Ողջ, բայց մեռած...

[Չամիչ]

Փորձեմ համառոտ ներկայացնել այն ինչ խոսք էի տվել:

Մարդկանց ճնշող մեծամասնությունը ապրում է ոչ թե ներկայում, այլ անցյալում կամ ապագայում: Ընկնելով անցյալի գիրկը, ափսոսելով անցյալի սխալների, անհաջողությունների, կորուստների մասին, կամ վախվորած կանխագուշակումներ անելով ապագայի վերաբերյալ մարդը իրեն զրկում է ներկա պահը զգալու և ընկալելու երջանկությունից:
Այն ինչ մենք մտածում ենք անցյալի մասին ընդամենը մեր սուբյեկտիվ ընկալումներն են, այն ենթադրությունները, որոնք մենք անում ենք ապագայի վերաբերյալ ընդամենը մեր ուղեղի մեկնությունն է: Գոյություն չունի օբյեկտիվ իրականություն, ամեն ինչ շարժման մեջ է, ամեն ինչ փոխվում է յուրաքանչուր վարկյան:

Այն, որ մարդը խճճվել և չի կարողանում դուրս գալ իր հոգեբանական խնդիրների ճիրաններից ցույց է տալիս, որ նա պարզապես ընկելե է սեփական կարծրատիպերի, վախերի, տագնապների, բարդույթների, կասկածների խցանման մեջ, նշանակում է, որ մարդը իրեն նույնացնում է իր մտքի հետ:

Մենք այն չենք ինչ մտածում ենք, մենք այն ենք, ով պարզապես հետևում է այդ ողջ մտավոր գործընթացին:
Ռուսերենով է լավ հնչում:
Мы не есть то, что мы думаем. Мы есть наблюдатель.

Когда нам плохо нужно вспомнить об этом, заметить, что мы это лишь наблюдатель и попытаться абстрагироваться от наших мыслей.
Երբ մեզ պատում են մռայլ մտքերը պետք է հիշել, որ մենք այն չենք ինչ մտածում ենք և պետք է փորձել զատվել այդ մտքերից:
Պետք է հասկանալ, որ դրանք ընդամենը մտքեր են,որոնք պարզապես պետք է հանգիստ բաց թողնել:
Միակ հուսալի ծառաները, որոնք մեզ կարող են հնարավորինս մոտ կանգնեցնել իրական իրականությանը, դրանք մեր զգայարաններն են: Այսինքն մեր լսողությունը, տեսողությունը, շոշափելիքը, հոտառությունը և համի զգացողությունը:
Կա մի շատ լավ վարժություն որը կոչվում է "ստոպ կադր": Այդ վարժության օգնությամբ մենք պետք է սովորենք վերադառնալ այստեղ և հիմա: Վարժությունը պետք է կատարել օրվա ընթացքում մի քանի անգամ, ամեն անգամ, երբ մեր միտքը փորձում է մեզ տանել իր հետևից եսիմ ուր
Օրվա ընթացքում, ամեն անգամ երբ մենք զգում ենք, որ կրկին ընկել ենք մտքերի անիմաստ հորձանուտը, պետք է բարձրաձայն կամ մտովի արտաբերել ՍՏՈՊ: Ստոպ ասելուց հետո, պետք է հարց տալ, որտե՞ղ եմ ես այս պահին, ի՞նչ ձայներ եմ լսում, ի՞նչ եմ տեսում: Եթե չկան ոչ մի ձայներ ապա մի պահ պետք է ականջ դնել լռությանը, տեսնել շրջապատի իրերը, շոշափել դրանք, զգալ սեփական մարմինը, զգալ սեփական շնչառությունը, փորձել կապ հաստատել այն անխռով խաղախության հետ, որը կա յուրաքանչյուրիս ներսում, ահա և միակ օբյեկտիվ շոշափելի իրականությունը, մնացածը ընդամենը մեր մտքի խաղերն են: