Թարս պահերին ծիծաղելու դեպքեր

[Վազգեն]

Հէչ ձեր հետ եղե՞լ են դեպքեր, երբ ամենաթարս պահերին ծիծաղացել եք։ Երբ գիտեք, որ չի կարելի ծիծաղալ, բայց հենց այդ թարս պահերին էլ ծիծաղը գալիս է։ Մանավանդ երբ ինքդ էլ գիտակցում ես, որ չպիտի ծիծաղաս, ու դա ավելի դժվար է դարձնում ծիծաղը զսպելը։

Ես բացել եմ թեման, ես էլ կսկսեմ։
Մի «ցավոտ» դեպք պատմեմ։ Երկրորդ դասարանում էին։ Մի ընկեր ունեի, որը միշտ կարողանում էր ինձ ծիծաղացնել։ Անպայման չէր հատուկ բան անի, ուղղակի երբ գիտեի, որ ինքը փորձում է ինձ ծիծաղացնել, արդեն հերիք էր։ Ես էլ իրա վրա էի այդպիսի ազդեցություն թողնում։ Ուրեմն ռուսերենի դասատուին դասարանով գժվացրել էինք, խեղճ կինը դասի կեղից դասարանը հուզված թողել–գնացել էր։ Հաջորդ օրը դասղեկը (թմբլիկ ձեռքերով գեր կին էր) բոլոր տղաներին կագնգեցրեց ու հերթով մոտենում ու ապտակում էր։ Երբ հերթը հասավ ինձ ու իմ բաժին ապտակը ստացա, թարսի պես գլուխս թեքեցի այն կողմ, որտեղ այդ ընկերս էր նստած։ Իրան տեսա ու ծիծաղս եկավ։ Դասղեկը տեսավ, որ ծիծաղում եմ, ջղայնացած ինձ մոտեցավ ու ասեց. «Ախ դու դեռ ծիծաղում ես, հա՜», ու մի անգամ էլ ապտակեց։ Այս անգամ ապտակից հետո միանգամից նստեցի ու գլուխս դրեցի արմունկներիս վրա։ Էլի ծիծաղս եկավ։ Բայց այս անգամ դասղեկը դեմքս չէր տեսնում. կարծեց, որ լացում եմ ու ասեց. «Այ այդպես կլացես» ու գնաց։ Լավ պրծա։

[Gohar]

Ես էլ, եթե դիմացս մարդ է ընկնում, անկախ նրանից, թե ինչ աստիճանի վնասվածք է ստացել, ծիածաղում եմ Ցավալին այն է, որ երբեմն ինձանից նեղանում են Բայց միևնույն է, այդ պահին չեմ կարողանում ինձ զսպել:

[Arisol]

Ես էլ, եթե դիմացս մարդ է ընկնում, անկախ նրանից, թե ինչ աստիճանի վնասվածք է ստացել, ծիածաղում եմ Ցավալին այն է, որ երբեմն ինձանից նեղանում են Բայց միևնույն է, այդ պահին չեմ կարողանում ինձ զսպել:

Ո՜նց եմ քեզ հասկանում … Իմ մոտ էլ ա նույնը, ու բացի դրանից, երբ լաց են լինում ինչ-որ դժբախտ պատահարի ժամանակ, էլի ծիծաղս բացվում ա, ստիպված մի նենց տեղ եմ գնում, որ ինձ չտեսնեն:
Մի նման «ցավալի» պատմություն էլ մայրիկիս հետ կատարվեց, երբ իր ընկերուհու տատիկը մահացել էր, իմ տարիքին էր մամաս: Թաղման էին գնացել ու մայրիկս անկախ իրենից սկսեց բարձր ծիծաղալ, չէր կարողանում իրեն կառավարել, անվերջ ծիծաղում էր: Այդ օրը մայրիկիս ընկերուհին իրենից նեղացել էր, շատ վիրավորված էր: Դրանից հետո մայրիկս թաղումներին չի գնացել: Դա այսպես ասած հիստերիայի մի ձև էր: Եթե որոշների մոտ դա դրսեվորվում ա հիստերիկ լացով, ապա կան մարդիկ, այդ թվում նաև մայրիկիս մոտ, դրսևվորվում ա լացով:
Դե իմ մոտ տենց վառ թարս ծիծաղի դեպքեր դեռ չեն եղել, բայց եթե լինեն՝ կգրեմ :

[Ani_]

gitek vor cicax@ kyank@ erkaracnuma


Մոդերատորական: Ծանոթացեք ակումբի օրենսդրությանը։ Մասնավորապես ֆորումում չեն ողջունվում լատիներեն տառերով հայերեն գրառումները:
Եթե ինչ-որ պատճառով հայերեն մեքենագրելու հետ կապված դժվարություններ կան, ապա կարող եք օգտագործել ֆորումում ներդրված հայերեն մեքենագրման համակարգը, Տրանսլիտի ձևափոխիչը կամ կարդացեք «Ինչպե՞ս գրել հայերեն» թեման : Կամ էլ օգտվեք Փոխարկիչից։

[Cleopatra]

Հէչ ձեր հետ եղե՞լ են դեպքեր, երբ ամենաթարս պահերին ծիծաղացել եք։ Երբ գիտեք, որ չի կարելի ծիծաղալ, բայց հենց այդ թարս պահերին էլ ծիծաղը գալիս է։ Մանավանդ երբ ինքդ էլ գիտակցում ես, որ չպիտի ծիծաղաս, ու դա ավելի դժվար է դարձնում ծիծաղը զսպելը։

Ինձ մոտ միշտ էլ այդպիսի դեպքեր պատահում են , այո և այդ ծիծաղալու ցանկությունը ավելի ուժեղանում, երբ այն հակացուցված է տվյալ պահի համար, օրինակ երբ վրադ բարկանում են, իսկ քո ծիծաղը գալիս է, կամ լսարանում, էլ չեմ ասում թաղումների, կամ նման առիթների ժամանակ

[Ուլուանա]

Ես էլ դեռ մանկուց լրիվ թարս պահերին ծիծաղելու հիվանդություն եմ ունեցել...
Օրինակ, որ ինչ-որ շատ վատ բան է պատահած լինում ու ես պիտի դրա մասին ինչ-որ մեկին հայտնեմ, էդ ասելու պահին հո ծիծաղս չի բռնում... ինչքան էլ մինչև էդ ինձ լրջության տրամադրած լինեմ, մեկ է, ասելու պահին ծիծաղս մի կերպ եմ զսպում կամ էլ չեմ զսպում ու խայտառակ եմ լինում... Դրա համար էլ նման դեպքերում աշխատում եմ արագ-արագ ասելիքս վերջացնել ու դեմքս մի կերպ ծածկել, որ ծիծաղի նշաները չերևան... Բայց ախր էդ ծիծաղը ոչ մի կապ չունի է ուրախության հետ։

Բացի դրանից, հիշում եմ, որ դպրոցական տարիներին, երբ դասի ժամանակ ինչ-որ ծիծաղելի բան էր լինում, ամբողջ դասարանով ուժեղ ծիծաղում էինք, հետո բոլորը լրջանում ու շարունակում էին դասը, կարծես ոչինչ էլ չէր եղել, իսկ ես... դեռ շարունակում էի։ Ոչ մի կերպ չէի կարողանում լրջանալ։ Մի պահ լրջանում էի, հետո էլի հիշում էի ու նորից նույն թափով փռթկում... Եվ այդպես շարունակ... Մի խոսքով՝ կատարյալ խայտառակություն...

[Մանե]

Իմ մոտ նենց ա,որ եթե չուզենամ ծիծաղալ,ինչքան էլ պահը զվարճալի լինի,միևնույնն է չեմ ծիծաղա./այդպիսի պահեր իմ մոտ 10000000-ից մեկ են լինում/. Եթե ջրիկանում եմ/իսկ դա իմ մոտ վերջերս հաճախ է նկատվում/,ապա էլ լրջանալ չկա.Մենակ դասի ժամանակ կարող եմ դասարանցիներիս ծիծաղացնել,իսկ ես շատ լուրջ դաս եմ լսում,ասես ոչինչ էլ չի եղել

Ավելացվել է 10 րոպե անց
Մելել մի վատ սովորություն ունեմ.Դասատուների ամեն ասածները ուրիշ ձևով եմ մեկնաբանում ու ծիծաղում,ինչքան էլ լուրջ դաս անցնելուց լինենք

[Arisol]

Բայց ախր էդ ծիծաղը ոչ մի կապ չունի է ուրախության հետ։

Այո, հեչ կապ չունի, ինչպես արդեն ասացի, դա հիստերիայի մի տեսակ ա. որոշ մարդկանց մոտ արտահայտվում ա լացով, մյուսների մոտ էլ ծիծաղով:

[StrangeLittleGirl]

Կա հոգեբանական պաշտպանական մեխանիզմի մի ձև, որը հենց այդ ծիծաղելն է:

[Malu]

Մի անգամ փողոցով մենակ քայլում էի ու հեռվից նկատեցի, որ մի տղա է գալիս ինձ դեմ հանդիման: Ու դեռ հեռվից էլ նկատել էի, որ նա շատ ծիծաղելի դեմք ունի: Ու հենց մենք հասանք իրար, ես նայեցի նրան (ու թարսի պես նա էլ այդ պահին նայեց ինձ) ու ես այնպես փռթկացի, որ խեղճ տղան հասկացավ, որ իր վրա եմ ծիծաղում
Հետո պատահել է, որ երթուղային տաքսում էլի մենակ նստած եմ… այսինքն ամբողջ տաքսում մենակ ես չեմ, էլի մարդիկ կան, բայց ոչ մի ծանոթ մարդ չկա, ու ես հանկարծ մի ծիծաղելի պատմություն եմ հիշում, և անկախ ինձնից սկսում եմ ժպտալ Երևի նման դեպքերում մարդիկ կմտածեն , թե գիժ եմ

[Kyanquk]

Միշտ ծիծաղում եմ երբ ինչ որ բան պիտի ստեմ ու էդպես իմանում են, որ սուտ եմ ասում...