Դժգոհի անկյուն

[Յոհաննես]

Եկել եմ բողոքելու Մայիսի 16-ից
Էս ինչ անհաջող օր էիր ԴՈՒ Ամեն ինչ սկսվեց գիշերը,երբ մահանալուց մի կերպ պրծա,հետո ամբողջ գիշեր չքնեցի,հետո միջանկյալի համար պարապեցի,հետո սխալ էի հիշում միջանկյալի ժամը ու ուշացա(կյանքիս մեջ առաջին անգամ դասից/քննությունից ուշացել եմ) էդպես էլ չգրեցի,հետո կատաղած,հոգնած,ջարդված,հիասթափված գնում եմ,որ ընկերներիցս մեկի հետ հանդիպեմ ,բայց փոխարենը ինձ 2 աղանդավոր են ռաստվում(կյանքիս մեջ առաջին անգամ),հետո մի կերպ տեղ եմ հասնում,բայց ընկերս չկա,մեկ էլ տեսնեմ մի ծառի վրա գրած է THE END HOVO
Հ.Գ. Ընկերս էլ մի կես ժամ ուշացավ
Հ.Գ.1. Խնդրում եմ շուտ ավարտվի

[Այբ]

Դժգոհ եմ Իսահակյանի գրադարանի (մագիստրատուրայի ուսանողներին սպասարկող) աշխատողներից: Ամեն անգամ, երբ գնում եմ Իսահակյանի գրադարան, կորցնում եմ իմ թանկ ժամանակի մեծ մասը: Ինչի՞ համար.
1. Աշխատողները չեն կարողանում օգտվել համակարգչից և ամենաքիչը 15 րոպե պետք է, որ կարողանան քո համարից հանել այն գիրքը, որը հանձնում ես:
2. Հերիք չի՝ համակարգչից չեն կարող օգտվել, մի բան էլ՝ իրար հետ էնպես են խոսում, որ կարծես բան ու գործ չունեն («Չես ասում՝ կոֆե դնեմ...բլուզկա էի առել՝ անճաշակը չհավանեց»)...հեչ էլի, որ ընթերցողը սպասում է, ու դասից ուշանում է:
3. Ֆոնդից էլ մինչև գիրք են բերում...աստված գիտի, թե ինչքան ես սպասում:
Թե ինչի՞ թոշակառուներին թոշակի չեք ուղարկում: Ջահելներն էլ անգործ թափառում են:


Մեկ էլ՝ ակումբի ղեկավարությունը ե՞րբ է ծիծիկները վերադարձնելու:

[Այբ]

Վե՛րջ, իմ համբերության բաժակը արդեն լցվել է:

Ահավոր դժգոհ եմ իմ տան տիրոջից, ով չգիտես ինչի (հերիք չէ) մտածում է, թե ես պարտավոր եմ իրեն իմ յուրաքանչյուր քայլը հաշիվ տալ, մի բան էլ իրեն իրավունք է վերապահում, երբ սիրտը ուզի գա: Էլ չեմ դիմանում:
Որ հասկացա, ինչ տեսակ մարդ է, պատճառ բերեցի, թե փականը լավ չի աշխատում ու փականը փոխեցի: Փականը փոխելով ինձ ապահով էի զգում, որ չի կարողանա, երբ ուզի տուն մտնի:
Նոր փականը փչացել է: Ինչի՞ պիտի նոր փականը հենց էնպես փչանար: Կասկածներ ունեմ, որ սա ինչ-որ մի բանով փորձել է բացել, երբ տանը չեմ եղել: Իսկ եթե լինեի...կվախենայի, չէ՞...

Ի՞նչ իրավունք ունի ինքը ներխուժի իմ անձնական տարածք: Տունդ վարձով ես տվել՝ փողդ վերցրա, ոչ թե...
Փաստորեն, տան մեջ նույնիսկ չեմ կարող ազատ հանգստանալ...ինքը կարող է ամեն վայրկյան տուն ներխուժել:
Կատաղած եմ:

[CactuSoul]

Մենակ անվնաս բաներ, մենակ խաշած վիճակում, ոչ մի տապակած բան, պետք ա հեռու մնալ կծու, թթու բաներից, պոմիդոր ընդհանրապես չուտել, «կարմիր ճաշեր» չուտել, հրաժարվել ցիտրուսներից ու - փրկեք ինձ, ատվածներ - շոկոլադից․․․ Բա սա կյանք ա՞, որ մենք ապրում ենք


Հ․Գ․
Հլա դեռ սուրճն էլ մոռացա :/