Մեջբերում Մելիք-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Էս պուճուր բանաստեղծությունը իմ միակ իսկական, անկեղծ ու ձախողված սիրո խոստովանության նախորդ օրն եմ գրել <սրանից 5 տարի, 2 ամիս ու 23 օր առաջ:

Վաղը ես կգամ
Ու քո առաջ ցրիվ կտամ
Սրտիս բոլոր բեկորները,
Ու կմեռնեն` դեռ չծնված,
Բոլոր նրանք,
Ովքեր, գուցե, դարեր հետո
Իմ անունից կկորզեին այն բառերը,
Որոնք պետք է ես քեզ ասեմ,
Երբ վաղը գամ:

Էն ժամանակ չէի ուզում թղթի վրա գրել "սիրում եմ" բառը: Մտածում էի , որ էտ բառը պետքա մենակ իրեն ասեմ, ուրիշը պետքա չլսի ինձանից "ես քեզ սիրում եմ"-ը ու ոչ էլ կարդա իմ ձեռքով գրված նմանատիպ բան: Բայց հաջորդ օրը գնացի ու ոչինչ չկարողացա ասել:
Ու հիմա ձեզ բոլորիտ եմ ասում. "Ես ձեզ սիրում եմ. էն ամբողջ սիրով, որ նրան պետք ա տայի":
Օրինակ ես ամեն օրեմ գրել ու գրում Ես սիրում եմ քեզ և այտպիսի բաներ, ինձ դուր չի եկել որ ինչոր մեկը տենա բայց միչտ ունեցել եմ գրած, բոլորին չեմ ասել , ես չեմ սիրել Ես սիրում եմ քեզ Նախադասությունը ասել լիքը, կամ բոլորին, նույնիսկ իմ սիրած մարդկանց կամ սիրած տղային, ինչոր բանկա մեջը որ չի թողնում, այնպեսա անում որ ամաչեմ , օտար զգամ ավելի քան ինձ զգում եմ. ես միչտ իմ զգացմունքները սիրել եմ արտահայտել գրելով թղթին պատին ........ ցույց տալ բայց չասել, ես չեմ ասում որ ինչորմեկին սկսումեմ սիրել,հարգել բայց ամնե ինչ անում եմ որ հասկանաա:
Ունեմ գրած մոտ 150- սիրո,աչխարհի,իմ զգացած,ապրած , պատկերացրած պահերի մասին բանաստեղծություն կամ ոնց ուզում են թող ասեն , ամեն մեկը իրա կարծիքը ունի, ու այդ իմ գրած բանաստեղծախոստովանախոսքերով եթե մարդ կարդա կհասկանա այն իչ ունեմ իմ մեջ, ապրել եմ, ուզել ու չեմ ունեցել կամ ունեցել եմ,,,
ասեմ քո գրածներնել ինձ դուր եկան .
միչև օրս ես գրածներս պահում եմ ու գրում եմ բայց իմ ծնողները դրանք չեն տեսել չեն կարդացել:
Ես սկսել եմ գրել 2002/3թ.-ից մոտաորապես 6-տարիա որ գրում եմ.
մյուս մտնելուցս չմոռանամ կգրեմ
Սեր կյանք աջխարհ բնություն դժվար են չե՛՛ք կարծում