Ինչո՞ւ եք ուզում գնալ Հայաստանից

[Մարիաննա]

Հայաստանից արդեն հեռացած մարդկանց կողմից շատ է խոսվել ու գրվել, որ դրսում կյանքը հեշտ չէ, որ մարդիկ ընկնում են առանց նկատելու, կյանքը շատ ավելի դժվար է, քան Հայաստանում է:
Թվում է, թե այդքանից հետո մարդկանց կողմից որոշ չափով պետք է ընկալված լինի այս կետը: Սակայն, վերջին շրջանում նկատում եմ, որ «Ուծյո~ւ»-ից, «Դու ինձ դուր ես գալիս մի այլ ձևի»-ից, «Հաղթելո՛ւ ենք»-ից հետո, ֆորումի հաջորդ հիթը սա է. «Ես ուզում եմ գնալ Հայաստանից»: Անշուշտ հայ իրականության մեջ, այս արտահայտությունը միշտ էլ հիթային դիրքերում է եղել, սակայան, կարծում եմ՝ խնդիրն այսօր առավել քան արդիական է:
Այս թեմայի միջոցով կցանկանայի որոշ չափով վերջ դրվեր՝ թեկուզև առերևույթ բանավեճին առ այն՝ գնալ, թե՞ մնալ: Եվ առավել շատ ուզում եմ հասկանալ, թե գնալ ցանկացողներից քանիս՞ն են ռեալ գնացողներ, և քանիս՞ն են այնքան որ գրում: Եվ ալ ավելի շատ ուզում եմ բոլորս միասին պատկերացում կազմենք, թե ռեալ գնացողները որքանո՞վ են տեղեկացված այն երկրին, որտեղ որ գնում են, ի՞նչ նպատակաի համար են վիզա ստանում և հետագայում ի՞նչ նպատակի համա՞ր են ստացված վիզան օգտագործելու: Հարցս պատահական չէ, շատ հաճախ վիզա ստանալու վայրում՝ վիզա ստացողի վիզա ստանալու նպատակը չի համապատասխանում իր հետագա նպատակների հետ:

Ինքս գիտեմ վիզա ստանալու մի քանի տարբերակ.

1. Ուսման նպատակով: Հրաշալի է:
2. Ամուսնության նպատակով: Սովորական անհրաժեշտություն:
3. Արտագնա աշխատանքի մեկնելու համար ստացված վիզա: Կարելի է հասկանալ:
4. Յոթօրյա և ավելի օրերի ժամկետով ճանապահորդող մարդկանց տրված վիզա, որոնց մի մասը հետ է վերադառնում, մյուս մասը՝ իրենց ուզած երկիրն հասնելուն պես փախստական են դառնում:
Սրանք էլ իրենց հերթին բաժանվում են երկու խմբի՝ մարդիկ, ովքեր կայացած չեն և ուզում են կայանալ, չնայած ես միշտ էլ կարծել եմ, որ իր հողի վրա չկայացած մարդը, ուրիշ հողի վրա դժվար թե կայանա և երկրորդ խումբը՝ կայացած, սակայն ավելի լավ կյանքի ձգտող անտեղյակ ու միամիտ մարդիկ:

Ես այսքանը գիտեմ: Հիմա իրենց գիտցածը մարդկանց փոխանցելու հերթը հատկապես հեռանալու ցանկությամբ ողողված մարդկանցն է:

[firewall]

Գնում են հիմնականում էն մարդիկ, որոնք ուզում են կյանքից մի բան հասկանալ:

[Davo_O]

Ես սովորելու նպատակով եմ եկե Բուլղարիա արդեն 6 ամիսա ստեղ եմ...ու լռիվ մենակ եմ
ոչի մի դժվարություն չեմ տեսնում.....երևի դա մարդուցա գալիս.....ևս 6 տարի պետքա ստեղ մնամ....
Արդեն որոշ չափով կարոտելեմ Հայաստանը ,ամառը հաստատ գալու եմ

[Քոքուր]

Իրաւ է որ եթէ մէկը տունը չէ կրցած ինքնիրէն դասաւորել, դուրսը անկարելի է... Ես շատ լաւ գիտեմ թէ դուրս ապրիլ ինչ կը նշանակէ... իրականութեան մէջ, մենք միշտ դուրս կ'ապրինք... երբեք տուն մը չունինք:
Իսկապէս, երբ կը տեսնենք տարբերութիւնը մեր եւ մեր հարեւաններուն, որոնք նորմալ բնակիչներ եւ քաղաքացիներ են, հայ ըլլալով միշտ կը տարբերուինք եւ անկաելի է բնական կեանք մը ունենանք:
Չեմ հասկնար անոնց որ հոժար կամքով մշտական կը հեռանան Հայաստանէն, երանի ես տեղ մը ունէնայի որուն պատկանէի...
Մենք երկրի մը մէջ կ'ապրինք որ կը կոչուի՝ տարագրութիւն, անոնք որ Հայաստանը կը ձգեն, մեր քով կ'ուգան:

[StrangeLittleGirl]

Երբ խոսվում է Հայաստանից գնալու մասին, պետք է կշեռքի նժարներին դնել գնալուդ ու մնալուդ դրական և բացասական կողմերը, տեսնել, թե որն է ավելի ծանր: Անձամբ ես մի տարվա մեջ հազար անգամ միտքս փոխում եմ, չնայած կարճատև ճանապարհորդության ոչ մի առիթ բաց չեմ թողնում:

Կարող եմ ասել միայն այս պահին գնալուս ու մնալուս դրական ու բացասական կողմերը: Դրանք կարող են փոխվել վաղը:
Գնալու դրականը/դրան հակառակը՝ մնալու բացասականը.
1. Որակյալ կրթություն
2. Ինքնուրույն կյանք
3. Ճամփորդություն, արկածներ (ես դրանց սիրահար եմ)
4. Հայաստանում «օդի պակաս»
5. Հայաստանից զզվածություն

Գնալու բացասականը.
1. Ուզածս մասնագիտությունն ընտրելու շատ ավելի նեղ հնարավորություն
2. Ընտանիքից հեռու գտնվելը (ընկերների մասին չեմ ասում, որովհետև դա ինչ-որ տեղ դրական է)
3. Ադապտացիայի խնդիրներ

Ընդհանրապես, այս ամենին նայելով, չի նշանակում, որ ոչ մի հնարավորություն բաց չեմ թողնի, կգնամ ցանկացած երկիր: Ոչ մի դեպքում, նույնիսկ եթե ամենալավ պայմանները լինեն, նախկին սովետական երկրներից ոչ մեկը չեմ գնա, բացի Էստոնիա, Լատվիա, Լիտվայից: Աֆրիկա և Ասիա մեծ հաճույքով կգնայի արկածներ որոնելու: Կապրեի Եվրոպայում: Աչքի տակով Գերմանիա և Հոլանդիա գնալու հնարավորություններն եմ ուսումնասիրում: Միացյալ Թագավորությունն էլ է ձգում, ու չնայած Լոնդոնը շատ հարազատ է, հենց այնտեղ չէի ապրի, որովհետև կյանքի ռիթմը արագ է, իսկ ես կգժվեի: Կանադան ու ԱՄՆ-ն նույնպես տարբերակներ են: Իռլանդիա և Իսլանդիա կգնայի զուտ հետաքրքրությունից դրդված, եթե դուրս գար, կմնայի:

[Մելիք]

Խոսքս վերաբերվում է Մարիաննաին և Քոքուրին`
Խոսեցիք իսկական սփյուռքահայի նման, որը Հայաստանը ճանաչումա երազանքների կամ լավագույն դեպքում տուրիստի աչքերով:
Մի հարց կտամ. "Ի՞նչ եք հասկանում կայացած ասելով": Մեկ էլ մի ուրիշ հարց."Գիտե՞ք ինչա նշանակում հորիզոնի կատարյալ բացակայություն:" Դա անվերջությունը չի, խավարնա: Երբ մարդ սիգարետի փող չունի, դա դեռ տանելիլա, կարելիա թարգել ծխելը, երբ մարդ ընկերների հետ սրճարան գնալու փող չունի, էդ էլ ա տանելի, կարելի ա ամեն անգամ հավաքվելու օրը հիվանդանալ, երբ մարդ հացի փող չունի, մի մեծ պրոբլեմ չի, կարելիա մեդիտացիայով զբաղվել, կամ վերջի վարյանտ, ծոմ պահել: Բայց երբ մարդ չի տեսնում դեմը, երբ ընդհանրապես որևէ հեռանկար չի տեսնում մարդ, այ էդ արդեն դժվար տանելիա, սիրելի՛ կայացածներս: Էդքան դժվարա ձեզ "օտարութեան մեջ ապրիլը" գնացեք Հայաստան, ոչ թե մեծամիտ տոնով հայտարարություններ արեք:
Ինքս ձեր ասած գնացողների մեջ եմ: Ու հեչ հեշտ չի ստեղ կյանքը, բայց ստեղ իմ օրն ու իմ վաղվա օրը ինձնիցա կախված, ոչ թե օրվա կարգացուցակից:
Հետո, կներեք, բայց էդ տեսակ հայրենասիրութնունը իմ մեջ նույնպիսի մեծամիտ քմծիծաղա առաջացնում, ոնց որ ձեր մոտ գնալու ցանկություն հայտնողների հայտարարությունները:
Միշտ ազգը, մշակույթն ու նույնիսկ տնտեսությունը զարգացել են, ուրիշների հետ շփման միջոցով (բռնեք Ոսկեդարից ուսումնասիրելով գնացեք): Որ մարդը առանց հեռանկարի փակվեց իրա տան մեջ, դրանով շա՞տ մեծ օգուտ ա տալու ազգին:
Ոբշեմ, շատ երկարացրի:
Մեկ էլ մի բան ասեմ. "Եղե՛ք հպարտ, բայց մեծամիտ մի՛ եղեք" (Սփյուռքահայի հիվանդություն) :

Մեկ էլ ներողություն նամակիս տոնի համար, ուրիշ ձև չեի կարա գրեի:

[Fedayi]

Քեֆս բերիր, ապեր ջան, սրտիցս էիր խոսում:
Ամեն անգամ այսպիսի մտածողությամբ մարդկանց հանդիպելիս մի ավելորդ անգամ ևս համոզվում եմ լավ ապագայի հեռանկարում:

[Vlad_arm]

Ես Հայաստանից եկել եմ ԱՄՆ 2005թ. Սեպտեմբերի 27ին:
Գիտե՟ք ինչ: Մեկ անգամ վարկյան անգամ չեմ փոշմամնել:
Իսկ հիմա, երբ լսում եմ որ մեկ ուրիշ Հայաստանաբնակ ցանկանում է Հեռանալ Հայաստանից, երբեք չեմ ասում "Ամերիկայում լավ չի" ինչպես մեր շատ Ամերիկայաբնակ ազգակիցներն են ասում: Այլ ասում եմ որ "Ամեն ինչ այնքան հեշտ չի ինչպես որ պատկերացնում ես: Դժվար կլինի սկզբում, բայց ԿԱ ՀԵՌԱՆԿԱՐ":
Երբ որ ես գալիս էի այստեղ, ինձ մի քանի հոգ, որ ամերիկայում էր բնակվում, այդ ժամանակ փորձեցին ասել "ինչի՟ ես գալիս, ստեղ լավ չի": Ես էլ պատասխանեցի. "Եթե լավ չի, դու արի Հայաստան": Հիմա հասկանում եմ թե ինչի այդ մարդկանց համար "լավ չէր", բայց դա Ամերիկայի մեղքը չէր, այլ` իրենցը:

ԲԱՅՑ, իսկապես մարկանց տիպ կա որ երբեք չի կարողանա արտերկում ՀԱՍՏԱՏՎԵԼ ու ԿԱՅԱՆԱԼ

[քաղաքացի]

Ես Հայաստանից եկել եմ ԱՄՆ 2005թ. Սեպտեմբերի 27ին:
Գիտե՟ք ինչ: Մեկ անգամ վարկյան անգամ չեմ փոշմամնել:
Իսկ հիմա, երբ լսում եմ որ մեկ ուրիշ Հայաստանաբնակ ցանկանում է Հեռանալ Հայաստանից, երբեք չեմ ասում "Ամերիկայում լավ չի" ինչպես մեր շատ Ամերիկայաբնակ ազգակիցներն են ասում: Այլ ասում եմ որ "Ամեն ինչ այնքան հեշտ չի ինչպես որ պատկերացնում ես: Դժվար կլինի սկզբում, բայց ԿԱ ՀԵՌԱՆԿԱՐ":
Երբ որ ես գալիս էի այստեղ, ինձ մի քանի հոգ, որ ամերիկայում էր բնակվում, այդ ժամանակ փորձեցին ասել "ինչի՟ ես գալիս, ստեղ լավ չի": Ես էլ պատասխանեցի. "Եթե լավ չի, դու արի Հայաստան": Հիմա հասկանում եմ թե ինչի այդ մարդկանց համար "լավ չէր", բայց դա Ամերիկայի մեղքը չէր, այլ` իրենցը:

ԲԱՅՑ, իսկապես մարկանց տիպ կա որ երբեք չի կարողանա արտերկում ՀԱՍՏԱՏՎԵԼ ու ԿԱՅԱՆԱԼ

Ես էլ ԱՄՆ-ից եմ եկել Հայաստան 1991թ-ին: Գիտե՞ք ինչ: Մեկ վայրկյան անգամ չեմ փոշմանել:

Գնացեք ԱՄՆ-ին զարգացրեք: Հազիվ էլ էդքան կարողանաք էլի: Խելք ունեք՝ հայրենիքի վրա ծախսեք:

Լավ էլ չեմ խոսում, կարողա շատ կոպիտ ստացվի:

[dvgray]

Ես էլ ԱՄՆ-ից եմ եկել Հայաստան 1991թ-ին: Գիտե՞ք ինչ: Մեկ վայրկյան անգամ չեմ փոշմանել:

Գնացեք ԱՄՆ-ին զարգացրեք: Հազիվ էլ էդքան կարողանաք էլի: Խելք ունեք՝ հայրենիքի վրա ծախսեք:

Լավ էլ չեմ խոսում, կարողա շատ կոպիտ ստացվի:

քաղաքացի... տարիքը 23;
2008 - 1991 = 17
23- 17 = 6
Ու հենց էտ այդպես, վերցրիր ու վեց տարեկանում որոշեցիր, որ պետք է հայրենիքը զարգացնել, ու ելար եկար Հայաստա՞ն

Հետո մի հարց էլ:
Եթե խելք ունես /իսկ ես համոզված եմ որ ունես /, ապա խնդրում եմ ասես, ինչպե՞ս ես հայրենիքի վրա ծախսում: Մեկել ասա, թե քո խելքի որ տոկոսն ես ընդհանրապես ծախսում, ու եթե քիչ տոկոսն ես ծախսում, ապա ապագայում դեպրեսրիվ վիճակներ չե՞ս ունենա:

Շնորհակալություն պատասխանների համար:

[քաղաքացի]

քաղաքացի... տարիքը 23;
2008 - 1991 = 17
23- 17 = 6
Ու հենց էտ այդպես, վերցրիր ու վեց տարեկանում որոշեցիր, որ պետք է հայրենիքը զարգացնել, ու ելար եկար Հայաստա՞ն

Հետո մի հարց էլ:
Եթե խելք ունես /իսկ ես համոզված եմ որ ունես /, ապա խնդրում եմ ասես, ինչպե՞ս ես հայրենիքի վրա ծախսում: Մեկել ասա, թե քո խելքի որ տոկոսն ես ընդհանրապես ծախսում, ու եթե քիչ տոկոսն ես ծախսում, ապա ապագայում դեպրեսրիվ վիճակներ չե՞ս ունենա:

Շնորհակալություն պատասխանների համար:

Ճիշտն ասած բան չհասկացա: Ստատիստիկաների մեջ չեմ մտնում: Ճիշտ ես, 6 տարեկան հասակում եմ եկել: Դե բնականաբար մենակ չեմ եկել, բայց հաստատ (աուդիո կասետով ապացույց ունեմ) ինքս նման ցանկություն ունեցել եմ, ավելին՝ ամբիցիա:
Ի դեպ հաստատվել ենք 91-ի ամռանը, դեռ պաշտոնապես անկախություն չկար: Ես հայ եմ, ունեմ իմ հայրենիքը և ինչքան էլ վատ լինեն պայմանները ես կմնամ հայրենիքում, քանի որ սա այն երկիրն է, որ իմ պապերն են ապրել, հայրենակիցներն են ապրում: Ու թքած ունեմ այն մարդկանց վրա, ով սփյուռքում գտնվելով հեռվից անիծում է ՀՀ-ին:
Թրևս շատերի համար հայրենասիրությունը հայրենիքի համար կռվելն է, բայց ասեմ, որ ես չեմ ծառայելու: Ինձ թվում է շատ ավելի ճիշտ է դիվանագիտական լուծում գտնել քաղաքական ճգնաժամը հաղթահարելու համար, քան ռազմական ձևերով՝ արյուն թափելով:
ԱՄՆ-ում ազգությամբ հայ բնակվողների դեմ ոչինչ չունեմ, որովհետև կան մարդիկ որոնք ուղղակի սովորելու են գնացել կամ փող աշխատելու, որ հետագայում դրանք ներդնեն հայրենիք: Իսկ այն մարդիք, որոնք գնացել են այնտեղ հաստատվելու և նպատակ ունեն իրենց ամբողջ ցեղը այնտեղ կրթեցնել և հարմարվել նրանց մշակույթին. մեղմ ասած նրանց օտարամոլ եմ համարում, կամ վատագույն դեպքում հայատյաց: Այս խոսքերով ես իմ ազգականներին էլ եմ վիրավորում, բայց տեղին:
Ու ես շատ եմ ջղայնանում, երբ այսքանից հետո ինձ անվանում են «սութի հայրենասեր»:

[dvgray]

Ճիշտն ասած բան չհասկացա: Ստատիստիկաների մեջ չեմ մտնում: Ճիշտ ես, 6 տարեկան հասակում եմ եկել: Դե բնականաբար մենակ չեմ եկել, բայց հաստատ (աուդիո կասետով ապացույց ունեմ) ինքս նման ցանկություն ունեցել եմ, ավելին՝ ամբիցիա

Լավ է, որ երեխա ժամանակ ամբիցիաներ ես ունեցել: Ես էլ երեխա ժամանակ "կայծեր" -ի Կարոի նման քնում էի գետնին, որ ինձ պատրաստեմ ազատամարտին:

Ի դեպ հաստատվել ենք 91-ի ամռանը, դեռ պաշտոնապես անկախություն չկար: Ես հայ եմ, ունեմ իմ հայրենիքը և ինչքան էլ վատ լինեն պայմանները ես կմնամ հայրենիքում, քանի որ սա այն երկիրն է, որ իմ պապերն են ապրել, հայրենակիցներն են ապրում:

Դու ապրիր այնտեղ, որտեղ ուզում ես, ու որտեղ քեզ լավ կզգաս:
Բայց բարի եղիր հարգել նաև այն մարդկանց իրավունքը, ովքեր այլ կերպ են մտածու,:
Հակառակ դեպքում իզուր /կամ սխալ/ պայքարի ես ելել Սերժի ու Քոչարյանի դեմ, քանի որ նրանք այդ դեպքում արտահայտում են հենց քո շահերը:

ԱՄՆ-ում ազգությամբ հայ բնակվողների դեմ ոչինչ չունեմ, որովհետև կան մարդիկ որոնք ուղղակի սովորելու են գնացել կամ փող աշխատելու, որ հետագայում դրանք ներդնեն
հայրենիք:

Հասկանում ես... Բացի հայրենիքում փող ներդնելուղ, կյանքում ուրիշ հետաքրքիր բաներ էլ կան աշխարհում:
Կա նաև սենց մի բան: Որ մարդ անկախ ամեն ինչից ունի մի կյանք, ու էտ կյանքը ուզում է ապրել հետաքրքիր ու գեղեցիկ, այլ ոչ թե քսանմեկերորդ դարում սերժիկներին սովորացնել, թե ինչպես իր ընտրած թեկնածուի փոխարեն իրեն չընտրի:

Իսկ այն մարդիք, որոնք գնացել են այնտեղ հաստատվելու և նպատակ ունեն իրենց ամբողջ ցեղը այնտեղ կրթեցնել և հարմարվել նրանց մշակույթին. մեղմ ասած նրանց օտարամոլ եմ համարում, կամ վատագույն դեպքում հայատյաց: Այս խոսքերով ես իմ ազգականներին էլ եմ վիրավորում, բայց տեղին:

Իսկ ինչի ես վիրավորում, որպեսզի ցույց տաս, որ դու ավելի լա՞վն ես...
որպեսզի շեշտես քո հայրենասիրությու՞նը
...........

[Մարիաննա]

Մելիք, ողջունում եմ մուտքդ թեմա, սակայն փոստադրմանդ տոնի վրա իրոք զարմացած եմ:

Մեկ էլ ներողություն նամակիս տոնի համար, ուրիշ ձև չեի կարա գրեի:

Իսկապե՞ս ուրիշ ձև չէիր կարող գրել, Մելիք ջան: Դե լավ, տոնը՝ տոն, թեման էլ՝ թեմա: Անցնեմ, իրավաբանական լեզվով ասած. «Մեկնաբանությունների դաշտ»:

Մելիք, ես նորից զարմացած եմ, սակայն այս անգամ արդեն գրառմանդ բովանդակության վրա: Բանն այն է, որ քո գրառումը իմ գրառմանը չի հակասում: Ենթադրում եմ, որ խնդիրը թեման կամ թեմայի ինչ-որ հատված, սխալ ձևով ընկալելու մեջ է: Հենց այստեղից էլ սկսեմ:

Գրառմանս առաջին հատվածում խոսվում է, որ կյանքը դրսում դյուրին չէ: Ինքդ էլ նշեցիր. «Ու հեչ հեշտ չի ստեղ կյանքը»: Խնդիրներ ինչքան ուզես՝լեզվական, հոգեբանական, մշակույթային, ազգային… Գրածս լավ կհասկանա, բոլոր այն մարդիկ, ովքեր ամեն աստծո օր փորձում են լուծել նման խնդիրներ:
Սպսո՞ւմ են մեզ դրսում: Եթե անկեղծ լինենք, ո՛չ, չեն սպասում: Այս պահին մենք շախմատային խաղատախտակից դուրս ենք, և համոզել ինքներս մեզ, որ կյանքը դրսում ավելի լավ է, առնվազն վնասարար է:

Երկրորդ հատվածում խոսվում է, որ ֆորումում այս. «Ես ուզում եմ գնալ Հայաստանից» արտահայտությունը վերջին ժամանակաշրջանում հիթ է եղել: Ու եթե հետևում ես ֆորումի գրառումներին, կարծում եմ՝ նկատած կլինես, որ այս արտահայտությունն գրում են հիմնականում այն մարդիկ, ովքեր վերջին ժամանակաշրջանում ներկա իշխանությունների գործողություններից հիասթափություն ապրեցին: Այստեղ ես ուզում եմ հասկանալ, թե այդ մարդկանցից քա՞նիսն իսկապես հեռանալու և քանիսն են ուղղակի գրում, և ո՞վ ինչ ճանապարհով:
Ուղղակի հետաքրքիր է, որովհետև այն բոլոր մարդիկ, ովքեր դուրս էին եկել պայքարի, ըստ իրենց նշելու պայքարում էին հանուն արդարության, իսկ արդարաություն պահանջող մարդը, արդար չլինելու իրավունք չունի: Ինքս ապրում եմ Հայաստանից դուրս ու շատ լավ գիտեմ, թե հիմնականում մարդիկ ինչ ճանապահով են վիզա ստանում: Ուզում եմ պարզապես հասկանալ, արդարություն պահանջող մարդիկ իսկապե՞ս արդար են: Ես չեմ մեղադրում այն մարդկանց, ովքեր ուզում են դուրս գալ: Եթե մեղադրել եմ, նշի՛ր գրառմանս այդ հատվածը: Միայն ուզում եմ հասկանալ արդա՞ր, թե՞ ոչ: Սա է խնդիրը: Իսկ դու ասում ես. «Սփյուռքահայ, երազանք, տուրիստի աչք…»: Խառնել ես մի տեսակ:

Երրորդ հատվածում խոսվում է վիզա ստանլու տարբերակների մասին: Եվ այստեղ ինձ հարց ես տվել.

"Ի՞նչ եք հասկանում կայացած ասելով":

Համենայն դեպս ոչ այն, ինչը դու ես հասկացել: Քո նշած տարբերակները կապ չունեն իմ պատկերացրած չկայացած մարդու հետ: Դու ասում ես մարդը ծխախոտի գումար չունի ու կարող է մի կերպ դրանից հրաժարվել: Եթե մարդը գիտակցելով, կարողանում է հրաժարվել մի բանից, ինչի հնարավորությունը չունի, ես կարծում եմ՝ դա արդեն իսկ կայացած լինելու նախանշան է: Սովա՞ծ է ու կարո՞ղ է ծոմ պահել՝ դա էլ կայացած լինելու նշան է: Հասկանո՞ւմ ես, դու խոսում ես մարդկանց մասին, ովքեր կամքի ուժ ունեն պայքարելու, իսկ դա արդեն հրաշալի է:
Կարծում եմ՝ դու իմ գրածը խառնել ես ֆինանսապես կայացած լինելու հետ, իսկ ես դա նկատի չունեի: Այսօր բազմաթիվ մարդիկ կան Հայաստանում, ովքեր գումար չունեն ապրելու, բայց իրենք ինձ համար բառիս բուն իմաստով կայացած են!!!
Ովքե՞ր են չկայացած մարդիկ: Օրինակով ներկայացնեմ. Պատկերացրու մի մարդու ով ուզում է ձուկ բռնել, կառթը գցում է ձուկը չի գալիս, երկրորդ անգամ է գցում նորից չի գալիս: Ու այդ պահին մտածում է, որ տեղի ձկները լավը չեն ու որոշում է, որ եթե դուրս գնա, ձուկը միանգամից գալու է կառթի վրա: Սրա մասին է խոսքը:
Ու Մելիք, սարսափելին չկայացած լինելը չէ, ոչ մեկս էլ կայացած չենք ծնվել, սարսափելին կայանալու ձգտում ունենալն ու առաջին իսկ փորձի առաջին կամ երկրորդ ձախողումից հետո, փրկությունը դրսի մեջ տեսնելն է: Սա էլ այսպես:

Բայց երբ մարդ չի տեսնում դեմը, երբ ընդհանրապես որևէ հեռանկար չի տեսնում մարդ, այ էդ արդեն դժվար տանելիա:

Մելիք, նշի՛ր գրառմանս մեջ մի հատված, որտեղ ես օրինական ճանապարհով դուրս եկող մարդկանց քարոզում եմ, որ մարդիկ դուրս չգան, ընդհակառակը, եթե կա օրինական ճանապարհով դուրս գալու ձև, օրինակ սովորելու համար, գնացե՛ք, բայց անօրինական ճանապարհով, ես և ոչ մեկի խորհուրդ չեմ տա դուրս գալ:
Ինքս հենց այդ ճանպարհով եմ դուրս եկել, և շատ լավ գիտեմ դրա հետևանքները,- գրում է մեծամիտ Մարիաննան:

սիրելի՛ կայացածներս

Քանի որ գրառմանդ հենց սկզբում գրել էիր. «Խոսքս վերաբերվում է Մարիաննաին և Քոքուրին», ենթադրում եմ, սա հենց մեզ էր վերաբերվում: Ես չգիտեմ, թե դու իմ գրածների մեջ որտեղ կարդացիր, որ ես կայացած մարդ եմ, բայց ասեմ իմանաս, մինչև հիմա ես ինքս չեմ կողմնորոշվել ես կայացա՞ծ եմ, թե՞ ոչ: Որտեղի՞ց ենթադրեցիր, որ կայացած եմ: Հետաքրքիր է իմանալ:

Էդքան դժվարա ձեզ "օտարութեան մեջ ապրիլը" գնացեք Հայաստան, ոչ թե մեծամիտ տոնով հայտարարություններ արեք:

Այս նախադասությունը եթե մեկ ուրիշին ասեիր, անմիջապես պատճառներ կփնտրեր իր մնալն արդարացնելու համար: Ես դա չեմ անի, կասեմ իրականությունը՝ այդ ուժը չունեմ:

"Եղե՛ք հպարտ, բայց մեծամիտ մի՛ եղեք" (Սփյուռքահայի հիվանդություն)

Շնորհակալություն, Մելիք: Ես ամպայման կքննեմ խորհուրդդ, անհրաժեշտության դեպքում՝ կհետևեմ:

Է՜հ, Մելիք, Մելիք: Սփյուռքահայ, մեծամիտ… Մարիաննա: Ես էլ ամեն անգամ գլխավոր էջում, որ ներկա-բացակա եմ կատարում վերջին 24 ժամվա ընթացքում ակտիվ եղած անդամների մեջ, նկատում եմ, որ մեր անունները միշտ իրար կողք-կողքի են, ու ամեն անգամ տեսնելուս, մտածում եմ. «Աջ կողքս ուժեղ ա»: Գոնե գնահատի մեր գլխավոր էջյան մտերմությունը ու մեզ իրարից մի հեռացրու: Լավ կաց.

[Պանդուխտ]

Քոքուր բարի եկար: Ի՞նչպէս մեկնաբանեմ մականունդ: Քո Քոյր (your sister)

Ավելացվել է 18 րոպե անց

Դու ապրիր այնտեղ, որտեղ ուզում ես, ու որտեղ քեզ լավ կզգաս:
Բայց բարի եղիր հարգել նաև այն մարդկանց իրավունքը, ովքեր այլ կերպ են մտածու,:
Հակառակ դեպքում իզուր /կամ սխալ/ պայքարի ես ելել Սերժի ու Քոչարյանի դեմ, քանի որ նրանք այդ դեպքում արտահայտում են հենց քո շահերը:

Տարբերութիւնը քո եւ Քաղաքացու միջեւ, այն է, որ դու որոշ անձի համար հայրենիքդ ես փոխում, իսկ նրա համար հայրենիքը անձերով չի պայմանաւորւում:

[firewall]

Մարցաննա ջան, իզուր եք այսքանը գրել, իմ կարծիքով Մելիքը նկատի ուներ ձեր գրաոման միայն այն մասը (ավելի լավ է չմեջբերեմ), որտեղ դուք ասում էիք, որ չկայացած մարդը արտասահմանում է չի կայանա,.
այսքան բան