.... Վերջ:
Սկսվում է....
.... Վերջ:
Սկսվում է....
A.r.p.i. (06.05.2010), E-la Via (06.05.2010), KiLa (06.05.2010), Magic-Mushroom (10.05.2010), Minerva (07.05.2010), Quyr Qery (11.04.2011), Tig (07.05.2010), Գաղթական (04.09.2016), Դատարկություն (06.05.2010)
Նրանց նմաններին է պատկանում երկնային արքայությունը:
Մինչդեռ այս նախադասությունը երեխաներին չէ, որ հասցեագրված է, այլ նրանց նմանվողներին:
Եթե երկնային արքայությունը նույն ինքը երջանկությունն է, ապա շատ բնական է, որ երեխաներն այդքան <<մտերիմ են>> երջանկության հետ, և եթե ինչ-որ տեղ դժբախտ երեխաներ կան ապա միայն մեծահասակների մեղքով:
Տպավորիչ է երեխաների իմաստությունը, այդ թվում և այն երեխաների, որոնց անվանում են սոսկալի: Նրանք կարողանում են նկատել ամենապարզ բաների խորությունն ու ամենալուրջ բաների թեթևությունը: Նրանք լավ գիտեն տխրության և ծիծաղի ժամանակը, և հաճախ են մեկից մյուսին անցնում, սակայն նրանց այդ վիշտն էլ անհետևանք է, ինչպես եղանակի վայրիվերումների միջև թափվող բարակ անձրևը: Նրանց դառնությունը լոկ հույսի վրիպակ է: Երեխան կարող է լացել ծիծաղելու համար, որովհետև նա գիտե, որ լացից հետո պիտի հաջորդի մխիթարությունը. ահա թե ինչում է կայանում երեխայի արվեստը, որը հասու չէ մեծերին, որոնք միայն կեղծելով կարող են հուզվել:
Երեխան միշտ թարմ հայացք ունի, համառ է հուսալու մեջ, հոգին թափառաշրջիկ է, ձգտումները բուռն են, վայելքների մեջ հանգիստ է: Փորձի՛ր նորից գտնել քո հայտնագործման ծարավը, ոչնչով չզարմանալու կարողությունն ու քչով հիանալու կարողությունը: Երեխայի մտքերի և գործողությունների միջև խզում չկա, նրա մտադրությունն իր մեջ արդեն արդյունք ունի: Երեխան մանկական իր գլխում ստիպում է աշխարհին շարժվել իր ուզած ուղղությամբ, մինչդեռ դու արդարացում ես գտնում քեզ համար, ասելով, թե ուժդ պատում է, բայց ձեռքդ չի հասնում: Հաշվի՛ր քո ձախողումները և կտեսնես, որ դրանք հիմնականում արդյունք են ավելի շատ ձեռնպահության քան անբավարարության.... Մինչդեռ երեխան հավատ ունի իր հանդեպ և աշխարհի ճկունության հանդեպ:
Մարդիկ ասում են, թե կյանքը կստիպի, որպեսզի նրանք էլ հասկանան հակառակը: Կարծում ես կյա՞նքը, թե՞ կյանքն ապրելու ծուլությունը: Առօրյա միջակության այս հարմարավետությունը քեզ ստիպում է փորձ անելուց առաջ քսան անգամ հրաժարվել կամ հետաձգել քո ապագան, որովհետև դու հոգնել ես վստահ լինել և հավատալ ինքդ քեզ: Լավատեսությունն ինչ խոսք, ավելի պահանջկոտ է քան հոռետեսությունը, նա ստիպում է հավատ ունենալ:
Երջանկությունը <<երեխայական>> ավազե մի դղյակն է, որը հարկավոր է վերակառուցել ամեն մի տեղատվությունից հետո: Երջանկությունն ավազի մեջ չէ այլ քո ավազի պատկերացման մեջ, որտեղ մի կամրջակ կա դղյակ մտնելու, խանդակներ` արգելելու համար, աշտարակներ` նայելու, և հրակնատներ` պաշտպանվելու համար: Այս ամենը գոյություն ունի քո կյանքում, սակայն շատ հախուռն, և դու չգիտես, թե ինչպես ճանաչես քո դղյակի սահմանները, դու հավակնություն չունես քո ճարտարապետը լինելու:
Շարժակամուրջը պահպանիր բարեկամների ու ընկերների համար, խանդակները` չար բաների ճամփան փակելու, աշտարակները` մտքերիդ ընդարձակ հորիզոնները զննելու, իսկ հրակնատները հոգսերից պաշտպանվելու համար, և գուցե մի լավ կռանալուց հետո, պահակետի մոտ մի տրուբադուր նկատես, որն եկել է այդտեղ սերը փառաբանելու համար....
Նմանվիր երեխաներին, քանզի նրանցն է ոչ միայն երկնային արքայությունը, այլև երկրային երջանկությունը....
Agni (06.05.2010), Chilly (06.05.2010), E-la Via (06.05.2010), erexa (05.11.2021), Freeman (22.10.2010), KiLa (05.05.2010), Lusinamara (23.08.2011), matlev (05.05.2010), Quyr Qery (11.04.2011), rainbow (29.08.2010), Smokie (09.08.2011), Tig (06.05.2010), Yeghoyan (06.05.2010), Yevuk (07.05.2010), Արշակ (17.08.2010), Արևհատիկ (05.05.2010), Գաղթական (04.09.2016), Դատարկություն (13.05.2010), Դեկադա (05.05.2010), Էլիզե (05.05.2010), Ժունդիայի (05.05.2010), Ինչուիկ (23.05.2010), Հենրիկ Բաբաջանյան (05.05.2010), Մինա (06.06.2011)
Քո կյանքը լի է ափսոսանքներով, որոնք առընչվում են լավագույն պահերիդ: Ոտքերիցդ կապված երկաթյա գնդերի պես դրանք քարշ ես տալիս քո հետևից և դրանց հետ ապրել կարողանալը քեզանից ամենօրյա ջանքեր է պահանջում:
Իսկ որպեսզի կարաղանաս ափսոսանքները վտարել քո կյանքից, պետք է այն ամբողջությամբ կառուցես անտարբերության վրա, պետք է քար դառնաս (չէ՞ որ ասում են "դժբախտ, ինչպես քարը"): Պետք է հրաժարվես մարդ լինել, քանի որ ափսոսալու կարողությունը անհատի կայացման առաջին գործիքն է:
Ամեն մի ափսոսանքն անծանոթ հարստության շիտակ կողմն է: կամ հարստության, որ ժամանակին թերագնահատել ես...
Մի էակի անհետացման, վերջնական կամ ժամանակավոր հեռացմանն ուղեկցող ափսոսանքները բացահայտում են կապվածության այն խորությունը, որը քեզ միացնում էր նրան: Ավելի ճիշտ` որը քեզ միացնում է նրան: Քանզի այդ կապը մնում է. այն կտևի այնքան, որքան դո՛ւ անհրաժեշտ կհամարես, սակայն կզտվի բացակայության մաղով, կպահպանի միայն էականն ու վավերականը: Ուրիշի առիթով ծնված ափսոսանքը միշտ մի նոր ճանապարհ է գծում սեփական "ես"-ի հայտնագործման համար, և հարստացնում է տիրոջը:
Հավերժական ափսոսանքներ չկան, կան միայն զուր ափսոսանքներ.... Երբեմն մեղադրում ես ինքդ քեզ, որ քիչ ես սիրել, որ սիրել չես իմացել, տրտնջում ես, որ շատ ուշ է արդեն: Երբեք ուշ չէ` ըմբռնելու համար, որ կարևոր մի բան է կատարվել քո կյանքում: Կարոտախտը քեզ թշնամի մի դարձրու` այլ ուշադիր մի ընկեր` ընդունակ քեզ համար բացահայտելու այն ամենը ինչ կուզենայիր իմանալ քո մասին` քո հոգու խեղճությունն ու մեծությունը:
Ափսոսանքը բառիս ազնվագույն իմաստով քո բարիքն է ցանկանում:Նա քո գիտակցության մագնիսկան սլաքն է, որը փոխնիփոխ կանգնում է քո անկեղծության և սխալների վրա:
(Շարունակելի)
Errare humanum est..... Քո վաղ մանկությունից սկսած դու կառուցված ես սխալների վրա: Եթե մի քիչ ժամանակ ծախսես դրանք վերլուծելու, և մանավանդ արմատները քո մեջ ճանաչելու համար` առանց շրջապատի կամ հանգամանքների վրա գցելու պատասխանատվությունը, ապա կտեսնես, որ դրանք կազմում են քո ամենահաստատուն ատաղձը:
Ափսոսալով դու շարունակում ես վարանել. պատճառն այն է, որ չես ցանկանում արժեզրկել քո թռիչքը, որը մի ժամանակ քեզ կտրում էր երկրից: Ո՞վ է քեզ ստիպում դա անել: Այդ անդիմադրելի մղումները որ քեզ տակնուվրա էին անում, խոր հետքեր են թողել քո մեջ:
Վախենալով նոր ափսոսանքներից`դու գերադասում ես քո երազանքը պահել մի հնարավորին պայմանականում. "Եթե ունենայի....՜": Քեզ այդպես ավելի հանգիստ ես զգում, այդպես ավելի սիրալիր ես քո նկատմամբ, իսկ սխալներդ` ավելի ներելի: Եվ այդ կերպ գործելով դու այն փակում ես անցյալի մեջ` "ես կարող էի", այսպիսով խուսափելով դրա հետագիծը բերել հասցնել մինչև այսօրվա արարքները:
Միթե դու չես հասկանում (և ինչպե՞ս կարող ես չհասկանալ), որ այն ինչ սիրել ես զուր տեղը, բայց մաքուր սրտով, փոխել է քո հայացքը աշխարհի հանդեպ. կարելի է սիրել սխալմամբ, բայց ոչ` իզուր.....Ամբողջ կյանքում դրանից մի փոքր մեծություն է մնալու քո համար.....
Ափսոսանքները պակասեցնելու ամենալավ ճանապարհը կյանքիդ երկայնքով ձգվող կարմիր թելը գտնելն է, և դրանով բոլոր իրագործումներիդ ու բացթողումներիդ շտկումը: Խուսափելով ինքնաարդարացումից, պետք է կարողանաս ապագայիդ մեջ տեսնել քո արարքներն ու դառնությունները, բոլոր մանրուքների մասին կարծիք ձևավորել քո մասին ունեցած հնարավոր ամենաբարձր գաղափարի միջով:
Ահա, դու արդեն բողոքում ես. "եթե միայն իմանայի,- հառաչում ես դու,- թե որտեղ է իմ բարիքը, իմ հաջողությունը":
Դե լավ, հա՜: Ո՞վ կհավատա, թե դու ոչ մի պատկերացում չունես այդ մասին, դո՛ւ, որի կյանքը լի է ափսոսանքներով.....
Մա՞յր , թե՞ հայր
Մոր դերի մասին կյանքում շատ է խոսվել ու խոսվում, մայրը սրբացվում է , բոլորս հիանում ենք երեխային ուղղված մոր հայացքով, այն շարունակ պատկերում ենք կտավների վրա, նույնացնելով Աստվածածնի հետ, ավելին, մի սրբազան երկյուղածությամբ դարձնում ենք բացարձակ սիրո մարմնավորում:
Լիակատար մայրությունը հաջողությամբ մեջտեղից վերացնում է հորը, ասես երեխային լույս աշխարհ բերելը մի վերջնական նպատակ ունի, որն ավելի շատ նպատակ է քան սկիզբ:
Իսկ հա՞յրը: Նրան միշտ թերագնահատում են, որովհետև նրա դերը թվում է ավելի հեշտ, որովհետև ծննդաբերության ցավեր չի կրել, որովհետև այդ ծնունդը նրա համար միայն մի փոքրիկ հաճույք է եղել, իսկ մայրությունը կնոջ համար մի ծանր պարտականություն կատարել է:
Մայրը նա է, ով "ունենում է", հայրը նա է, ով "շինում է", որպեսզի մայրը ունենա:
Ըստ իս այդ "շինելու", ստեղծելու մեջ ավելի շատ երջանկություն կա, քան ունենալու:
"Մարմինն է իմ մարմնից",- ասում է մայրը: "Իմ արյունն է",- ասում է հայրը: Ուշադիր եղեք այդ պահին, ու կտեսնեք թե ինչքան երկյուղախառը ցանկություն կա այդ խոսքերում ու բորբոքուն կրակ` աչքերի մեջ:
Մոր հայացքը հիանում է իր ունեցածով: Հավանաբար սրանում է Մոր սիրո ցայտուն լինելու գաղտնիքը, իսկ հայրը երեխա չունի, նա երեխայի պահեր ունի: Հայրը երեխայի հետ երեխա է դառնում, իսկ երեխայի զգացմունքները դժվար է հասկանալ, նա միայն արտասվել ու ծիծաղել գիտի դեռ ու այն էլ շատ հախուռն: Նույն կերպ և հայրը: Հոր հայացքը բաղկացած է խաղից, և ամբողջովին փոխակերպումների մեջ է, այդ հայացքի մեջ կարող է լինել նաև խանդ, այն երեխայի նկատմամբ, որին գնել է գնացք, որ ինքը երբեք չի ունեցել: Հայրը մեծ երեխա է:
Ինչևէ, մայրն անվիճելիորեն մայր է, իսկ հայրը ծագման ակունքն է` պոտենցիալ լինելիություն.....
Երջանկություն ու սերը չեն հանգավորվում, այնուհանդերջ, մենք դրանք հաճախ ենք դրել իրար կողքի` հանպատրաստից գրված սոնետներում, որոնք սիրտը թելադրում է առանց արտոնություն ստանալու, և ի վերջո հավատացել ենք դրան....
Երջանկության ու սիրո միջև իսկապես մի հայելային անդրադարձ կա, և չես կարող ասել, թե որն է մյուսի արտացոլանքը: Սակայն այդ երկուսի մի միջև նաև մի հակադարձ շարժում կա, և միայն "հասունացման" շրջանում է, որ դրանք շփոթում ենք իրար հետ: Սերն արտահայաց է, երջանկությունը ներհայաց, իսկ նրանց բաժանող կամ միավորող հայելին կոչվում է "Ուրիշ"....
Եթե սիրո առաջին ալիքը քեզ պոկում-հանում է աշնուք օրերիդ նավահանգստից և քաշում դեպի փոթորկվող ծով, ապա երջանկությունն ընդհակառակը` քեզ հետ խոսում է խարիսխ գցելու և հիմնավորվելու մասին: Նա չի սիրում մարդկանց սրտերը սասանող փոթորիկները: Նրանցից մեկը զարգացնում է քո վայրենի խառնվածքը, մյուսը` քաղաքակիրթ բարքերը:
Այս ամենով հանդերձ, սակայն, սերն ու երջանկությունը սնում են միմյանց և չեն կարող աճել առանց մեկը մյուսին հանդիպելու: սերը ծիլ է տալիս երջանկությանը հակառակ` ճղյուղերն իջեցնելով դեպի արմատները:Երջանկությունը մի ամբողջություն է, մինչդեռ սերն անընդհատ ուզում է կիսված լինել:
Սիոդ առարկայի հայտնագործելիս դու այն զգացումն ես ունենում, թե ինքդ քեզ ես հայտնագործում: Զգալով, որ սիրում են քեզ, դու դառնում ես ավելի սիրալիր, և ավելի երջանիկ ես թվում ինքդ քեզ: Երջանկությունը գուցե խռովիչ այդ սիրո մեջ չէ, բայց բխում է նրանից, ահա թե ինչու դու սկսեցիր շփոթել դրանք:
(Շարունակելի....)
"Green eyes" (24.08.2011), A.r.p.i. (06.05.2010), E-la Via (07.05.2010), KiLa (06.05.2010), Meme (07.05.2010), Nadine (24.05.2010), RADIOmanyachka (17.01.2011), Renata (21.09.2011), Tig (06.05.2010), Yevuk (07.05.2010), Գաղթական (04.09.2016), Երկնային (07.05.2010), Ժունդիայի (06.05.2010), Ինչուիկ (23.05.2010), Չամիչ (18.09.2010)
..... Այն ինչի համար երջանկությունը կարող է պարտական լինել սիրուն, հաշտությունն է ինքդ քեզ հետ, որն ավելացնում է ամեն դրական բան քո կյանքում` մեծահոգություն, սրտի մաքրություն, զգացմունքների իդեալիզմ: Պարզապես մի վարագույր է բացվում քո կյանքի բեմի վրա, որտեղ դեկորներից այսկողմ հայտնվում է Ուրիշը, որը դառնում է գործող անձ և անմիջապես վերածվում է քո հայելիին: Հանկարծ փաստում ես, որ պիտի վերասերտես քեզ:
Երջանկությունը կայանում է սիրո պահերի և ժամանակի հանգուցավորման մեջ: Իսկ սիրո կորուստը ձեզ կապող հանգույցները մեկ-մեկ քանդելն է: Նա վրա է հասնում նախևառաջ ուշադրության բացակայությունից: դավաճանությունը, եսասիրությունը, խառնվածքների անհամապատասխանությունը շատ հաճախ հետևանքներ են, որոնց շփոթում են պատճառների հետ:
Աշխատի՛ր հիշել.... Երբվանի՞ց ես սկսել ոչ թե նայել նրան, այլ` տեսնել: Քանզի բոլորիովին վերջերս արդեն դու նայում էիր նրան առանց տեսնելու, այնպե՞ս չէ: Եվ նա քեզ ականջ էր դնում առանց լսելու: Կարճատեսությունն ընդդեմ խլության: Զույգի հավասարակշռությունը նվազել ու վերածվել էր զուգանջատության:
Դու կարծում էիր թե մեծ սիրուց անպայման մեծ երջանկություն կստացվի: Նույնն է, թե կարծեիր, որ ծովերն են, որ գետերի մեջ են լցվում: Դու դժգոհում ես, թե. "Ես մի անսահման սեր էի ուզում, ոչ թե շաբաթական մի երջանկություն....": Դու դարձյալ չես հասկացել թե ինչումն է հակասությունը: Այնտեղ, որտեղ չկա սահման, չի կարող ծայրահեղություն լինել: Սիրելու երջանկությունը ծովի վրա թափվող բարակ անձրև է: կաթիլի վայելքը` կորչել անչափելիի մեջ....
Քո մեծագույն սխալն էր հավակնել թե դու սիրել ես անչափ: "Անչափը" մերժված է սիրուց նույնքան, ինչքան "շատը" երջանկությունից....
Անչափ չեն սիրում երբեք. պատահում է, որ վատ են սիրում: Իսկ դու քո երջանկությունը կախման մեջ դնելով ուրիշի սիրուց, կախման մեջ ես դրել նաև քո սերն ու վերջապես քեզ: Մինչդեռ սերն անկախ արարք է: Երջանկությունը խոսում է քո սիրո թռչնակի հետ, որպեսզի նա գա ու բույն դնի.....
Հակառակը պատկերացնելը նման է գնդակն անվերջ պատին խփելու մոլուցքի, պատը միշտ պատրաստ է գնդակը հետ վերադարձնելու, սկզբում դա զվարճացնում է, բայց ի վեերջո հոգնեցնում, քանի որ պատը միշտ հաղթող է.....
Վերջին խմբագրող՝ My World My Space: 07.05.2010, 12:54:
էսօր ձախ ոտքից օրդ սկսիր,
Թող որ գործերդ էսօր աջ գնան,
էդպես է, ջանս, մի ոտքը պիտի
միշտ շարունակի մյուսի ճամփան...
A.r.p.i. (21.04.2011), aragats (16.04.2011), einnA (14.04.2011), Inna (18.04.2011), Lusinamara (14.04.2011), Mark Pauler (14.04.2011), murmushka (14.04.2011), Nadine (17.07.2014), Nare-M (15.04.2011), Quyr Qery (15.04.2011), Tig (14.04.2011), ~Anna~ (18.04.2011), Անտիգոնե (14.04.2011), Արևածագ (14.04.2011), Արևհատիկ (29.04.2011), Ինչուիկ (18.04.2011), Լուսաբեր (14.04.2011)
Հավատիս չափով ոսկի ունենայի, ինձանից հարուստ մարդ չէր լինի աշխարհում:
Հ.Գ. Հիմա էլ չկա....
A.r.p.i. (21.04.2011), Claudia Mori (18.04.2011), E-la Via (21.04.2011), erexa (18.04.2011), Inna (18.04.2011), Lusinamara (18.04.2011), Mark Pauler (18.04.2011), murmushka (18.04.2011), Nadine (17.07.2014), Nare-M (18.04.2011), Renata (21.09.2011), Tig (18.04.2011), Արամ (05.11.2013), Արևհատիկ (29.04.2011), Դեկադա (18.04.2011), Ինչուիկ (18.04.2011), Լուսաբեր (18.04.2011), Նաիրուհի (18.04.2011)
Ինչի՞ ա մարդկանց թվում, թե բոլորը պարտավոր են տանել իրենց տրամադրության վայրիվերումները, բոլորը պետք ա հարմարվեն իրենց նախասիրություններին ու ցանկություններին:
Թե՞ ես եմ սխալ, որ իմ տրամադրությունը երբեք չեմ փաթաթում մարդկանց վզին, չեմ առաջնորդվում բոլորին ինձ հարմարացնելու սկզբունքով:
հերի՛ք ա էլի,
զզվցրի՛ք...
նենց արեք, որ ձեր զգացմունքների դսևորումը մաղձի չվերածվի շրջապատի համար: ամեն ինչ չափի մեջ օգտակար ա նույնիսկ թույնը... իսկ երբ դոզան շատ ա, անգամ հասարակ վիտամինը կարա մահացու լինի.....
A.r.p.i. (21.04.2011), CactuSoul (18.04.2011), Claudia Mori (19.04.2011), davidus (19.04.2011), E-la Via (21.04.2011), Lusinamara (18.04.2011), Mark Pauler (18.04.2011), Nadine (18.04.2011), Nare-M (18.04.2011), Renata (21.09.2011), Tig (18.04.2011), Արամ (05.11.2013), Արևհատիկ (29.04.2011), Գեա (18.04.2011), Դեկադա (18.04.2011), Ինչուիկ (18.04.2011), Լուսաբեր (18.04.2011), Նաիրուհի (18.04.2011)
Զգուշացե՛ք խորհուրդներ տալուց. որոշ մարդկանց ոչ թե խորհրդատուներ ենք պետք, այլ պատասխանատվության թեկնածուներ: Իսկ նրանց վրեժը սարսափելի է.....
A.r.p.i. (21.04.2011), CactuSoul (21.04.2011), Claudia Mori (19.04.2011), E-la Via (21.04.2011), Lusinamara (19.04.2011), Mark Pauler (18.04.2011), Nadine (17.07.2014), Nare-M (18.04.2011), Tig (19.04.2011), Անտիգոնե (23.04.2011), Դեկադա (19.04.2011), Ինչուիկ (24.04.2011)
- Լսո՞ւմ եք... սպասեք մի փոքր և ես կպատմեմ ձեզ բոլորը սկզբից....
Գնո՞ւմ եք.... լավ, ես կպատմեմ ծաղիկներին ու խոտերին....
Սիրուն կակաչներ լա՜վ լսեցեք արևի պատմությունը....
Աղջիկս հիվանդ էր....
Մ. Արազի
Եթե առավոտյան արթնանալիս չես կարևորում օրդ ու քեզ չես տրամադրում ուրեմն օրդ կորած է:
A.r.p.i. (13.05.2011), Chilly (06.05.2011), Claudia Mori (08.05.2011), E-la Via (06.05.2011), Inna (12.05.2011), Lusinamara (06.05.2011), Mark Pauler (06.05.2011), Nadine (06.05.2011), Nare-M (06.05.2011), Tig (06.05.2011), Ինչուիկ (10.05.2011), Լուսաբեր (07.05.2011), ԿԳԴ (17.05.2011), Նաիրուհի (11.05.2011)
Գանձուկիս ծնունդն ա.....
Ես էլ կաաաայֆ կայֆ եմ....
Սպասում եմ Վինքսերի Տեխնայի պատկերով տորթ-մառոժնին գա.....
Հ.Գ. Խորովածս էլ հոյակապ համով ա էղել (ինչպես միշտ...)
Ariadna (07.05.2011), CactuSoul (09.05.2011), Claudia Mori (08.05.2011), E-la Via (07.05.2011), erexa (08.05.2011), Inna (12.05.2011), Lusinamara (10.05.2011), Mark Pauler (11.05.2011), Nare-M (07.05.2011), rainbow (24.05.2011), Tig (07.05.2011), Ինչուիկ (10.05.2011), Նաիրուհի (07.05.2011)
Այսօրվա մեր կյանքում ամենուրեք քծնանքի մրցարշավ է, ուր դժվար է որոշել, թե ո՞վ ավելի շահեց քծնո՞ղը, թե՞ նա, ում քծնում են....
A.r.p.i. (13.05.2011), Chilly (11.05.2011), Chuk (10.05.2011), Claudia Mori (11.05.2011), E-la Via (10.05.2011), Inna (24.05.2011), Lusinamara (10.05.2011), Mark Pauler (11.05.2011), Nadine (11.05.2011), Nare-M (11.05.2011), Norton (24.05.2011), rainbow (24.05.2011), Tig (10.05.2011), Գեա (10.05.2011), Ինչուիկ (17.05.2011), Լուսաբեր (10.05.2011), ԿԳԴ (17.05.2011)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ