Մի քիչ առաջ պատահաբր նկատեցի, որ պատմվածքներիս տետրի մեջ մի թուղթ կա դրված: Հանեցի, նայեցի, տեսա, որ պատմվածք է: Կարդացի: Դրա մասին ընդհանրապես մոռացել էի: Գրել եմ 16 տարեկանում: Այն ժամանակ երևի չէի հրապարակի, բայց քանի որ անցել են այդ ժամանակները, հանգիստ տեղադրում եմ: Մենակ մի քիչ ներողամիտ եղեք, հեղինակը, վերջիվերջո, երեխա է:
Ես այս պատմությունը վաղուց եմ լսել: Չեմ հիշում, թե ով է պատմել, որովհետև այն ժամանակ մեծ տպավորություն չթողեց: Եվ ընդհանրապես մոռացել էի սրա մասին, երբ մի դեպք, որը բոլորովին վերջերս կատարվեց իմ ներսում, ստիպեց հիշել կորած-գնացածը ու թղթին հանձնել:
Ամեն երեկո, երբ զբոսայգին կամաց-կամաց դատարկվում էր, հայտնվում էր մոտ 25 տարեկան մի օրիորդ: Գալիս էր իր մշտական ուղեկցի՝ փռչոտ շեկ կատվի հետ, որը հպարտորեն բազմում էր նրա ուսին: Երբեք ոչ ոք նրա դեմքին ժպիտ չէր տեսել: Ոչ ոք նրա մասին ոչինչ չէր լսել: Բայց բոլորը գիտեին, որ նա մեն օր նույն ժամին հայտնվում էր այգում, մինչև ուշ գիշեր նստում նույն նստարանին, նույն ձեռքով շոյում կատվին: Նա գեղեցիկ չէր, որ գրավեր շատերի ուշադրությունը, բայց մարդիկ նրա կողքով անցնելիս միշտ փսփսում էին: Կարճահասակ էր ու փոքր-ինչ գեր: Ուներ մեծ աչքեր, մեծ քիթ, մեծ բերան ու ժամանակից շուտ առաջացած կնճիռներ: Հոնքերը հաստ էին ու գզգզված: Նրա՝ մինչև գոտկատեղ հասնող բաց շագանակագույն մազերը մի յուրահատուկ հմայք էին հաղորդում այդ անսովոր դեմքին: Երևում էր՝ նա այնքան էլ չէր հետաքրքրվում իր արտաքինով:
Բայց մի անգամ մի երիտասարդ, որը հաճախ էր տեսնում նրան նույն այգում նույն ժամին նույն նստարանին նստած նույն ձեռքով նույն կատվին շոյելիս, որոշեց մոտենալ ու խոսել:
- Կներե՛ք, կարելի՞ է մի բան հարցնել,- շփոթված ասաց տղան՝ մոտենալով տարօրինակ անծանոթուհուն:
- Ի՞նձ հետ եք խոսում,- զարմացած հարցրեց: Ձայնը խռպոտ էր: Երևում էր՝ վաղուց ոչինչ չէր ասել:
- Այո՛,- շարունակեց տղան,- դուք ինչու՞ ոչ ոքի հետ չեք շփվում:
Երիտասարդ ծերացածը խոնարհեց գլուխը: Մի քանի րոպե հետո, երբ տղան հարցը կրկնեց, նա պատասխանեց.
- Մի՞թե պարտադիր է, որ որևէ մեկի հետ շփվեմ:
- Բայց դուք միշտ այստեղ գալիս եք մենակ ու մտախոհ: Ես զգում եմ, որ դուք ինչ-որ վիշտ ունեք:
- Ամեն մարդ էլ իր վիշտն ունի:
- Ամեն մարդ ձեզ նման մռայլ չի գալիս զբոսայգի:
- Որովհետև իմ վիշտը ամեն մարդու վիշտ չէ:
- Կպատմե՞ք ինձ այդ մասին:
- Մարդիկ շատ փոփոխական են:
- Այսի՞նքն:
- Դա նշանակում է, որ ես դժբախտ եմ:
Երիտասարդը զայրացավ՝ լսելով անծանոթուհու տարօրինակ պատասխանները: Հանկարծ հարցրեց:
- Դուք ամուսնացա՞ծ եք:
- Այո՛,- քմծիծաղեց,- այս կատվի հետ… չէ՛, այդ դժբախտությունը դեռ չեմ ճաշակել:
- Դուք չե՞ք ուզում պատմել ձեր մասին:
- Իսկ ինչու՞ հենց ձեզ… չգիտեմ, գուցե եկել է ժամանակը, որ սիրտս դատարկեմ: Արի՛ գնանք իմ տուն, և դու ինձ քո մասին կպատմես:
- Բայց… ես ուզում էի ձեր մասին լսել:
- Նախ ես քեզ կլսեմ:
շարունակելի
Մեջբերել
Բյուրակն-ի խոսքերից
Ախր էդ ես չեմ: Երկուսն էլ հորինված կերպարներ են:
Կարծես նույն կերպարը լինի, ուղղակի ավելի մեծ տարիքում, երբ էլ ավելի է հիասթափվել կյանքից... 
Էջանիշներ