ivy-ի խոսքերից
Ամեն առողջ երեխա փոքր տարիքում ձգտում է ինքնուրույն կատարել առօրյա գործողությունները: Ու դա շատ լավ է և բնական: Վատը այն է, որ էդ ձգտումը կարելի է շատ հեշտ ու արագ մարել «դու չես կարող»-ով ու «սպասիր, ես կանեմ»-ով: Մի քանի ամիս էդ ուղղությամբ եթե կարգին աշխատել, ինչպես հաճախ լինում է, երեխայի` ինքնուրույնության բնական պահանջը քիչ-քիչ կկորչի, ու արդեն ոչ միայն չի ուզենա ինքնուրույն որևէ բան անել, այլ ամեն չնչին բանի համար կսպասի, որ իր տեղը անեն: Իսկ դա բնավորություն է ձևավորում, ավելին` ամբողջ էություն:
Էնպես որ, երբ խոսք է գնում ինքնուրույնության զարգացման մասին, նախ և առաջ եղածը չվերացնելելուն է հարցը վերաբերվում, որովհետև երեխան ինքն իրենով ուզում է լինել ինքնուրույն: Փորձել ինքնուրույն, անել ինքնուրույն:
Դա ամենատարրական բաներից է սկսվում: Մի տարեկանում իր գդալն ինքնուրույն բռնել, երկուսում` իր ճաշը ու ջուրը մենակ լցնել: Հա, պիտի ահագին դեսուդեն թափի, մի քիչ էլ իր ու կողքինների վրա, բայց դա մեծ վնաս չի. վնասը դա արգելելն է:
Իհարկե կան բաներ, որ ինքը լրիվ մենակ անել չի կարող. էդ դեպքում կարելի է օգնել նրան` իր ձեռքը քո ձեռքով բռնելով ու շարժումներն ուղղորդելով, բայց ոչ թե հեռու քաշել ձեռքը, թե` չես կարող, դեռ փոքր ես:
Հարցն էստեղ գդալ ու բաժակ բռնելը սովորելու մեջ չի. պարզ է, որ մի օր սովորելու է էդ ամենը` վաղ, թե ուշ: Հարցը նրա ինքնուրույնությունը խեղդելու մեջ է, որն ուշ տարիքում սովորելը շատ դժվար է, երբեմն` անհնար...
Էջանիշներ