-Ցանկանում եմ,- ասաց հիվանդանոցային աշխատակցուհին, որը բերել էր նրա հագուստները,- այլևս մեր հիվանդանոց ոտք չդնեք:
Նա ժպտաց և ասաց.
-Ամբողջ ուժով կջանամ…
-Ձեր տեսքը հիանալի է,- ասաց մի բժշկուհի,- թու, թու, աչքով չտամ, չնայած որ իմ աչքը բարի է…
-Շնորհակալ եմ,- ասաց նա…
Հետո բոլորին հրաժեշտ տվեց ու աստիճաններով իջավ:
Առաջին հարկի սրահում մի բարձրահասակ կին էր կանգնած` ձեռքին երեք մեխակ: Չնայած մոտ քառասունհինգ տարեկան կլիներ, բայց նկատելիորեն պահպանել էր գեղեցկությունը: Հիվանդը դեռ աստիճանների վրա նկատեց կնոջը: Կինն էլ իր հերթին տեսավ նրան ու արագ քայլերով ընդառաջ գնաց: Թվում էր, թե նրանք հիմա պետք է գրկախառնվեն, բայց անգամ ձեռքը չմեկնեցին, այլ քարացան միմյանցից մոտ երկու քայլ հեռավորության վրա: Տղամարդու աչքերը նայում էին նույն թանձր լրջությամբ, ինչպես երբ նա զրուցում էր պրոֆեսորի հետ: Կինը կանգ առավ, մեխվեց տեղում:
-Ես մեքենա եմ բերել,- ասաց նա:
-Իմ մեքենան եկել է,- ասաց մարդը,- ես զանգահարել էի հիմնարկություն: Դու զուր ես նեղություն քաշել: Քեզ ո՞վ ասաց, որ այսօր դուրս եմ գալիս…
-Իմացա…- շշնջաց կինը:- Հետաքրքրվում էի` իմացա…
Նրանք դուրս եկան սրահից:
-Ուրեմն իմ մեքենան ազատե՞մ…
-Ինչո՞ւ,- ասաց մարդը,- դու կարող ես գնալ այդ մեքենայով…
-Ես պետք է քեզ հետ գամ,- հնարավորին չափ վճռական ձայնով ասաց կինը:
Մի ակնթարթ միայն մարդը կանգ առավ:
-ԴԵ լավ,- ասաց նա,- եկ ինձ հետ, բայց տես` օտարների մոտ տեսարան չսարքես:
Հիվանդանոցի դռանը նրան ընդառաջ եկան երկու տղամարդ: Մեկը վարորդն էր, մյուսը` աշխատակից:
-Բարև, ընկեր Վարդանյան…
-Ինչպե՞ս եք, երևում է` լավ եք…
Առաջին անգամ մարդու դեմքի կենտրոնացած լուրջ արտահայտությունը տեղի տվեց ժպիտին, որի մեջ ավելի շատ ոչ թե ուրախություն, այլ քնքշանք կար:
-Հիսունն անց մարդը,- ասաց նա` սեղմելով իրեն մեկված ձեռքերը,- հանգստանալու համար իրավունք ունի երբեմն-երբեմն հիվանդանալու:
Մարդը և կինը նստեցին ետևում, աշխատակիցը` վարորդի կողքին:
Նրանք մի պահ վարանումով նայեցին իրենց պետին, բայց վերջինս կատակի տալով, ասաց.
-Սարգիս, հուսով եմ` չես մոռացել իմ տան տեղը…
Ու մեքենան սուրաց:
Նորքի զանգվածի նորակառույց շենքերից մեկի առաջ մեքենան կանգնեց:
-Վաղը սովորականի պես կգամ աշխատանքի,- ասաց մարդը,- առայժմ բարևեք ընկերներին: Էսօր մի քիչ ինձ կաչգի կբերեմ…
Ամբողջ ժամանակ կինը լուռ էր:
Երրորդ հարկի բնակարաններից մեկի դուռը բանալով, մարդը ասաց.
-Ահա և իմացար` որտեղ եմ ապրում:
-Ես շենքը գիտեի,- արձագանքեց կինը:
Մեկ սենյականոց բնակարան էր: Կինը կանգնած մնաց սենյակի մեջտեղը և տխուր հայացքով շուրջն էր նայում: Մի երկաթե մահճակալ, մի փոքրիկ սեղան, երկու աթոռ, մի գրադարակ, որի վրա անկանոն դրված էին մասնագիտական գրքեր, պատերին փակցված էին սխեմաներ, դիագրամներ, զանազան այլ գծագրեր…
Լուսամուտի գոգին` շատ քիչ քանակությամբ ամանեղեն: Եվ ամենուրեք` փոշի: Ամուսինը ինչ-որ փալաս բերեց խոհանոցից և ուզեց սրբել աթոռները:
Կինը նրա ձեռքից վերցրեց փալասը:
-Ես ինքս…
-Ավելի քան մեկ ամսվա փոշի է,- ասաց մարդը:
Կինը աթոռները սրբելուց հետո փալասը տարավ խոհանոց: Այստեղ գազօջախի վրա մի փոքրիկ պղինձ ու մի թավա կար, խոհանոցի հատակին` դատարկ շշեր ու ապակե բանկաներ: Ուրիշ ոչինչ: Խոհանոցի պատուհանը վարագուրված էր ժամանակից դեղնած լրագրերով: Երբ վերադարձավ, մարդը ասաց.
-Երևակայիր, պարզեցի, որ կարող եմ սուրճով հյուրասիրել քեզ…
Գրադարակի ներքևի մասում նա ինչ-որ բան էր քրքրում և երբ ուղղվեց, կինը տեսավ, որ մարդու ձեռքին սրճեփ կար և թիթեղյա մի տուփ:
-Ես մինչև անգամ շաքար էլ ունեմ,- ավարտեց նա իր խոսքը:
Մարդը ուզեց գնալ խոհանոց, բայց կինը կանգնեցրեց:
-Դեռ հարկավոր չէ,- ասաց նա,- սպասիր, մի քիչ խոսենք…
Մարդը սուրճի պարագաները դրեց սեղանին ու նստեց կնոջ դիմաց:
-Ես չեմ ուզում այդ սուրճը, ես չեմ ուզում, որ դու մնաս այս տանը…
Մարդը թանձր լռություն արտահայտող հայացքով լսում էր:
-Արի գնանք: Հերիք ինչքան… Գնանք տուն:
-Իսկ ես սուրճ եմ ուզում,- ասաց մարդը ու վեր կենալով, նորից պարագաները վերցրեց, գնաց խոհանոց:
Կինը մնաց տեղում, կռացավ և երկու ափով ամուր սեղմեց դեմքը: Կարելի էր կարծել, թե լաց էր լինում: Բայց երբ ամուսնու ոտքերի ձայները լսելով գլուխը բարձրացրեց, նրա աչքերը թաց չէին, անգամ խոնավ չէին, այլ հազիվ նկատելի կարմրել էին:
-Սուրճը վաղուցվա աղացած է,-ասաց մարդը: - Եթե դուր չգա, ոչինչ մի խմիր: Իսկ ես կարիք եմ զգում:
Նա լցրեց երկու գավաթ, մեկը զգուշորեն դրեց կնոջ առաջ ու նորից նստելով, վերցրեց իր գավաթը:
-Վեր կաց, վեր կաց գնանք,- ասաց կինը:
Մարդը մի կում տաք սուրճ խմեց, նրա դեմքը բավականություն էր արտահայտում:
-Այ, ինչին էի կարոտել հիվանդանոցում,- ասաց նա: - Իհարկե, սուրճ տալիս էին, բայց ուրիշ է, երբ մարդ ինքն է պատրաստում: Խմիր…
-Ես չեմ խմում,- ասաց կինը,- վերջերս սիրտս այքան էլ լավ չէ:
-Ուրեմն հարկավոր չէ,- ասաց մարդը: Ապա հանգիստ, ասես բարձրաձայն մտածելիս լիներ, խոսեց.
-Գիտեմ, որ ոչինչ չես մոռացել, բայց ուզում եմ քեզ հիշեցնել որոշ բաներ: Մոտ մեկ տարի առաջ եկանք համաձայնության, և ես տեղափոխվեցի այս բնակարանը:
Ամենքին հայտարարեցինք, որ իբր աշխատելու համար եմ եկել այստեղ: Որոշեցինք մեր բաժանումը ձևակերպել այն բանից հետո միայն, երբ Ռուբենը ամուսնանա: Այդ ամբողջ ժամանակ չգիտենք միմյանց մասին ոչինչ: Եվ հանկարծ հիվանդանոցում քեզնից ստանում եմ ծանրոց… Ես այն ընդունեցի, որպեսզի օտարների համար խոսակցության նյութ չտամ… Բայց քեզ ուղարկեցի մի երկտող: Դու խելացի կին ես և հասկացար, որ երկրորդ անգամ քեզանից ոչինչ չեմ ընդունի: Զարմանալին միայն այն է, որ եկար իմ դուրս գրվելու օրը, ու հիմա էլ ինձ առաջարկում ես վերադառնալ: Դու այդ բոլորի հետ միասին հիանալի գիտես նաև, որ ես կարող եմ վիրավորվել…
-Վիրավորվել,- ասաց կինը,- ինչու պետք է վիրավորվես, չէ որ ապաքինվել ես… և իրավունք չունես իմ քայլերը ընդունել որպես…
-Ապաքինվել եմ,- ասաց մարդը ու հաճույքով մի կում էլ սուրճ խմեց,- բայց այդ ոչ օգնում է, ոչ էլ խանգարում մեր որոշման կատարմանը: Հո թատրոն չենք խաղում: Ամեն ինչ նախապես լավ մտածել էինք: Թե կարծում ես, մարդիկ մեր ներկայացումը հալած յուղի պես ընդունեցին: Խնդրում եմ, եկ միմյանց չխանգարենք: Ես շատ գործ ունեմ: Ես ահագին ժամանակ եմ կորցրել:
-Վերջ տուր,- հանկարծ բռնկվեց կինը,- դու… դու… - Նա վեր կացավ, գրկեց ամուսնու ուսերը, ձեռքերը դրեց նրա սեղանին հանգչող բռունցքների վրա,- աստված իմ, ինչ սառն են ձեռքերդ… վերջ տուր:
-Տարիներ շարունակ մեր անհամաձայնության պատճառն այն էր, որ միմյանց չէինք ճանաչում,- կնոջ գրկից ազատվելով` ասաց մարդը:
-Ճանաչում եմ, ճչաց կինը,- ճանաչում եմ քո սիրտը: Քո սիրտը պողպատից է սարքած… Դու համառ ես, բայց միշտ ինձ ես մեղադրել համառության մեջ…
Մարդը մի սիգարետ վառելով ոտքի կանգնեց:
Մեջբերել
Էջանիշներ