Ինչպես տեսնում եմ բոլորտ էլ անկեղծ պատասխանում եք, դե ես ել սկսեմ...
Ինչպես Վազգենը հիմա ել ես ընկեր ունեմ, որի վրա միայն նայելիս կամ մի փոքրիկ կոմիկավարի շարժում և ես բարցրաձայն սկսում եմ ծիծաղել...էլ չեմ ասում ենի, որ երբ իսկականից ծիծաղղալու բանա ասում...Նույն ազդեցությունը նայև իմ կոմից իրեն վրա է...
Այսքան մեր մասին իսկ հիմա պատմությունը:
Ուրեմն դե տղաներ ենք, մի անգամ որ մեզ` հենց ես ու ընկերս, չար էինք պահել, դասղեկս ջղայնացել էր և տարել էր մեզ տնօրենի մոտ...տնօրենի ընդունարանում նստած ենք, մեր տնօրենն ել ենքանա պուդրա քսում, որ դեմքը ամբեղջ սպիտակ է, դե իհարկե դա մեր աչքից չվրիպեց եվ հենց ընդունարանում այնքան ծիծաղեցինք, որ ամբողջութամբ մոռացանք թե ինչի համար ենք եկել ստեղ և ինիչ էր լինելու մեր վերջը...
Մեկել երբ սթափվեցի, և հասկացա գործը ինչումնա ասացի ընկերոջս <<Վաղ, լսի արա գիտես ինչ զիբիլն ենք ընկած?>> Ընկերս որ իմ հարցիցս սթափվել էր հոնքերը կիտեց և պատասխանեց<<Ար ջան դե մի բան կանենք ջեն զանգի ծնողներիս>>մի փոքր փռթկացի...հետո......
լավ...չերկարացնեմ...բոլորովին էլ այս պատմությունը դժբախտությամբ չվերջացավ: Ինչպես պարզվեց, Տնօրենին կանչել էին... Ու Ճանապարհին մի լավ ծիծաղում էինք, իսկ միուս օրն էլ դասղեկը արդեն ներել էր մեզ...