Էրեկ անտառն ու գետն էլի իմ մեջ բացել էին վայրենի մարդուն, էն մարդուն, որը ոչ միայն ազատության սիրահար է, այլև հիմնավորապես ազատ մարդ է իր կեցության ձևի մեջ: Էնքան հաճելի էր թոթափել արդեն հասուն մարդու կենցաղավարության բեռը, որի տակ մենք մոռանում ենք մինչևիսկ մարդավարի ապրելը, քանզի կաշկանդվում ենք պատշաճություն կոչվող կեղծավորությամբ:
Բնության գրկում ես ինձ միշտ մի քիչ նախամարդ եմ զգում՝ անտառի թավուտի համախոհության մեջ...
Իսկ անտառում բույրերից ու ձայներից անդին այնքան աննյութություններ կան, որոնք զգում ես, ու հասկանում որ բնության հարստությունները հիմնականում զուսպ են ու աներևույթ, ու դու հաղորդակից ես այդ հարստության, ինչ-որ տեղ դու էլ հարստություն ես էդ տերևախիտ խառնափնթորության մեջ: Ու երջանկությունը՝ խառնված անտառի բույրերին, գրգռում է քո ռունգերը... նայում ես ու վայելում ես պահը՝ քթիդ տակ քեզ համար մի գեղեցիկ բանաստեղծություն արտասանելով....տեսնում ես թե ինչպես է անտառի ու քո հոգեվիճակի գաղտնի հանդիպումից բեղմնավորվում Ձեր ընդհանուր երջանկությունը....
Դու նվաճում ես ինքդ քեզ....
Մեջբերել
Էջանիշներ