.03.2020)

  11. #291
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ուզում եմ խոստովանել, որ դեռ վաղ մանկուց միշտ ինչ-որ թաքուն հաճույք եմ ստացել խուճապային, արտակարգ իրավիճակներից, երբ բոլորը կարծես համախմբվում են մեկ ընդհանուր վտանգի, խնդրի շուրջ, միասին փորձում լուծումներ կամ ելքեր գտնել: Սա, իհարկե, չի նշանակում, թե ես չեմ վախեցել, չեմ անհանգստացել բոլորի պես, լավ էլ վախեցել ու անհանգստացել եմ, երբեմն` բոլորից էլ շատ, բայց դե մեկը մյուսին չի խանգարում: Ամեն դեպքում ինչ-որ ջերմ ու մտերմիկ բան կա էդ համընդհանուր մտահոգության, իրարանցման մեջ, երբ բոլոր տարաձայնությունները, հայացքների, հետաքրքրությունների ու ճաշակների տարբերությունները կարծես անէական են դառնում ու մի կողմ դրվում, և բոլորին միավորում է զուտ էդ պահի ճգնաժամից դուրս գալու մտահոգությունը. դա էն բացառիկ իրավիճակներից է, երբ բոլորը նույն բանն եմ մտածում ու զգում:
    Իհարկե, թող չլինեն էդպիսի իրավիճակներ, բայց երբ լինում են, չեմ կարողանում չնկատել ու չվայելել էդ միասնականության մթնոլորտը:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  12. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (16.03.2020), Jarre (30.05.2020), Varzor (16.03.2020), Արշակ (15.03.2020), Գաղթական (23.03.2020), Յոհաննես (15.03.2020)

  13. #292
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երկար ժամանակ մտածում էի` գրեմ, թե չարժե: Գիտեմ, որ գրածս շատերին դուր չի գալու, շատերը գուցե նույնիսկ թռնեն դեմքիս, բայց, այնուամենայնիվ, որոշեցի գրել:

    Էս օրերին շատերի մեջ է էս հարցն առաջանում. էս ամենից հետո արդյո՞ք կկարողանանք վերադառնալ մեր բնականոն կյանքին: Չգիտեմ` ով ինչ է մտածում սրա հետ կապված, բայց ես կարծում եմ, որ այո, ՑԱՎՈՔ, մենք (դե, ովքեր որ բարով-խերով կենդանի մնան) կվերադառնանք մեր բնականոն կյանքին, այսինքն` կշարունակենք բնականոն կերպով, անխնա շահագործել, աղտոտել, ավերել ու ոչնչացնել թե՛ բնությունը, թե՛ մեր սեփական մարմինները: Օրինակ, չինացիները կշարունակեն ուտել երկրի վրա շարժվող ցանկացած կենդանի արարածի` կտրելով վերջիններիս իրենց բնական միջավայրերից, խախտելով բնության բալանսը, պահելով անբնական, դաժան պայմաններում ու նպաստելով տարատեսակ վտանգավոր վիրուսների տարածմանը: Այո, նրանք կշարունակեն նույնն անել` հիմարաբար հույս ունենալով, որ սրանից հետո բախտներս կբերի, ու մի նոր վիրուս չի ծլի ու վարի տա աշխարհին: Մենք ոչ մի դաս չենք քաղի էս իրավիճակից, քանի որ մեզ բացարձակապես չի հետաքրքրում, թե ինչու սա տեղի ունեցավ, ինչ սխալներ էինք գործել, որ տեղի ունեցավ, կարո՞ղ ա` ամեն դեպքում մենք էինք մեղավոր կամ, լավ, ԳՈՆԵ մեր մեղքի բաժինն ունեինք սրա մեջ: Չէ, նման բաների մասին, չգիտես ինչու, մենք չենք սիրում մտածել: Էս թեմայով համարյա չի խոսվում, ովքեր էլ որ խոսում են, կարծես առանձնապես մեծ լսարան ու հեղինակություն չունեն, կամ էլ խոսողների բերանները փակում են` համարելով, որ ներկա իրավիճակում էդպիսի բաների մասին խոսելը մեղք է. մարդիկ մեռնում են, իսկ դուք ինչի՞ մասին եք խոսում, ինչպե՞ս կարելի է մեղադրել:

    Չէ, մարդկանց հիմա բոլորովին էլ չեն հետաքրքրում պատճառները, միայն ամեն գնով գոյատևելն է հետաքրքրում, թեև նույնիսկ գոյատևելու համար էլի չեն անում իրենցից կախվածը: Նույն էն սկզբունքն է գործում, ինչ էսօրվա առողջապահության մեջ. ամեն գնով վերացնել հետևանքները, իսկ պատճառների վրա` թքած: Մենք սովոր ենք մտածել, որ պատճառները մեզնից կախված չեն, լինելու բանը կլինի, ու ընդհանրապես մենք լրիվ կախյալ, անօգնական, խեղճուկրակ էակներ ենք, որ շպրտվել ենք էս մոլորակի վրա, որ ուղեղներս անջատած` ինչ ուզենք` անենք, հետո էլ երբ վատ-վատ բաներ լինեն մեզ հետ, միշտ կարողանանք մեղադրել ուրիշներին` բախտին, կառավարությանը, Սորոսին, հարևան Վարդուշին, բայց ոչ երբեք ինքներս մեզ:

    Մենք ինքնամեկուսացման օրերին էլ կշարունակենք մեր մարմիններն օգտագործել որպես աղբաման, օրինակ, ամեն օր համով, սիրուն տոՌԾիկներ կսարքենք ու կհրամցնենք մեր ընտանիքներին, մենք ընդհանրապես չենք ուզում լսել, թե ինչ է առողջ սննդակարգը, առողջ ապրելակերպը (հա, մենակ ջիմ գնալու մասին ենք լսել, քանի որ դա արտաքինի վրա անմիջականորեն երևում է), հետո էդ սիրուն տոՌԾիկների նկարները կգցենք Ֆեյսբուք ու բազմաթիվ սրտիկներ կհավաքենք դրանց համար, փոխանակ մտածելու, որ գոնե էս վտանգավոր օրերին իմունիտետը բարձրացնող կամ գոնե չիջեցնող սննդով ապահովենք մեզ ու մեր ընտանիքներին, ոչ թե ամեն օր զիբիլ տոՌԾիկներ ու պեչենիներ խեղդենք ու ուրախանանք:

    Իսկ բնությունը միշտ էլ փորձելու է ինքնամաքրվել ու ինքնակազդուրվել էսպիսի համաճարակների ու բնական աղետների միջոցով, քանի որ մենք նրան ուրիշ տարբերակ այլևս չենք թողել: Բայց մենք էդ աղետները կանվանենք անարդարացիորեն գլխներիս թափված արհավիրք, որի համար մենք, ինչպես միշտ, ընդհանրապես պատասխանատու չենք ու գաղափար չունենք, թե ինչի համար է «Աստված մեզ սենց պատժում»: Ու հա, համաճարակներն ու աղետները գնալով ավելի շատ են լինելու ու հնարավոր է` ավելի դաժան, որովհետև, կներեք, բայց մենք հենց դրան ենք արժանի: Ինչի՞ մասին է խոսքը. մենք դեռ նոր-նոր հազիվ սովորում ենք ուտելուց առաջ ձեռքներս լվանալ, մինչդեռ համաճարակի օրերին իրար տեսնելիս պաչիկով չբարևելը շատերի համար դեռևս մնում է ծանր մարտահրավեր:
    Ու հեռու է մինչև ՄԱՐԴԸ մեր ճամփան...

    Հ.Գ. Կներեք, եթե ինչ-որ մարդկանց համար վիրավորական էր գրառումս: Վիրավորելու մտադրություն չունեի, բայց կուտակվել էր, չգրել չէի կարող: Հիմա էս էլ իմ համեստ ու անպոպուլյար կարծիքն ա, ի՞նչ արած:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  14. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    erexa (16.03.2021), Jarre (30.05.2020), Varzor (23.03.2020), Գաղթական (23.03.2020)

  15. #293
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ամենամեծ վատությունը, որ մարդ ընդունակ է ինքն իրեն անելու, ըստ իս, ինքնախղճահարության գիրկն ընկնելն է ու էնտեղ «հարմարավետ» տնավորվելը: Ընդհանրապես հավերժ տառապյալ զոհի մտածելակերպը շատ վտանգավոր բան է: Բացի նրանից, որ էդպիսի մարդիկ հաճախ մտերիմներին ու հարազատներին էլ են հոգեբանական տեռորի ենթարկում, նաև հենց իրենց համար էլ շատ վնասակար մոտեցում է: Մարդ դրանով ինքն իրեն դատապարտում է մշտապես դժբախտ լինելուն. էն որ միշտ ուրիշներն են մեղավոր, որ դու երջանիկ չես, կյանքը, մարդիկ միշտ անարդար են քո նկատմամբ, դե, իսկ դու, իհարկե, միշտ ամեն ինչ ճիշտ ու լավ ես անում, բայց, չգիտես ինչու, ոչ մի կերպ չես կարողանում քեզ երջանիկ զգալ: Իսկ իրականում պարզապես էդ արատավոր փակ շղթայից պետք է դուրս գալ` փորձելով ինքնախղճահարության ցանկացած միտք ամեն կերպ հեռու վանել: Իհարկե, շատ դժվար է, երբ տարիներ շարունակ դրանով ես զբաղվել ու էգոդ դրանով սնուցել, բայց սեփական կյանքը գոնե մի քիչ դեպի լավը փոխելու ուրիշ տարբերակ չկա: Եթե ինքդ քեզ խղճալու ու քո ամեն անհաջողության համար ուրիշներին մեղավոր տեսնելու արատավոր մտայնությունից ձերբազատվելու պատրաստակամությունը չկա, արտաքին աշխարհում ինչ էլ փոխվի, դու էլի նույն դժգոհն ու դժբախտն ես մնալու:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  16. Գրառմանը 13 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    enna (02.07.2020), erexa (16.03.2021), Freeman (25.06.2020), Quyr Qery (30.06.2020), Varzor (25.06.2020), Աթեիստ (25.06.2020), Բարեկամ (25.06.2020), Գաղթական (25.06.2020), Դեղին մուկիկ (16.09.2020), Հայկօ (25.06.2020), Նիկեա (30.06.2020), Վիշապ (25.06.2020), Տրիբուն (25.06.2020)

  17. #294
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Արեգը Ջաննի Ռոդարիի «Չիպոլինոյի արկածներն» է կարդում, էն օրն ասում է. «Ինչի՞ են էս գրքի գլուխների վերնագրերը սփոյլերներ. մենակ վերնագրերը կարդալով` կարելի ա իմանալ, թե ամբողջ գրքում ինչ ա կատարվում»։
    Էս էլ սփոյլեր վերնագրերի օրինակներ տվյալ գրքից.
    «Սինյոր Սիսեռիկը, հակառակ իր ցանկության, փրկում է ասպետի կյանքը»
    «Սիսեռիկը դավաճանում է, և Չիլոլինոն վերադառնում է բանտ»,
    «Մի հիմար հավի պատճառով փոստատարը ծառայության ժամանակ զոհվում է»:
    Ի դեպ, նույնն ասում էր Ջաննի Ռոդարիի «Ջելսոմինոն խաբեբաների աշխարհում» գիրքը կարդալիս: Մի խոսքով` շատ սփոյլեր տիպ դուրս եկավ էդ Ջաննի Ռոդարին :
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  18. Գրառմանը 11 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (01.07.2020), Quyr Qery (02.07.2020), Sambitbaba (01.07.2020), Tiger29 (01.07.2020), Varzor (03.07.2020), Աթեիստ (01.07.2020), Արէա (01.07.2020), Արշակ (04.07.2020), Գաղթական (02.07.2020), Հայկօ (01.07.2020), Նաիրուհի (02.07.2020)

  19. #295
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մի քիչ պատմեմ, թե կորոնավիրուսի շրջանը ոնց է անցնում մեր ղռերում: Մեր թաղամասը բավական կտրված է քաղաքի բանուկ մասից, ահագին տարածք միայն առանձնատներ են, դրսում հազվադեպ են մարդիկ երևում. մարդիկ սովորաբար տնից դուրս են գալիս, նստում մեքենան ու գնում իրենց գործերով, դրսում քայլող մարդկանց հազվադեպ կարելի է տեսնել: Միայն ամռանը երբեմն որոշ տների դիմաց խաղացող երեխաների կարելի է տեսնել: Իսկ ընդհանուր առմամբ մարդիկ չեն երևում դրսում:

    Բայց կարանտինը որ սկսվեց, մեր «մեռյալ» թաղամասը զգալիորեն ակտիվացավ: Քանի որ մարդիկ աշխատանքի, դասի չէին գնում, շատերը սկսեցին ֆիզիկապես ակտիվ կյանք վարել, մարզվել. ամեն օր քայլել, զբոսնել շրջակայքում` մենակ, ընտանիքներով, զույգերով, շատերը սկսեցին վազել, բազմաթիվ հեծանիվ քշողներ հայտնվեցին (մինչև այդ համարյա չկային): Օրինակ, մի բավական ծանրաքաշ կին, որին ամեն օր հանդիպում ենք զբոսնելիս, աչքներիս առաջ քաշ կորցրեց էս ամիսների ընթացքում. մարդն էնքան քայլեց` օրական ժամերով, որ նիհարեց : Մենք էլ սովորություն դարձրինք ամեն օր զբոսնել մոտակայքում:

    Ուրիշ մասերում չգիտեմ` ինչպես է, բայց կոնկրետ մեր բնակավայրում մարդիկ դիմակներ հազվադեպ են կրում: Մենք ինքներս տան մոտակայքում չենք կրում, բայց մեր տարածքից դուրս` պարտադիր: Դե, խանութներում ու բոլոր հասարակական վայրերում էլ պարտադիր է, առանց դիմակի չեն էլ չողնի, բայց մեր թաղամասի պես տեղերում ոչ առանձնապես կրում են դիմակ, ոչ էլ դրա կարիքը կա: Իրականում, ինչքան էլ որ ակտիվացել ու մարդաշատ է դարձել մեր շրջակայքը, ընդամենը նախկինի համեմատ է էդպես, ամեն դեպքում էլի շատ քիչ են մարդիկ դրսում, ու դիմակ կրելու անհրաժեշտություն հաստատ չկա, էդ առումով իրավիճակը միանգամայն կառավարելի է, կարևորը` սոցիալական հեռավորությունը շատ լավ պահում են համարյա բոլորը (ինչքան նկատել եմ, էս հարցում միայն հնդիկներն են թերանում): Օրինակ, մայթով քայլելիս, հանդիպակաց դուրս եկած մարդիկ մոտ հինգ մետր հեռավորությունից արդեն ճանապարհը փոխում են` մեկը կամ անցնում է մյուս մայթ, կամ փողոցով է քայլում, մինչև դիմացից եկողն անցնի-գնա: Քանի որ մենք սովորաբար երեխաների հետ ենք լինում, սովորաբար դիմացից եկողը կամ եկողներն են ճանապարհը փոխում, եթե առանց երեխաների ենք լինում` խառը` երեխաներով ընտանիքի կամ ուղղակի երկուսից ավել մարդկանց խումբ հանդիպելու դեպքում մենք ենք փոխում ճանապարհը, հակառակ դեպքում` ոնց ստացվի, բայց միշտ մի կողմը զիջում է: Էս ամենը կատարվում է բոլորի լուռ համաձայնությամբ ու փոխըմբռնմամբ:

    Մի խոսքով` կորոնավիրուսը դրական ազդեցություն էլ կարող է ունենալ:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  20. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Արշակ (14.07.2020), Նաիրուհի (14.07.2020), Տրիբուն (14.07.2020)

  21. #296
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էս քանի օրը որ շատ խոսվեց թշնամու լեզուն, տվյալ դեպքում` ադրբեջաներենն իմանալու մասին, բան հիշեցի:

    Դեռ դպրոցական ժամանակվանից, երբ հայրական պապիս տանն էի լինում, երբեմն տատս պապիս ինչ-որ բաներ էր ասում, որոնք չէի հասկանում, թեև ընդհանուր հնչողությունը շատ նման էր Ղարաբաղի բարբառին, որով իրենք իրար հետ միշտ խոսում էին (և որը ես, ծնված օրվանից մշտապես լսած լինելով, հիմնականում լավ հասկանում էի, թեև ինքս երբեք չեմ խոսել), բայց կոնկրետ բառերը չէի հասկանում: Ու ամեն անգամ մտածում էի` երևի լավ չլսեցի, դրա համար չհասկացա: Երբ զգացի, որ ինչ-որ հաճախ եմ «վատ լսում», մի օր մեջս կասկած ընկավ, թե` կարո՞ղ է` ամեն դեպքում ուրիշ լեզու է: Խնդիրն այն էր, որ նման դեպքերում տատս ընդամենը մի երկու նախադասություն էր ասում, շատ չէր ծավալվում, ընդ որում` խոսում էր ոչ բարձրաձայն, ու էնպիսի պահերի, երբ ես շատ մոտիկ չէի իրեն, բայց մոտակայքում էի (տատս բնավ միամիտ կին չէր, չէի զարմանա, եթե էս բոլոր մանրուքները հատուկ հաշվի առած լիներ), իսկ պապս նման դեպքերում սովորաբար շատ համառոտ էր պատասխանում` մեկ-երկու բառով, որն էլի լսածիս վրա բոլորովին լույս չէր սփռում, դրա համար էլ ահագին ժամանակ ավելի շատ հակված էի մտածելու, որ իրենք Ղարաբաղի բարբառով են խոսում, պարզապես ե՛ս չեմ լսում, թե ինչ են ասում: Բայց երբ կասկածներս արդեն համարյա համոզմունքի էին հասել, մի օր տատիկիս ուղղակի հարցրի, թե էդ ինչերեն է խոսում պապիկի հետ, ինքն էլ մի քիչ խորամանկ ժպիտով պատասխանեց, որ ադրբեջաներեն է:
    Բա, գաղտնի լեզվով խոսելիս այ էդպես կխոսեն, որ դիմացինը ոչ միայն չհասկանա, թե ինչ ես ասում, այլև երկար ժամանակ նույնիսկ գլխի չընկնի, որ իր համար օտար` անհասկանալի լեզվով ես խոսում :
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  22. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (18.07.2020), Freeman (21.07.2020), Sambitbaba (18.07.2020), Varzor (18.07.2020), Աթեիստ (17.07.2020), Հարդ (20.07.2020), Նաիրուհի (18.07.2020)

  23. #297
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Որևէ կոլաժի կամ այլ արվեստի գործի վրա աշխատելիս, երբ ինչ-որ երկընտրանքի առաջ եմ կանգնած լինում, որևէ հարցում չեմ կողմնորոշվում` ոնց վարվել, որ տարբերակն ընտրել կամ ընդհանրապես ինչ անել, որ լավ լինի, Արեգի կարծիքն եմ հարցնում, ոչ միայն որպեսզի իրեն լավ զգա, որ իրեն մասնակից եմ դարձնում, այլև որովհետև իրոք վստահում եմ իր կարծիքին, կարևորում եմ. բավական սուր աչք ունի էդ առումով ու հաճախ շատ տեղին դիտարկումներ ու առաջարկներ է անում:

    Էնպես է ստացվել, որ իմ աշխատանքներն Արեգը, որպես կանոն, հավանել է միշտ: Երբ կարծիք եմ հարցրել, միշտ ասել է, որ շատ լավն է, սիրուն և այլն, կամ հենց ինքն է նկատել ու ասել, որ լավն է: Ու միշտ մտածում էի` գուցե մեկ-մեկ դուրը չի գալիս, բայց չի ասում, որ վատ չզգամ, չնայած ես ինքս իր հետ նման հարցերում միշտ ծայրաստիճան անկեղծ ու ազնիվ եմ եղել. երբ իր նկարած կամ սարքած ինչ-որ բան չեմ հավանում, միշտ էլ ասում եմ, երբեք չեմ գովում չհավանածս բանը, դրա համար միշտ հույս ունեմ, որ երբ իմ աշխատանքները գովում է, իսկապես հավանած է լինում:

    Մի քանի ամիս առաջ մի կոլաժ էի անում` կոնկրետ ինչ-որ նախագծի ներկայացնելու համար էր, ես էլ մի աշխատանք արդեն ներկայացրել էի, բայց որոշեցի մի ուրիշ բան էլ անել: Դե, սովորականի պես նախագծել էի էսքիզների ալբոմում, բոլոր նյութներն ու առարկաները, որ պիտի օգտագործեի, նախատեսել էի, իմ պատկերացմամբ պիտի որ հետաքրքիր ու յուրօրինակ բան ստացվեր: Բայց, ի զարմանս ինձ, բոլորովին իմ նախատեսածի ու պատկերացրածի նման չստացվեց. կյանքումս առաջին անգամն էր, որ արդեն պատրաստելու բուն պրոցեսի մեջ էի, բայց արածս հեչ դուրս չէր գալիս: Ստեղծագործելիս էդպիսի տհաճ զգացողություն դեռ չէի ունեցել: Կոլաժներ անելիս, որպես կանոն, շատ մանրակրկիտ ու բծախնդրորեն պլանավորում եմ ամեն դետալը` հստակ պատկերացնելով, թե ինչ է ստացվելու արդյունքում, ու, որպես կանոն, արդյունքը իմ պատկերացրածի պես է լինում: Իհարկե, միշտ էլ ընթացքում ինչ-որ բաներ ավելացնում, փոխում կամ հանում եմ, բայց դրանք հիմնականում որոշիչ դեր չեն ունենում վերջնական տեսքի մեջ: Էդ անգամ չգիտեմ` ոնց էր ստացվել, որ էդպես անհաջող էր եղել: Բայց դեռ շարունակում էի աշխատել վրան: Մեկ էլ Արեգը եկավ, մի հայացք գցեց.
    - Էս ի՞նչ ես սարքում: Լավը չի:
    Անակնկալի եկա, քանի որ առաջին անգամն էր, որ իմ որևէ ստեղծագործության մասին ասում էր, որ լավը չի:
    - Հա... Ինձ էլ դուր չի գալիս,- ասեցի մտածկոտ,- Իմ ուզածի պես չստացվեց...
    Հետո գնաց իր գործերով, մի քիչ հետո էլի եկավ, մի հայացք էլ գցեց, նորից.
    - Մամա, կներես, բայց հե՛չ լավը չի:

    - Գիտեմ, արդեն ասեցիր:
    Հետո էլի գնաց, մի քիչ հետո էլի եկավ.
    - Մամա, չնեղանաս, բայց իսկականից շատ վատն ա:
    Արդեն մի քիչ ներվայնացա.
    - Արեգ, հասկացանք, արդեն երկու անգամ ասել էիր, ինչի՞ ես հա կրկնում:
    - Բա եթե հասկացել ես, որ վատն ա, ինչի՞ ես շարունակում անել:
    - Ուզում եմ մի քիչ էլ անել, տեսնեմ` վերջը ինչ կստացվի:
    - Բայց սա էնքան վատն ա, որ ինչ էլ անես, մեկ ա, չի դզվելու, ինչի՞ ես իզուր չարչարվում:

    Մի խոսքով` ինձ համոզեց, որ լրիվ անհույս գործ եմ բռնել, չնայած ես ինքս էլ գիտեի, ուղղակի ծախսածս ժամանակն ու հատկապես նյութերն էի շատ ափսոսում, հիմնական մասն արդեն արել էի, լիքը նյութեր օգտագործել, բայց իսկապես հեչ հույս չկար, թե ի վերջո մի կարգին բան դուրս կգա դրանից, դրա համար էդպես էլ չավարտեցի: Բայց համ էլ մի տեսակ ուրախացա, որ Արեգն էդքան անկեղծ ու ուղիղ ասեց, որ արածս լավը չի, հատկապես որ ես էլ լրիվ համաձայն էի հետը: ))) Համ էլ էդ ժամանակ ավելի համոզվեցի, որ, ուրեմն, դրական կարծիքների ժամանակ էլ է անկեղծ եղել:

    Բայց ամեն անգամ էդ «հեչ լավը չի»-ն հիշելիս ծիծաղում եմ :
    Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 20.08.2020, 21:31:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  24. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    erexa (16.03.2021), ivy (20.08.2020), Varzor (22.08.2020), Հարդ (23.08.2020), Նիկեա (21.08.2020)

  25. #298
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Բարեկամի հոտային գրառումներից ոգեշնչված` որոշեցի ես էլ իմ հոտային (և ոչ միայն) հուշերից պատմեմ մի քիչ:

    Երբ 3 տարեկան էի, ծնողներիս հետ ամռանը Սոչի էինք գնացել հանգստանալու: Էսօրվա պես հիշում եմ էնտեղ անցկացրած օրերն` իրենց զանազան մանրամասներով: Հիշում եմ, թե ոնց զարմացա` առաջին անգամ տեսնելով Սև ծովը. այն կանաչ էր, ոչ թե սև, ինչպես սպասում էի` անունից ելնելով: Ու ոչ մի կերպ չէի հասկանում, թե ինչու է անունը Սև ծով, եթե իրականում կանաչ է: Հիշում եմ իմ կանաչ փչովի փրկօղակը, որով լողում էի ափից ոչ շատ հեռու, ծովի ջրի աղի համը, որ հաճախ լցվում էր բերանս, ու թե ինչպես էի սրթսրթալով դուրս գալիս ծովից, ինչպես էր մամաս ինձ փաթաթում սրբիչի մեջ, որի ընթացքում ես դողդողալով արտաբերում էի` պնդուկ եմ ուզում (նկատի ունենալով ծովափին վաճառվող պնդուկը, որը միշտ առնում էինք): Հիշում եմ նաև, թե ոնց էինք մամայիս հետ ավազների մեջից խճաքարեր հավաքում (խճաքարեր հավաքելու նկատմամբ սերս, որ մինչև հիմա նույնությամբ պահպանվել է, հենց էդտեղից է սկսվել): Հիշում եմ էն բնակարանը, որտեղ վարձով ապրում էինք էդ ընթացքում. էդ տան ընտանիքի բոլոր անդամներին եմ հիշում իրենց անուններով` Տոնյա ծյոծյային, Գենա ձյաձյային, նրանց տղային` Ալյոշային, որն ինձնից առնվազն մի քանի տարով մեծ էր, մեծ աղջկան, որը նույնպես ինձնից ահագին մեծ էր, միայն նրա անունն եմ մոռացել, և փոքր աղջկան` Տանյային, որը մոտավորապես իմ տարիքին էր, բայց, ի տարբերություն ինձ, որ կարճ կտրած մազերով էի, ինքը ոսկեգույն հյուսիկներ ուներ: Հիշում եմ բնակարանի ընդհանուր տեսքը` թե միջանցքի որ մասից որ սենյակն էր սկսվում, հյուրասենյակում բազմոցին դրված փափուկ խաղալիքները, որոնցով խաղում էի, միջանցքում կոշիկների համար հատկացված տեղը, որտեղից հաճախ ցրում-հագնում էի Տանյայի шлепанцы-ն (էն թվերին դրանցից միայն մեծահասակների համար կային Հայաստանում, փոքր չափսերի չէին լինում, իմ ուշքն էլ գնում էր դրանց համար. լրիվ անհաս երազանք ոնց որ լինեին, մեր տանն էլ մամայինս ու պապայինս էի հաճախ հագնում ու էդպես ֆռֆռում): Իսկ ահա Տանյան, որ իմ տարիքին էր, ուներ էդ երանելի шлепанцы-ից, ընդ որում` իսկը իմ հագով: Ես էլ` մի մատ երեխա, ո՞նց դիմանայի էդ գայթակղությանը: Հիշում եմ, թե ոնց էր ամեն անգամ, հագիս իր шлепанцы-ն տեսնելով, նվնվան-բողոքական, բայց միաժամանակ մի տեսակ խեղճ-խեղճ, ծոր տալով ասում. “Это мои՛ шлёпки!”, որից հետո ես, հանցանքի մեջ բռնվածի հնազանդությամբ, խելոք-խելոք հանում էի դրանք ու լուռ վերադարձնում իրեն, որպեսզի հաջորդ հարմար առիթի դեպքում էլի հագնեմ:

    Ասում են` մարդիկ հատկապես մանկության հետ կապված հաճախ «կեղծ հիշողություններ» են ունենում, այսինքն` դեպքեր, իրողություններ, որոնք, իբր, շատ լավ հիշում են, բայց իրականում հիշում են ոչ թե անձամբ իրենց ապրածը` տեսածը, լսածը, զգացածը, այլ այն, ինչ դրա մասին իրենց պատմել են ծնողները: Օրինակ, ինչ-որ դեպքի մասին ծնողը կարող է էնքան հաճախ ու էնքան մանրամասն պատմած լինել, որ երեխային սկսի թվալ, թե դա հենց ինքն է հիշում, մինչդեռ նա հիշում է ընդամենը իրեն պատմածը: Պարզապես էդքան շատ լսելով` արդեն էնքան է պատկերացրել, որ այն լրիվ իրենն է դարձել` հավասարվել հենց անձամբ իր ապրածին: Իմ դեպքում էլ, իհարկե, կան նման «հիշողություններ», բայց ես դրանք հստակ տարբերում եմ իմ սեփական հիշողություններից: Իմ հիշողությունների մեծ մասն ինձ ոչ ոք երբևէ չի պատմել, շատ բաներ էլ, եթե անգամ պատմել են, ես իրենց պատմածի հետ կապված էնպիսի մանրամասներ եմ հիշում, որոնք իրենք իսկի չեն էլ իմացել երբևէ: Սոչիի հետ կապված միայն մի կեղծ հիշողություն ունեմ, էդ մեկը միայն մամայիս պատմելով եմ հիշում. տանտերերը հաճախ ոստրեներ էին ուտում, որից ինձ էլ էին տալիս, իսկ մամաս չէր ուտում, քանի որ ծովամթերքից միշտ խորշել է: Այ, էդ ոստրեներ ուտելս իրոք բոլորովին չեմ հիշում, բայց լավ հիշում եմ, որ մամաս հաճախ է հիշատակել:

    Դրանից հետո ծովի մոտ եղել եմ մեկ էլ 26 տարեկանում, ԱՄՆ-ում, այսինքն` 23 տարի հետո: Հիշում եմ, թե ինչ զգացի, երբ էդքան տարի հետո առաջին անգամ ծովի հոտն զգացի: Ոնց որ ժամանակի մեքենայով ակնթարթորեն տեղափոխվեի մանկություն` 3 տարեկան, Սոչի, ծովափ: Դա պարզապես հիշողություն չէր, այլ կարծես բառացիորեն բոլոր բջիջներով տեղափոխվեի էդ իրականություն: Ու մինչև հիմա էլ, ամեն անգամ, երբ ծովի հոտն ընկնում է քիթս, ես ակամա միանգամից տեղափոխվում եմ էնտեղ` տվյալ տեղին ու ժամանակին բնորոշ բոլոր մանրամասներով: Շատ քիչ բաներ կան, որ ի զորու են ինձ էդպիսի թափով ուղարկել էդքան վաղ մանկություն, երբ ես ոչ թե պարզապես հիշում եմ, այլ ակնթարթորեն դառնում եմ տվյալ հեռավոր իրականության մասնիկը: Երևի նրանից է, որ մյուս բոլոր հոտերը ժամանակի ընթացքում հաճախակի զգացել եմ, ու դրանց կապը վաղ մանկությանս հետ արդեն ուղղակի չէ, այլ հետագա տարիներով միջնորդավորված:

    Համանման համային հիշողություն էլ ունեմ: Ամեն անգամ իսկապես համեղ (իմ գնահատմամբ` իսկական) մորի (малина) ուտելիս ակնթարթորեն տեղափոխվում եմ տատիկիս ու պապիկիս այգի: Հայաստանում մենք մորի երբեք չէինք առնում. էնտեղ կերածս մորին միշտ եղել է տատիկենցս այգուց քաղածը: Իսկ ԱՄՆ-ում հաճախ ենք առնում ու ուտում, բայց շատ հազվադեպ եմ էստեղի մորուց առնում էն նուրբ ու իսկական համը, որ ուներ տատիկենցս այգու մորին: Էդ պահերին անգամ այգում իրիկվա մեղմ քամուց մորու թփերի տերևների սոսափյունն եմ ակնթարթորեն զգում, ինչպես նաև իրիկնամուտի գույնն ու էն գիտակցումը, որ արդեն ուշ է, ու շուտով պիտի ներս գնանք տուն:
    Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 03.09.2020, 19:28:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  26. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    erexa (16.03.2021), ivy (03.09.2020), Varzor (02.09.2020), Արշակ (02.09.2020)

  27. #299
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ինձ մոտ ժամանակ առ ժամանակ գալիս է երաժշտադուլի շրջան, երբ բացարձակապես ոչ մի տեսակի, ոչ մի ժանրի երաժշտություն լսել չեմ ուզում: Նման դեպքերում հաճախ սկզբում ինձ թվում է, թե ուղղակի տվյալ պահի հոգեվիճակիս համապատասխան երաժշտություն չեմ գտնում, դրա համար չեմ ուզում լսել, բայց որոշ ժամանակ անց համոզվում եմ, որ չէ, ուղղակի լռություն եմ ուզում հենց: Իսկ լռությունն ի՞նչ պակաս «երաժշտություն» է որ: Ինձ համար լռությունը ոչ թե երաժշտության կամ ընդհանրապես ձայների բացակայությունն է, այլ առանձին «ձայնավիճակ», որը ես շատ եմ սիրում և հաճախ հենց դա եմ ուզում «լսել» (հիշում եմ, որ սրա մասին էլի եմ գրել): Նման դեպքերում մնացած ամեն ինչն ավելորդ ու դիկոմֆորտ առաջացնող աղմուկ է թվում, որը պետք է անջատվի, որ լռությունը լսելի դառնա: Երաժշտությունն, իհարկե, հրաշք է, առանց որի կյանքը շատ տխուր ու անգույն կլիներ, բայց ոնց գցում-բռնում եմ, ես լռությունը երաժշտությունից շատ եմ սիրում:
    Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 16.09.2020, 18:28:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  28. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    erexa (16.03.2021), Jarre (25.09.2020), Sambitbaba (16.09.2020), Smokie (20.09.2020), Արշակ (16.09.2020), Բարեկամ (17.09.2020), Դեղին մուկիկ (16.09.2020)

  29. #300
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մարդկանց հետ մտովի զրուցելը հետաքրքիր է, բայց մի թերություն ունի. պատահում է` հետո չես կողմնորոշվում` մեջդ տպավորված էն հետաքրքիր զրույցն իրականում է տեղի ունեցել, թե մտքումդ:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  30. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (19.09.2020), Jarre (25.09.2020), Smokie (20.09.2020), Varzor (19.09.2020)

Էջ 20 23-ից ԱռաջինԱռաջին ... 101617181920212223 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Թեմայի պիտակներ

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •