Թարս պահերին ծիծաղելու դեպքեր

[Cleopatra]

Մի անգամ փողոցով մենակ քայլում էի ու հեռվից նկատեցի, որ մի տղա է գալիս ինձ դեմ հանդիման: Ու դեռ հեռվից էլ նկատել էի, որ նա շատ ծիծաղելի դեմք ունի: Ու հենց մենք հասանք իրար, ես նայեցի նրան (ու թարսի պես նա էլ այդ պահին նայեց ինձ) ու ես այնպես փռթկացի, որ խեղճ տղան հասկացավ, որ իր վրա եմ ծիծաղում
Հետո պատահել է, որ երթուղային տաքսում էլի մենակ նստած եմ… այսինքն ամբողջ տաքսում մենակ ես չեմ, էլի մարդիկ կան, բայց ոչ մի ծանոթ մարդ չկա, ու ես հանկարծ մի ծիծաղելի պատմություն եմ հիշում, և անկախ ինձնից սկսում եմ ժպտալ Երևի նման դեպքերում մարդիկ կմտածեն , թե գիժ եմ

Ինձ մոտ էլ է պատահել, հենց քո ասածների պես, կարծես իմ մասին խոսես

[Kyanquk]

Միշտ ծիծաղում եմ երբ ինչ որ բան պիտի ստեմ ու էդպես իմանում են, որ սուտ եմ ասում...

[Selene]

Չգիտեմ այս պատմությունը ինչքանով կհամապատասխանի թեամյին, բայց իրոք թարս պահին ծիծաղելու պատմություն է
7րդ դասարանում էինք, սպասում էինք կենսաբանության դասատուին,տղաներից մեկն էլ ուզում էր փախչեր դասից: Հենց այն վայրկյանին,երբ նա ուզում է աստիճաններով իջնել առաջին հարկ, տեսնում է ուսուցչուհուն ու վազելով ետ գալիս ,որ նստի իր տեղը: Նստարանների արանքում հենց իր սեղանի կողքին կանգնած էր մեր դասարանի աղջիկներից մեկը,իր կողքին էլ՝ ես:Այս տղան վազելով գալիս է , ողջ թափով բախվում այդ աղջկան ու երկուսով ընկնում են գետնին(ես այդ ընթացքում հասցնում եմ նստարանի ներսի կողմն անցնել ու չընկնել ):
Դե հիմա պատկերացրեք,որ գետնին պառկած է այդ խեղճ աղջիկը,նրա վրա՝ տղան, ընդ որում աղջիկը կիսաշրջազգեստով էր, որը բավականին վեր էր բարձրացած, իսկ նրանց գլխավերևում կանգնած է ուսուցչուհին Ու ես փոխարենը օգնեմ,որ խեղճ համադասարանցիս բարձրանա,կանգնել եմ,իրենց եմ նայում ու ծիծաղում Համ էլ ուրախ էի,որ ես կարողացա ժամանակին խուսափել այդ բախումից

[Arisol]

Երկու շաբաթ առաջ մեր ընկերոջ հայրը մահացավ: Մահանալու հաջորդ օրը կուրսեցիներով գնացինք իրենց տուն՝ ցավակցություն հայտնելու: Իմ հետ նման բան առաջին անգամ էր, երբեք ընկերական շրջապատում նման ողբալի դեպք չէր պատահել: Ես ահավոր լարված էի, վախենում էի, որ կսկսեմ ծիծաղալ ու խայտառակ կլինեմ:

Ուրեմն ընկերուհիս գնաց, գրկեց էդ տղուն, համբուրեց: Հաջորդը ես էի: Չգիտեմ՝ ինչու այդ գրկելու պահին թեթևակի ժպիտ ու խինդ հայտնվեց դեմքիս, բայց ինձ մի կերպ զսպելով տխուր դեմք նդունեցի ու հենց գրկախառնությունն ավարտվեց ես հետ քաշվեցի ու սկսեցի ինքս իմ վրա ծիծաղալ: Բախտս բերեց, որ ցուրտ օր էր, շարֆ էի կապել, էդ շարֆով ժպիտս ծածկեցի:

Մի որոշ ժամանակ կանգնեցինք իր հետ, սգացինք իր հոր մահը ու էդ ամբողջ ընթացքում ժպիտն ինձ հանգիստ չէր թողնում … Ախր ամբողջ պրոբլեմն էն էր, որ ես չէի հավատում, որ ամեն ինչ իրականություն ա, չգիտեմ, թե ինչու, բայց ինձ թվում էր, թե մեռելը ողջ ա, իսկ լացողներն էլ դերասանություն են անում…

Չգիտեմ, ես երևի թե այլևս նման տեղեր չգնամ, եթե խայտառակվելու միտք չունեմ…

[Վազգեն]

Արիսոլ, գիտե՞ս ինչը կարող է օգնել։ Երբ այդ պահերին ծիծաղդ գալիս է, լեզուդ ուժեղ կծում ես։ Այնպես, որ ցավա։ Այդ ժամանակ կարող է ստացվել ծիխաղը զսպել։ Ինձ մի անգամ դա օգնել էր, երբ դեռ փոքր էի ու այդպիսի պահեր էի ունենում։

[Arisol]

Վազգեն ջան, բայց ախր դրանից էլ ա ծիծաղս գալիս : Որ լեզուս ասենք կծում եմ մի հատ անբացատրելի ծիծաղ ա վրես գալիս : Համենայն դեպս շնորհակալություն խորհրդիդ համար :

[Արամ]

Չգիտեմ այս պատմությունը ինչքանով կհամապատասխանի թեամյին, բայց իրոք թարս պահին ծիծաղելու պատմություն է
7րդ դասարանում էինք, սպասում էինք կենսաբանության դասատուին,տղաներից մեկն էլ ուզում էր փախչեր դասից: Հենց այն վայրկյանին,երբ նա ուզում է աստիճաններով իջնել առաջին հարկ, տեսնում է ուսուցչուհուն ու վազելով ետ գալիս ,որ նստի իր տեղը: Նստարանների արանքում հենց իր սեղանի կողքին կանգնած էր մեր դասարանի աղջիկներից մեկը,իր կողքին էլ՝ ես:Այս տղան վազելով գալիս է , ողջ թափով բախվում այդ աղջկան ու երկուսով ընկնում են գետնին(ես այդ ընթացքում հասցնում եմ նստարանի ներսի կողմն անցնել ու չընկնել ):
Դե հիմա պատկերացրեք,որ գետնին պառկած է այդ խեղճ աղջիկը,նրա վրա՝ տղան, ընդ որում աղջիկը կիսաշրջազգեստով էր, որը բավականին վեր էր բարձրացած, իսկ նրանց գլխավերևում կանգնած է ուսուցչուհին Ու ես փոխարենը օգնեմ,որ խեղճ համադասարանցիս բարձրանա,կանգնել եմ,իրենց եմ նայում ու ծիծաղում Համ էլ ուրախ էի,որ ես կարողացա ժամանակին խուսափել այդ բախումից

Երեևի պոստերիցս հասկացել եք որ հենց սենց պահեր էլ սիրում եմ Իսկ ետ աղջիկը սիրուն էր, եթե հա երնեկ ետ տղուն
ԼԱվ պատմություն էր:
Դե քանի սենց լավ բաններ եք սկսել պատմել, ես ել պատմեմ` ինչ մեղքս թաքցնեմ:
Ուրեմն ես վերջերս էր մի շաբաթ առաջ, մեր դասարանի մի հատ աղջիկ միջանցկում կանգնած էր, իսկ մենք տղաներով "Պառոլ" ենք խաղում(Խեղճ աղջիկ) դե լավ գիտեք ետ ժամանակ ինչ քաշքշուկ ա ու մեր սիրելի աղջիկը վրայերթի ա ենթարկվում մեր տանգերից մեկի տակով, դե ընկնում է վրեն(Սաղ ես եի ) ու ես ել հո ծիծաղել չեմ ծիծաղում, դե դու մի ասի մեր Շպիոնը(դասղեկը) նայում էր, ու տեսավ թե ես ինչպես բրդեցի(ինադու չէր) աղջկան(լավա դասղեկս ինետ չունի) ու եկավ.... ես ել սաղ խառնեցի դարձրեցի աջաբսանդալ ու դե մի հատ ապտակ ստացա աղջկա կողմից, դե արժանի էի, բայց ետ դեպքից հետո, հո դուրս չի գալիս ետ աղջիկը չեք պատկերացնի է...ապտակի տեղ հանել եմ

[Ani_]

gitek vor cicax@ kyank@ erkaracnuma


Մոդերատորական: Ծանոթացեք ակումբի օրենսդրությանը։ Մասնավորապես ֆորումում չեն ողջունվում լատիներեն տառերով հայերեն գրառումները:
Եթե ինչ-որ պատճառով հայերեն մեքենագրելու հետ կապված դժվարություններ կան, ապա կարող եք օգտագործել ֆորումում ներդրված հայերեն մեքենագրման համակարգը, Տրանսլիտի ձևափոխիչը կամ կարդացեք «Ինչպե՞ս գրել հայերեն» թեման : Կամ էլ օգտվեք Փոխարկիչից։

[Fobus]

իմ մոտ հիմնականում ծիծաղս բռնում ա թաղումների ժամանակ:
գալիս են հանգուցյալի ոտքերի տակ դրած մոմից ծխախոտ են կպցնում կամ էլ սկսում են երգել "Իմ քյաբաբ ախպեր...." , "Տատիկին տենաս բարևի"...

[Lady-In-Red]

ինձ մոտ միշտ լուրջ պահերին ԾԻԾԱՂԻԿ ա սկսվում. Ես ընդհանրապես թաղման արարողությունների չեմ գնում, որովհետեև ծիծաղս գալիսա , թե հարազատները ոնց են "գնա մեռի, արի սիրեմը" կազմակերպում... նենց են սկսում , որ հիշում եմ, թե ինչ էին ասում մինչև այդ մարդու մահանալը, ծիծաղում եմ ու խայտառակ եմ լինում

[Աբելյան]

Մեկ մեկ փողոցով քայլելուց խնդալու բաներ եմ հիշում ու սկսում եմ խնդալ, ու աշխատում եմ նենց խնդամ, որ մարդիկ չնկատեն:
Այ ամենաշատը վախում եմ բանակում հանդիսավոր երդմանս վախտ խնդալս գա...

[Արամ]

ետքան չի համապատասխանում թեմային, բայց
եսօր իմ համար քայլելով ու նենց կիսամտքի մեջ կիսաբարձրաձայն եգելով գալիս էի, մենակս. ու չէի նկատել որ կողովս մարդա անցնում ու ուշադիր վրեսա նայում երկար վախտա...սենց երգելով դեմքս ֆռցրի իրա կոմը հենց ապուշ ռո=ը տեսա փողոցի մեջտեղը խայտառակ եղա....

[*e}|{uka*]

ինձ մոտ միշտ լուրջ պահերին ԾԻԾԱՂԻԿ ա սկսվում. Ես ընդհանրապես թաղման արարողությունների չեմ գնում, որովհետեև ծիծաղս գալիսա , թե հարազատները ոնց են "գնա մեռի, արի սիրեմը" կազմակերպում... նենց են սկսում , որ հիշում եմ, թե ինչ էին ասում մինչև այդ մարդու մահանալը, ծիծաղում եմ ու խայտառակ եմ լինում

Շատերից եմ լսել սենց բան, բայց մեկա չեմ հասկանում: օրինակ ես, որ տեսնում եմ մարդ լացումա, ով ուզումա լինի, ես էլ եմ տխրում ակամա ինքստինքյան լացս գալիսա
Մենակ դասերի ժամանակա ծիծաղս անկապ բռնում, որովհետև ահավոր ջրիկ կուրս ունենք: Մի անգամ ուղղարկեց դասախոսը մատյան բերելո,ւ ինքն էլ լսարանի դռան մոտ կանգնած էր: Հետ գալուց մի հո փռշտալա փռշտաց լեղաճաաաաք եղաաաաաա, ասեցի աաաաաաա~ , ինձանից շատ խեղճն էր վախեցել, անկապ ծիծաղս բռնվեց , ամբողջ դասի ժամանակ ասում էր հո? շատ չվախեցաաաար:

[VisTolog]

Ես էլ ծիծաղում եմ հենց էն ժամանակ, երբ ճիշտ եմ խոսում
Մեկ էլ թաղումների ժամանակ.

[Kuk]

Ես էլ ծիծաղում եմ հենց էն ժամանակ, երբ ճիշտ եմ խոսում
Մեկ էլ թաղումների ժամանակ.

Հա, թաղումների ժամանակ վերջնա
Մեր տղեքից մեկի պապու թաղման ժամանակ դագաղն իջեցնելուց պարանը կտրվեց, ու ես էդ պահին