Դավիթը մի ժամանակ սովորություն ուներ դրսում կենդանիներ տեսնելիս նրանց ուղղությամբ արագ վազելու: Իր համար հավես էր, որ ինքը վազելով մոտենում է, կենդանիներն էլ արագ փախչում են: Մի անգամ ասեցի, որ էդպես պետք չի անել. «Որ վազելով գալիս ես, իրանք վախենում են շատ, պատկերացրու, դու, մի տեղ հանգիստ նստած, քեզ համար խաղում ես, մեկ էլ քեզնից մի 10 անգամ մեծ ինչ-որ հսկա արարած վազելով գալիս ա վրադ, ինչքան կվախենաս, չէ՞ ու ստիպված կլինես խաղալդ թողնել ու փախչել»: Էդպես մի քանի անգամ առիթի դեպքում ասեցի, վաղուց արդեն չի անում էդպիսի բան:
Էն օրն էլ միասին զբոսնում ենք մեր թաղամասում, մեկ էլ ասում է.
- Մամա, դանդաղ քայլի, էն սկյուռիկին չվախեցնենք հանկարծ:
Մեջբերել
Էջանիշներ