Էլի տրանսպորտային թեմայով:
1962 թ.: Վարշավայի կանգառներից մեկում ավտոբուս ա բարձրանում տղամարդ` ձեռքին ձվերով լի կարդոն: Նստում ա մի կնոջ կողքը: Կինը գրպանից թաշկինակ ա հանում որ քիթը մաքրի, ու հանկարծ մի նկար ընկնում ա գիրկը: Տղամարդը ճանաչում ա նկարի վրայի մարդուն:
-Օօօ, գրողը տանի: Սա Մարեկն ա: 20 տարի առաջ ես իրա հետ կռվում էի ճակատում:
Զոհվածի կինը հետաքրքրվում ա, ու տղամարդը պատմում ա ճակատում եղած վերջի դեպքի մասին:
-Նահանջելու տեղ չկար: Մենք 100-ից քիչ էինք: Գերմանացիները տանկերով էին գալի: Մենք ստիպված փախնում ենք ձորի ուղղությամբ: Ճամփին փշալարեր էին: Էսօրվա պես հիշում եմ, ինչ հրաշքով մագլցեցի դրանց վրայով: Մարեկը կեսից կանգնեց: Փշերը պահում էին: Ես ուզում էի օգնեի, տանկերից մեկը կրակեց: Ես փախա ու հեռվից տեսա ոնց ա գնդակը կտոր-կտոր արել խեղճին: Թաքնվեցի, ու հենց որ տանկերը հեռացան...
Էդ պահին մարդը նկատում ա, որ իրա կանգառին ա հասել:
-Լավ, ես պետք ա իջնեմ, կներեք:
Իջնում ա` ազարտի մեջ մոռանալով կարդոնը:
Կինը նկատում ա, պատուհանը բացում ա ու կանչում.
-Բա ձվերը, ձվերը...
-Մնացել էին փշալարի վրա:
Մեջբերել
Էջանիշներ