մի մարդու, որի կյանքը լի է ափսոսանքներով...

[My World My Space]

.... Վերջ:

Սկսվում է....

[My World My Space]

Նրանց նմաններին է պատկանում երկնային արքայությունը:
Մինչդեռ այս նախադասությունը երեխաներին չէ, որ հասցեագրված է, այլ նրանց նմանվողներին:

Եթե երկնային արքայությունը նույն ինքը երջանկությունն է, ապա շատ բնական է, որ երեխաներն այդքան <<մտերիմ են>> երջանկության հետ, և եթե ինչ-որ տեղ դժբախտ երեխաներ կան ապա միայն մեծահասակների մեղքով:

Տպավորիչ է երեխաների իմաստությունը, այդ թվում և այն երեխաների, որոնց անվանում են սոսկալի: Նրանք կարողանում են նկատել ամենապարզ բաների խորությունն ու ամենալուրջ բաների թեթևությունը: Նրանք լավ գիտեն տխրության և ծիծաղի ժամանակը, և հաճախ են մեկից մյուսին անցնում, սակայն նրանց այդ վիշտն էլ անհետևանք է, ինչպես եղանակի վայրիվերումների միջև թափվող բարակ անձրևը: Նրանց դառնությունը լոկ հույսի վրիպակ է: Երեխան կարող է լացել ծիծաղելու համար, որովհետև նա գիտե, որ լացից հետո պիտի հաջորդի մխիթարությունը. ահա թե ինչում է կայանում երեխայի արվեստը, որը հասու չէ մեծերին, որոնք միայն կեղծելով կարող են հուզվել:
Երեխան միշտ թարմ հայացք ունի, համառ է հուսալու մեջ, հոգին թափառաշրջիկ է, ձգտումները բուռն են, վայելքների մեջ հանգիստ է: Փորձի՛ր նորից գտնել քո հայտնագործման ծարավը, ոչնչով չզարմանալու կարողությունն ու քչով հիանալու կարողությունը: Երեխայի մտքերի և գործողությունների միջև խզում չկա, նրա մտադրությունն իր մեջ արդեն արդյունք ունի: Երեխան մանկական իր գլխում ստիպում է աշխարհին շարժվել իր ուզած ուղղությամբ, մինչդեռ դու արդարացում ես գտնում քեզ համար, ասելով, թե ուժդ պատում է, բայց ձեռքդ չի հասնում: Հաշվի՛ր քո ձախողումները և կտեսնես, որ դրանք հիմնականում արդյունք են ավելի շատ ձեռնպահության քան անբավարարության.... Մինչդեռ երեխան հավատ ունի իր հանդեպ և աշխարհի ճկունության հանդեպ:

Մարդիկ ասում են, թե կյանքը կստիպի, որպեսզի նրանք էլ հասկանան հակառակը: Կարծում ես կյա՞նքը, թե՞ կյանքն ապրելու ծուլությունը: Առօրյա միջակության այս հարմարավետությունը քեզ ստիպում է փորձ անելուց առաջ քսան անգամ հրաժարվել կամ հետաձգել քո ապագան, որովհետև դու հոգնել ես վստահ լինել և հավատալ ինքդ քեզ: Լավատեսությունն ինչ խոսք, ավելի պահանջկոտ է քան հոռետեսությունը, նա ստիպում է հավատ ունենալ:

Երջանկությունը <<երեխայական>> ավազե մի դղյակն է, որը հարկավոր է վերակառուցել ամեն մի տեղատվությունից հետո: Երջանկությունն ավազի մեջ չէ այլ քո ավազի պատկերացման մեջ, որտեղ մի կամրջակ կա դղյակ մտնելու, խանդակներ` արգելելու համար, աշտարակներ` նայելու, և հրակնատներ` պաշտպանվելու համար: Այս ամենը գոյություն ունի քո կյանքում, սակայն շատ հախուռն, և դու չգիտես, թե ինչպես ճանաչես քո դղյակի սահմանները, դու հավակնություն չունես քո ճարտարապետը լինելու:

Շարժակամուրջը պահպանիր բարեկամների ու ընկերների համար, խանդակները` չար բաների ճամփան փակելու, աշտարակները` մտքերիդ ընդարձակ հորիզոնները զննելու, իսկ հրակնատները հոգսերից պաշտպանվելու համար, և գուցե մի լավ կռանալուց հետո, պահակետի մոտ մի տրուբադուր նկատես, որն եկել է այդտեղ սերը փառաբանելու համար....

Նմանվիր երեխաներին, քանզի նրանցն է ոչ միայն երկնային արքայությունը, այլև երկրային երջանկությունը....

[My World My Space]

Քո կյանքը լի է ափսոսանքներով, որոնք առընչվում են լավագույն պահերիդ: Ոտքերիցդ կապված երկաթյա գնդերի պես դրանք քարշ ես տալիս քո հետևից և դրանց հետ ապրել կարողանալը քեզանից ամենօրյա ջանքեր է պահանջում:

Իսկ որպեսզի կարաղանաս ափսոսանքները վտարել քո կյանքից, պետք է այն ամբողջությամբ կառուցես անտարբերության վրա, պետք է քար դառնաս (չէ՞ որ ասում են "դժբախտ, ինչպես քարը"): Պետք է հրաժարվես մարդ լինել, քանի որ ափսոսալու կարողությունը անհատի կայացման առաջին գործիքն է:

Ամեն մի ափսոսանքն անծանոթ հարստության շիտակ կողմն է: կամ հարստության, որ ժամանակին թերագնահատել ես...

Մի էակի անհետացման, վերջնական կամ ժամանակավոր հեռացմանն ուղեկցող ափսոսանքները բացահայտում են կապվածության այն խորությունը, որը քեզ միացնում էր նրան: Ավելի ճիշտ` որը քեզ միացնում է նրան: Քանզի այդ կապը մնում է. այն կտևի այնքան, որքան դո՛ւ անհրաժեշտ կհամարես, սակայն կզտվի բացակայության մաղով, կպահպանի միայն էականն ու վավերականը: Ուրիշի առիթով ծնված ափսոսանքը միշտ մի նոր ճանապարհ է գծում սեփական "ես"-ի հայտնագործման համար, և հարստացնում է տիրոջը:

Հավերժական ափսոսանքներ չկան, կան միայն զուր ափսոսանքներ.... Երբեմն մեղադրում ես ինքդ քեզ, որ քիչ ես սիրել, որ սիրել չես իմացել, տրտնջում ես, որ շատ ուշ է արդեն: Երբեք ուշ չէ` ըմբռնելու համար, որ կարևոր մի բան է կատարվել քո կյանքում: Կարոտախտը քեզ թշնամի մի դարձրու` այլ ուշադիր մի ընկեր` ընդունակ քեզ համար բացահայտելու այն ամենը ինչ կուզենայիր իմանալ քո մասին` քո հոգու խեղճությունն ու մեծությունը:

Ափսոսանքը բառիս ազնվագույն իմաստով քո բարիքն է ցանկանում:Նա քո գիտակցության մագնիսկան սլաքն է, որը փոխնիփոխ կանգնում է քո անկեղծության և սխալների վրա:


(Շարունակելի)

[My World My Space]

Errare humanum est..... Քո վաղ մանկությունից սկսած դու կառուցված ես սխալների վրա: Եթե մի քիչ ժամանակ ծախսես դրանք վերլուծելու, և մանավանդ արմատները քո մեջ ճանաչելու համար` առանց շրջապատի կամ հանգամանքների վրա գցելու պատասխանատվությունը, ապա կտեսնես, որ դրանք կազմում են քո ամենահաստատուն ատաղձը:
Ափսոսալով դու շարունակում ես վարանել. պատճառն այն է, որ չես ցանկանում արժեզրկել քո թռիչքը, որը մի ժամանակ քեզ կտրում էր երկրից: Ո՞վ է քեզ ստիպում դա անել: Այդ անդիմադրելի մղումները որ քեզ տակնուվրա էին անում, խոր հետքեր են թողել քո մեջ:

Վախենալով նոր ափսոսանքներից`դու գերադասում ես քո երազանքը պահել մի հնարավորին պայմանականում. "Եթե ունենայի....՜": Քեզ այդպես ավելի հանգիստ ես զգում, այդպես ավելի սիրալիր ես քո նկատմամբ, իսկ սխալներդ` ավելի ներելի: Եվ այդ կերպ գործելով դու այն փակում ես անցյալի մեջ` "ես կարող էի", այսպիսով խուսափելով դրա հետագիծը բերել հասցնել մինչև այսօրվա արարքները:
Միթե դու չես հասկանում (և ինչպե՞ս կարող ես չհասկանալ), որ այն ինչ սիրել ես զուր տեղը, բայց մաքուր սրտով, փոխել է քո հայացքը աշխարհի հանդեպ. կարելի է սիրել սխալմամբ, բայց ոչ` իզուր.....Ամբողջ կյանքում դրանից մի փոքր մեծություն է մնալու քո համար.....

Ափսոսանքները պակասեցնելու ամենալավ ճանապարհը կյանքիդ երկայնքով ձգվող կարմիր թելը գտնելն է, և դրանով բոլոր իրագործումներիդ ու բացթողումներիդ շտկումը: Խուսափելով ինքնաարդարացումից, պետք է կարողանաս ապագայիդ մեջ տեսնել քո արարքներն ու դառնությունները, բոլոր մանրուքների մասին կարծիք ձևավորել քո մասին ունեցած հնարավոր ամենաբարձր գաղափարի միջով:

Ահա, դու արդեն բողոքում ես. "եթե միայն իմանայի,- հառաչում ես դու,- թե որտեղ է իմ բարիքը, իմ հաջողությունը":
Դե լավ, հա՜: Ո՞վ կհավատա, թե դու ոչ մի պատկերացում չունես այդ մասին, դո՛ւ, որի կյանքը լի է ափսոսանքներով.....

[My World My Space]

Մա՞յր , թե՞ հայր

Մոր դերի մասին կյանքում շատ է խոսվել ու խոսվում, մայրը սրբացվում է , բոլորս հիանում ենք երեխային ուղղված մոր հայացքով, այն շարունակ պատկերում ենք կտավների վրա, նույնացնելով Աստվածածնի հետ, ավելին, մի սրբազան երկյուղածությամբ դարձնում ենք բացարձակ սիրո մարմնավորում:
Լիակատար մայրությունը հաջողությամբ մեջտեղից վերացնում է հորը, ասես երեխային լույս աշխարհ բերելը մի վերջնական նպատակ ունի, որն ավելի շատ նպատակ է քան սկիզբ:

Իսկ հա՞յրը: Նրան միշտ թերագնահատում են, որովհետև նրա դերը թվում է ավելի հեշտ, որովհետև ծննդաբերության ցավեր չի կրել, որովհետև այդ ծնունդը նրա համար միայն մի փոքրիկ հաճույք է եղել, իսկ մայրությունը կնոջ համար մի ծանր պարտականություն կատարել է:

Մայրը նա է, ով "ունենում է", հայրը նա է, ով "շինում է", որպեսզի մայրը ունենա:
Ըստ իս այդ "շինելու", ստեղծելու մեջ ավելի շատ երջանկություն կա, քան ունենալու:
"Մարմինն է իմ մարմնից",- ասում է մայրը: "Իմ արյունն է",- ասում է հայրը: Ուշադիր եղեք այդ պահին, ու կտեսնեք թե ինչքան երկյուղախառը ցանկություն կա այդ խոսքերում ու բորբոքուն կրակ` աչքերի մեջ:
Մոր հայացքը հիանում է իր ունեցածով: Հավանաբար սրանում է Մոր սիրո ցայտուն լինելու գաղտնիքը, իսկ հայրը երեխա չունի, նա երեխայի պահեր ունի: Հայրը երեխայի հետ երեխա է դառնում, իսկ երեխայի զգացմունքները դժվար է հասկանալ, նա միայն արտասվել ու ծիծաղել գիտի դեռ ու այն էլ շատ հախուռն: Նույն կերպ և հայրը: Հոր հայացքը բաղկացած է խաղից, և ամբողջովին փոխակերպումների մեջ է, այդ հայացքի մեջ կարող է լինել նաև խանդ, այն երեխայի նկատմամբ, որին գնել է գնացք, որ ինքը երբեք չի ունեցել: Հայրը մեծ երեխա է:

Ինչևէ, մայրն անվիճելիորեն մայր է, իսկ հայրը ծագման ակունքն է` պոտենցիալ լինելիություն.....

[My World My Space]

Երջանկություն ու սերը չեն հանգավորվում, այնուհանդերջ, մենք դրանք հաճախ ենք դրել իրար կողքի` հանպատրաստից գրված սոնետներում, որոնք սիրտը թելադրում է առանց արտոնություն ստանալու, և ի վերջո հավատացել ենք դրան....

Երջանկության ու սիրո միջև իսկապես մի հայելային անդրադարձ կա, և չես կարող ասել, թե որն է մյուսի արտացոլանքը: Սակայն այդ երկուսի մի միջև նաև մի հակադարձ շարժում կա, և միայն "հասունացման" շրջանում է, որ դրանք շփոթում ենք իրար հետ: Սերն արտահայաց է, երջանկությունը ներհայաց, իսկ նրանց բաժանող կամ միավորող հայելին կոչվում է "Ուրիշ"....

Եթե սիրո առաջին ալիքը քեզ պոկում-հանում է աշնուք օրերիդ նավահանգստից և քաշում դեպի փոթորկվող ծով, ապա երջանկությունն ընդհակառակը` քեզ հետ խոսում է խարիսխ գցելու և հիմնավորվելու մասին: Նա չի սիրում մարդկանց սրտերը սասանող փոթորիկները: Նրանցից մեկը զարգացնում է քո վայրենի խառնվածքը, մյուսը` քաղաքակիրթ բարքերը:

Այս ամենով հանդերձ, սակայն, սերն ու երջանկությունը սնում են միմյանց և չեն կարող աճել առանց մեկը մյուսին հանդիպելու: սերը ծիլ է տալիս երջանկությանը հակառակ` ճղյուղերն իջեցնելով դեպի արմատները:Երջանկությունը մի ամբողջություն է, մինչդեռ սերն անընդհատ ուզում է կիսված լինել:
Սիոդ առարկայի հայտնագործելիս դու այն զգացումն ես ունենում, թե ինքդ քեզ ես հայտնագործում: Զգալով, որ սիրում են քեզ, դու դառնում ես ավելի սիրալիր, և ավելի երջանիկ ես թվում ինքդ քեզ: Երջանկությունը գուցե խռովիչ այդ սիրո մեջ չէ, բայց բխում է նրանից, ահա թե ինչու դու սկսեցիր շփոթել դրանք:

(Շարունակելի....)

[My World My Space]

..... Այն ինչի համար երջանկությունը կարող է պարտական լինել սիրուն, հաշտությունն է ինքդ քեզ հետ, որն ավելացնում է ամեն դրական բան քո կյանքում` մեծահոգություն, սրտի մաքրություն, զգացմունքների իդեալիզմ: Պարզապես մի վարագույր է բացվում քո կյանքի բեմի վրա, որտեղ դեկորներից այսկողմ հայտնվում է Ուրիշը, որը դառնում է գործող անձ և անմիջապես վերածվում է քո հայելիին: Հանկարծ փաստում ես, որ պիտի վերասերտես քեզ:

Երջանկությունը կայանում է սիրո պահերի և ժամանակի հանգուցավորման մեջ: Իսկ սիրո կորուստը ձեզ կապող հանգույցները մեկ-մեկ քանդելն է: Նա վրա է հասնում նախևառաջ ուշադրության բացակայությունից: դավաճանությունը, եսասիրությունը, խառնվածքների անհամապատասխանությունը շատ հաճախ հետևանքներ են, որոնց շփոթում են պատճառների հետ:

Աշխատի՛ր հիշել.... Երբվանի՞ց ես սկսել ոչ թե նայել նրան, այլ` տեսնել: Քանզի բոլորիովին վերջերս արդեն դու նայում էիր նրան առանց տեսնելու, այնպե՞ս չէ: Եվ նա քեզ ականջ էր դնում առանց լսելու: Կարճատեսությունն ընդդեմ խլության: Զույգի հավասարակշռությունը նվազել ու վերածվել էր զուգանջատության:

Դու կարծում էիր թե մեծ սիրուց անպայման մեծ երջանկություն կստացվի: Նույնն է, թե կարծեիր, որ ծովերն են, որ գետերի մեջ են լցվում: Դու դժգոհում ես, թե. "Ես մի անսահման սեր էի ուզում, ոչ թե շաբաթական մի երջանկություն....": Դու դարձյալ չես հասկացել թե ինչումն է հակասությունը: Այնտեղ, որտեղ չկա սահման, չի կարող ծայրահեղություն լինել: Սիրելու երջանկությունը ծովի վրա թափվող բարակ անձրև է: կաթիլի վայելքը` կորչել անչափելիի մեջ....

Քո մեծագույն սխալն էր հավակնել թե դու սիրել ես անչափ: "Անչափը" մերժված է սիրուց նույնքան, ինչքան "շատը" երջանկությունից....

Անչափ չեն սիրում երբեք. պատահում է, որ վատ են սիրում: Իսկ դու քո երջանկությունը կախման մեջ դնելով ուրիշի սիրուց, կախման մեջ ես դրել նաև քո սերն ու վերջապես քեզ: Մինչդեռ սերն անկախ արարք է: Երջանկությունը խոսում է քո սիրո թռչնակի հետ, որպեսզի նա գա ու բույն դնի.....

Հակառակը պատկերացնելը նման է գնդակն անվերջ պատին խփելու մոլուցքի, պատը միշտ պատրաստ է գնդակը հետ վերադարձնելու, սկզբում դա զվարճացնում է, բայց ի վեերջո հոգնեցնում, քանի որ պատը միշտ հաղթող է.....

[My World My Space]

Կրքեր էլ կան, կրքեր էլ......

Սիրո կիրքը......Այն կիրքը որն ստիպում է հիշել մի էակի մասին, որի բացակայությունը, անտարբերությունը, քեզանից հեռանալը կամ պարզապես առեղծվածը քեզ տառապեցնում է: Որովհետև այդ հիշելու հիմքում, ինչպես նստվածքը սուրճի բաժակի հատակին, հաճույքի մի մնացորդ կա, հույսի մի շունչ: Կիրքը քեզ հափշտակում և տանում է, սակայն միայն մոլորեցնելու համար: Նրա խենթությունը կարող է դառնալ հանցագործ: Հանուն նրա զոհում են ամեն ինչ և առաջին հերթին սեփական երջանկությունը:

Սակայն դու չե՜ս կարող ապրել առանց կրքերի.... Այս հոգնակին որքա՜ն հեշտալի է (կրքեր, այլ ոչ թե կիրք ), և ինչպես է նա ամեն ինչ հաշտեցնում քո մեջ: Ի՞նչ ասացիր, նաև սիրե՞լ: սակայն այս հարցում այն միշտ եզակի պետք է լինի: Չէ՛, կիրքն անհամատեղելի չէ երջանկության հետ: Այն ինչ խստորեն անհամատեղելի է երջանկության հետ, դա անպատասխան կիրքն է.....

Դու հիշում ես 20 տարեկան էիր, գուցե մի քիչ ավել կամ պակաս... Քո "երջանկությունն" էր տեսնել (առանց նույնիսկ նրա կողմից նկատված լինելու), թե նա ինչպես է ամեն օր անցնում: Սիրել նրան` առանց նրա գիտության: Թեկուզ և այս թեման բավական չարչրկվել է գրականության մեջ..... Սակայն կյանքը վեպ չէ (այլ գուցե բազմաթիվ վեպեր` իրար հաջորդող, կամ գուցե նույն պահին ծավալվող): Դու հաստատ կնդունես, որ քո երջանկությունը (եթե դա երջանկություն էր) ամեն անգամ կանգ էր առնում հիմանական նախադասության (նրան տեսնել, անցել) զիջողականի շեմին. դու առանձնապես երջանիկ չէիր այն բանից, որ նա քեզ չի նկատում, որ նա ոչինչ չգիտի քո սիրահար կրքի մասին կամ տեսնելով ձևացնում է, թե չի նկատել, կամ, վատթարը, բացարձակորեն արհամարհում է: Երջանկությունը մազոխիստ չէ....

Բայց կատարելապես անպտուղ էր այդ տառապանքը, որն ամեն օր պատճառում էիր քեզ` տեսնելով թե ինչպես է անցնում քո աստվածացված էակը, որի անտարբերությունը մի տեսակ դառնում էր քո գոյության ժխտումը:Դա մի կռապաշտի կեցվածք էր, որը քո կյանքը վերածել էր մշտական մի ողջակիզումի, քանզի կիրքը հասցնում է այն բանին, որ այևս չես ապրում ինքդ քեզանով:

Ինչպե՞ս էիր կարողացել համոզել ինքդ քեզ, որ մեր այս գերբնակեցված մոլորակի վրա միայն մի էակ կա, որը կարող է քեզ երջանիկ դարձնել և այդ էակը հենց նա է, որի համար դու գոյություն չունես..... Սերը, իսկական սերը, որքան էլ որ կրքոտ լինի, մի փոխադարձություն է, որը շարունակ նորոգվում է:

Որոշ ժամանակ հետո դու սիրահոժար ընդունում ես այդ ճշմարտությունը, բայց այն օրերին, դու ոչինչ չէիր տեսնում.... Քեզ համար հաճելի էր այդ կռապաշտությունը: Դու չէիր պատկերացնում, թե կարելի է բուժցվել այդ կրքից: Այդ հիվանդությունը (քանզի դա իրոք հիվանդություն էր) դարձյալ նա էր, միակ տարածքը որ նրան էիր վերագրել քո կողքին էր, և քո այդ անպտուղ տառապանքը (նրան քո կողքին տեսնելու)` քո ցանկության առարկայի հետ ունեցած գաղտնի հարսանիքների արժեք ուներ:

(Շարունակելի.....)

[My World My Space]

Նույնիսկ փոխադարձ կիրքն ամենևին անդորր չի դառնում երջանկության համար, տակնուվրա է անում իր չափազանցություններով: Սակայն պիտի փաստենք , որ կիրքը երջանկությունը դարձնում է ավելի խորունկ այնքանով, որքանով կարողանում է դիմադրել կրքին:
Երկու էակների փոխադարձ կրքի դեպքում ի վերջո բոլոր հատկությունները միախառնվում են ` ստեղծելու համար մի զույգ, որն ավելի զորեղ կլինի, քան նրանցից յուրաքանչյուրը:
Իսկ քո մոտ ամեն ինչ քիչ այլ էր: Ամեն անգամ քո եռանդը վերակենդանանում էր, երբ Ուրիշի մեջ սիրում էիր ինքդ քեզ, երբ թվում էր, թե ինքդ քեզ ես գտնում և դրանով կապվում նրան:
Բայց դա կրքի մի ուրիշ տեսակ է և քաքայում է նրան, ով դառնում է նրա զոհը. թույլի կիրքն ուժեղի հանդեպ, մի կիրք, որի միջոցով դու քեզ դնում ես անհավասար համեմատության մեջ, որն արժեզրկում է քեզ քո աչքում: Այդ կիրքը քեզ ոչ մի տեղ չի հասցնի, ավելին` կհասցնի ոչ մի տեղ, քանզի եթե ինքդ քեզ թերագնահատում ես, ինչպե՞ս կարող է ուրիշը քեզ գնահատել:
Մանավանդ երբ այդ պրոյեկցիան ընկնում է մի տիպարի վրա, որն իր բնույթով խորթ է քեզ և չի կարող քո լավագույն կողմերը բացահայտել: Դա օտարացման մի ձև է, որն արգելակում է քո անհատականության զարգացումը: իսկ երջանկությունը պահանջում է պահպանել սեփական "Ես"-ը:
Կիրքը օգտակար է այնքանով, որքանով օգնում է քեզ ճանաչել այն, ինչն արժեքավոր է քո համար, և վնասակար, երբ խորացնում է մոլորություններդ (ինչպես օրինակ խաղալու կիրքը) և դարձնում է քեզ իր գերին:

Թող կիրքը ապրի քո մեջ, եթե ուզում ես երջանիկ լինել, բայց թող միշտ պահպանի իր սկզբնական սլացքը, որը պահանջում է, որ ինքդ քեզ պահպանես ու գերազանցես: Եղիր քո կրքի տիրակալը, այլ ոչ թե ստրուկը: Նրանից ուժ և հավատարմություն պահանջիր, մի թող որ թուլանա ու վհատվի: Մի ընկրկիր նրա առջև, ինչպես մատները դաշնամուրի առջև, այլ ստիպիր որ նա երգի քո ձայնով.....

[My World My Space]

Փողը....

Դու հարստությունը շարունակ շփոթում ես փողի հետ: Քո կյանքում դու բազմաթիվ հարուստ մարդկանց ես հանդիպել, որոնք, սակայն, իրենց ունեցած փողով քեզանից ավելի հարուստ չէին: Բայց նրանք հարուստ էին հոգու մի անդորրով, սիրելու ուժով: Այդ հարստությունը կարող ես տեսնել ամենուր. նույնիսկ փողոցում, այն փոքրիկ աղջիկը հաարուստ է, հարուստ է "կլաս խաղալով " և իր կավճե դրախտով:Սենտ-Էքսի Փոքրի Արքայազնը: նա հարուստ էր հեռավոր մոլորակի վրա աճած իր մենավոր ծաղկով: Իսկական հարստությունն այն է, ինչն աշխարհի ամբողջ ոսկով չես առնի.....

Մինչդեռ փողը.... Փողով այնքա՜ն բան կարելի է անել.... բայց այնուամենայնիվ փողը ցանկություններ է մարում, նա վարկենապես ջնջում է այն ամենը, ինչն արդեն հասանելի է քեզ, որպեսզի բորբոքի նորերը, որոնք առայժմ չի կարող բավարարել: "Կուլ տված պատառն այլևս համ չունի",- ասում են մեծերը: Զգուշացիր այն ամենից ինչ չես կարչող քեզ պարգևել: Ուշադիր եղիր, որ պխրախուսելի ցանկությունը, որի համար արժե ջանք թափել, չվերածվի փողի զուտ մի ցանկության, որն իրերի հանդեպ անտարբերություն ծնելով, հավասարեցնում է դրանց: Համը գին ունի: Այդ գնի համար դու պետք է վճարես, անընդհատ վճարես.... քանի որ դրամը երբեք չի վճարում, առանց այս կամ այն կերպ վճարված լինելու: Եվ այդ կերպ նա փոխում է քեզ, ինչպես նաև այն մարդկանց հանդեպ քո վերաբերմունքը, ովքեր թանկ էի քո նկատմամբ: Փողը հոռացնում է: նա ամեն օր այլակերպում է քո կապերը հարազատ մարդկանց հետ, դու սկսում ես ավելի շատ զբաղվել քո փողային հարցերով:
Դրամը որոշում է կյանքի մակարդակը, երջանկությունն առընչվում է կյանքի որակին: "Տերը ես եմ",- հայտարարում է դրամն ամեն օր: "Տերը դու ես",- շշնջում է երջանկությունն ականջիդ տակ:

Ռուսները իրար հրաժեշտ տալուց ասում են "ապրեցեք հարուստ և երջանիկ", սա անշուշտ չի նշանակում, թե մեկը գալիս է մյուսի հետ, սակայն որոշակիորեն ասում է, որ հարստությունը բավական չէ երջանկության համար:

Իրական հարստությունը քո երջանկությունն է` այն Փիլիսոփայական քարը, որն ամեն ինչ վերածում է ոսկու, նույնիսկ քո վշտերը, քո հոգնությունը, քո հոգսերը: Եվ ով էլ որ լինես, դո՛ւ ես քո Ալքիմիկոսը.....

[My World My Space]

Այնպես փոքրիկ ու աննշան են իմ աչքում,
Այն մեծերը,որոնք համառ ջանում են, որ
Ուրիշ մեծեր չհայտնվեն շրջապատում:
Իմ սուր աչքը նրանց փայլող մեծության մեջ
Քստմնելի պստիկություն է նկատում.....

առանց մեկնաբանությունների......

[My World My Space]

Հավասարություն
Հավասարություն մտցնել մի բանում, որտեղ չկա և չեն էլ կարող լինել հավասարություններ:

մարդու իրավունքների պաշտպանության մասին Եվրոպական կոնվենցիան հպարտորեն սահմանում է, որ
"Բոլոր մարդիկ հավասար են, անկախ սեռից, կրոնից, ռասսայից, մաշկի գույնից, ազգային պատկանելությունից, լեզվից, կրոնից քաղաքական կամ այլ հայացքներից":
Այնինչ բոլոր մարդիկ ի ծնե անհավասար են և պետք է լինեն անհավասար: Մարդիկ անհավասար են առաջին հերթին իրենց սոցիալական դիրքով ու մտավոր, ֆիզիկական վիճակով: Այսքանը միայն բավական է հասկանալու համար, որ նրանց հավասարացնելը միայն քաոս կծնի, քանի որ հավասարվել մի ուրիշին նշանակում է նրա հետ մտնել մի արժեհամակարգի մեջ, որն առնվազն քեզ հատուկ չէ:

Թեկուզ հենց քո ընկերները, կամ այն մարդիկ, որոնց դու համակրում ես: Կարո՞ղ են նրանք հավասար լինել քո համար, կամ բարոյական կլինի՞ նրանց հավասարացնելն ու նույն ստատուսի տակ դնելը:
Հենց միայն նրանով, որ մարդը բանական էակ է, նա ընդունակ է հասկանալ, դնել անհավասարություններ, ու նշագրել կարևոր անձանց: Ու մենք այդպես էլ վարվում են մեզ շրջապատող մարդկանց հետ: Նրանցից յուրաքանչյուրի վրա մենք թաքնված պիտակներ ունենք դրած` հուզական, զգայական, պատմական:
Հենց թեկուզ նույն այս ակումբում: Ինչու կարդալ այս մեկի գրառումները, իսկ այս մյուսինը` ոչ: Այս երևակայական պիտակների կատալոգը գծում է քո և նրանց դիմանկարը ում հանդեպ որոշակի վերապահումներ ունես:
Մարդու էություն կարևորում է, որ յուրաքանչյու ոք, կամ ինչ իր տեղն ունենա քո կյանքում, սակայն չի պարտադրում, որ նրանք միշտ միևնույն տեղում լինեն:
Կապվածությունն այդ մարդկանց հետ քեզ մի կայունություն է բերում, որտեղ յուրաքանչյուր բառ, յուրաքանչյուր միտք քեզ վայելք է տալիս, ու մի խոր զգացում, որ դա կարող էիր ասած լինել նաև դու: Այդ բառերն իրենց մեջ զգացումներ են խտացնում, որոնք քեզ ստիպում են զարգացնել քո` միայն քեզ մասնահատուկ արժեհամակարգը:

Մի հավասարվիր ոչ մեկի, ապրիր այն համոզմամբ, որ դու ամենաանհավասարն ես: Հասկացիր, որ հավասարությունը կյանքում լավ բանի չի բերում, քանզի կյանքում հավասարությունը միշտ զրոն է` ոչինչը: հավասարվել մեկին` նշանակում է ոչնչնալ, դառնալ նույն ինքը` նա:

եվ վերջում, Ձեր բոլորիդ` անհավասարների կենացը

[My World My Space]

Ի դեպ, խոսքի և արտահայտվելու ազատության ամենալավ բնորոշումը, որին ես հանդիպել եմ.....

Յուրաքանչյուր մարդ ազատ է արտահայտելու իր կարծիքը` պայմանով, որ այն համընկնի մեր կարծիքին: Ջ. Բ. Շոու

[My World My Space]

Երբ կարդում եմ ակումբի գրառումները.....

Փնտրում եմ այն մտքերը, որոնք ես կարող էի ասել, բայց չեմ ասել, այն ինչ ես կարող եմ զգալ ու դարձնել իմ սեփականը: Սակայն կարդալն այլ բան է. ես ընթերցում եմ...... քանզի ընթերցելով և վերընթերցելով քեզ դուր եկած գրառումը` դառնում ես այդ մտքերի կրղը, այն մեկ ուիշի հայացքների և քեզ հետաքրքիր լինելու համար թափված ջանքերի ավանդապահը: Ընթերցել ու ընդունել գրածի ճշմարտությունը նշանակում է լինել անհամեստ լինել լավագույն կերպով, քանի որ քեզ դարձնում ես այդ մտքերին մեղսակից:

Ես երբեք չեմ կարդում ինձ դուր եկած ակումբցիների գրառումները` առանց այն զգացումի, թե հիմա պիտի մասնակցեմ մի գաղտնապահության ծեսի, որտեղ տողատակերում հաստատ մի գաղտնիք կա, որը պետք է գտնել: Եթե գտնում ես, այդ գաղտնիքներն այլևս քոնն են, դառնում են քո սեփականությունը....

Չէ, բայց ի՞նչ է գրառումը: Քառանկյունի մի սպիտակ տարածքում սև կետեր, բայց այդ սև կետերում զգացմունքներ ես հայտնաբերում, անձնավորություններ, հույզեր, տպավորություններ: Ի վերջո պետք է հիշել, որ ասվածի խորքերում, ինչ-որ տեղ միշտ կա չասվածն իր բազմակետերով....

Իսկ գրառումերին գնահատելը` հատուկ վերաբերմունքի արժանացնել է, որ սկզբում տրվում է գրառման համար, իսկ հետագայում, արդեն, երբ նրա գրածներն դառնում են քոնը` տրվում են կոնկրետ անձնավորությանը: Եվ երբ ինձ են գնահատում, այն զգացումն ունեմ, որ տվեցի ինչ որ բան....


Հ.Գ. Եվս մեկ անգամ շնորհակալ եմ նրանց, ում գրածները ընթերցում եմ: Ամեն գրառման համար: Եվ նաև նրանց, ում գրառումները դեռ պիտի ընթերցեմ.....

[My World My Space]

երբեմն էնքան հաճելի ա հին գրառումները փորփրելը, օրինակ` սա.

վերջերս պարզվել ա, որ հնդիկների նախնիները ղարաբաղցիներ են եղել.... Ղարաբաղցիներն են հնդիկներին սովորացրել ցորենից հնդկացորեն ստանալ, հավից` հնդկահավ: ի դեպ հայտնի Ռաջ Կապուրի "պապինպապը" Մարտակերտցի Ապուր Ապեր ա եղել.....

էդ Ռաջ Կապուրը սկսել ա մին ֆիլմ սաչինիտ անել մին հինդիկ տղայի ու մին անմեղ ղարաբաղցի աղջկա տիեզերական սիրո մասին: ֆիլմի անըմն ա "Սերը Ստեփան ա կերտըմ....." Տիեզերական սեր ա նազիվատ ինըմ, վարավհետև հեռվիցն են իրար սիրում, սոտովիովը, մաքուր ու անարատ.......

հա, ի դեպ Հնդկաստանից Վիշվարանդան Մանավանդը շախմատիցը խելքը լռիվ քցած, փնտրում ա իրա ախպրտանցը` Սերժիկին ու Ռոբիկին, որոնք անհայտ կորել են Ինդոս գետում ձուկ փռնելիս......

Դե թող հեռախոսով էլ երեխա ունենան, անարատ բան կստացվի, խոստանում եմ արևելյան մարտարվեստի գաղտնիքները ուսուցանեմ:

Փաստորեն Գայլ ջան ինքը մեր Մաուգլին ա լինելու,մի հատ էլ զոքանչ կճարենք օձություն կսովորացնի.........

Ամեն երկիր Մաուգլի չի ունենում գայլի կաթով սնվելը ամեն մեկին հասանելի չի, բայց ես ասել էի չէ՞ որ իմ գայլերը արիացիներ են, ուշադիր կլինեք զոքանչին չխեղդի, արիացիները չարին դեմ են:

Մենք մեր զոքանչին լավ գիտենք, Ձեր գայլերն են դուք զգուշացեք....................

Իմ արիացի գայլերի դեմ անգամ Աստղիկ Աստվածուհին ա անզոր, չնայած ոնց որ որսի ա գնացել, ասի էլ մենակդ մի գնա:
Զևսը վկա իմ գայլերի դեմ անգամ Միհրը չի կարող նրանց դեմ ըմբոստանալ, միայն ես եմ ի զորու սանձել նրանց:

երբ Պանը զոռ տա իր սրինգին ու նիրիադաները սկսեն պարել քո գայլերը բերանները բացած կսկսեն նրանց մտիկ անել,այ էդ ժամանակ ցանկացածը կարա նրանց սանձի......

Հեփեստոսի կրակով ու Վահագնի բոց մորուսով եմ երդվում.............

Հ.Գ. կներես, որ բացահայտեցի գայլերիդ թույլ կողմը......

Հերկուլես ջան դու՞ ես, էտ գաղտնիքը միայն ես Վահագն վիշապասպանս գիտեի և իմ մարտական ընկեր Հերկուլեսը, բա ի՞նչ կա, ի՞նչ կա,քեֆ հալ ուրախություն, Զևս պապան ոնցա՞,Պրոմեթևսից ինչ լուր ունես, երբ եք գալի Գառնու տաճար մի քիչ ուտենք խմենք ուրախանանք:

Գայլ ջան,ստեղ վիզայի հարցերն ա մի քիչ տխուր էս մեր գլավնին, դաբռո չի տալիս.....
Բայց ասել ենք Հեկատեն գա,մեզ իրա Ա380-ով տեղ հասցնի....

Պրոմեթևսն էլ գիտես, էն վախտ կրակ-մրակ փախցնելով էր զբաղված, հմի էդ կրակը ձեռը եկել ա Հոկտեմբերյան ու ....... Զևսից թաքուն մինի դրախտ են սարքում.....

Ախպերս բա էն թռչող ձիուկիդ ինչ ա եղել, հո չի սատկել, դե տես եթե հանկարծ Ա 380 ի հարցը չլուծես ասա Սասունցի Դավթի ձիուն ուղարկեմ:
Ապեր Պրոմոյին զգուշացրու հանկարծ միամիտ պլանի դաշտերը չվառի, հայ ազգի ուրախությունը էտ դաշտերն են, դե էտ էլ որ վառի էլ ուրախության երես չեն տենա:

ապեր զգուշացրել ենք,Պոսեյդոնի ջրացան բրիգադներից երկուսն էլ նավսյակի ուղարկել ենք, բայց դե էդ հարստությունը ով ա՞ գժվել վառի.

Ապեր Պեգասս էլ նալերը տնգեց..... Թե կարաս Ձեր եդինառոգներից մի երկու հատ ղրգի, ստեղ տրանսպորտի հարցը սուղ ա, քաղաքապետարանը խոստացել էր են դեղին պեգասներից բերեր, էն էլ ռուսատանի տայգաներից, մի երկու հատ գազել ա՞, լոս ա՞, ի՞նչ ա, դրանցից են բերել......

Հերկուլես ի՞նչ եդինագոռ, գայլերս քամու պես արագ են, օձի պես խորամիտ են ու արիացի են

Ձեր Դավիթի ձին լիմուզին ա՞...................

Չէ Աուձի ա