Շատ շնորհակալ եմ այս թեման ստեղծելու համար, Շահեն Թաթիկյանին միշտ համարել եմ համաշխարհային գրականության մեծագույն դեմքերից մեկը, ու միշտ զարմացել եմ, ինչո՞ւ Թաթիկյան չեն կարդում, "Նրա ճանապարհը" կարդացել եմ 13 տարեկանում, ու դրանից հետո երևի 7-8 անգամ վերընթերցել եմ, չեմ հանդիպել ոչ մի ուրիշ վեպի, որն էսքա պարզ կլինի, էսքան ամեն տեսակ զիզի բիզի բաներից հեռու, ու էսքան խորը: "Նրա ճանապարհը" ինձ սովորեցրեց ապրել, ճիշտ ապրել: Ամեն մի տողը կարծես մի ամբողջ աշխարհ լինի ինձ համար, գժվում եմ Աննայի կերպարի համար, չեմ տեսել ավելի լուսավոր կերպար ոչ մի տեղ: Կարող եք ասել թե դա հորինված կերպար է, իրականում կան այդպիսի մարդիկ, ուղղակի դեռ ոչ ոք չի կարողացել էդքան խորը թափանցել նրանց էության մեջ, ու էդպես պարզ ներկայացնել նրանց: Ինչ վերաբերվում է սովետական թեմային, ոչ մի պրոպագանդա չեմ տեսնում, մի դրվագ կա, որտեղ Սարոն Խաչիկի ու Մերուժանի հետ նժում են ուսումնարանն ավարտելը, ու Խաչիկը երազում է թե ինչ կլինի վաղը, երբ կոմունիզմը կառուցված կլինի, իսկ կարող եք ասել այդ տարիներին որ մի նորմալ մարդը չէր երազում դրա մասին: Նաիրի Զարյանն էլ էր գրում դրա մասին, բայց այնտեղ պարզ զգացվում է պրոպագանդան, իսկ սա ուղղակի շատ մեծ վարպետությամբ ու պարզությամբ ներկայացված է սովորական մարդու կյանքը, իր երազանքներով ու ձգտումներով, ու կորուստներով: Անվերջ կարող եմ խոսել այս ստեղծագործության մասին, բայց աշխատանքից ուշանում եմ արդենվերջում կուզեի առանձնահատուկ նշել "գնացքը դուրս եկավ "Ա" կետից..." պատմվածքը, աշխարհում չկա անձնազոհության ավելի լավ նկարագրություն, չգիտեմ շատ եմ սիրում, շնորհակալ եմ Շինարարին:
Մեջբերել
): Հիմա որ մտածում եմ, մենակ դա եմ հիշում` հում ձուկ, տղամարդ, երեխա, երեխայի լաց, շեղատառերով գրված հատվածներ, գրքի կապույտ կազմը ու մեկ էլ թե ով խորհուրդ տվեց, որ կարդամ
Էջանիշներ