Պոպլավոկի շուրջ վաղ առավոտվա քայլքից հետո արդեն սկսել էի շարժվել դեպի տուն, մեկ էլ նկատեցի` մի շուն սկսեց հետևիցս կպած գալ: Ես գնում եմ, ինքն էլ հետևիցս «տըպ-տըպ-տըպ» գալիս է, ես քայլերս արագացնում եմ, ինքն էլ է արագացնում: Եթե սկզբից մի թեթև կասկած ունեի, որ գուցե ուղղակի նույն ճանապարհով է գնում, արդեն լրիվ համոզվեցի, որ հենց իմ հետևից է գալիս: Պարզ էր, որ կծելու կամ հարձակվելու մտադրություն չունի, եթե ունենար, արդեն արած կլիներ, բայց ամեն դեպքում կրկնկակոխ հետապնդվելու փաստը մի տեսակ անհարմարավետության զգացողություն էր առաջացնում: Երբ հասա փողոցին, մի մարդ, մեզ տեսնելով, հարցրեց` քո շու՞նն ա, ասեցի` չէ, սա էլ միանգամից ոտքը շան դիմաց գետնին խփելով` ասեց` փըշտ, շունը նահանջեց ու գնաց ուրիշ ուղղությամբ: Թեթևացած շունչ քաշեցի ու շարունակեցի քայլել, մեկ էլ մի 10 վայրկյան չանցած` էլի հետևիցս տըպ-տըպ-տըպ, շրջվեմ, տեսնեմ` նա կրկին հայտնվել է: Էդպես մի քիչ էլ ինձ հետապնդեց, բայց հետո որոշեցի, որ հերիք եղավ, շուռ եկա, աչքերի մեջ նայելով, մատս տնկեցի ու հանգիստ, բայց հաստատակամ տոնով ասեցի` էլ հետևիցս չգա՛ս, գնա՛: Շունը խելոք կանգ առավ ու էլ հետևիցս չեկավ:
Հիշեցի, որ մի անգամ էլ դպրոցական ժամանակ էր մի շուն ինձ հետևում: Հիմա դեռ լավ է, շներից առանձնապես չեմ վախենում, էն ժամանակ ահավոր վախենում էի: Մի օր շենքից դուրս եկա, որ դպրոց գնամ (կարծեմ 8-րդ դասարանում էի), հենց շենքի աստիճանների մոտ մի շուն էր կանգնած, ինձ տեսնելուն պես սկսեց հետևիցս գալ, կարծես էդտեղ կանգնած հենց ինձ էր սպասում: Էդպես ամբողջ ճամփան հետս եկավ մինչև դպրոցի դուռը: Բայց դրանով ամեն ինչ չավարտվեց, հաջորդ օրն էլ նույնը եղավ, ու էդպես մի քանի օր շարունակ. ամեն անգամ հենց տան շեմից ինձ ուղեկցում էր մինչև դպրոցի մուտքը, հետո խելոք հեռանում: Ուսուցչուհիներիցս մեկը, որ մեր շենքից էր, մի օր հետս դպրոց գնալիս որ տեսավ, ասեց` Անահիտ, էս շունը սիրահարվել ա քեզ: Բայց հետո երկրպագուս այլևս չերևաց. երևի արդեն ուրիշին էր սիրահարվել :
Էջանիշներ