Կարող է անհեթեթ թվալ՝ բայց հակված եմ սիրելու մարդկանց: Բոլորին: Նույնիսկ հանցագործ ճիվաղների ու մարդասպանների մեջ ուզում եմ տեսնել մարդուն, նախկին երեխային, այն լավը, որ նրան մարդ կարող էին դարձնել, բայց ինչ- ինչ հանգամանքների պատճառով չդարձրին: Գուցե՞ ծնողներն են մեղավոր եղել, կամ երկիրը պատերազմի մեջ էր, վատ շրջապատ է ընկել, նրա հանդեպ ստորություն էն արել...և այլն,...և այլն: Ու կամաց կամաց մարդը վերածվել է գազանի: Միթե՞ միայն ինքն է մեղավոր իր այդչափ «կերպարանափոխության» համար: Իհարկե՝ ոչ:
Հաճախ մարդկանց սիրելու հարցում ինձ թվում է՝ չափն անցնում եմ: Չէ, խոսքը «տղամարդ- կին» սիրային հարաբերությունների մասին չէ, այլ «մարդ- մարդ» սիրային օղակի, երբ համենայն դեպս իմ մտքով անգամ չի անցնում, որ նման սերը կարող է փոխարինվել ինձ համար ավելի «ծածուկ» կամ «պախարակելի» մակարդակի: Այդպես միանգամից մի քանիսին կարող եմ սիրել, ու չի նշանակում , թե նրանցից փոխադարձություն եմ սպասում: Բայց ցավն այն է, որ «ընտրյալներիս» հետ հարաբերություններում մի անհարթություն, այնպես չասված խոսք, մի քիչ տգեղ արարք... ու վերջ, ամեն ինչ փշրվում է անդառնալիորեն, սիրտս միանգամից սառում է 100 աստիճանով, նախկին «գեներալս» անհուսալիորեն «պաշտոնազրկվում է շարքայինի»: Սա երևի սխալ վերաբերմունք է մարդկանց նկատմամբ, ու նաև սխալ է մարդկանց չափազանց «սրտին մոտ » ընդունելը, որովհետև ինչ սրտիդ մոտ ես ընդունում, ուզում ես զոռով պահել: Բայց դե զոռով ոչ մի բան պահել հնարավոր չէ:
Ցավակցեք ինձ, չգիտեմ, իրենք զգացե՞լ են, թե՝ ոչ, բայց վերջին ամսում սրտումս երեք «գեներալ» եմ պաշտոնանկ արել: Հայտարարվում է մրցույթ՝ թափուր մնացած տեղերի համար...
Մեջբերել
Էջանիշներ